Actueel
Moslimjongeren overwegen massaal vertrek uit Nederland: Dit is de reden
Tweederde van Nederlandse moslimjongeren overweegt emigratie: “Hier voel ik me niet thuis”
Een schokkend nieuw onderzoek wijst uit dat maar liefst twee derde van de Nederlandse moslimjongeren overweegt te emigreren. De reden? Een groeiend gevoel van uitsluiting en discriminatie.
Veel jongeren voelen zich niet langer veilig in Nederland en kijken naar islamitische landen als potentiële nieuwe thuisbasis. Maar wat drijft hen precies om hun koffers te willen pakken?
“Ik voel me hier niet geaccepteerd”
Yigit Islak (23), actief als penningmeester bij de Mevlana-moskee in Rotterdam, vertelt aan het Algemeen Dagblad dat het idee om Nederland te verlaten al langer speelt onder moslimjongeren.
“Je ergens thuis voelen en je veilig voelen, zijn twee totaal verschillende dingen. Dit is mijn thuis, maar veilig voel je je pas in een inclusieve samenleving. En keer op keer blijkt dat Nederland dat niet is.”
Volgens Islak is het een optelsom van factoren die moslims het gevoel geven dat ze geen volwaardig deel uitmaken van de Nederlandse samenleving.
Hij benadrukt dat moskeeën juist proberen te verbinden.
“Wij staan juist voor een inclusieve samenleving. Buren uit de wijk komen vaak langs, ze zijn altijd welkom. Maar dat neemt het bredere probleem niet weg.”
Discriminatie en uitsluiting: een groeiend probleem
Nourdin El Ouali, directeur van Stichting Platform Islamitische Organisaties Rijnmond (SPIOR), ziet een duidelijke trend.
Volgens hem willen de meeste moslimjongeren helemaal niet weg. Ze voelen het juist als hun plicht om in Nederland te blijven en een toekomst op te bouwen.
“Ze willen de belofte van hun ouders inlossen. Hun ouders kwamen hier met de droom van een beter leven. Ze houden meer van Nederland dan dat Nederland hen liefde teruggeeft.”
Maar juist de jongeren die geïntegreerd zijn en actief deelnemen aan de samenleving, krijgen volgens El Ouali meer te maken met discriminatie en uitsluiting.
“Hoe meer je zichtbaar bent als moslim, hoe meer je ermee te maken krijgt.”
Wat zeggen de cijfers?
Volgens het onderzoek overweegt tweederde van de Nederlandse moslimjongeren om te emigreren.
De vraag is: hoeveel van hen zetten die gedachte daadwerkelijk om in actie?
Tot nu toe blijft het in de meeste gevallen bij overwegingen en gedachten, maar de stijgende trend is zorgwekkend.
“Na de verkiezingen is het erger geworden”
Imam Azzedine Karrat ziet de discriminatie tegen moslims toenemen.
“Sinds de laatste Tweede Kamerverkiezingen is de situatie alleen maar verslechterd. Hoeveel onderzoeken hebben we nog nodig om te kunnen zeggen dat dit geen gevoel meer is, maar een feit?”
Voor veel jongeren is de maat vol. Ze zien geen toekomst meer in Nederland en kijken naar alternatieven.
Maar waar willen ze heen?
Dubai of Qatar als nieuwe thuisbasis?
Yigit Islak overweegt serieus een emigratie naar een islamitisch land.
“In een islamitisch land kan ik meer mezelf zijn.”
Maar opmerkelijk genoeg wil hij niet terug naar Turkije, ondanks zijn Turkse roots.
“Dubai of Qatar, dat zijn wel opties. Daar voel ik me vrijer en veiliger.”
Veel jongeren die emigratie overwegen, kijken naar landen in het Midden-Oosten waar ze minder te maken hebben met discriminatie en waar hun religieuze identiteit geen obstakel is.
Een dreigende braindrain?
Experts waarschuwen dat Nederland te maken kan krijgen met een braindrain, waarbij getalenteerde moslimjongeren het land verlaten.
Dat zou niet alleen een persoonlijk verlies zijn voor de jongeren zelf, maar ook een economisch en maatschappelijk probleem voor Nederland.
Hoe nu verder?
De vraag blijft wat Nederland kan doen om deze jongeren hier te houden.
📢 Wat vind jij? Moet Nederland meer doen om een inclusieve samenleving te creëren? Of is emigratie voor deze jongeren de beste oplossing?
💬 Laat je mening achter in de reacties op Facebook!
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.