Actueel
Maarten van Rossem woedend: ‘Nieuwsuur boycot mij door deze reden’ ze willen me gewoon kapot hebben!
Maarten van Rossem, bekend als emeritus hoogleraar en jurylid in het populaire televisieprogramma De Slimste Mens, uit zijn frustratie over hoe zijn deelname aan het programma zijn reputatie als Amerikadeskundige lijkt te hebben beïnvloed. In een recent interview met de Volkskrant stelt hij dat zijn jarenlange rol in het tv-amusement hem zijn serieuze verschijningen in programma’s zoals Nieuwsuur heeft gekost. “Ik ben nooit meer door Nieuwsuur uitgenodigd,” zegt hij met lichte ergernis.
Van gerespecteerde Amerikakenner naar tv-amusement
Maarten van Rossem heeft jarenlang een prominente rol gespeeld in de Nederlandse media als expert op het gebied van de Amerikaanse politiek en cultuur. In talkshows en nieuwsprogramma’s werd hij vaak gevraagd om zijn scherpe analyses en inzichten te delen. De laatste jaren heeft hij echter vooral naam gemaakt als de brommende en nukkige jurylid in De Slimste Mens, een programma dat meer draait om luchtig entertainment dan om intellectuele diepgang.
Volgens Van Rossem heeft deze verschuiving in zijn publieke imago een prijs gehad. “De hoofdredacteur van Nieuwsuur zei ooit tegen mij: ‘Ik geloof best dat je nog net zo intelligent bent als vroeger, maar als je in De Slimste Mens zit, kunnen we je niet meer als serieuze gast uitnodigen.’ Sindsdien ben ik nooit meer gevraagd door Nieuwsuur,” vertelt hij.
Boycot door Nieuwsuur
De uitspraken van Van Rossem over de vermeende boycot door Nieuwsuur tonen zijn teleurstelling over hoe hij wordt gezien in de media. Hoewel hij begrijpt dat zijn rol in De Slimste Mens hem een ander soort bekendheid heeft opgeleverd, vindt hij het jammer dat dit zijn geloofwaardigheid als deskundige lijkt te hebben aangetast.
“Ik ben nog steeds dezelfde persoon met dezelfde kennis, maar blijkbaar heeft mijn deelname aan een entertainmentprogramma ervoor gezorgd dat ik niet meer serieus word genomen als Amerikakenner,” legt hij uit. “Het lijkt erop dat de media moeilijk onderscheid kunnen maken tussen mijn rol in een quizprogramma en mijn expertise op andere gebieden.”
Frustratie met talkshows
Toch is Van Rossem niet volledig rouwig om zijn verminderde aanwezigheid in talkshows. Sterker nog, hij heeft zich regelmatig geërgerd aan de gang van zaken in dergelijke programma’s. “Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat je via talkshows mensen kunt beïnvloeden. Bovendien krijg je vaak te weinig tijd om iets fatsoenlijk uit te leggen,” zegt hij.
Van Rossem benadrukt dat hij vaak gefrustreerd raakte door de oppervlakkigheid van talkshows. “Je wordt steeds onderbroken en er is nauwelijks ruimte voor een goed gesprek. Het draait meer om snelle meningen dan om inhoudelijke discussies. Dat is niets voor mij,” legt hij uit.
Een nieuwe passie: de podcast
Waar Van Rossem wel zijn ei kwijt kan, is in zijn eigen podcast. “Ik geniet het meest van mijn podcast. Daar kan ik eindeloos doorpraten over actualiteit en historische onderwerpen, zonder dat iemand me onderbreekt,” vertelt hij enthousiast. Samen met zijn vaste podcasthost Tom neemt hij wekelijks afleveringen op die een breed publiek weten te trekken. “Volgens Tom luisteren er regelmatig tweehonderdduizend mensen naar onze podcast. Dat is toch geweldig?”
In de podcast heeft Van Rossem de ruimte om dieper in te gaan op onderwerpen die hij belangrijk vindt. “Het is de ideale vorm voor mij. Ik hoef me niet te haasten, kan alles uitgebreid toelichten en ben niet afhankelijk van de tijdslimieten van een talkshow,” zegt hij.
De waarde van podcasts versus talkshows
Van Rossem is duidelijk geen fan van talkshows zoals Eva Jinek of Beau. Volgens hem is de podcast een veel betere manier om inhoudelijk iets over te brengen. “In een talkshow krijg je vaak maar een paar minuten om je punt te maken, en als je een beetje pech hebt, word je halverwege onderbroken. Dat is gewoon niet mijn ding,” vertelt hij.
De podcast biedt een platform waar hij zonder onderbrekingen kan praten. “Het is veel minder hectisch. Je hebt alle tijd om zaken uit te leggen en je kunt echt de diepte in,” legt hij uit. Voor Van Rossem is het een manier om trouw te blijven aan zijn intellectuele passie, zonder concessies te doen aan de oppervlakkigheid van tv.
Wat vindt het publiek?
Het verhaal van Maarten van Rossem roept de vraag op hoe het publiek hem ziet. Is hij vooral de brommende en vaak sarcastische jurylid uit De Slimste Mens, of wordt hij nog steeds erkend als de scherpe en onderlegde Amerikakenner die hij ooit was? Voor Van Rossem lijkt het antwoord duidelijk: zijn reputatie als deskundige heeft geleden onder zijn populariteit in het tv-amusement.
Toch lijkt hij zich niet al te veel zorgen te maken. Met zijn podcast bereikt hij een groot publiek dat zijn kennis en inzicht waardeert. Bovendien geeft hij aan dat hij zijn werk in De Slimste Mens met plezier doet, ondanks de gevolgen voor zijn serieuze imago.
Conclusie
Maarten van Rossem bevindt zich in een bijzondere positie. Zijn jarenlange rol in De Slimste Mens heeft hem een breder publiek en nationale bekendheid opgeleverd, maar het lijkt ook zijn status als serieus Amerikakenner te hebben aangetast. Hoewel hij dit jammer vindt, koestert hij de vrijheid die zijn podcast hem biedt. Voor Van Rossem is dat uiteindelijk het belangrijkste: een platform waar hij vrijuit kan spreken, zonder onderbrekingen of tijdsdruk.
Of hij ooit weer opduikt in programma’s zoals Nieuwsuur is de vraag, maar één ding is zeker: Maarten van Rossem blijft een unieke stem in het Nederlandse medialandschap.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.