Actueel
Marco Borsato geeft eerste reactie na rechtszaak en zegt iets opvallends
Aangeslagen Marco Borsato breekt na tweede zittingsdag zijn stilte: “Ik ben gewoon leeg”
De tweede zittingsdag in de strafzaak tegen Marco Borsato is ten einde, en de emoties liepen hoog op. Waar de zanger dinsdag via de achterzijde van de rechtbank naar binnen ging om de pers te ontwijken, koos hij er vandaag voor om via de hoofdingang naar buiten te komen. Daar stond een grote groep journalisten op hem te wachten.
Borsato, zichtbaar vermoeid en aangeslagen, besloot toch kort het woord te nemen. Wat volgde was een zeldzaam openhartig moment van een artiest die jarenlang zweeg, maar nu — midden in een van de meest besproken rechtszaken van Nederland — voor het eerst iets persoonlijks deelde over zijn beleving van de zaak.
“Ik heb zes jaar lang niets gezegd”
Op de vraag van een verslaggever waar zijn boosheid en frustratie precies zaten, kwam een eerlijke, maar beladen reactie.
“Eigenlijk overal,” zei Borsato na een korte stilte. “Ik heb zes jaar lang niets gezegd, tegen niemand. En in die tijd hebben allerlei zogenaamde experts hun mening gegeven over wat ik had moeten doen of laten. Maar er is maar één plek waar ik iets te zeggen heb, en dat is in de rechtbank.”
De uitspraak weerspiegelt de spanning die al jaren rond de zaak hangt. Sinds de eerste beschuldigingen naar buiten kwamen, heeft Borsato zich nauwelijks publiekelijk uitgelaten. Zijn strategie was stil blijven — uit respect voor het proces, maar ook om de storm in de media niet verder aan te wakkeren.
Nu, na twee intensieve zittingsdagen waarin zowel het 0penbaar Ministerie (OM) als zijn advocaten uitvoerig hun standpunten hebben toegelicht, leek het moment gekomen om even kort stil te staan bij de persoonlijke impact.
Zichtbaar vermoeid
Wie de zanger zag vertrekken, kon moeilijk ontkennen dat de afgelopen jaren hun tol hebben geëist. Zijn gezicht stond gespannen, zijn stem klonk hees en breekbaar.
“Ik ben licht in mijn hoofd, heel erg draaierig,” gaf hij toe. “Ik ben gewoon echt leeg.”
Het was een zeldzaam kwetsbaar moment van iemand die decennialang bekendstond als de charmante, zelfverzekerde zanger met een warme glimlach. Nu stond hij daar als mens, uitgeput na een dag vol juridische en emotionele confrontaties.
Volgens ooggetuigen stond Borsato enkele minuten stil bij de ingang van het gerechtsgebouw voordat hij begon te praten. De stilte werd pas doorbroken toen hij zelf het initiatief nam om te reageren.
Vertrouwen in de rechtspraak
Ondanks de druk waaronder hij al jaren leeft, benadrukte Borsato dat hij zijn vertrouwen in de rechtspraak niet heeft verloren.
“Wat er gezegd moest worden, heb ik in de rechtbank gedaan,” zei hij rustig. “Ik heb er vertrouwen in dat de rechters doen wat juist is. Meer kan ik er niet over zeggen.”
De zanger hield zich bewust op de vlakte over de inhoud van de zaak. Hij wilde niet ingaan op de verklaringen van de aangeefster of de standpunten van het 0penbaar Ministerie.
“Dit is precies waarom ik de afgelopen zes jaar niets heb gezegd,” vervolgde hij. “Jullie interpreteren, jullie halen er een stukje uit zonder dat jullie het hele dossier kennen. Daarom laat ik het aan de rechtbank.”
Met die woorden liet Borsato merken dat hij zich nog altijd stoort aan de manier waarop de media met zijn zaak omgaan. De spanning tussen de publieke opinie en de juridische werkelijkheid is in dit dossier groter dan ooit, en dat lijkt hem zwaar te vallen.
Begrip, maar ook verwarring
Toen een journalist hem vroeg wat hem in de zaak het meest heeft geraakt, klonk Borsato opvallend genuanceerd.
