Actueel
Moeder vol frustratie volgt langzame auto, totdat een raamsticker haar perspectief volledig doet kantelen
Het combineren van de rollen van een perfecte moeder, een liefdevolle echtgenote, en het beheren van een huishouden, terwijl je tegelijkertijd een bijdrage levert aan de maatschappij, is allesbehalve eenvoudig. Voeg hier het moederschap over meerdere kinderen aan toe, en woorden als rust en stilte lijken bijna onmogelijk te verenigen met de dagelijkse realiteit.
Een vrouw die deze uitdagingen maar al te goed kent, is Hailey. Elke dag brengt haar nieuwe uitdagingen, en zelfs kleine tegenslagen kunnen grote gevolgen hebben. Op een ochtend, op weg naar haar werk, belandde Hailey achter een uitzonderlijk traag rijdende auto. Het vergde veel van haar zelfbeheersing om niet gefrustreerd te raken.
Hailey had haast en had weinig geduld voor een auto die niet eens de aanbevolen snelheidslimiet haalde. Het was pas toen ze bij een stoplicht wachtte achter deze auto, dat ze een notitie in het achterraam zag.
De boodschap raakte haar diep, en ze voelde de behoefte om haar ervaring te delen op haar blog, Thoughts, Dots and Tots. Hailey geeft aan dat het haar perspectief op de wereld veranderd heeft.
Hier is wat ze deelde: “Op weg naar mijn werk zat ik achter deze auto. Het bordje in het achterraam las: ‘Leer schakelen, sorry voor eventuele vertraging.’ Met deze kennis was ik veel geduldiger met hun trage schakelen, en eerlijk gezegd deden ze het vrij goed voor iemand die nog aan het leren is.
“Toen vroeg ik mezelf af: zou ik even geduldig zijn geweest zonder dat bordje? Het antwoord is waarschijnlijk nee. We weten niet wat anderen doormaken.
Mensen dragen geen bordjes met hun persoonlijke strijd. Je ziet geen bordjes op iemands shirt die zeggen: ‘Gaat door een scheiding’, of ‘Heeft een kind verloren’, of ‘Voelt zich depressief’, of ‘Gediagnosticeerd met kanker’.
“Als we visueel konden zien wat anderen doormaken, zouden we ongetwijfeld vriendelijker zijn. Maar we zouden geen bordjes moeten nodig hebben om vriendelijk te zijn tegen vreemden. We zouden het gewoon moeten doen, ongeacht of we de situatie kennen of niet. Of ze het ‘verdienen’ of niet.
“Geef iedereen een beetje meer geduld, vriendelijkheid en liefde.” Het handgeschreven bordje heeft duidelijk een diepe indruk gemaakt op Hailey. Ze had zich makkelijk kunnen overgeven aan irritatie en frustratie, maar koos in plaats daarvan voor begrip en tolerantie.
De 62-jarige Peter besloot om twee jaar geleden op vakantie te gaan naar Letland. Hij zal deze solotrip echter nooit meer vergeten.
Peter steekt van wal: “Het Oostblok is weer eens wat anders als Spanje, waar veel mensen heengaan. Het leek me ontzettend leuk ergens heen te gaan waar niet zoveel over bekend is.”
De Nederlander vervolgt: “Bovendien zijn vluchten naar Riga ook goedkoop, evenals het verblijf en de kosten in het algemeen.”
“Ik houd van reizen en het liefst alleen, dan hoef je geen rekening te houden met anderen en dan kun je dus ook gewoon je gang gaan”, aldus Peter.
Peter had alles tot in de puntjes gepland. “Via Google had ik al gekeken naar toeristische trekpleisters, zodat ik niet doelloos in het rond zou lopen. Dat doe ik eigenlijk altijd.”
Aangekomen besloot hij om een avondje te gaan stappen, dus trok hij de stad in. Tijdens zijn wandeling werd hij plots aangesproken door een jongedame.
Peter vertelt: “Ze zei dat ze uit Rusland waren en vroeg me of ik ergens een leuk tentje wist waar ze iets zouden kunnen gaan drinken. Ik had geen idee, en vertelde dat ik uit Nederland kom.”
“Daarop vroeg ze me of ik zin had om met haar mee te gaan. Ik zag daar geen kwaad in en we zijn toen samen naar een bar gegaan”, vervolgt Peter.
“Het was supergezellig en de drank vloeide rijkelijk. Ze heette Stefania en was 23 jaar. Aan het einde van de avond vroeg ze of ze mee mocht naar mijn hotel.”
Peter was toen zestig en zegt dat het moeilijk was om een knappe dame van 23 jaar te weigeren. “Ze was heel erg knap en ik had er veel zin in. Toch was ik niet meer helemaal helder en zelfs een beetje duizelig.”
De man legt uit wat er dan gebeurde. “Toen we in mijn hotelkamer kwamen, kon ik nauwelijks meer op mijn benen staan. Het voelde alsof ik teveel gedronken had, maar ook weer niet.”
“Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Alhoewel, het was meer een soort van knock-out. Toen ik wakker werd was Stefania er niet.”
“Tot mijn grote schrik was mijn portemonnee, waar mijn vakantiegeld van 2.000 euro en bankpas inzaten, er ook niet meer.”
“Ik heb toen mijn bank direct gebeld en gelukkig was er nog niets afgeschreven. De kaarten heb ik laten blokkeren. Mijn cash geld was ik wel kwijt.”
“Dat was nog erg lastig, want ik moest immers nog drie dagen eten en drinken. Ook moest ik de taxirit naar het vliegveld betalen. Zonder geld ben je echt machteloos.”
“Gelukkig had ik mijn paspoort nog en via Western Union heeft een familielid geld naar me overgemaakt. Dat kon ik toen afhalen bij een kantoortje in de stad.”
“In de resterende dagen heb ik Stefania niet meer gezien. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat ze iets in mijn drinken heeft gedaan.”
“Het klinkt ook te mooi om waar te zijn. Waarom zou een bloedmooie meid van 23 met een man van 60 willen zijn?” Peter heeft zijn lesje nu wel geleerd.
“Het heeft me enorm aangegrepen en als ik nu op vakantie ga, kijk ik wel drie keer uit. Ondanks dat ik zulke verhalen wel had gehoord, ben ik er zelf toch ingetrapt.”