Connect with us

Actueel

Marga Bult kan geluk niet op na prachtig babynieuws: ´Een echt wereldwonder!´

Avatar foto

Published

on

In november verraste Marga Bult haar fans met prachtig babynieuws. Haar dochter was in verwachting van een tweede kindje, met behulp van Marga’s zoon Joey als donor. Nu, enkele maanden later, heeft de zangeres gedeeld dat haar dochter bevallen is en dat Marga opnieuw oma is geworden. Dit is een bijzonder moment voor haar, aangezien het haar vierde kleinkind is.

Een vierde kleinkind voor Marga Bult

Marga Bult is dolgelukkig met de geboorte van haar kleinzoon, Vigo Maxim. Op Instagram deelde ze haar blijdschap met haar volgers: “Zo geweldig! Ik ben afgelopen week voor de 4e keer oma geworden. Na 3 kleindochters, dit keer een prachtige kleinzoon.” Ze voegde toe dat Vigo Maxim het broertje is van zijn zusje Jane. Marga is trots op de ouders, Jill van Ingen en Maaike, en kan het niet laten om haar geluk te delen. “Wat fantastisch dat ik dit als oma allemaal mee mag en kan maken. Voorlopig zit ik nog even op een blauwe wolk. Zoooooo trots.”

Marga Bult

Een bijzonder verhaal achter de zwangerschap

Het verhaal achter de zwangerschap van Marga’s dochter was vorig jaar het meest besproken verhaal op de website van Shownieuws. Marga had in een eerdere uitzending van Shownieuws uitgebreid verteld over hoe haar dochter en haar vrouw Maaike het kindje verwachtten. Ze legde uit dat haar zoon Joey als donor had gediend voor het eitje van Maaike, en dat Jill zelf de draagmoeder was.

Misverstanden over de situatie

Marga vertelde in de uitzending dat er veel misverstand was ontstaan over het proces. Veel mensen begrepen niet hoe het allemaal werkte. Daarom besloot Marga nogmaals uit te leggen hoe het precies zat. “Er is veel misverstand over ontstaan, omdat veel mensen het niet snappen,” aldus Marga. Ze vond het belangrijk om het verhaal te delen om misverstanden weg te nemen en duidelijk te maken dat het een proces was waar veel liefde en zorg bij kwam kijken.

De belangrijke rol van Joey als donor

De manier waarop het gezin de zwangerschap had geregeld, was bijzonder. Marga’s zoon Joey had het eitje van Maaike bevrucht, en Jill fungeerde als de draagmoeder. Marga benadrukte hoe bijzonder het was dat haar zoon in staat was om als donor te dienen, en hoe dit het gezinsleven van Jill en Maaike compleet maakte. “De donor is een zoon van mij, Joey. Het gaat dus om een zoon én dochter van mij,” zei ze.

Een jaarlange reis

De zwangerschap van Jill en Maaike was geen eenvoudig proces. Het was een jaarlange reis vol tests en procedures. Marga legde uit dat het traject om draagmoeder te worden niet zomaar gebeurt: “Je komt wel in een heel traject terecht, want dat gaat niet zomaar. Je krijgt een psychologische test, allerlei vragen, dus voordat het allemaal loopt, ben je zo een klein jaar verder.” Het was een emotionele en fysieke uitdaging, maar het resultaat was het meer dan waard.

Marga Bult

Positieve reacties van anderen

Marga was trots op haar dochter en haar vrouw, maar ook op het feit dat hun verhaal anderen had geïnspireerd. “Het mooie is dat dit verhaal mensen op ideeën heeft gebracht, dat homo- of lesbische stellen denken: waarom heb ik daar niet aan gedacht?!” De manier waarop Jill en Maaike hun gezin hadden uitgebreid, bracht positieve reacties van anderen, die nu misschien ook overwegen dezelfde route te volgen.

Een tweede kans voor een gezin

Voor Maaike en Jill was dit niet het eerste kindje dat ze samen hadden gekregen. Hun eerste kind was op dezelfde manier ter wereld gekomen, via de hulp van Marga’s zoon Joey als donor en Jill als draagmoeder. Marga had haar eerste kleinkind als “heerlijk” omschreven, en nu was ze nog trotser omdat ze opnieuw oma werd, dit keer van een kleinzoon.

Voor altijd een oma van twee kinderen

Marga beschreef hoe bijzonder het voor haar was om nu zowel een oma van haar zoon als haar dochter te zijn. “Voor mijn gevoel is het alsof ik nu twee keer oma word. Van één kindje, maar wel van mijn twee kinderen. Ik vind dat heel bijzonder.” Het was een moment dat haar hart vervulde van trots en liefde voor haar kinderen, die samen het prachtige gezin hadden gevormd.

