Actueel
Manuëla Kemp overlijdt binnenkort: ‘Geen hoop meer’
Manuëla Kemp (61), de bekende zangeres en presentatrice, bevindt zich in een zeer zorgwekkende situatie na een ernstig scooter0ngeluk in de Portugese Algarve. Het 0ngeluk vond vijf weken geleden plaats in Loulé, maar sindsdien is haar toestand aanzienlijk verslechterd. Haar echtgenoot, Tjerk Lammers, laat aan Privé weten dat het einde van Manuëla’s leven nu onafwendbaar lijkt.
De tragedie in Portugal
Het 0ngeluk gebeurde terwijl Manuëla onderweg was om kerstcadeaus te kopen. Volgens Tjerk verloor ze de controle over haar scooter, vermoedelijk doordat een tas verschoven was. Hoewel de snelheid laag was, had de val ernstige gevolgen. “De scooter zelf liep nauwelijks schade op, maar de impact op Manuëla was enorm,” vertelt Tjerk.
Ondanks dat ze een helm droeg, brak deze door de harde klap, en Manuëla kwam met haar hoofd op de grond terecht. Het 0ngeluk gebeurde in het donker, een tijdstip waarop Manuëla normaal gesproken niet rijdt vanwege haar nachtblindheid. Haar man beschrijft hoe hij in paniek raakte toen hij haar niet kon bereiken. “Ik startte een zoektocht en kreeg het slechte nieuws later op het politiebureau.”
Een uitzichtloze situatie
Na het 0ngeluk werd Manuëla naar het z!ekenhuis gebracht, waar artsen in eerste instantie nog hoop hadden op herstel. In de eerste twee weken leek ze op signalen te reageren. “Als je tegen haar sprak of haar aanraakte, bewoog ze een arm of een been, of knipperde ze met haar ogen,” aldus Tjerk.
Helaas verslechterde haar toestand de afgelopen weken dramatisch. Uit recente MRI- en EEG-scans bleek dat het deel van haar hersenen dat haar persoonlijkheid en bewustzijn aanstuurt, niet meer functioneert. Alleen haar vitale functies worden nog aangestuurd. “Het deel dat haar tot ‘Maan’ maakt, is niet meer aanwezig,” vertelt Tjerk emotioneel. “Daarmee is haar lot bezegeld.”
Na een slechtnieuwsgesprek op vrijdag is besloten om Manuëla van de intens!ve care naar medium care over te brengen. Hoewel haar situatie onveranderd blijft, willen haar naasten haar binnenkort naar Nederland brengen om afscheid te nemen. “Ik ga haar twee keer kwijtraken,” zegt Tjerk.
Een leven vol muziek en energie
Manuëla Kemp heeft altijd een energiek en vol leven geleid. Ze was bekend om haar warme stem, aanstekelijke persoonlijkheid en haar onmiskenbare talent op televisie. Haar bijdrage aan de Nederlandse muziekscene en media blijft een onuitwisbare herinnering voor haar fans. Haar huidige situatie laat een diepe leegte achter bij haar familie, vrienden en fans.
Reacties uit de omgeving
Het nieuws over Manuëla’s 0ngeluk heeft diepe indruk gemaakt in Nederland. Bekenden uit de entertainmentwereld hebben hun steun betuigd. Onder hen ook Xandra Brood, die zich grote zorgen maakt om haar goede vriendin. Via sociale media stromen steunbetuigingen binnen voor Manuëla en haar familie.
Het fatale 0ngeluk
Het 0ngeluk gebeurde op een scooter, die Manuëla bestuurde terwijl ze kerstcadeaus kocht. Ondanks dat de snelheid laag was, bleek de val fataal. “Ze droeg een helm, maar die brak door de impact,” vertelt Tjerk. Hij benadrukt dat het 0ngeluk waarschijnlijk te maken had met de verschuiving van een tas, wat de balans van de scooter verstoorde.