“Alles,” antwoordde hij. “Ik ben niet doof voor hoe de aangeefster zich heeft gevoeld. Zij heeft het duidelijk anders gezien, en dat vind ik verschrikkelijk.”
Met die woorden toonde hij begrip voor de gevoelens van de ander, zonder schuld te bekennen. Het benadrukt de complexiteit van de zaak — waarin niet alleen juridische feiten, maar ook emoties en interpretaties een grote rol spelen.
De reactie van Borsato werd door verschillende rechtbankverslaggevers omschreven als “bewogen en oprecht”. Het contrast tussen de kalme toon en de zwaarte van zijn woorden maakte duidelijk dat de zaak hem diep heeft geraakt.
Een onverwachte vraag
Net toen het korte persmoment leek af te lopen, stelde een verslaggever een vraag die velen verraste: of Borsato nog steeds gevoelens had voor het vermeende slacht0ffer.
De zanger bleef even stil en leek zichtbaar geraakt door de vraag. Vervolgens zei hij bedachtzaam:
“Dat is een goede vraag. Ik vind het moeilijk te accepteren, met alles wat ik nu weet, om dat nog in een goede context te zien. Daar moet ik over nadenken…”
Het antwoord bleef in de lucht hangen — niet als een bekentenis, maar als een teken van verwarring en verdriet. Hij benadrukte wel dat er geen contact meer is tussen hem en de aangeefster.
De juridische context
De zittingsdagen tot nu toe hebben de emoties aan beide kanten blootgelegd. Het 0penbaar Ministerie eiste een onvoorwaardelijke celstraf van vijf maanden, gebaseerd op verklaringen van het vermeende slacht0ffer en haar moeder. Volgens het OM heeft Borsato zijn positie misbruikt binnen een vertrouwensband die hij met het gezin had opgebouwd.
De verdediging, geleid door het advocatenechtpaar Gert-Jan en Carry Knoops, betwist dat en spreekt van een “onjuiste weergave van de feiten”. Volgens hen is de aangifte niet uit eigen beweging gedaan, maar onder invloed van de moeder van het meisje en de media-aandacht rond The Voice of Holland.
De zaak heeft inmiddels een enorme maatschappelijke lading gekregen. Naast de juridische vragen speelt er ook een debat over vertrouwen, verantwoordelijkheid en de rol van de media in gevoelige strafzaken.
Borsato blijft terughoudend
Hoewel hij vandaag kort sprak met de pers, liet Borsato duidelijk weten dat hij niet van plan is verder in te gaan op de inhoud.
“Wat ik te zeggen had, heb ik in de rechtbank gezegd. Daar hoort het thuis,” herhaalde hij.
Volgens zijn entourage wil de zanger zich volledig richten op het verdere verloop van de procedure. Hij verblijft naar verluidt grotendeels binnenshuis en vermijdt publieke optredens sinds de start van het proces.
Mensen in zijn directe omgeving beschrijven hem als “ernstig aangeslagen, maar vastberaden om het proces tot het einde te volgen”.
De druk van het publieke oordeel
De zaak-Borsato laat zien hoe zwaar de druk kan zijn op publieke figuren die onderwerp worden van juridische onderzoeken. Zelfs zonder uitspraak is de publieke opinie vaak al gevormd, gevoed door speculatie en sociale media.
Media-analist Mark Koster zegt daarover:
“Wat we hier zien, is het spanningsveld tussen gerechtigheid en beeldvorming. Voor iemand als Marco Borsato, jarenlang een nationale favoriet, is de val des te harder. Elke uitspraak, elke blik wordt uitvergroot.”
Die observatie lijkt na vandaag relevanter dan ooit. De zanger, die jarenlang gewend was om applaus te krijgen, kreeg nu enkel flitslichten te verduren — symbolisch voor de omslag in zijn publieke leven.
Wat nu volgt
De rechtbank zal de komende weken de verklaringen van alle betrokkenen wegen. Daarna volgt het moment waarop Borsato mogelijk zelf nog het laatste woord mag voeren. De uitspraak wordt naar verwachting binnen enkele weken gedaan.
