Actueel
NIEUWS | Jonge familie van 4 heengegaan tijdens vlucht
Een inspirerende familie uit Virginia, de Livingstons, heeft samen onvergetelijke momenten beleefd, maar hun reis eindigde op een onverwachte manier. Peter, Donna en hun dochters Alydia (11) en Everly (14) waren op weg naar huis na hun trotse deelname aan de Amerikaanse kunstschaatskampioenschappen van 2025 in Wichita, Kansas. Hun verhaal eindigde anders dan gepland, maar de herinneringen die ze achterlaten, blijven voortleven in de harten van velen.
Liefde en passie
Peter en Donna stonden bekend als ouders die hun kinderen aanmoedigden om hun dromen te volgen en hun talenten te ontwikkelen. Everly en Alydia waren twee enthousiaste, getalenteerde schaatsers die elke kans aangrepen om op het ijs te staan. Everly droomde ervan de wereld rond te reizen als onderdeel van een nationaal team, terwijl Alydia zich steeds verder ontwikkelde en klaarstond om een nieuwe weg in te slaan met een schaatspartner.
Wat hun prestaties extra bijzonder maakte, was de toewijding en steun van hun ouders. Donna was betrokken bij elke stap van hun reis en zorgde ervoor dat de meisjes altijd hun creativiteit en energie kwijt konden in hun sport. “Ze waren echt een team, altijd samen en altijd enthousiast over wat er nog zou komen,” vertelde een goede vriend van de familie.
Energie en enthousiasme
Voor de Livingstons was kunstschaatsen meer dan alleen een sport – het was een manier van leven. Buiten de ijsbaan waren de zussen altijd actief en vonden ze nieuwe manieren om in beweging te blijven. “Als ze niet op het ijs stonden, waren ze wel op wieltjes, rollend en lachend door het leven,” deelde een familievriend.
Donna had een talent voor mode en ontwierp met veel plezier bijzondere schaatskostuums. Ze wilde ervoor zorgen dat haar dochters en andere schaatsers altijd een unieke uitstraling hadden op het ijs. Haar ontwerpen vielen op door levendige kleuren en speelse details, waarmee ze de persoonlijkheden van de schaatsers prachtig wist te vangen.
Kort voordat de familie terugreisde, deelden de meisjes een vreugdevolle boodschap op hun gezamenlijke sociale media-account. Ze straalden trots uit over hun prestaties en spraken hun enthousiasme uit over alles wat de toekomst hen nog zou brengen.
Een onverwachte wending
De Livingstons waren onderweg naar huis, net als vele andere deelnemers van de kampioenschappen. De vlucht bracht hen samen met andere schaatsers, coaches en ouders die, net als zij, een week vol bijzondere ervaringen achter de rug hadden. Onderweg vond een onverwachte gebeurtenis plaats, waardoor de reis anders afliep dan gepland.
Een golf van medeleven
De kunstschaatswereld reageerde vol liefde en steun op het nieuws. Tijdens de Europese kampioenschappen kunstschaatsen in Estland spraken commentatoren en voormalige topschaatsers Johnny Weir en Tara Lipinski warme woorden over de familie en andere betrokkenen.
“Onze harten zijn vandaag extra vol,” zei Weir geëmotioneerd. “De vreugde en passie die deze mensen in onze sport brachten, zullen voor altijd voortleven.” Lipinski voegde eraan toe: “De kracht en schoonheid die zij met zich meedroegen, blijven deel uitmaken van de schaatsgemeenschap.”
Een herinnering die voortleeft
Familie, vrienden en bekenden koesteren hun herinneringen aan de Livingstons en spreken met veel warmte over hen. “Peter en Donna waren niet alleen geweldige ouders, maar ook echte levensgenieters,” deelde een dierbare vriend. “Hun positiviteit en liefde voor hun gezin waren aanstekelijk. Ze wilden dat hun dochters wisten dat alles mogelijk is als je ergens echt voor gaat.”
Naast hun persoonlijke liefde voor de sport, stonden de Livingstons ook bekend om hun gastvrijheid en betrokkenheid bij anderen. Donna’s creaties inspireerden jonge schaatsers, terwijl Peter zijn passie voor hockey met enthousiasme deelde met de mensen om hem heen.
Een nalatenschap van inspiratie
Hoewel hun reis anders eindigde dan verwacht, leeft de herinnering aan de familie Livingston voort in de schaatsgemeenschap en daarbuiten. Hun optimisme, hun dromen en hun vastberadenheid blijven inspireren. Familie en vrienden zullen hen blijven herinneren als mensen die elke dag met een glimlach leefden en anderen aanmoedigden om hetzelfde te doen.
Een bijzonder feitje
Wist je dat kunstschaatsen een van de weinige sporten is waarbij atleten niet alleen beoordeeld worden op techniek, maar ook op artistieke expressie? Dit maakt de sport uniek, omdat schaatsers zowel fysiek sterk als creatief moeten zijn om indruk te maken op de jury.
Belangrijkste punten
- De familie Livingston bestond uit vier energieke, liefdevolle mensen met een gedeelde passie voor kunstschaatsen.
- Dochters Alydia (11) en Everly (14) waren toegewijde schaatsers met grootse ambities en een toekomst vol mogelijkheden.
- Ouders Peter en Donna ondersteunden hun dochters in alles wat ze deden en waren zelf ook gepassioneerde sportliefhebbers.
- De kunstschaatsgemeenschap reageerde met liefde en warmte, met steunbetuigingen van onder andere bekende schaatsers en commentatoren.
- De herinnering aan de familie blijft voortleven in de harten van velen en in de schaatswereld waarin ze schitterden.
- Hun nalatenschap is een bron van inspiratie voor iedereen die droomt van een toekomst vol kansen en mogelijkheden.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
