Actueel
man die 70 jaar in ijzeren long heeft doorgebracht, is heengegaan
Paul Alexander, een Texaan die bijna zijn gehele leven in een ijzeren long doorbracht, is op 78-jarige leeftijd overleden.
Zijn levensverhaal, een toonbeeld van menselijke veerkracht en doorzettingsvermogen, blijft een bron van tijdloze inspiratie.
Ondanks de fysieke beperkingen veroorzaakt door polio op zesjarige leeftijd, heeft Alexander een opmerkelijke invloed gehad, vooral gezien de uitdagingen die hij overwon om te studeren en een carrière als advocaat te beginnen.
Zijn strijd tegen polio liet hem verlamd vanaf de nek en afhankelijk van een mechanisch ademhalingsapparaat.
Desondanks studeerde hij economie aan de Southern Methodist University en rechten aan de Universiteit van Texas, waarna hij als advocaat werkte en de percepties over wat mensen met beperkingen kunnen bereiken, uitdaagde.
In het digitale tijdperk vond Alexander een platform op sociale media, zoals TikTok, waar hij zijn ervaringen deelde, hoop verspreidde en een wereldwijd publiek inspireerde.
Zijn leven, gekenmerkt door het record voor de langste tijd in een ijzeren long, toont de ongebroken geest van de mens.
Zijn laatste weken werden overschaduwd door een strijd met COVID-19, wat zijn gezondheid ernstig bedreigde. Toch bleef hij standvastig, en zijn laatste woorden “Dit is perfect,” symboliseren zijn vermogen om vrede te vinden, ongeacht de omstandigheden.
Paul Alexander’s nalatenschap is een krachtig bewijs van moed, doorzettingsvermogen, en de triomf van de menselijke geest over enorme uitdagingen.
Zijn leven en verhaal blijven een inspiratie, niet alleen door wat hij bereikte maar ook door zijn onwankelbare positieve houding en de lessen die we kunnen trekken over de kracht van vriendelijkheid en doorzettingsvermogen.
Teleurstelling voor Herman van der Zandt: vernieuwde De Reünie flopt bij kijkers
Wat een frisse en eigentijdse herstart van een iconisch televisieprogramma moest worden, eindigde in een forse tegenvaller. De nieuwe versie van De Reünie op NPO 1, gepresenteerd door Herman van der Zandt, wist het publiek niet te overtuigen. De kijkcijfers bleven ver achter, en de reacties op sociale media zijn overwegend kritisch. Waar is het misgegaan met deze ambitieuze herlancering?
Van klassikale emotie naar BN’er-portret
Ooit was De Reünie een vaste waarde in het zondagavondaanbod van de publieke omroep. Het succes schuilde in de herkenbare opzet: een klas vol oud-leerlingen die na decennia weer samenkomt om herinneringen op te halen. Het was een programma waarin nostalgie, persoonlijke groei en groepsdynamiek samenkwamen.
De vernieuwde versie heeft echter gekozen voor een geheel andere benadering. Geen klasreünies meer, maar de persoonlijke levensverhalen van bekende Nederlanders. Elke aflevering draait nu om één centrale gast, met de camera op intieme wijze gericht op verleden, verlies, en verwerking.
Eerste aflevering met Arjan Ederveen raakt, maar niet genoeg
De aftrap van het vernieuwde format had veel potentie. Acteur en schrijver Arjan Ederveen stond centraal in de eerste aflevering. Hij blikte terug op zijn jeugd, zijn tijd in de musical Oliver! en sprak openhartig over het overlijden van zijn broer en de ziekte van zijn vader.
Ederveen toonde zich kwetsbaar. “Ik ben normaal een gesloten mens,” zei hij. “Maar dit verhaal moest verteld worden.” De presentatie van Herman van der Zandt was ingetogen en respectvol. Toch sloeg het programma de plank mis bij het grote publiek.
Teleurstellende kijkcijfers: slechts 424.000 kijkers
Volgens kijkcijferexpert Tina Nijkamp is de uitzending een “nachtmerrie” voor de publieke omroep. De eerste aflevering trok slechts 424.000 kijkers – een desastreus laag aantal voor een prime time-show op NPO 1. Ter vergelijking: herhalingen van Radar of Spoorloos trekken met gemak twee keer zoveel kijkers.
Nijkamp: “Het programma mist richting. Het lijkt op zoveel andere praatprogramma’s met BN’ers. Daarmee verliest het zijn unieke karakter.” En daarin schuilt wellicht de kern van het probleem: De Reünie is zijn identiteit kwijt.
Wat ging er mis met het nieuwe format?
De kracht van het originele format zat in de groep. De klas fungeerde als mini-maatschappij: je zag verschillende levenslopen, keuzes, successen en mislukkingen samenkomen. Kijkers herkenden zichzelf in het geheel.
Het nieuwe format kiest voor verdieping in één persoon. Maar die keuze maakt het programma kwetsbaar voor vergelijking met concurrenten als De Geknipte Gast, Sterren op het Doek of De Verwondering. Daarin zijn persoonlijke gesprekken met BN’ers al jaren het uitgangspunt – vaak met succes en scherpe presentatie.