Voor nu lijkt de zanger vooral moe en emotioneel uitgeput. Zijn korte optreden bij de rechtbank liet zien dat hij worstelt met de combinatie van schuldgevoel, frustratie en hoop op gerechtigheid.
“Ik ben gewoon leeg,” zei hij. Die woorden, eenvoudig maar veelzeggend, vatten de toon van de dag samen.
Conclusie
Na de tweede zittingsdag in de zaak tegen Marco Borsato toonde de zanger zich openhartig, kwetsbaar en uitgeput. Hij sprak over zes jaar van stilzwijgen, zijn vertrouwen in de rechtspraak en zijn moeite met de publieke veroordeling die hem al jaren achtervolgt.
Hoewel hij geen inhoudelijke uitspraken deed, gaven zijn woorden een indringend inkijkje in de menselijke kant van een langlopend juridisch en emotioneel drama.
Met de uitspraak in zicht blijft Nederland gefascineerd volgen hoe deze complexe zaak zich verder ontvouwt — tussen hoop, recht en de schaduw van de publieke opinie.
Rob Jetten wil straatverlichting dimmen: waarom zijn voorstel zoveel losmaakt in Nederland
Het debat over energie, duurzaamheid en de toekomst van ons stroomnet bereikt steeds vaker de dagelijkse leefomgeving van Nederlanders. Waar de energietransitie lange tijd draaide om grote windparken, zonnepanelen en internationale klimaatdoelen, schuift die discussie nu steeds zichtbaarder richting maatregelen die bewoners direct raken. Een van de meest besproken voorstellen van dit moment komt van D66-leider Rob Jetten, die onlangs opperde om in heel Nederland de straatverlichting in de avonduren te dimmen of op rustige momenten zelfs (deels) uit te schakelen.
De gedachte daarachter is volgens Jetten eenvoudig: als Nederland slimmer met energie omgaat, kunnen we het overbelaste stroomnet ontlasten en tegelijkertijd het bewustzijn vergroten over ons eigen energieverbruik. Maar wat voor de één klinkt als een praktische stap in een groter duurzaamheidsplan, voelt voor de ander als een directe aantasting van veiligheid, leefbaarheid en comfort.
Het voorstel leidde binnen enkele uren tot een vloedgolf aan reacties. Zowel online als in lokale gemeenteraden werd fel gediscussieerd over de vraag: kan je zomaar het licht in de openbare ruimte terugschroeven?
In deze uitgebreide analyse zetten we de achtergronden, reacties, zorgen én mogelijke oplossingen op een rij.
Waarom straatverlichting volgens Jetten op tafel ligt
Rob Jetten, die zich tijdens zijn politieke loopbaan heeft ontpopt tot een van de meest zichtbare voorstanders van een duurzame toekomst, benadrukt dat Nederland op een belangrijk kruispunt staat. De vraag naar elektriciteit stijgt razendsnel, onder meer door de groei van elektrische auto’s, warmtepompen, datacenters en industrieën die overstappen op elektrisch produceren.
Het stroomnet raakt daardoor steeds voller. Op sommige plekken zijn er al wachtlijsten voor bedrijven, sportclubs en woningprojecten die willen aansluiten.
Volgens Jetten is het daarom noodzakelijk om te kijken waar op korte termijn ruimte gecreëerd kan worden:
-
zonder ingewikkelde procedures,
-
zonder miljardeninvesteringen,
-
en zonder ingrijpende verbouwingen.
Openbare verlichting vormt daarbij een interessant puzzelstuk. In Nederland staan ruim 3,5 miljoen lichtmasten, die samen verantwoordelijk zijn voor een aanzienlijk deel van het energiegebruik van gemeenten.
Dat betekent volgens Jetten niet dat het licht overal en altijd uit moet. Hij pleit voor slimme verlichting: fel waar nodig, gedimd waar mogelijk.
“Het gaat niet om besparen om het besparen,” benadrukte hij. “Het gaat om bewust omgaan met energie op momenten dat het net overbelast is.”
Hij wijst erop dat veel gemeenten al experimenteren met sensoren, dimschema’s en energiezuinige LED-verlichting. In sommige dorpen gaat het licht automatisch feller branden zodra er iemand langsloopt; op andere plekken wordt verlichting ’s nachts al deels gedimd.