Het 0ngeluk gebeurde in een slecht verlichte omgeving. Dit maakte de situatie nog gevaarlijker, aangezien Manuëla bekend is met nachtblindheid. Tjerk had haar altijd afgeraden om in het donker te rijden.
Terugkeer naar Nederland
De familie werkt momenteel aan de voorbereidingen om Manuëla terug naar Nederland te brengen. Dit is een emotionele beslissing voor Tjerk en de rest van de familie, aangezien dit het begin zal markeren van hun afscheid. De verwachting is dat er maandag een definitieve beslissing wordt genomen over haar repatriëring.
Een tragisch einde
Voor veel fans en vrienden is het moeilijk te bevatten dat een sprankelende persoonlijkheid zoals Manuëla Kemp nu in een uitzichtloze situatie verkeert. Haar echtgenoot Tjerk sluit af met een liefdevolle herinnering: “Ze heeft altijd geleefd met een open hart en heeft zovelen geraakt met haar muziek en haar warmte. Ik wil haar nu de rust gunnen die ze verdient.”
Hoewel het afscheid onvermijdelijk is, blijft haar nalatenschap voortleven in de harten van degenen die haar kennen en waarderen.
De familie Brandsteder heeft in stilte een lange en zware weg afgelegd. Achter de bekende televisiegezichten en het publieke leven schuilt al jaren een verhaal van zorg, aanpassing en blijvende beperkingen. Het draait om Bob Brandsteder, de minder bekende zoon van Ron Brandsteder en broer van Rick Brandsteder, wiens leven in 2017 abrupt veranderde door een ingrijpend 0ngeluk.
Een moment dat alles veranderde
Wat begon als een alledaagse situatie, eindigde in een drama met levenslange gevolgen. Bob kwam in 2017 ongelukkig ten val op een trap. De impact was direct voelbaar, maar de volledige ernst werd pas duidelijk na medische onderzoeken in het z!ekenhuis. Een MRI-scan bracht aan het licht dat de zenuwen in zijn arm losgeraakt waren van het ruggenmerg — een zeldzame en ingrijpende aandoening die grote gevolgen heeft voor bewegingsvrijheid en dagelijks functioneren.
Sinds dat moment kan Bob zijn arm niet meer gebruiken. Artsen waren duidelijk: herstel zoals hij dat ooit kende, is niet mogelijk. Het is een diagnose die niet alleen lichamelijk zwaar is, maar ook mentaal diepe sporen nalaat.
Leven met blijvende beperkingen
In de jaren na het 0ngeluk is de situatie nauwelijks veranderd. Ondanks intensieve begeleiding, fysiotherapie en medische consulten bleef de verlamming bestaan. Behandeling kon hooguit bijdragen aan kleine verbeteringen in houding en compensatie, maar de fundamentele schade bleef.
Voor de familie Brandsteder betekende dit een complete herinrichting van het dagelijks leven. Bob werd plotseling afhankelijker van zijn omgeving, iets wat voor iemand die gewend is zelfstandig te functioneren bijzonder confronterend kan zijn.
Zijn moeder Yvonne sprak daar eerder openhartig over. Ze gaf aan dat de fysieke situatie al jaren stabiel is, maar dat dit niet betekent dat het makkelijk wordt. “Je leert ermee leven,” zei ze, “maar het went nooit helemaal.”
Een gezin dat bijspringt
Om Bob zo goed mogelijk te ondersteunen, besloot de familie hem dichter bij zijn broer Rick te laten wonen. Er werd een woning voor hem geregeld in de buurt, zodat er altijd iemand in de nabijheid was die kon helpen waar nodig.
Dat besluit zegt veel over de onderlinge band binnen het gezin. Ondanks bekendheid, middelen en een druk bestaan koos de familie voor nabijheid en praktische steun. Niet vanuit plicht, maar vanuit zorg en betrokkenheid.
Toch blijft er ook een harde realiteit: geld, connecties en bekendheid kunnen veel mogelijk maken, maar ze kunnen geen wonderen verrichten. De medische wereld bood geen oplossing die Bob zijn oude leven kon teruggeven.
