Actueel
Opvallende nieuwe onthulling over Clément en prins Laurent
Sinds dit jaar is het grote geheim eindelijk openbaar: Clément Vandenkerckhove, de zoon van zangeres Wendy Van Wanten, is ook de biologische zoon van prins Laurent. Jarenlang werd daarover gezwegen, zorgvuldig en consequent. Voor de buitenwereld was Clément gewoon Wendy’s zoon, opgegroeid buiten de schijnwerpers van het koningshuis. Maar achter de schermen wisten enkele mensen al veel langer hoe het werkelijk zat. Eén van hen was Dylan Vanholme, Wendy’s oudste zoon en de zestien jaar oudere halfbroer van Clément.
In een openhartig interview met Humo vertelt Dylan nu voor het eerst hoe hij deze bijzondere situatie heeft beleefd. Zijn verhaal geeft een zeldzaam inkijkje in wat het betekent om als kind op te groeien met een geheim dat de rest van het land jarenlang niet mocht kennen.
Een onverwachte wending in zijn jeugd
Dylan was ongeveer twaalf jaar oud toen prins Laurent voor het eerst in het leven van zijn moeder verscheen. Voor een puber is elke nieuwe partner van een ouder spannend, laat staan wanneer het gaat om iemand met zo’n publieke status. Toch beschrijft Dylan die periode niet als verwarrend of beangstigend, maar vooral als intens.
“Het was best spannend,” vertelt hij. “Je voelt dat er iets verandert, dat er iemand bijkomt die belangrijk is voor je moeder.” Tegelijkertijd merkte hij hoe sterk de gevoelens tussen Wendy en Laurent waren. “Hij was dolverliefd en zij zag hem ook heel graag. Dan wil je als kind vooral dat je moeder gelukkig is.”
Opvallend genoeg heeft Dylan prins Laurent nooit persoonlijk ontmoet. De afstand was bewust, ingegeven door voorzichtigheid en discretie. Het koningshuis en Wendy kozen ervoor om de situatie zo rustig en privé mogelijk te houden, met zo min mogelijk mensen die bij de waarheid betrokken waren.
Openheid binnen het gezin
Wat Dylan vooral benadrukt, is hoe open zijn moeder en zijn vader altijd tegen hem zijn geweest. Ondanks de gevoeligheid van de situatie werd hij niet in het ongewisse gelaten. Hij wist al jong hoe de vork in de steel zat, inclusief het feit dat Clément een bijzondere vader had.
“Mijn ouders hebben nooit dingen voor me verzwegen,” zegt hij. “Dat waardeer ik enorm. Ze hebben me altijd serieus genomen.” Die openheid zorgde ervoor dat hij het geheim niet als een last ervoer, maar als iets waarvoor hij verantwoordelijkheid droeg.
Toch is het geen kleine opgave voor een tiener om jarenlang te zwijgen over zo’n ingrijpend detail. Dylan wist dat hij niet zomaar met vrienden of klasgenoten kon praten over wat hij wist. Het geheim was niet van hem alleen, maar van zijn hele familie.
Een broertje en een bijzonder cadeau
Toen Dylan zestien was, gebeurde er iets wat hij nooit zal vergeten. Prins Laurent gaf hem een cadeau: een mobylette. Niet zomaar een brommer, maar een stijlvolle Italiaanse Piaggio Ciao. Voor een jongen van die leeftijd was dat natuurlijk een droom.
“Zo’n mooie Piaggio, dat vergeet je niet,” zegt hij met een glimlach. Maar het cadeau kreeg achteraf een extra betekenis. “En vervolgens kreeg ik ook nog een broertje,” voegt hij eraan toe.
Met de komst van Clément veranderde de gezinssamenstelling opnieuw. Dylan werd grote broer, in een situatie die allesbehalve alledaags was. Toch lijkt jaloezie geen rol te hebben gespeeld. Integendeel: hij spreekt met warmte over zijn band met Clément.
Zestien jaar zwijgen
Het meest indrukwekkende aspect van Dylans verhaal is misschien wel hoe lang hij het geheim heeft moeten bewaren. Zestien jaar lang wist hij iets wat voor de rest van België verborgen bleef. Dat vraagt om zelfbeheersing, loyaliteit en vertrouwen.
“Je leert snel wanneer je moet zwijgen,” zegt hij. “Niet omdat je iets fout doet, maar omdat je weet dat dit verhaal niet van jou is om te vertellen.” Het ging niet om sensatie of nieuwsgierigheid, maar om bescherming: van zijn moeder, van Clément en van iedereen die bij de situatie betrokken was.
Dat hij daar nu pas over praat, voelt voor hem logisch. Het geheim is immers geen geheim meer. De waarheid is uitgesproken, en daarmee komt ook ruimte voor reflectie.
De impact van de onthulling
De officiële bevestiging dat Clément de zoon is van prins Laurent zorgde voor veel media-aandacht. Voor het publiek was het verrassend nieuws, voor Dylan vooral een moment van afsluiting. Eindelijk hoefde hij niet meer op zijn woorden te letten of omwegen te maken in gesprekken.
Toch benadrukt hij dat er voor hem persoonlijk weinig is veranderd. “Het was altijd al zo,” zegt hij. “Alleen wist nu iedereen het.”
Zijn verhaal laat zien dat achter grote nieuwsverhalen vaak gewone mensen schuilgaan, met gewone gevoelens: loyaliteit, liefde, verantwoordelijkheid en soms ook spanning.
Familie boven alles
Wat uit Dylans woorden vooral naar voren komt, is dat familie voor hem altijd centraal heeft gestaan. Niet titels, niet status, niet publieke aandacht. Het ging om het geluk van zijn moeder, de bescherming van zijn broertje en het bewaren van rust binnen het gezin.
Dat maakt zijn verhaal bijzonder menselijk. Het laat zien hoe ingewikkeld, maar ook hoe veerkrachtig gezinnen kunnen zijn wanneer ze worden geconfronteerd met uitzonderlijke omstandigheden.
Nu het geheim verleden tijd is, lijkt Dylan vooral opgelucht. Niet omdat hij iets kwijt moest, maar omdat hij eindelijk open kan zijn over een deel van zijn leven dat jarenlang onbesproken bleef.
En misschien is dat wel de kern van zijn verhaal: achter elke onthulling schuilt een periode van stilte, gedragen door mensen die kiezen voor zorg, discretie en liefde.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