Toch vindt Jetten dat dit niet langer afhankelijk mag zijn van individuele gemeenten: er moet een landelijke strategie komen.
De zorgen van burgers: ‘Een donkere straat voelt niet veilig’
Waar Jetten vooral kijkt naar duurzaamheid en het efficiënt inzetten van energie, klinkt bij veel Nederlanders een heel andere zorg: veiligheid.
1. Onveiligheidsgevoel
Vooral vrouwen, ouderen en ouders van tieners spreken zich daar duidelijk over uit. Donkere straten worden al snel geassocieerd met onoverzichtelijke situaties, minder zicht en een groter gevoel van kwetsbaarheid.
Het gaat daarbij niet alleen om daadwerkelijke risico’s, maar vooral om het gevoel dat ontstaat wanneer een buurt minder verlicht is.
“Je voelt je gewoon minder
prettig in het donker,” schrijft een gebruiker op X.
“Hoe leg ik mijn dochter van 15 uit dat ze voortaan door donkere
straten naar huis moet fietsen?”
2. Verkeersveiligheid
Verkeersdeskundigen wijzen daarnaast op de gevaren van te weinig licht op:
-
rotondes
-
kruispunten
-
fietspaden
-
oversteken
-
landelijke wegen zonder vangrails
Nederland is een fietsland, en goede zichtbaarheid is een belangrijk onderdeel van verkeersveiligheid. Vooral in de herfst- en wintermaanden, wanneer veel scholieren vroeg vertrekken en laat thuiskomen, kan dimmen volgens experts tot verwarrende of gevaarlijke situaties leiden.
Een verkeersonderzoeker uit
Utrecht verwoordde het zo:
“Het is een begrijpelijke maatregel vanuit energiebesparing, maar
we moeten ontzettend voorzichtig zijn. Je wilt geen risico dat te
voorkomen was.”
Is de energiewinst wel zo groot?
Een andere lijn van kritiek richt zich op de vraag of deze maatregel überhaupt veel oplevert. Straatverlichting zou volgens sceptici maar een klein deel zijn van het totale energieverbruik in Nederland.
Critici noemen het daarom symboolpolitiek: zichtbaar, maar niet substantieel.
Waarom, zo vragen zij, ligt de focus op:
-
gezinnen,
-
woonwijken,
-
dorpen en steden,
terwijl energie-intensieve sectoren zoals industrie, datacenters, agrarische bedrijven en luchtvaart minder vaak onderwerp zijn van dergelijke maatregelen?
De kritiek komt neer op één
vraag:
Wordt de
verantwoordelijkheid eerlijk verdeeld?
Jetten reageerde daarop door te zeggen dat de energietransitie een gezamenlijke inspanning is, waarbij zowel grote als kleine maatregelen bijdragen aan het geheel.
Experts vragen om nuance: niet overal hoeft het licht aan te blijven
Hoewel veel Nederlanders moeite hebben met het voorstel, klinkt er ook constructieve feedback.
Locatiegebonden verlichtingsplannen
Steeds meer experts pleiten voor een gebiedsgerichte aanpak. Niet elke straat hoeft dezelfde hoeveelheid licht. Mogelijke plekken waar dimmen wél verantwoord kan zijn:
-
lege parkeerplaatsen na 22.00 uur
-
industrieterreinen buiten werktijden
-
fietspaden met sensoren die licht aanzetten bij beweging
-
sportcomplexen die ’s nachts gesloten zijn
-
parken waar geen doorstroom is
Deze aanpak wordt in delen van Duitsland en Scandinavië al toegepast.
Slimme technologie als alternatief
Nederland loopt technisch voorop en beschikt over:
-
LED-lampen die 90% minder energie verbruiken dan oude lampen
-
sensoren die licht automatisch laten oplichten bij beweging
-
slimme lantaarnpalen die onderling communiceren
Volgens ingenieurs is het zelfs mogelijk om verlichting volledig te laten reageren op het aantal voorbijgangers, de verkeersdrukte en weersomstandigheden.
