Actueel
NIEUWS | Jonge familie van 4 heengegaan tijdens vlucht
Een inspirerende familie uit Virginia, de Livingstons, heeft samen onvergetelijke momenten beleefd, maar hun reis eindigde op een onverwachte manier. Peter, Donna en hun dochters Alydia (11) en Everly (14) waren op weg naar huis na hun trotse deelname aan de Amerikaanse kunstschaatskampioenschappen van 2025 in Wichita, Kansas. Hun verhaal eindigde anders dan gepland, maar de herinneringen die ze achterlaten, blijven voortleven in de harten van velen.
Liefde en passie
Peter en Donna stonden bekend als ouders die hun kinderen aanmoedigden om hun dromen te volgen en hun talenten te ontwikkelen. Everly en Alydia waren twee enthousiaste, getalenteerde schaatsers die elke kans aangrepen om op het ijs te staan. Everly droomde ervan de wereld rond te reizen als onderdeel van een nationaal team, terwijl Alydia zich steeds verder ontwikkelde en klaarstond om een nieuwe weg in te slaan met een schaatspartner.
Wat hun prestaties extra bijzonder maakte, was de toewijding en steun van hun ouders. Donna was betrokken bij elke stap van hun reis en zorgde ervoor dat de meisjes altijd hun creativiteit en energie kwijt konden in hun sport. “Ze waren echt een team, altijd samen en altijd enthousiast over wat er nog zou komen,” vertelde een goede vriend van de familie.
Energie en enthousiasme
Voor de Livingstons was kunstschaatsen meer dan alleen een sport – het was een manier van leven. Buiten de ijsbaan waren de zussen altijd actief en vonden ze nieuwe manieren om in beweging te blijven. “Als ze niet op het ijs stonden, waren ze wel op wieltjes, rollend en lachend door het leven,” deelde een familievriend.
Donna had een talent voor mode en ontwierp met veel plezier bijzondere schaatskostuums. Ze wilde ervoor zorgen dat haar dochters en andere schaatsers altijd een unieke uitstraling hadden op het ijs. Haar ontwerpen vielen op door levendige kleuren en speelse details, waarmee ze de persoonlijkheden van de schaatsers prachtig wist te vangen.
Kort voordat de familie terugreisde, deelden de meisjes een vreugdevolle boodschap op hun gezamenlijke sociale media-account. Ze straalden trots uit over hun prestaties en spraken hun enthousiasme uit over alles wat de toekomst hen nog zou brengen.
Een onverwachte wending
De Livingstons waren onderweg naar huis, net als vele andere deelnemers van de kampioenschappen. De vlucht bracht hen samen met andere schaatsers, coaches en ouders die, net als zij, een week vol bijzondere ervaringen achter de rug hadden. Onderweg vond een onverwachte gebeurtenis plaats, waardoor de reis anders afliep dan gepland.
Een golf van medeleven
De kunstschaatswereld reageerde vol liefde en steun op het nieuws. Tijdens de Europese kampioenschappen kunstschaatsen in Estland spraken commentatoren en voormalige topschaatsers Johnny Weir en Tara Lipinski warme woorden over de familie en andere betrokkenen.
“Onze harten zijn vandaag extra vol,” zei Weir geëmotioneerd. “De vreugde en passie die deze mensen in onze sport brachten, zullen voor altijd voortleven.” Lipinski voegde eraan toe: “De kracht en schoonheid die zij met zich meedroegen, blijven deel uitmaken van de schaatsgemeenschap.”
Een herinnering die voortleeft
Familie, vrienden en bekenden koesteren hun herinneringen aan de Livingstons en spreken met veel warmte over hen. “Peter en Donna waren niet alleen geweldige ouders, maar ook echte levensgenieters,” deelde een dierbare vriend. “Hun positiviteit en liefde voor hun gezin waren aanstekelijk. Ze wilden dat hun dochters wisten dat alles mogelijk is als je ergens echt voor gaat.”
Naast hun persoonlijke liefde voor de sport, stonden de Livingstons ook bekend om hun gastvrijheid en betrokkenheid bij anderen. Donna’s creaties inspireerden jonge schaatsers, terwijl Peter zijn passie voor hockey met enthousiasme deelde met de mensen om hem heen.
Een nalatenschap van inspiratie
Hoewel hun reis anders eindigde dan verwacht, leeft de herinnering aan de familie Livingston voort in de schaatsgemeenschap en daarbuiten. Hun optimisme, hun dromen en hun vastberadenheid blijven inspireren. Familie en vrienden zullen hen blijven herinneren als mensen die elke dag met een glimlach leefden en anderen aanmoedigden om hetzelfde te doen.
Een bijzonder feitje
Wist je dat kunstschaatsen een van de weinige sporten is waarbij atleten niet alleen beoordeeld worden op techniek, maar ook op artistieke expressie? Dit maakt de sport uniek, omdat schaatsers zowel fysiek sterk als creatief moeten zijn om indruk te maken op de jury.
Belangrijkste punten
- De familie Livingston bestond uit vier energieke, liefdevolle mensen met een gedeelde passie voor kunstschaatsen.
- Dochters Alydia (11) en Everly (14) waren toegewijde schaatsers met grootse ambities en een toekomst vol mogelijkheden.
- Ouders Peter en Donna ondersteunden hun dochters in alles wat ze deden en waren zelf ook gepassioneerde sportliefhebbers.
- De kunstschaatsgemeenschap reageerde met liefde en warmte, met steunbetuigingen van onder andere bekende schaatsers en commentatoren.
- De herinnering aan de familie blijft voortleven in de harten van velen en in de schaatswereld waarin ze schitterden.
- Hun nalatenschap is een bron van inspiratie voor iedereen die droomt van een toekomst vol kansen en mogelijkheden.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.