Marga Bult

De rol van social media in de communicatie

Het delen van haar blijdschap op social media was voor Marga een manier om haar emoties te uiten en haar geluk met haar volgers te delen. Door het plaatsen van foto’s van haar kleinkind en haar reacties op de berichten van anderen, voelde Marga zich verbonden met haar fans en vrienden. “Voorlopig zit ik nog even op een blauwe wolk,” schreef Marga, een manier om te laten zien hoe gelukkig en trots ze was op de uitbreiding van haar gezin.

De steun van haar familie

De steun van haar familie speelde een grote rol in het succes van dit bijzondere verhaal. Marga benadrukte hoe haar zoon Joey altijd klaarstond om zijn zus te helpen en hoe haar dochter en haar vrouw Maaike samen door het proces van draagmoederschap heen waren gegaan. “Er kan natuurlijk zoveel niet goed gaan; ze hebben een aantal pogingen ondernomen. Dit is dan nu gelukt, dus deze oma is helemaal blij,” zei Marga.

Waarom Marga’s verhaal zo bijzonder is

Marga’s verhaal is niet alleen bijzonder vanwege de liefde en steun binnen haar familie, maar ook omdat het aantoont dat de traditionele opvattingen over familie en ouderschap steeds verder worden uitgebreid en veranderd. Marga’s kinderen, Jill en Maaike, hebben een eigen gezin gevormd, met de steun van Marga en haar zoon Joey. Dit verhaal heeft veel mensen geïnspireerd om na te denken over hun eigen mogelijkheden om een gezin te stichten, ongeacht hun seksuele geaardheid.

Marga Bult

Wat betekent het om oma te zijn?

Voor Marga betekent het oma zijn veel meer dan alleen het krijgen van kleinkinderen. Het gaat om de band die ze heeft met haar kinderen en kleinkinderen, en om de manier waarop ze haar liefde en zorg kan delen met de volgende generatie. “Ik ben zo trots op mijn kinderen en kleinkinderen. Het maakt niet uit hoe het gezin is samengesteld, als er maar liefde is,” aldus Marga.

De boodschap van Marga aan anderen

Marga hoopt dat haar verhaal andere mensen zal aanmoedigen om open te staan voor nieuwe manieren van gezinssamenstelling en ouderschap. “Het zorgt ook voor iets positiefs,” zei Marga, en dat is precies wat haar verhaal doet. Het laat zien dat er geen grenzen zijn aan liefde en familie, en dat iedereen de kans heeft om het gezin te creëren dat hen gelukkig maakt.

Marga Bult

De impact op de maatschappij

Dit bijzondere verhaal heeft de maatschappij uitgedaagd om na te denken over familie en hoe we als samenleving omgaan met verschillende vormen van gezinsstructuren. Marga’s verhaal heeft gesprekken op gang gebracht over draagmoederschap, donors en de manieren waarop mensen elkaar kunnen ondersteunen om een gezin te stichten. Het heeft een breed publiek bereikt en heeft geleid tot veel positieve reacties.

De rol van Shownieuws in het verhaal

Shownieuws speelde een belangrijke rol in het delen van Marga’s verhaal. Het was via Shownieuws dat Marga haar verhaal over de zwangerschap van haar dochter en de rol van haar zoon als donor met de wereld deelde. Dit platform gaf Marga de kans om een breder publiek te bereiken en het gesprek over alternatieve gezinsstructuren op gang te brengen.

Marga Bult

Trots op het gezin

Marga kan niet anders dan trots zijn op haar gezin. Ze heeft altijd haar kinderen ondersteund en was er voor hen, vooral tijdens de uitdagingen die ze tegenkwamen. Het ziet ernaar uit dat de liefde en steun binnen haar gezin blijven groeien, met de komst van een vierde kleinkind dat haar leven nog rijker maakt.

 

 

De kracht van liefde in Marga’s verhaal

Wat het verhaal van Marga Bult zo krachtig maakt, is de nadruk op liefde en verbondenheid. Het toont aan dat liefde geen grenzen kent, en dat de belangrijkste factor in het creëren van een gezin is de zorg en steun die we elkaar bieden. Marga heeft haar kinderen geleerd dat liefde alles kan overwinnen, en haar verhaal is een inspiratie voor anderen die door vergelijkbare uitdagingen heen gaan.

Actueel

“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Avatar foto

Published

on

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”

Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt

Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.

Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.

“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”

Zeven jaar vechten zonder pauze

Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.

Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.

“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd

Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.

“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.

Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.

“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”

Een ingreep zonder garanties

Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.

Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.

“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm

Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.

“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”

Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.

Herstel is meer dan cijfers

Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.

“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”

Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt

Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.

Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.

“Ik heb het overleefd,” zegt Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”

Voorzichtig vooruitkijken

Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.

Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.

En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.

Continue Reading