Actueel
Ibrahim verlangt terug naar Marokko: ‘Nederland viel tegen, niet wat ik verwachtte’
De 20-jarige Ibrahim uit Marokko, net als vele anderen, koesterde grote dromen. Hij hoopte rijk te worden in Europa, maar heeft inmiddels ingezien dat dit niet haalbaar is.
“Onze familie komt uit Fez. Ik heb drie zussen en vijf broers.
Thuis hadden we het niet breed en mijn vader werkte zich uit de
naad om ons te onderhouden”, vertelt Ibrahim.
“In Marokko liggen de kansen niet voor het oprapen. De inkomens
zijn er niet hoog. Hoeveel ik ook van mijn vader houd, ik wil dat
mijn kinderen later een mooi leven kunnen leiden”, voegt hij eraan
toe.
Ibrahim werd aangetrokken tot Nederland vanwege foto’s en
verhalen die hij op internet zag. Via een Facebookgroep kwam hij in
contact met mensen die vanuit Marokko naar Nederland waren
gegaan.
“Ze vertelden me dat het hier geweldig is en dat de overheid je
overal mee helpt, van een inkomen tot huisvesting”, zegt Ibrahim.
Dit overtuigde hem om de stap te zetten, ondanks de
terughoudendheid van zijn familie.
“Ik dacht er niet veel over na. De overheid zou me immers
helpen, zoals mij was verteld. Dus nam ik snel het besluit om te
vertrekken”, aldus Ibrahim.
Het probleem was echter dat hij geen geld had voor een
vliegticket. Een paar honderd euro leek misschien weinig, maar voor
hem was het onbereikbaar.
Uiteindelijk kreeg hij financiële steun van zijn oom, onder de
voorwaarde dat hij het bedrag zou terugbetalen.
Eenmaal in Nederland aangekomen, merkte Ibrahim al snel dat de
verhalen die hem waren verteld niet klopten. Hij landde op Schiphol
zonder enig idee waar hij naartoe moest.
Via via hoorde hij dat er in Ter Apel een plek was waar hij kon
verblijven. Daar aangekomen vroeg hij om hulp bij het verkrijgen
van financiële ondersteuning en huisvesting.
“Mij werd verteld dat dit niet zomaar ging. Er waren allerlei
formaliteiten en ik moest lang wachten”, legt Ibrahim uit.
Het was niet wat hij zich had voorgesteld. Hij wilde meteen een
baan vinden en veel geld verdienen om zijn familie te kunnen
ondersteunen.
Inmiddels zijn er twee jaar verstreken en vanwege zijn
Marokkaanse afkomst heeft Ibrahim nog geen verblijfsvergunning
gekregen, wat hij niet begrijpt. “Wat heb ik verkeerd gedaan?”,
vraagt hij zich af.
Hij is graag bereid om te werken en bij te dragen aan de
maatschappij. “Ik ben een goede jongen en zorg niet voor
problemen”, benadrukt hij.
Op dit moment slaapt Ibrahim soms bij vrienden die hij in de
tussentijd heeft leren kennen, maar hij heeft ook weleens in het
park overnacht.
Zijn situatie is verre van prettig en hij verlangt ernaar om
terug te keren naar Marokko, waar hij tenminste nog perspectief zag
voor zijn toekomst.
“In Nederland vind ik het niet leuk meer. Ik ben hier naartoe
gekomen om rijk te worden, maar ik heb geen cent op zak. Ik kan
niet wachten om weer terug te gaan”, besluit Ibrahim
teleurgesteld.
De 62-jarige Peter besloot om twee jaar geleden op vakantie te gaan naar Letland. Hij zal deze solotrip echter nooit meer vergeten.
Peter steekt van wal: “Het Oostblok is weer eens wat anders als Spanje, waar veel mensen heengaan. Het leek me ontzettend leuk ergens heen te gaan waar niet zoveel over bekend is.”
De Nederlander vervolgt: “Bovendien zijn vluchten naar Riga ook goedkoop, evenals het verblijf en de kosten in het algemeen.”
“Ik houd van reizen en het liefst alleen, dan hoef je geen rekening te houden met anderen en dan kun je dus ook gewoon je gang gaan”, aldus Peter.
Peter had alles tot in de puntjes gepland. “Via Google had ik al gekeken naar toeristische trekpleisters, zodat ik niet doelloos in het rond zou lopen. Dat doe ik eigenlijk altijd.”
Aangekomen besloot hij om een avondje te gaan stappen, dus trok hij de stad in. Tijdens zijn wandeling werd hij plots aangesproken door een jongedame.
Peter vertelt: “Ze zei dat ze uit Rusland waren en vroeg me of ik ergens een leuk tentje wist waar ze iets zouden kunnen gaan drinken. Ik had geen idee, en vertelde dat ik uit Nederland kom.”
“Daarop vroeg ze me of ik zin had om met haar mee te gaan. Ik zag daar geen kwaad in en we zijn toen samen naar een bar gegaan”, vervolgt Peter.
“Het was supergezellig en de drank vloeide rijkelijk. Ze heette Stefania en was 23 jaar. Aan het einde van de avond vroeg ze of ze mee mocht naar mijn hotel.”
Peter was toen zestig en zegt dat het moeilijk was om een knappe dame van 23 jaar te weigeren. “Ze was heel erg knap en ik had er veel zin in. Toch was ik niet meer helemaal helder en zelfs een beetje duizelig.”
De man legt uit wat er dan gebeurde. “Toen we in mijn hotelkamer kwamen, kon ik nauwelijks meer op mijn benen staan. Het voelde alsof ik teveel gedronken had, maar ook weer niet.”
“Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Alhoewel, het was meer een soort van knock-out. Toen ik wakker werd was Stefania er niet.”
“Tot mijn grote schrik was mijn portemonnee, waar mijn vakantiegeld van 2.000 euro en bankpas inzaten, er ook niet meer.”
“Ik heb toen mijn bank direct gebeld en gelukkig was er nog niets afgeschreven. De kaarten heb ik laten blokkeren. Mijn cash geld was ik wel kwijt.”
“Dat was nog erg lastig, want ik moest immers nog drie dagen eten en drinken. Ook moest ik de taxirit naar het vliegveld betalen. Zonder geld ben je echt machteloos.”
“Gelukkig had ik mijn paspoort nog en via Western Union heeft een familielid geld naar me overgemaakt. Dat kon ik toen afhalen bij een kantoortje in de stad.”
“In de resterende dagen heb ik Stefania niet meer gezien. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat ze iets in mijn drinken heeft gedaan.”
“Het klinkt ook te mooi om waar te zijn. Waarom zou een bloedmooie meid van 23 met een man van 60 willen zijn?” Peter heeft zijn lesje nu wel geleerd.
“Het heeft me enorm aangegrepen en als ik nu op vakantie ga, kijk ik wel drie keer uit. Ondanks dat ik zulke verhalen wel had gehoord, ben ik er zelf toch ingetrapt.”