Actueel
John de Wolf emotioneel: “Ze herkent me niet meer”
John de Wolf, de legendarische oud-voetballer met de bijnaam ’t Beest van Rotterdam, staat bekend om zijn onverzettelijke houding op het veld. Maar achter zijn stoere uiterlijk gaat een man schuil die worstelt met een hartverscheurende persoonlijke tragedie: de strijd van zijn moeder tegen Alzheimer. Voor de 62-jarige De Wolf is het een gevecht zonder overwinning, een onmenselijke strijd die hem emotioneel diep raakt.
“Ze herkent me niet meer”
In een openhartig interview met weekblad Privé vertelde De Wolf over zijn 82-jarige moeder, bij wie Alzheimer is vastgesteld. De ziekte heeft haar zo ver in zijn greep dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. “Er zit geen leven meer in haar,” zei hij eerder dit jaar.
De pijn werd extra duidelijk toen hij haar bezocht en zichzelf probeerde voor te stellen. “Ik zei: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Maar ze antwoordde: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Deze uitspraak toont de harde realiteit van Alzheimer, waarin herinneringen en herkenning langzaam verdwijnen.
“Ze is mijn moeder, maar eigenlijk ook niet”
In een recent interview met sportmagazine Helden ging De Wolf dieper in op de situatie. Hij vertelde hoe de ziekte niet alleen het geheugen van zijn moeder heeft aangetast, maar ook haar persoonlijkheid heeft veranderd. “Ze heeft een heel ander karakter gekregen. Het is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” legde hij uit.
De situatie beschrijft hij als “mensonterend.” Het zien van haar achteruitgang zonder te kunnen ingrijpen, voelt machteloos. “Als ik zie hoe mijn moeder er nu aan toe is… ik wil haar zo niet zien lijden,” zei hij met pijn in zijn stem.
Alzheimer: Een wrang familiepatroon
Het is niet de eerste keer dat De Wolf met Alzheimer wordt geconfronteerd. Zijn oma leed ook aan deze slopende ziekte. Destijds verzorgde zijn moeder haar eigen moeder, terwijl ze met angst sprak over het lot dat haar nu zelf heeft getroffen. “Ze zei altijd: ‘Zo wil ik niet worden. Als dat gebeurt, geef me dan maar een spuitje of pillen.’”
Omdat deze wens nooit officieel werd vastgelegd, ondergaat Johns moeder nu precies dat wat ze altijd vreesde. “In mijn ogen is het een daad van liefde om iemand niet langer te laten lijden,” zegt De Wolf, waarbij hij pleit voor een hernieuwde discussie over euthanasie bij Alzheimerpatiënten.
Een ongekende impact
Voor een man die zijn leven lang controle had over het spel en zijn tegenstanders, is het toekijken hoe Alzheimer zijn moeder langzaam wegneemt, bijna ondraaglijk. Het is een strijd die hij niet kan winnen. Toch zet hij zijn bekendheid in om meer aandacht te vragen voor de gevolgen van deze genadeloze ziekte.
Zijn verhaal raakt niet alleen de voetbalwereld, maar duizenden families die met dezelfde worsteling te maken hebben. Op sociale media stromen steunbetuigingen binnen. Mensen delen hun eigen ervaringen en bedanken De Wolf voor zijn openheid. “Je woorden zijn een steun voor iedereen die dit meemaakt,” reageerde een volger.
De bredere discussie
De situatie van De Wolfs moeder zet opnieuw de discussie rondom Alzheimer en euthanasie op scherp. Zijn pleidooi om eerder in te grijpen bij ondraaglijk lijden raakt een gevoelige snaar. Voor veel mensen roept het de vraag op hoe we omgaan met onomkeerbaar lijden, en welke rol mededogen en zelfbeschikking daarin spelen.
Conclusie: Een onmenselijke strijd met een onzichtbare tegenstander
John de Wolf, ooit de belichaming van kracht en vastberadenheid op het voetbalveld, toont nu een kwetsbare kant die ons allemaal raakt. Zijn verhaal laat zien hoe Alzheimer niet alleen de patiënt treft, maar ook de geliefden die machteloos toekijken.
De strijd van zijn moeder is een pijnlijke herinnering aan de complexiteit van deze ziekte, maar ook een oproep om meer begrip, steun en oplossingen te vinden voor de vele families die hiermee worstelen.
Laten we John, zijn moeder en alle anderen die met Alzheimer te maken hebben, steunen. Deel jouw boodschap of herinnering en laat zien dat zij er niet alleen voor staan.
De feestdagen staan traditioneel in het teken van warmte, familie en samenzijn. Maar voor Christiaan Bauer voelt deze kerst anders dan alle voorgaande. De zoon van Frans Bauer laat weten dat hij deze periode doorkomt met gemengde gevoelens. De reden is pijnlijk en persoonlijk: zijn relatie met Kim Weijers, met wie hij ruim vier en een half jaar samen was, is recent beëindigd.
Het nieuws kwam voor veel fans onverwacht. Zeker omdat Kim jarenlang een vertrouwd gezicht was binnen de familie Bauer en ook regelmatig te zien was in de populaire realityserie De Bauers. Toch blijkt achter de schermen al enige tijd duidelijk dat hun wegen uiteen zijn gegaan. Voor Christiaan betekent dat zijn eerste kerst zonder vriendin sinds zijn vroege studententijd.
