Actueel
Jongen overlijdt op school nadat zijn inhalator werd afgenomen en opgesloten. Tragedie voltrok zich tijdens een potje voetbal
Op een zonnige herfstochtend in oktober 2012 vertrok de twaalfjarige Ryan Gibbons met een glimlach naar school. Het leek een doodgewone dag voor de energieke jongen uit Ontario, Canada. Hij verheugde zich op buitenspelen met vrienden, een potje voetbal in de pauze en gewoon lekker kind zijn. Wat Ryan echter bijzonder maakte, was dat hij al van jonge leeftijd leefde met gevoelige luchtwegen. Hij wist precies wat hij nodig had bij benauwdheid: zijn inhalator. Maar juist dat hulpmiddel zou hem die dag fataal worden.
Een jongen vol leven
Ryan was dol op fietsen, ravotten in het bos en alles wat met avontuur te maken had. Ondanks zijn astma leefde hij voluit. Hij kende zijn grenzen, maar liet zich er niet door beperken. Zijn familie en vrienden wisten hoe belangrijk zijn inhalator voor hem was. Hij droeg hem normaal gesproken altijd bij zich. Helaas bepaalde het schoolbeleid anders.
Een gesloten kast
Die bewuste dag kreeg Ryan het tijdens het buitenspelen benauwd. Zijn lichaam gaf het signaal dat het ondersteuning nodig had. Maar op school was het zijn medisch hulpmiddel niet toegestaan in zijn broekzak of rugzak. Het moest worden opgeborgen in een afgesloten kast op het schoolkantoor. Zijn klasgenoten, die zijn situatie kenden, schoten te hulp en probeerden hem zo snel mogelijk naar de inhalator te brengen. Maar het moment waarop elke seconde telt, werd dat kleine stukje te veel. Ryan haalde het niet.
Het onvoorstelbare wordt werkelijkheid
Het verlies van Ryan was onvoorstelbaar pijnlijk voor zijn moeder Sandra Gibbons. Ze had alles gedaan om de school duidelijk te maken dat haar zoon zijn inhalator bij zich moest houden. Zelfs een verklaring van de arts had ze overhandigd. Toch hield de school vast aan het beleid: geen medicijnen op zak, hoe noodzakelijk ook. De tragiek van het moment werd vergroot door het besef dat dit voorkomen had kunnen worden.
Een moeder die niet loslaat
Sandra’s verdriet veranderde langzaam in daadkracht. Ze besloot dat geen enkele ouder zou mogen meemaken wat zij had doorgemaakt. In plaats van zich terug te trekken, stapte ze naar buiten. Ze zocht contact met beleidsmakers, docenten en andere ouders. Niet vanuit wrok, maar met een oprechte wens om iets te veranderen. Ze wilde veiligheid voor álle kinderen met medische aandoeningen, en begon haar strijd voor recht op directe toegang tot levensreddende hulpmiddelen.
De geboorte van Ryan’s Law
Samen met parlementslid Jeff Yurek begon Sandra een campagne die uiteindelijk leidde tot Ryan’s Law. Deze wet, die in Ontario werd aangenomen, bepaalt dat kinderen met een medische verklaring hun inhalator bij zich mogen dragen op school. Het was een historische overwinning voor ouders, leerlingen én het onderwijs. Eindelijk werd het belang van gezondheid boven rigide schoolregels geplaatst.
De kracht van samenwerking
De invoering van Ryan’s Law was een toonbeeld van wat mogelijk is als ouders, artsen, politici en onderwijzers samen optrekken. Het toonde aan dat veranderingen in regelgeving niet uit onwil voortkomen, maar vaak uit gebrek aan bewustzijn. Sandra’s open houding en oprechte dialoog vormden een brug tussen persoonlijke tragedie en collectieve vooruitgang.
Internationaal voorbeeld
Sinds de invoering van de wet wordt wereldwijd met bewondering naar Ontario gekeken. Ryan’s Law wordt aangehaald in discussies over gezondheidsbeleid op scholen, en dient als inspiratie voor andere regio’s. Het laat zien dat zelfs vanuit het diepste verdriet iets moois kan groeien: een veiliger wereld voor kinderen met een kwetsbare gezondheid.
Educatie en bewustwording
Naast de wetgeving startte Sandra ook educatieve initiatieven voor scholen. Leraren worden nu getraind om astma-aanvallen te herkennen en adequaat te handelen. Kinderen leren hun lichaam beter begrijpen en voelen zich minder bezwaard om hun hulpmiddelen te gebruiken. Dat verhoogt niet alleen de veiligheid, maar ook het zelfvertrouwen van deze kinderen.
Leven met een doel
Voor Sandra is het leven zonder haar zoon nog steeds moeilijk. Maar door haar inzet voelt ze dat zijn naam voortleeft in iets waardevols. “Ryan gaf me een missie,” zegt ze vaak. Ze weet dat zijn verhaal nu anderen beschermt. Duizenden kinderen kunnen dankzij hem veiliger naar school. Dat besef biedt troost.