Herman van der Zandt: degelijk, maar mist ‘bite’
Herman van der Zandt is geliefd als nieuwslezer en presentator. Zijn rustige, bedachtzame stijl werd jarenlang gewaardeerd bij de NOS. Maar bij een programma als De Reünie, waarin emotie en storytelling centraal staan, lijkt hij de connectie met de kijker te missen.
Critici op sociale media noemen hem “te afstandelijk” of “te serieus”. Waar eerdere presentatoren als Patrick Lodiers en Rob Kamphues met flair en warmte de gesprekken aangingen, is Van der Zandt volgens velen te ingetogen. Dat zorgt ervoor dat de emotionele lading van het programma niet altijd overkomt.
De reacties van kijkers: gemengd tot kritisch
Op platforms als X (voorheen Twitter) en Facebook werd druk gereageerd op de eerste aflevering. Positieve geluiden gingen vooral over de openheid van Arjan Ederveen, maar het vernieuwde format kreeg het zwaar te verduren.
“Het lijkt nu gewoon op elk ander praatprogramma met BN’ers,” schreef een kijker. Een ander merkte op: “Waarom zou je De Reünie vernieuwen als het origineel nog steeds werkt? De magie is weg.” Veel mensen gaven aan dat ze het groepsgevoel en de klassikale setting misten – de bankjes, het schoolbord, het collectieve geheugen.
Kans gemist of nog te redden?
Het is een bittere pil voor de NPO. De zender had ingezet op vernieuwing, wellicht om jongere kijkers te trekken of aansluiting te vinden bij hedendaagse televisietrends. Maar het resultaat wijkt zodanig af van het oorspronkelijke concept dat het lijkt alsof men een geheel ander programma onder dezelfde naam heeft willen verkopen.
Toch hoeft het verhaal nog niet ten einde te zijn. De reeks telt meerdere afleveringen, en het is mogelijk dat de opbouw nog leidt tot betere resultaten. Denk aan gasten met een grote fanbase, maatschappelijk relevante thema’s of een hernieuwde balans tussen individu en collectief.
Moet NPO terug naar de oude succesformule?
Veel kijkers en analisten vragen zich af of NPO de juiste keuze heeft gemaakt. In de huidige vorm lijkt De Reünie zich te verliezen in het persoonlijke, waar het juist sterk was in het gemeenschappelijke. Misschien ligt de oplossing in een hybride format: een BN’er als centrale gast die samen met oud-klasgenoten terugblikt. Zo blijft het bekende gezicht een trekpleister, maar krijgt het groepsgevoel weer ruimte.
Een terugkeer naar het oude klasformat – al dan niet gemoderniseerd – zou de betrokkenheid van kijkers kunnen vergroten. Nostalgie, herkenning en gedeelde herinneringen zijn krachtige ingrediënten die het programma jarenlang succesvol maakten.
Wat betekent dit voor Herman van der Zandt?
Voor Van der Zandt was dit project een belangrijke stap. Na zijn vertrek bij de NOS hoopte hij zich te profileren als veelzijdig presentator. Maar een tegenvallende show op prime time kan reputatieschade opleveren. Niet zozeer vanwege zijn prestaties, maar omdat het programma geen klik vindt met de kijker.
Zijn vakmanschap staat buiten kijf, maar in het huidige televisielandschap is dat soms niet genoeg. Presentatoren moeten niet alleen betrouwbaar zijn, maar ook persoonlijkheid en betrokkenheid uitstralen. Daar lijkt Van der Zandt nu mee te worstelen.
Een les voor makers én omroep
Het debacle rond De Reünie laat zien hoe gevoelig kijkers zijn voor veranderingen aan geliefde formats. Vernieuwing is belangrijk, maar moet wel zorgvuldig en met respect voor het origineel gebeuren. Anders ontstaat er verwarring, teleurstelling en afhaken van trouwe kijkers.
De publieke omroep staat voor de uitdaging om te vernieuwen zonder vervreemding te veroorzaken. Dat vraagt om inzicht in wat een programma écht bijzonder maakt – en de moed om bij te sturen als het publiek wegblijft.
Conclusie: veel ambitie, weinig aansluiting
De vernieuwde versie van De Reünie begon met hoge verwachtingen, maar eindigde in een koude ontvangst. De kijkcijfers zijn laag, de reacties kritisch, en de magie van het oorspronkelijke concept lijkt ver weg. Toch is het nog niet te laat voor herstel. Met aanpassingen in het format, een betere balans tussen emotie en herkenning, en misschien zelfs een terugkeer naar klassikale dynamiek, kan het tij nog keren.
Voor Herman van der Zandt is het te hopen dat deze ervaring hem niet ontmoedigt, maar juist motiveert om dichter bij zijn publiek te komen. Want ondanks de mislukte start is er altijd ruimte voor groei – op televisie, en in persoonlijke ontwikkeling.
