Actueel
Huub Stapel haalt keihard uit: ´Na één dag sla ik iemand op zijn bakkes!´
De 70-jarige acteur Huub Stapel heeft meerdere uitnodigingen ontvangen om de politiek in te gaan, maar volgens hemzelf is dat geen goed idee. In een interview met De Telegraaf geeft hij aan dat een carrière in de politiek niet bij hem past, vooral vanwege zijn temperament. “Binnen één dag sla ik iemand op z’n bakkes! Dat lijkt me voor niemand een goed idee,” grapt hij. Stapel benadrukt dat hij liever mooie dingen blijft maken waarmee hij mensen kan bereiken, zoals films en theaterproducties.
Vervolg op Amsterdamned
Een van de projecten waar Huub momenteel aan werkt, is het vervolg op de cultklassieker Amsterdamned uit 1988. Hij kruipt opnieuw in de huid van rechercheur Eric Visser, die in de tweede film met pensioen is. Dit keer werkt hij samen met een nieuwe generatie, waaronder Holly Mae Brood, die een prominente rol speelt als rechercheur. Het vervolg op de thriller belooft een spannende mix van nostalgie en vernieuwing, met Huub in een hoofdrol én een nieuwe uitdaging achter de schermen.
Huub als producent
Naast zijn acteerwerk debuteert Huub Stapel in Amsterdamned II als filmproducent. “Ik wilde eens een keer meebeslissen op de belangrijke momenten,” vertelt hij over deze stap in zijn carrière. Voorheen was hij vooral als ingehuurde kracht betrokken bij films, maar nu heeft hij de mogelijkheid om invloed uit te oefenen op het creatieve proces. “Ik probeer altijd aardig te doen tegen iedereen en bedank mensen als ze iets goed hebben gedaan,” zegt Huub over zijn aanpak als producent.
Levensfilosofie
Met een positieve instelling en een open blik probeert Huub Stapel zijn werkomgeving prettig te houden. “Het maakt niet uit of je met een acteur, stuntman of set-assistent praat. ‘Always be nice to the people on the way up, you might meet them on the way down’. Veel moeilijker dan dat is het leven niet,” aldus Stapel. Deze filosofie lijkt hem te helpen bij zowel zijn werk als acteur als in zijn nieuwe rol achter de schermen.
Geen politieke ambities
Hoewel hij vaak wordt gevraagd om een politiek avontuur aan te gaan, is dat volgens Huub niets voor hem. Hij benadrukt dat het belangrijk is te weten waar je kracht ligt en dat dit voor hem niet in de politiek is. In plaats daarvan richt hij zich liever op projecten die hem voldoening geven, zoals het maken van films. “Ik blijf mooie dingen maken en hoop dat ik mensen daarmee bereik,” besluit hij.
Nieuwe samenwerking met Holly Mae Brood
De samenwerking met Holly Mae Brood in Amsterdamned II wordt door Huub gezien als een frisse toevoeging aan de film. Met haar energieke en professionele aanpak brengt ze volgens hem een nieuwe dynamiek in het verhaal. Dit is niet alleen een kans om een jongere generatie aan te spreken, maar ook om het publiek opnieuw te verrassen met een vernieuwd perspectief op een iconische thriller.
Toekomstperspectief
Huub Stapel blijft zich inzetten voor creatieve projecten en uitdagingen, zowel voor als achter de camera. Met zijn ervaring en filosofie om iedereen met respect te behandelen, blijft hij een gewaardeerd persoon in de Nederlandse filmindustrie. Zijn debuut als producent lijkt een succes te worden, en met Amsterdamned II hoopt hij zowel oude als nieuwe fans aan te spreken.
Een vrouw die zichzelf Suzie noemt, is de wanhoop nabij. Al maanden, inmiddels zelfs jaren, probeert ze een baan te vinden, maar telkens loopt ze tegen een onzichtbare muur aan. Niet omdat ze geen diploma’s heeft, niet omdat ze geen ervaring kan overleggen, maar – zo stelt ze zelf – vanwege haar achternaam. Die wordt door digitale systemen aangemerkt als “aanstootgevend”, waardoor ze in veel gevallen niet eens door de eerste stap van een online sollicitatieprocedure komt.
Een probleem dat begint bij een naam
Wanneer ouders hun kind een naam geven, denken ze zelden aan mogelijke obstakels op de arbeidsmarkt. Toch blijkt voor sommige mensen een naam later in het leven wel degelijk problemen te veroorzaken. Dat geldt niet alleen voor voornamen, maar ook voor achternamen. Suzie’s verhaal laat zien hoe ver dat kan gaan in een tijd waarin computers en algoritmes steeds vaker bepalen wie er wel en niet wordt toegelaten tot systemen.
Suzie is werkloos en actief op zoek naar een nieuwe baan. Zoals veel mensen doet ze dat online, via vacaturesites en digitale sollicitatieportalen. Maar bij het invullen van haar persoonsgegevens gaat het regelmatig mis. Haar achternaam wordt automatisch geblokkeerd of gemarkeerd als ongepast. Het gevolg: ze kan haar sollicitatie niet afronden, of krijgt direct een foutmelding.
Van menselijk oordeel naar algoritmische afwijzing
In het Verenigd Koninkrijk, waar Suzie woont, is discriminatie op basis van naam wettelijk verboden. Werkgevers mogen kandidaten niet uitsluiten vanwege afkomst, geslacht, religie of andere persoonlijke kenmerken. Toch merkt Suzie dat die bescherming in de praktijk niet altijd werkt, zeker niet wanneer beslissingen worden overgelaten aan geautomatiseerde systemen.