Breder maatschappelijk gesprek
De tragiek van Ryans overlijden bracht ook een breder gesprek op gang over hoe we op scholen omgaan met gezondheid. Ouders voelen zich nu vaker gehoord. Er is meer ruimte voor persoonlijke situaties en maatwerk. Schoolbeleid is niet langer puur gebaseerd op regeltjes, maar op wat het beste is voor het kind.
Ruimte om te ademen
Ryan’s Law heeft letterlijk en figuurlijk ademruimte gecreëerd. Kinderen met astma of andere medische aandoeningen hoeven zich niet meer afhankelijk te voelen van een sleutel of een volwassene in geval van nood. Ze krijgen het vertrouwen om zelf verantwoordelijkheid te dragen – iets wat juist helpt bij hun ontwikkeling tot zelfstandige jongeren.
Wat ouders nu kunnen doen
Voor ouders die zich herkennen in Sandra’s verhaal is het belangrijk om in gesprek te blijven met de school. Vraag naar het medicatiebeleid, overleg met artsen, en zorg dat je kind zich bewust is van zijn of haar eigen lichaam. Juist die samenwerking tussen ouder, kind en school kan het verschil maken tussen een gewone schooldag en een levensgevaarlijke situatie.
Ryan’s erfenis
De naam van Ryan Gibbons zal voor altijd verbonden blijven aan een beweging die begon met verlies, maar eindigde in verandering. Zijn verhaal leeft voort in elke school waar een kind veilig zijn medicatie mag dragen. In elk klaslokaal waar leerkrachten alert zijn op ademhaling en signalen. En in elk gezin dat dankzij Ryan’s Law met iets meer rust hun kind naar school laat gaan.
Belangrijkste inzichten op een rij
-
Kinderen met astma moeten altijd toegang hebben tot hun inhalator, ook op school.
-
Ouders zijn essentiële partners in het bepalen van beleid rond medicatiegebruik.
-
Ryan’s Law bewijst dat één tragisch verhaal kan leiden tot grootschalige verbetering.
-
Bewustwording en training voor leerkrachten redt levens.
-
Vertrouwen in de autonomie van kinderen versterkt hun welzijn én veiligheid.
Een jongen die blijft inspireren
Ryan’s glimlach en levenslust zijn er niet meer in levende lijve, maar zijn invloed is voelbaar. In elk kind dat nu met vertrouwen naar school gaat. In elke ouder die zich gehoord voelt. En in elke leerkracht die alert is op de gezondheid van zijn of haar leerlingen. Ryan Gibbons is misschien maar twaalf geworden, maar zijn nalatenschap is tijdloos.
Een verhaal van verlies, veerkracht en verandering – en vooral een herinnering aan hoe één kind de wereld veiliger maakte voor duizenden anderen.
Groot verlies voor de voetbalwereld: voormalig international Nikola Pokrivac (39) overleden bij ernstig auto-ongeluk
In Kroatië is met grote verslagenheid gereageerd op het tragische nieuws dat voormalig international Nikola Pokrivac op 39-jarige leeftijd is overleden. De ex-voetballer kwam om het leven bij een ernstig verkeers0ngeval in de stad Karlovac, gelegen ten zuidwesten van de hoofdstad Zagreb. Ook een andere inzittende, eveneens actief in de sportwereld, overleefde het 0ngeluk niet.
De Kroatische voetbalbond (HNS) heeft het 0verlijden officieel bevestigd via sociale media. “We verliezen een man die jarenlang zijn hart gaf voor het nationale elftal,” zo klonk het in een eerste verklaring. “Onze gedachten gaan uit naar zijn familie, vrienden en voormalig teamgenoten.”
Ernstig verkeers0ngeval in Karlovac
Het 0ngeval vond plaats in de vroege ochtenduren in Karlovac, een stad met historische betekenis voor Kroatië en een plek die bekendstaat om zijn ligging op een belangrijk knooppunt van wegen. Volgens eerste berichten van de autoriteiten was het ongeluk zodanig zwaar dat Pokrivac op slag 0verleed. Ook een medepassagier, die evenals Pokrivac actief was in het voetbal, heeft het 0ngeval niet 0verleefd.
De precieze oorzaak van het 0ngeluk is nog onderwerp van onderzoek. Lokale media melden dat het voertuig waarin de twee mannen zich bevonden van de weg raakte, maar verdere details worden nog niet gedeeld om de nabestaanden rust en privacy te geven. Een derde inzittende, van wie de identiteit nog niet is vrijgegeven, raakte zwaargew0nd en wordt momenteel behandeld in het z!ekenhuis.
Een loopbaan die respect afdwingt
Nikola Pokrivac begon zijn professionele voetbalcarrière in 2004 bij NK Varteks, een club die lange tijd bekendstond als kweekvijver van Kroatisch talent. Al snel viel hij op door zijn spelinzicht, fysiek sterke spel en leiderschapskwaliteiten op het middenveld. Als verdedigende middenvelder werd hij geroemd om zijn werklust, nuchtere instelling en vermogen om het spel te lezen.