De vraag is dus niet óf er bespaard kan worden, maar hoe dat kan zonder dat mensen zich onveilig voelen.
Gemeenten zitten klem: zij moeten het uiteindelijk uitvoeren
Gemeentebesturen reageren verdeeld. Veel gemeenten willen wel bijdragen aan energiebesparing, maar benadrukken dat zij dagelijks verantwoordelijk zijn voor de leefbaarheid van wijken.
Een wethouder uit
Noord-Brabant zei hierover:
“Wij zijn de eersten die gebeld worden wanneer een lantaarnpaal uit
staat. Mensen voelen het meteen in hun eigen straat. Je kunt dat
niet met één landelijke maatregel oplossen.”
Daarnaast zitten veel gemeenten vast aan:
-
bestaande verlichtingscontracten
-
onderhoudsplannen
-
oude infrastructuur die niet zomaar aangepast kan worden
Een landelijke verplichting zou daarom niet alleen gevoelig liggen, maar ook technisch lastig uitvoerbaar zijn.
De grotere discussie: wie draagt de last van de energietransitie?
Onder de oppervlakte speelt
een bredere vraag:
Wie draagt het meest de
gevolgen van duurzaamheidsmaatregelen?
Burgers zien steeds:
-
hogere energierekeningen
-
strengere regels in huis
-
discussies over zonnepanelen en warmtepompen
-
nu ook mogelijke aanpassingen in de openbare ruimte
Daarbij ontstaat het gevoel dat huishoudens veel moeten inleveren, terwijl grote bedrijven minder zichtbare offers brengen.
Jetten benadrukt dat dit beeld niet klopt en dat het bedrijfsleven juist zware transitie-eisen krijgt opgelegd. Toch blijft het gevoel bestaan dat de balans niet altijd eerlijk voelt—een gevoel dat eerder al opdook in debatten over stikstof, klimaatplannen en woningbouw.
De politieke dimensie: waarom het voorstel gevoelig ligt
In de politiek wordt het voorstel nauwlettend in de gaten gehouden, omdat het raakt aan gevoelige thema’s zoals:
-
veiligheid
-
leefbaarheid
-
energiearmoede
-
vertrouwen in de overheid
Voor oppositiepartijen vormt het voorstel een kans om vragen te stellen over de koers van het klimaatbeleid. Coalitiepartners worstelen juist met de balans tussen ambitie en uitvoerbaarheid.
Er wordt gevreesd dat een maatregel die als “klein en praktisch” wordt gepresenteerd, in de praktijk kan uitgroeien tot een bron van grote maatschappelijke weerstand.
Waar liggen de kansen voor een gezamenlijk plan?
Als er één ding duidelijk is, dan is het dat niemand in Nederland zit te wachten op onveilige situaties. Maar veel Nederlanders zien wél dat energiebesparing gewenst is.
De oplossing lijkt daarom te liggen in een combinatie van:
-
slimme technologie
-
gebiedsgericht maatwerk
-
goede communicatie
-
burgerparticipatie
-
transparante data over effecten en energiewinsten
Een landelijke strategie kan werken — maar alleen als deze rekening houdt met de diversiteit van Nederlandse straten, wijken en inwoners.
Een gesprek dat nog lang niet voorbij is
Het voorstel van Rob Jetten heeft losgemaakt wat veel Nederlanders al langer voelen: de energietransitie schuift steeds dichter naar het persoonlijke domein. Waar het eerst ging over windmolens, CO₂-doelen en internationale afspraken, gaat het nu over de straat waarin je woont en de route die je ’s avonds fietst.
De behoefte aan duidelijkheid, nuance en veiligheid is groter dan ooit.
De komende maanden zullen bepalend zijn voor hoe dit voorstel verder wordt opgepakt. Gemeenten, experts, bewoners en politici zullen hun stemmen laten horen. Want hoe noodzakelijk energiebesparing ook is, de manier waarop dat gebeurt moet passen bij het dagelijks leven van miljoenen Nederlanders.
Wat vind jij?
Moet Nederland slimmer omgaan met verlichting, of is dit een grens
die niet overschreden mag worden?
Praat mee op onze Facebookpagina en deel je mening.