Actueel
Klanten in shock bij De Librije wanneer Thérèse Boer en het hele personeel in tranen uitbarsten: ‘Wat is hier aan de hand?’
Tranen en een staande ovatie: De Librije eert Jonnie Boer met bijzondere internationale bekroning
Wat begon als een avond vol culinaire verfijning en verfijnde wijnen in het befaamde restaurant De Librije in Zwolle, kreeg een onverwacht en emotioneel verloop. Gasten die zich opmaakten voor een avondje genieten, werden plotseling onderdeel van een bijzonder moment dat niemand had zien aankomen. Rond de klok van negen uur veranderde de sfeer abrupt: de bediening stopte even, het geroezemoes verstomde, en er vloeiden tranen — van het personeel én van de gasten.
Een plotselinge stilte vol betekenis
Aanwezigen spraken achteraf van een moment dat “door merg en been ging.” Een gast beschreef het zo: “Je merkte ineens dat er iets veranderde. De energie in de zaal sloeg om. De medewerkers staakten hun handelingen, keken elkaar aan… en toen zagen we Thérèse Boer huilen. Toen wist je: dit is iets groots.”
Niet veel later stonden ook andere leden van het team, van sommelier tot souschef, zichtbaar geëmotioneerd. Sommigen omhelsden elkaar, anderen bleven in stilte staan. Het geroezemoes verstomde. De spanning was voelbaar. Wat was er aan de hand?
Angst voor slecht nieuws
De eerste reacties van het publiek waren vooral bezorgd. “Ik dacht echt dat het restaurant ging sluiten,” zei een van de vaste klanten. Een andere bezoeker dacht zelfs aan een persoonlijk verlies: “Mijn eerste gedachte was dat iemand uit het team iets ergs had meegemaakt.” In een restaurant dat zo geolied draait, is zo’n collectieve emotionele uitbarsting immers ongewoon.
Pas toen Thérèse Boer, mede-eigenaar en gastvrouw van het driesterrenrestaurant, zich herpakte en naar voren stapte, werd duidelijk wat er speelde.
Het verlossende nieuws: wereldwijde erkenning voor Jonnie
Met trillende stem deelde Thérèse het nieuws: De Librije is uitgeroepen tot het beste restaurant van Nederland in een toonaangevende internationale ranglijst. Sterker nog, het restaurant is bovendien opgenomen in de top 10 van de Wereldwijde Gastronomische Elite — een eervolle vermelding waar slechts een handjevol restaurants wereldwijd op mogen rekenen.
De timing van deze bekroning kon niet symbolischer zijn: bijna twee maanden nadat chef-kok Jonnie Boer, mede-oprichter en jarenlang het culinaire brein van De Librije, 0verleed. Thérèse sprak haar woorden met zichtbare ontroering: “Deze bekroning voelt als een laatste groet. Een eerbetoon aan Jonnie’s levenswerk. Alsof het universum hem nog één keer bedankt, op de manier waarop hij het zelf het liefste zag: met erkenning voor zijn passie, zijn vakmanschap, zijn ziel.”
Een ovatie vol respect
Na deze woorden volgde een staande ovatie die minutenlang aanhield. Gasten klapten niet alleen uit respect, maar ook uit dankbaarheid. Sommige mensen pinkten een traan weg. “Ik kom hier al twintig jaar, maar dit was anders,” zei een oudere vrouw. “Het voelde alsof we samen even stil mochten staan bij iets veel groters dan een diner.”
Wat begon als een avond tafelen werd een moment van collectieve herinnering en waardering. Niet alleen voor het team dat dagelijks op het hoogste niveau presteert, maar vooral voor de man wiens geest nog altijd voelbaar is tussen de muren van het restaurant: Jonnie Boer.
Een nalatenschap die blijft leven
Jonnie Boer was meer dan een chef. Hij was een visionair, een perfectionist en bovenal een mens met een diepgewortelde liefde voor het vak. In zijn handen werd gastronomie een kunstvorm. Die geest leeft voort in alles wat De Librije vandaag de dag nog is — en doet.
Thérèse, die samen met Jonnie jarenlang de drijvende kracht achter het restaurant was, gaf aan dat het team zich zal blijven inzetten om zijn erfenis voort te zetten. “We doen dit niet alleen voor onze gasten,” zei ze. “We doen dit voor Jonnie. Zijn standaard is onze richtlijn. Zijn liefde onze drijfveer.”
Een medewerker voegde toe: “Elke service, elk bord, elk gebaar — het draagt zijn signatuur, nog steeds. Hij is niet weg. Hij is overal.”
Van kookkunst naar kunst van herinnering
Met deze wereldwijde erkenning wordt De Librije meer dan een bekroond restaurant: het wordt een levend monument. Een plek waar herinneringen aan Jonnie Boer niet alleen worden gekoesterd, maar ook actief worden uitgedragen. Waar elke nieuwe creatie aan tafel een echo is van zijn creatieve geest, en elke perfecte wijn-spijscombinatie een eerbetoon aan zijn toewijding.