In 2007 maakte Pokrivac de overstap naar Dinamo Zagreb, de absolute topclub van Kroatië. Daar ontwikkelde hij zich verder tot een van de meest veelbelovende spelers van zijn generatie. Zijn sterke optredens bleven ook buiten Kroatië niet onopgemerkt. Een jaar later, in 2008, tekende hij een contract bij het prestigieuze AS Monaco, actief in de Franse Ligue 1. Het was een grote stap voor de jonge Kroaat, die daarmee definitief zijn entree maakte op het internationale toneel.
Later zou hij ook nog spelen voor Red Bull Salzburg, een van de topclubs in Oostenrijk. Daar werd hij gecoacht door de Nederlandse trainer Huub Stevens, die hem omschreef als “een voorbeeldige prof met een groot hart en een sterke mentaliteit.”
Reacties vanuit de voetbalwereld
Niet alleen Kroatië, maar ook andere delen van Europa reageerden geschokt op het nieuws. De Oostenrijkse club Red Bull Salzburg plaatste een emotioneel eerbetoon aan hun voormalige speler. “Wij treuren om het verlies van Nikola Pokrivac, een speler die een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten in onze club. Onze gedachten zijn bij zijn dierbaren,” luidde de verklaring op social media.
Ook zijn oude club Dinamo Zagreb betuigde via een officieel bericht hun medeleven. “Nikola was meer dan een voetballer. Hij was een voorbeeld voor jonge spelers, een echte professional en een gerespecteerd persoon binnen én buiten het veld.”
Vijftien interlands en een rol op het EK 2008
Pokrivac kwam in totaal 15 keer uit voor het nationale elftal van Kroatië, een prestatie die slechts voor een selecte groep is weggelegd. Hij maakte deel uit van de selectie tijdens het Europees kampioenschap van 2008, een toernooi waarin Kroatië op indrukwekkende wijze de groepsfase doorkwam.
In de groepswedstrijd tegen Polen, die Kroatië met 1-0 wist te winnen, speelde Pokrivac een degelijke en stabiele partij. Hoewel hij nooit tot de absolute sterren van het nationale team behoorde, stond hij bekend als betrouwbaar, nuchter en altijd bereid om zich op te offeren voor het collectief – eigenschappen die hem geliefd maakten bij fans en collega’s.
De Kroatische voetbalbond sprak in een reactie van “een groot verlies voor de voetbalgemeenschap”. In hun officiële verklaring schrijven ze: “Nikola Pokrivac was een man van het team. Een stille kracht op het veld, een gerespecteerde persoonlijkheid daarbuiten. We zijn hem veel dank verschuldigd voor zijn inzet en toewijding.”
Een leven vol strijd, ook naast het veld
Wat veel mensen niet weten, is dat Pokrivac ook persoonlijke tegenslagen kende. In 2014 werd bij hem kanker vastgesteld. Na een intensieve behandelperiode keerde hij uiteindelijk terug, vastbesloten om zich in te zetten voor anderen. In de jaren daarna deed hij regelmatig vrijwilligerswerk en sprak hij met jongeren over mentale veerkracht, gezondheid en doorzettingsvermogen.
Zijn openheid over zijn ziekte, herstel en mentale worstelingen maakte indruk. In interviews vertelde hij dat hij zijn leven na de ziekte anders was gaan waarderen. “Je leert opnieuw kijken naar wat belangrijk is,” zei hij in een Kroatische talkshow. “Familie, vriendschap, en het besef dat je iets kunt betekenen voor anderen.”
R0uw en herinnering
In Kroatië wordt de komende dagen op verschillende plaatsen stilgestaan bij zijn overlijden. Zowel in Zagreb als in Karlovac zullen voetbalclubs en sportverenigingen stilstaan bij zijn nalatenschap. Supporters laten op sociale media massaal weten geraakt te zijn door zijn plotselinge 0verlijden. “Een man met karakter, een sporter in hart en nieren. We zullen je nooit vergeten,” schrijft een fan op X.
Er gaan stemmen op om bij de eerstvolgende interland van Kroatië een minuut stilte te houden ter nagedachtenis aan Pokrivac. Ook wordt overwogen om een jeugdtoernooi of tribune naar hem te vernoemen, als eerbetoon aan zijn inzet voor de sport.
Een sporter, mens en voorbeeldfiguur
Nikola Pokrivac was meer dan alleen een international of clubspeler. Hij stond bekend als een man die zich niet liet leiden door ego, maar door teamgeest. Als speler die zich keer op keer inzette voor het grotere geheel. En als mens die, ook na tegenslagen, zijn kracht gebruikte om anderen te inspireren.
Zijn 0verlijden laat een leegte achter in de harten van velen. Niet alleen bij zijn familie en vrienden, maar ook bij fans, collega-sporters en jonge talenten die naar hem opkeken. De impact van zijn leven en werk zal nog lang voelbaar zijn.
Namens de hele sportwereld wensen wij de nabestaanden van Nikola Pokrivac veel sterkte toe. Moge zijn herinnering voortleven in de harten van iedereen die hij raakte.