Actueel
John de Bever krijgt slaande ruzie met Wilfred Genee: ´Dit is niet mooi!´
In de nieuwste aflevering van Alles Voor De Show, de online serie van Shownieuws, hebben John de Bever en Kees Stevens hun mening gedeeld over het zangtalent van hun collega Wilfred Genee. Het duo sprak zich uit over de zangkwaliteiten van Wilfred, en de reacties zijn niet bepaald lovend.
John en Kees in de Spotlights
John en Kees waren deze week te gast bij het programma, waar ze een openhartig gesprek hadden over hun muzikale voorkeuren. John de Bever, altijd eerlijk en direct, liet zich uit over de zangkunsten van zijn partner Kees Stevens. “Kees zingt niet vals. Kees zingt wel beter dan Wilfred Genee,” was zijn uitspraak, die zowel verrassend als humoristisch overkwam. De uitspraak leidde tot gelach bij presentator Thom Goderie, die zichtbaar genoot van de opmerking.
Een Nuchtere Mening Over Wilfred Genee
Wanneer John werd gevraagd naar zijn mening over Wilfred Genee als zanger, was zijn antwoord duidelijk: “Ik vind het niks. Maar als hij dat leuk vindt, dan moet hij dat doen, natuurlijk. Ja, ik vind het niet mooi!” John voegde eraan toe dat hij zelf niet zou overwegen om te zingen in de publieke belangstelling, en zijn reactie bleek onmiskenbaar. “Ik zou dat niet doen,” zei hij stellig.
Kees Stevens Zet Zang in Perspectief
Kees Stevens reageerde nuchter op de kritiek. Hij liet weten dat hij het belangrijker vond dat Wilfred plezier had in zingen dan dat alles technisch perfect was. “Als hij daar lol in heeft… Ik vind dat mensen zó moeilijk doen in Nederland. Ook over mij, bijvoorbeeld,” zei Kees. Hij pleitte ervoor om mensen te laten genieten van hun passies, zelfs als anderen het niet altijd waarderen. “Laat ‘em lekker zingen, als hij dat nou leuk vindt. En als jij het niet leuk vindt, scrol dan lekker door!” aldus Kees, die de situatie luchtig benaderde.
John Blijft Realistisch
John, die meestal weinig doekjes om de waarheid windt, onderbrak Kees toch weer met een praktische opmerking: “Maar het is ook wel goed als je zelf ook weet dat het niet goed is. Dat het als leukigheid is.” John lijkt te twijfelen of Wilfred Genee zich bewust is van zijn beperkte zangtalent, en voegde er met een knipoog aan toe: “Hij zal toch niet denken dat ‘ie een goeie zanger is? Daar geloof ik niks van.”
Wilfred Genee: Welkom op het Podium
Ondanks de kritiek op Wilfred’s zangkwaliteiten, liet Kees weten dat Wilfred altijd welkom is om samen met hen op te treden. “Vorig jaar nodigden we Wilfred uit om met ons op te treden in Ahoy, maar toen had hij afgebeld,” zei Kees.
De reden hiervoor was het drukke schema van Wilfred. “Maar de volgende keer is hij zeker welkom,” vervolgde Kees, “Hélène Hendriks was d’r ook bij voor de gezelligheid, niet omdat ze zo goed kan zingen.” John gaf aan dat iedereen welkom is bij hen, ongeacht hun zangtalent, zolang ze maar bijdragen aan de gezelligheid.
Conclusie: Gezelligheid Voorop
De opmerkingen van John de Bever over Wilfred Genee’s zangtalent hebben voor een lach en veel discussie gezorgd. Terwijl John en Kees hun eerlijke meningen gaven, hielden ze de sfeer luchtig en benadrukten ze dat plezier en gezelligheid belangrijker zijn dan technische perfectie.
Of Wilfred Genee ooit de microfoon zal grijpen voor een optreden bij Alles Voor De Show is nog niet duidelijk, maar het is in ieder geval duidelijk dat de deur voor hem openstaat, zolang hij maar niet denkt dat hij de beste zanger ter wereld is.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.