Actueel
Huub Stapel haalt keihard uit: ´Na één dag sla ik iemand op zijn bakkes!´
De 70-jarige acteur Huub Stapel heeft meerdere uitnodigingen ontvangen om de politiek in te gaan, maar volgens hemzelf is dat geen goed idee. In een interview met De Telegraaf geeft hij aan dat een carrière in de politiek niet bij hem past, vooral vanwege zijn temperament. “Binnen één dag sla ik iemand op z’n bakkes! Dat lijkt me voor niemand een goed idee,” grapt hij. Stapel benadrukt dat hij liever mooie dingen blijft maken waarmee hij mensen kan bereiken, zoals films en theaterproducties.
Vervolg op Amsterdamned
Een van de projecten waar Huub momenteel aan werkt, is het vervolg op de cultklassieker Amsterdamned uit 1988. Hij kruipt opnieuw in de huid van rechercheur Eric Visser, die in de tweede film met pensioen is. Dit keer werkt hij samen met een nieuwe generatie, waaronder Holly Mae Brood, die een prominente rol speelt als rechercheur. Het vervolg op de thriller belooft een spannende mix van nostalgie en vernieuwing, met Huub in een hoofdrol én een nieuwe uitdaging achter de schermen.
Huub als producent
Naast zijn acteerwerk debuteert Huub Stapel in Amsterdamned II als filmproducent. “Ik wilde eens een keer meebeslissen op de belangrijke momenten,” vertelt hij over deze stap in zijn carrière. Voorheen was hij vooral als ingehuurde kracht betrokken bij films, maar nu heeft hij de mogelijkheid om invloed uit te oefenen op het creatieve proces. “Ik probeer altijd aardig te doen tegen iedereen en bedank mensen als ze iets goed hebben gedaan,” zegt Huub over zijn aanpak als producent.
Levensfilosofie
Met een positieve instelling en een open blik probeert Huub Stapel zijn werkomgeving prettig te houden. “Het maakt niet uit of je met een acteur, stuntman of set-assistent praat. ‘Always be nice to the people on the way up, you might meet them on the way down’. Veel moeilijker dan dat is het leven niet,” aldus Stapel. Deze filosofie lijkt hem te helpen bij zowel zijn werk als acteur als in zijn nieuwe rol achter de schermen.
Geen politieke ambities
Hoewel hij vaak wordt gevraagd om een politiek avontuur aan te gaan, is dat volgens Huub niets voor hem. Hij benadrukt dat het belangrijk is te weten waar je kracht ligt en dat dit voor hem niet in de politiek is. In plaats daarvan richt hij zich liever op projecten die hem voldoening geven, zoals het maken van films. “Ik blijf mooie dingen maken en hoop dat ik mensen daarmee bereik,” besluit hij.
Nieuwe samenwerking met Holly Mae Brood
De samenwerking met Holly Mae Brood in Amsterdamned II wordt door Huub gezien als een frisse toevoeging aan de film. Met haar energieke en professionele aanpak brengt ze volgens hem een nieuwe dynamiek in het verhaal. Dit is niet alleen een kans om een jongere generatie aan te spreken, maar ook om het publiek opnieuw te verrassen met een vernieuwd perspectief op een iconische thriller.
Toekomstperspectief
Huub Stapel blijft zich inzetten voor creatieve projecten en uitdagingen, zowel voor als achter de camera. Met zijn ervaring en filosofie om iedereen met respect te behandelen, blijft hij een gewaardeerd persoon in de Nederlandse filmindustrie. Zijn debuut als producent lijkt een succes te worden, en met Amsterdamned II hoopt hij zowel oude als nieuwe fans aan te spreken.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.