Een kerst met een leegte
De familie Bauer deelde onlangs een gezellige kerstfoto op sociale media. De sfeer was warm, de glimlachen oprecht. Maar wie goed keek, merkte al snel dat er iemand ontbrak. Kim stond niet langer op de foto. In gesprek met RTL Boulevard bevestigde Christiaan wat velen al vermoedden: de relatie is voorbij.
“Kim en ik zijn helaas uit elkaar,” vertelde hij openhartig. “Ik ben nu vrijgezel. Dat maakt deze kerst echt anders. Het is voor het eerst in 4,5 jaar dat ik de feestdagen zonder vriendin meemaak.”
Voor iemand die gewend was om deze periode samen te vieren — bij zijn ouders, met familie, tradities en gezamenlijke herinneringen — voelt dat onvermijdelijk leeg. Kerst is immers bij uitstek een moment waarop veranderingen extra hard binnenkomen.
Geen ruzie, wel een realiteit
Wat opvalt in Christiaans verhaal, is de volwassen manier waarop hij terugkijkt op de breuk. Er is geen sprake van ruzie, verwijten of drama. Integendeel: hij benadrukt dat zij als vrienden uit elkaar zijn gegaan. Toch maakt dat het afscheid niet minder zwaar.
“Toen we iets kregen, waren we nog heel jong,” legt hij uit. “We zaten nog in onze studententijd. Je groeit dan samen op, maar soms groei je ook uit elkaar. Op een gegeven moment kom je erachter dat het niet meer helemaal matcht. Dan kun je beter eerlijk zijn en op een goede manier uit elkaar gaan.”
Die woorden klinken rationeel, maar achter die nuchterheid schuilt duidelijk verdriet. Want hoe volwassen een beslissing ook is, gevoelens laten zich niet zomaar wegredeneren.
Het afscheid van een vaste plek in het gezin
Wat deze breuk extra pijnlijk maakt, is de rol die Kim jarenlang speelde binnen de familie Bauer. Ze was niet zomaar “de vriendin van”, maar maakte echt deel uit van het gezin. Ze vierde feestdagen mee, was aanwezig bij belangrijke momenten en groeide mee met de familie.
“Ik vind het nog steeds moeilijk,” geeft Christiaan toe. “Ze is lang hier thuis geweest en heeft veel meegemaakt met ons. Dan neem je niet alleen afscheid van een relatie, maar ook van iemand die een vaste plek had in je leven.”
Juist binnen een hechte familie als die van de Bauers, waar verbondenheid en samenzijn centraal staan, voelt zo’n afscheid extra definitief. Het is niet alleen het verlies van een partner, maar ook van een vertrouwd gezicht aan tafel.
Liefdesverdriet in een publieke familie
Liefdesverdriet is voor niemand makkelijk, maar wanneer je opgroeit in een bekende familie, krijgt het een extra laag. Christiaan is opgegroeid met camera’s in de buurt, met publieke belangstelling en met mensen die het gevoel hebben hem te kennen.
Toch kiest hij ervoor om zijn verhaal rustig en respectvol te delen. Geen details, geen drama. Alleen de erkenning dat het pijn doet en dat hij tijd nodig heeft om dat een plek te geven.
Die houding wordt door veel fans gewaardeerd. Op sociale media spreken mensen hun steun uit en wensen hem sterkte tijdens deze periode. Het laat zien dat eerlijkheid, zonder sensatie, juist kan verbinden.
Tegelijkertijd ook lichtpuntjes in huize Bauer
Hoewel Christiaan deze kerst met een gebroken hart ingaat, is er binnen de familie Bauer ook veel vreugde. Zijn jongere broer Frans Bauer Jr. deelde onlangs dat hij een nieuwe liefde heeft gevonden. Dat nieuws kwam via moeder Mariska Bauer, die het trots deelde op Instagram.
Daarnaast was er nóg heuglijker nieuws: zoon Jan Bauer en zijn vriendin Danique verwachten volgend jaar hun eerste kindje. Daarmee worden Frans en Mariska voor het eerst opa en oma — een mijlpaal die binnen de familie voor zichtbaar geluk zorgt.
Mariska deelde onlangs zelfs een foto van de echo, wat door fans massaal werd ontvangen met felicitaties en warme reacties.
Een familie die ruimte biedt voor alles
Het contrast binnen de familie Bauer is treffend: verdriet en vreugde bestaan naast elkaar. En juist dat tekent de realiteit van veel gezinnen. Niet elk feestmoment is zorgeloos, niet elk verdriet staat los van geluk elders.
Voor Christiaan betekent dit dat hij zijn emoties mag voelen, terwijl hij tegelijkertijd deel uitmaakt van een familie waarin ook nieuwe hoofdstukken beginnen. Die combinatie is niet eenvoudig, maar misschien juist ook helend.
Vooruitkijken zonder haast
Voorlopig richt Christiaan zich vooral op zichzelf, zijn familie en het verwerken van de breuk. Er zijn geen grote uitspraken over nieuwe liefde of toekomstplannen. En dat hoeft ook niet.
Soms is het genoeg om te erkennen dat iets pijn doet. Om te accepteren dat afscheid nemen tijd kost. En om te weten dat ook moeilijke kerstperiodes weer voorbijgaan.
Wat blijft, is de steun van zijn familie, de warmte van thuis en de wetenschap dat hij niet alleen staat. En misschien is dat, juist nu, het grootste cadeau dat hij zich kan wensen.