Volgens haar ligt het probleem niet bij individuele recruiters, maar bij filters die zijn ingebouwd in software. Die filters zijn bedoeld om scheldwoorden, haatdragende taal en ongepaste termen te weren. In haar geval slaan die systemen echter door. Haar achternaam wordt door het systeem niet herkend als familienaam, maar als een term die in bepaalde contexten als kwetsend kan worden ervaren.
Het gevolg is dat Suzie keer op keer wordt buitengesloten, nog voordat een mens haar cv heeft gezien.
“Ik word niet eens beoordeeld”
In een video op TikTok vertelt Suzie openhartig over haar frustratie. Ze legt uit dat ze talloze sollicitaties heeft willen versturen, maar dat ze telkens strandt bij hetzelfde punt. “Ik kom niet eens door de formulieren heen,” zegt ze. “Het systeem accepteert mijn achternaam niet.”
Ze benadrukt dat het hier niet gaat om een bijnaam of zelfgekozen gebruikersnaam, maar om de naam waarmee ze is geboren. “Ik heb hier niet om gevraagd,” legt ze uit. “Dit is gewoon mijn achternaam. Het is niet mijn schuld hoe die in andere landen of contexten wordt geïnterpreteerd.”
Suzie vraagt zich hardop af of dit juridisch wel mag. In haar video richt ze zich zelfs tot advocaten en juristen: kan dit worden gezien als discriminatie, ook al is het een computer die haar tegenhoudt?
Meer dan alleen werk
Het probleem beperkt zich volgens Suzie niet tot solliciteren. Ook bij het aanmaken van profielen op sociale media of andere online platforms loopt ze tegen dezelfde blokkade aan. Haar achternaam wordt “geflagged”, waardoor accounts worden geweigerd of handmatig moeten worden gecontroleerd. Dat kost tijd en energie, en zorgt ervoor dat ze zich steeds opnieuw moet verantwoorden.
Voor Suzie voelt het alsof ze voortdurend moet uitleggen wie ze is en waarom haar naam geen kwaad bedoelt. “Het is vermoeiend,” zegt ze. “Je wordt al afgewezen voordat je iets hebt kunnen laten zien van jezelf.”
De schaduwzijde van automatische moderatie
Haar verhaal raakt aan een breder maatschappelijk probleem. Steeds meer processen worden geautomatiseerd, van sollicitaties tot contentmoderatie. Algoritmes nemen beslissingen op basis van lijsten, patronen en filters. Dat is efficiënt, maar niet altijd rechtvaardig.
Automatische systemen hebben geen context, geen nuance en geen begrip van individuele situaties. Ze herkennen woorden, maar geen mensen. Daardoor kunnen ze onbedoeld schade aanrichten, zeker bij namen die in verschillende talen of culturen een andere betekenis hebben.
Experts waarschuwen al langer dat algoritmes bestaande ongelijkheden kunnen versterken. Wat bedoeld is als bescherming tegen misbruik, kan omslaan in uitsluiting van onschuldige gebruikers.
Psychologische impact
Voor Suzie heeft de situatie niet alleen praktische gevolgen, maar ook emotionele. Elke afgewezen sollicitatie voelt als een bevestiging dat ze er niet bij hoort. Dat kan het zelfvertrouwen aantasten, zeker wanneer iemand al langere tijd zonder werk zit.
Ze benadrukt dat ze graag wil werken, bijdragen en vooruitkomen. “Ik vraag geen voorkeursbehandeling,” zegt ze. “Ik wil alleen een eerlijke kans.”
Het gevoel machteloos te zijn tegenover een systeem waar je geen invloed op hebt, maakt het extra zwaar. Je kunt je naam niet zomaar veranderen, en zelfs als je dat zou willen, voelt dat voor haar als toegeven aan een onrechtvaardig systeem.
Juridische vragen
De kernvraag die Suzie stelt, is relevant voor veel mensen: wie is verantwoordelijk wanneer een algoritme discrimineert? Is dat de werkgever, de softwareleverancier, of niemand?
Hoewel de wet discriminatie verbiedt, loopt de regelgeving vaak achter op technologische ontwikkelingen. In veel gevallen is het moeilijk aan te tonen dat een afwijzing het gevolg is van een geautomatiseerd filter, laat staan om daar juridische stappen tegen te ondernemen.
Toch groeit de aandacht voor dit soort kwesties. In Europa en het Verenigd Koninkrijk wordt steeds vaker gesproken over transparantie van algoritmes en de plicht om menselijke controle in te bouwen.
Een oproep tot bewustwording
Suzie deelt haar verhaal niet alleen om haar eigen situatie te verbeteren, maar ook om aandacht te vragen voor anderen die mogelijk met vergelijkbare problemen te maken hebben. Ze vermoedt dat zij niet de enige is, maar dat veel mensen simpelweg niet weten waarom ze steeds worden afgewezen.
Haar boodschap is helder: technologie mag geen excuus zijn om mensen uit te sluiten. Systemen moeten worden aangepast zodat ze rekening houden met echte namen en echte levens.
Meer dan een persoonlijk verhaal
Wat begint als een individueel probleem, raakt aan grotere vragen over gelijkheid, inclusiviteit en de rol van technologie in ons dagelijks leven. Suzie’s ervaring laat zien dat discriminatie niet altijd openlijk of bewust hoeft te zijn om schadelijk te zijn.
In een wereld waarin steeds meer beslissingen door computers worden genomen, is het cruciaal dat die systemen eerlijk, flexibel en mensgericht zijn. Anders blijven mensen zoals Suzie vastlopen – niet door gebrek aan talent, maar door een naam die nooit een obstakel had mogen zijn.
Voorlopig blijft ze solliciteren, ondanks de tegenslagen. Maar haar verhaal zet aan tot nadenken: hoe zorgen we ervoor dat digitale hulpmiddelen mensen helpen, in plaats van hen onzichtbaar buiten te sluiten?