Actueel
Mark (61) vader van drie en hetero: “Ik draag al jaren rokken en hakken naar mijn werk dat zouden meer mannen moeten proberen.”
Mark Bryan, een 61-jarige robotica-ingenieur uit Duitsland, tart moedig de traditionele genderrollen door dagelijks hakken en rokken te dragen.
Als vader van drie en een professional in een technisch veld,
breekt Mark opzettelijk met de normen die kledingvoorschriften
bepalen op basis van geslacht.
In de 10e eeuw waren hoge hakken oorspronkelijk bedoeld voor
mannen, om hen langer te laten lijken en een gevoel van mode te
geven.
Door de eeuwen heen is deze trend echter veranderd, en
tegenwoordig worden hakken bijna uitsluitend met vrouwen
geassocieerd.
Mark behoort tot een groeiende groep mannen die deze modieuze
schoenentype weer terugclaimen, los van de traditionele
geslachtsnormen.
Met bijna 660.000 volgers op Instagram heeft Mark een
aanzienlijke aanhang opgebouwd door zijn gedurfde en unieke stijl
te delen.
Zijn outfits omvatten vaak een mix van pumps, laarzen en rokken,
gecombineerd met meer traditioneel ‘mannelijke’ kledingstukken
boven de taille.
Door deze combinaties benadrukt hij dat kleding geen geslacht
heeft en dat mode een uitdrukking van persoonlijke voorkeur en
stijl moet zijn, ongeacht geslachtsnormen.
Mark’s benadering van kleding is niet alleen een statement tegen
de vastgeroeste genderstereotypen, maar ook een pleidooi voor meer
variatie en vrijheid in mannenmode.
Hij vindt dat rokken meer diversiteit bieden dan de
standaardbroeken die mannen meestal dragen, en wil hiermee laten
zien dat comfort en persoonlijke stijl voorop moeten staan.
Zijn familie, waaronder zijn drie kinderen en zijn vrouw,
steunen Mark volledig in zijn keuzes.
Zijn kinderen zijn opgevoed met het begrip dat kleding niet
indicatief is voor iemands seksualiteit of genderidentiteit.
Zijn dochter beschouwt hem zelfs als een van haar grootste
mode-inspiraties, en zijn vrouw helpt hem regelmatig bij het
uitkiezen van outfits.
Ondanks de positieve ontvangst binnen zijn gezin en zijn
aanzienlijke aanhang online, stuit Marks kledingkeuze soms op
weerstand.
Hij heeft te maken gehad met negatieve reacties, zowel online
als in het echte leven.
Deze confrontaties herinneren hem eraan dat, hoewel veel mensen
zijn stijl vieren, er nog steeds vooroordelen bestaan over wat
mannen zouden moeten dragen.
Mark Bryan’s verhaal daagt ons uit om na te denken over onze
eigen percepties van gender en mode.
Hij nodigt ons uit om ons comfortabel te voelen bij het uitdagen
van de normen en om mode te zien als een vorm van persoonlijke
expressie, vrij van genderbeperkingen.
Wat denk jij? Zou je het aandurven om, net als Mark, je eigen
pad in mode en zelfexpressie te bewandelen?
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.