De bekroning voelt dan ook niet als een eindpunt, maar als een bevestiging. De Librije is springlevend — én draagt een missie met zich mee: het voortzetten van een droom die begon in Zwolle en de wereld heeft geraakt.
Gedeeld verdriet, gedeelde kracht
De avond liet niet alleen zien hoe een team met liefde en vakmanschap zijn werk voortzet, maar ook hoe verdriet kan worden omgezet in verbondenheid. De gasten verlieten het restaurant met meer dan alleen een volle maag. Ze droegen een ervaring met zich mee, een verhaal dat ze zullen blijven vertellen.
Een bezoeker verwoordde het mooi: “Ik kwam hier om te eten. Ik ging naar huis met een herinnering aan een man die ik niet persoonlijk kende, maar die mij – via zijn keuken – wel iets groots heeft gegeven.”
Slotgedachte: de ziel van De Librije blijft branden
De Librije is al jarenlang een begrip in binnen- en buitenland. Maar met deze recente gebeurtenis, en de internationale bekroning die daarbij hoorde, is nog eens onderstreept wat het restaurant werkelijk uniek maakt: de ziel, de menselijkheid, de liefde voor het vak. Dat voel je als je binnenkomt, dat proef je op je bord, en dat blijf je onthouden — lang nadat je de deur weer uit bent.
En Jonnie? Die blijft — in elke smaak, elk gerecht, elke herinnering.
De 62-jarige Peter besloot om twee jaar geleden op vakantie te gaan naar Letland. Hij zal deze solotrip echter nooit meer vergeten.
Peter steekt van wal: “Het Oostblok is weer eens wat anders als Spanje, waar veel mensen heengaan. Het leek me ontzettend leuk ergens heen te gaan waar niet zoveel over bekend is.”
De Nederlander vervolgt: “Bovendien zijn vluchten naar Riga ook goedkoop, evenals het verblijf en de kosten in het algemeen.”
“Ik houd van reizen en het liefst alleen, dan hoef je geen rekening te houden met anderen en dan kun je dus ook gewoon je gang gaan”, aldus Peter.
Peter had alles tot in de puntjes gepland. “Via Google had ik al gekeken naar toeristische trekpleisters, zodat ik niet doelloos in het rond zou lopen. Dat doe ik eigenlijk altijd.”
Aangekomen besloot hij om een avondje te gaan stappen, dus trok hij de stad in. Tijdens zijn wandeling werd hij plots aangesproken door een jongedame.
Peter vertelt: “Ze zei dat ze uit Rusland waren en vroeg me of ik ergens een leuk tentje wist waar ze iets zouden kunnen gaan drinken. Ik had geen idee, en vertelde dat ik uit Nederland kom.”
“Daarop vroeg ze me of ik zin had om met haar mee te gaan. Ik zag daar geen kwaad in en we zijn toen samen naar een bar gegaan”, vervolgt Peter.
“Het was supergezellig en de drank vloeide rijkelijk. Ze heette Stefania en was 23 jaar. Aan het einde van de avond vroeg ze of ze mee mocht naar mijn hotel.”
Peter was toen zestig en zegt dat het moeilijk was om een knappe dame van 23 jaar te weigeren. “Ze was heel erg knap en ik had er veel zin in. Toch was ik niet meer helemaal helder en zelfs een beetje duizelig.”
De man legt uit wat er dan gebeurde. “Toen we in mijn hotelkamer kwamen, kon ik nauwelijks meer op mijn benen staan. Het voelde alsof ik teveel gedronken had, maar ook weer niet.”
“Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Alhoewel, het was meer een soort van knock-out. Toen ik wakker werd was Stefania er niet.”
“Tot mijn grote schrik was mijn portemonnee, waar mijn vakantiegeld van 2.000 euro en bankpas inzaten, er ook niet meer.”
“Ik heb toen mijn bank direct gebeld en gelukkig was er nog niets afgeschreven. De kaarten heb ik laten blokkeren. Mijn cash geld was ik wel kwijt.”
“Dat was nog erg lastig, want ik moest immers nog drie dagen eten en drinken. Ook moest ik de taxirit naar het vliegveld betalen. Zonder geld ben je echt machteloos.”
“Gelukkig had ik mijn paspoort nog en via Western Union heeft een familielid geld naar me overgemaakt. Dat kon ik toen afhalen bij een kantoortje in de stad.”
“In de resterende dagen heb ik Stefania niet meer gezien. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat ze iets in mijn drinken heeft gedaan.”
“Het klinkt ook te mooi om waar te zijn. Waarom zou een bloedmooie meid van 23 met een man van 60 willen zijn?” Peter heeft zijn lesje nu wel geleerd.
“Het heeft me enorm aangegrepen en als ik nu op vakantie ga, kijk ik wel drie keer uit. Ondanks dat ik zulke verhalen wel had gehoord, ben ik er zelf toch ingetrapt.”