Actueel
Metejoor openhartig over zijn duister verleden: ‘Heb last van demonen’
In de nieuwe aflevering van Het huis laat Metejoor, artiestennaam van Joris Van Rossem, voor het eerst oprechte kwetsbaarheid zien. Achter de vrolijke façade van de succesvolle zanger schuilt een man die jarenlang worstelde met angsten, onzekerheden en de zware tol van bekendheid. In het intieme gesprek met Eric Goens haalt Joris verhalen op die het publiek zelden hoorde, en hij toont hoe die ervaringen uiteindelijk leidden tot een burn-out.
De burn-out die zijn carrière stilzette
Het kantelpunt kwam vorig jaar tijdens een optreden in de Ancienne Belgique. Joris vertelt hoe hij na het concert van het podium stapte, in de auto zat en anderhalf uur lang huilde. De dag erna moest een geplande show worden afgelast omdat hij amper nog op zijn benen kon staan. Dat moment dwong hem tot rust nemen en toonde aan dat de druk van shows, media en verwachtingen niet eindeloos draaglijk was.
De tol van de muziekwereld en de druk van bekendheid
Volgens Joris kwam die burn-out niet uit het niets. De muziekwereld waarin hij terechtkwam, bracht plots een schare aan indrukken en verplichtingen met zich mee: geen privacy meer, overal herkend worden en voortdurend het gevoel hebben dat anderen iets van je verwachten. “Ik kende de muziekwereld niet. Plots kan je niet meer over straat lopen, leg je jezelf extra druk op en doen ook andere mensen dat,” zegt hij. Het stapelen van die externe en interne druk ging uiteindelijk ten koste van zijn mentale gezondheid.
Emotionele pijn door het verlies van een gezin
Ook op relationeel vlak was het een zware periode. Joris deelt met veel emotie dat de breuk met zijn vorige partner hem hartverscheurend trof, vooral omdat hij daardoor plots afscheid moest nemen van twee plusdochters die hij liefhad. “Dat heeft me echt gebroken,” zegt hij, zichtbaar aangedaan. De pijn van dat verlies blijkt nog niet helemaal verwerkt en speelt een prominente rol in hoe hij de voorbije jaren zichzelf ervaarde.
Zingen met angst en lichamelijke reacties
De zanger is eerlijk over de lichamelijke en psychische reacties die hij ondervond. Hij vertelt openlijk dat hij voor zijn eerste testopname zodanig nerveus was dat hij moest overgeven. Joren zegt dat zingen voor zijn familie en zelfs voor zichzelf lange tijd onmogelijk voelde, en dat die fysieke angsten onderdeel waren van een veel breder patroon van zelftwijfel en spanning.
Donkere jeugdherinneringen en jeugddemonen
Wat de aflevering nog schrijnender maakt, zijn de onthullingen over zijn jeugd. Joris vertelt dat hij op zijn negende vaak wegliep van huis en dat hij in een sombere periode in zijn bureau de woorden “Joris moet dood” heeft gegrift. Die vroege donkere gedachten bieden volgens hem inmiddels een sleutel tot begrip: pas recent realiseerde hij zich dat veel huidige gedragingen en laagjes angst hun oorsprong vinden in die jeugdervaringen.
Een keerpunt in zijn leven: inzicht en herstel
Dat inzicht vormt een keerpunt. Joris legt uit dat het besef waar zijn donkere gedachten vandaan komen hem helpt de draad opnieuw op te pakken en bewuster te leven. Door die link te leggen tussen verleden en heden kon hij beter begrijpen waarom bepaalde automatische reacties en gevoelens steeds terugkeerden, en dat maakte therapie en herstel effectiever.
Hoop en hernieuwd vertrouwen in zichzelf en zijn relatie
Tegelijkertijd toont de aflevering ook hoop. Joris staat vandaag sterker in zijn relatie met Celine Van Ouytsel en in zijn carrière lijkt hij moreel en muzikaal hernieuwd. Of er tijdens de opnames al gevoelens voor Celine speelden, blijft onduidelijk, maar duidelijk is dat hij niet meer bang is zichzelf te tonen. Zijn openheid in Het huis is niet alleen een persoonlijk herstelproces, maar ook een belangrijke boodschap: kwetsbaarheid tonen is geen zwakte, het is een stap naar heling.
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