Mentale klap en langzaam herstel
Naast de fysieke gevolgen had het 0ngeluk ook een zware mentale impact. Ron Brandsteder vertelde eerder dat zijn zoon lange tijd diep zat. Het verlies van bewegingsvrijheid, toekomstplannen en vanzelfsprekendheid liet sporen na.
Voor een ouder is dat misschien wel het zwaarst: machteloos moeten toekijken hoe je kind worstelt met iets waar je niets aan kunt veranderen. Ron verwoordde het ooit treffend: hij zou zich niet kunnen voorstellen zelf met zo’n beperking te moeten leven.
Toch kwam er, na verloop van tijd, een kentering. Bob begon langzaam zijn nieuwe werkelijkheid te accepteren. Niet omdat hij geen verdriet meer voelde, maar omdat blijven vechten tegen het onvermijdelijke te veel energie kostte.
Leren leven met een nieuw perspectief
Acceptatie betekent niet opgeven. In het geval van Bob betekende het zoeken naar manieren om zijn leven opnieuw vorm te geven, binnen de grenzen die er nu eenmaal zijn. Kleine stappen, nieuwe routines en het opnieuw vinden van eigenwaarde buiten fysieke mogelijkheden.
Ron sprak daar met trots over. Over hoe zijn zoon, ondanks alles, weer vooruit durfde te kijken. Dat proces gaat met vallen en opstaan, maar het getuigt van veerkracht.
Voor buitenstaanders is zo’n traject vaak onzichtbaar. Er zijn geen grote interviews, geen publieke updates, geen dramatische momenten op televisie. Het is een stil gevecht, dat zich grotendeels achter gesloten deuren afspeelt.
Een bewuste keuze voor privacy
Die behoefte aan rust en afscherming werd onlangs opnieuw duidelijk bij het afscheid van Ron Brandsteder. De plechtigheid vond plaats in zeer besloten kring. Geen camera’s, geen publieke aanwezigheid, geen media-aandacht.
In de podcast Strikt Privé lichtte Evert Santegoeds toe dat hier bewust voor gekozen is. Hij gaf aan dat hij voldoende informatie had om pers te sturen, maar dat hij dat niet heeft gedaan uit respect voor de wens van de familie.
Volgens Santegoeds speelt Bob hierin een belangrijke rol. Hij zou er sterk de voorkeur aan geven om buiten beeld te blijven. Geen publieke aandacht, geen foto’s, geen verhalen — alleen ruimte om in rust te rouwen en te verwerken.
Respect boven sensatie
Die keuze werd breed gerespecteerd. In een tijd waarin alles wordt gedeeld en vastgelegd, is het opvallend en veelzeggend wanneer een bekende familie expliciet kiest voor stilte. Het onderstreept dat niet alles bedoeld is voor het publieke domein.
Voor Bob is die afscherming extra belangrijk. Zijn leven is al ingrijpend veranderd; extra aandacht zou weinig toevoegen en mogelijk zelfs belastend zijn.
Het laat zien dat achter bekende namen gewone mensen schuilgaan, met gewone zorgen, verdriet en kwetsbaarheid. Soms is het grootste gebaar juist het respecteren van grenzen.
Een verhaal dat blijft
Het verhaal van Bob Brandsteder is geen verhaal van snelle oplossingen of wonderbaarlijk herstel. Het is een verhaal over blijvende beperkingen, maar ook over aanpassing, familiebanden en menselijke veerkracht.
Het herinnert eraan dat niet elke strijd zichtbaar is en dat sommige gevolgen een leven lang meegaan. Tegelijk toont het hoe belangrijk steun, begrip en rust zijn in zulke situaties.
Voor de familie Brandsteder blijft Bob, boven alles, zoon en broer — niet een medisch dossier of een publiek verhaal. En misschien is dat wel de belangrijkste les uit dit stille, maar indringende verhaal.