Actueel
Huis Gemaakt-koppel geteisterd door haat en bedreigingen: “We maken je kapot”
De spanning stijgt in ‘Huis Gemaakt’: haatberichten overschaduwen droomfinale
De finale van ‘Huis Gemaakt’ nadert snel en de spanning is te snijden. Woensdag wordt bekend wie de sleutel van hun droomhuis in ontvangst mag nemen: het duo Soumaya en Eros uit Haasdonk of Ashley en Emiel uit Mechelen. Maar terwijl de kandidaten zich voorbereiden op dit beslissende moment, hangt er een donkere wolk boven het avontuur van Ashley en Emiel.
Het koppel, dat pas een jaar samen is, ligt zwaar onder vuur. Ze ontvangen dagelijks een stroom aan haatberichten en zelfs d00dsbedreigingen, zo melden ze aan Het Laatste Nieuws. “Zelfs mensen die er heel braaf uitzien, sturen zulke berichten”, vertelt Emiel. “’Als we je adres te weten komen, maken we je kapot’, dat soort dingen krijgen we naar ons hoofd geslingerd. Het zijn er echt ontelbaar veel, en vaak ook heel extreem.”
Publieksstemmen als beslissende factor
De publieksstemmen bepalen uiteindelijk wie als winnaar uit de bus komt. En dat geeft Ashley en Emiel gemengde gevoelens over hun kansen. “We proberen realistisch te blijven, vooral nu we zoveel negatieve commentaar krijgen”, zegt Ashley eerlijk. “De kans dat we het huis verliezen is groot. Maar we blijven hopen.”
Ondanks de digitale dreigementen trokken Ashley en Emiel toch de straat op om stemmen te winnen. Daarbij viel hen iets op: “Face-to-face was iedereen juist heel vriendelijk”, vertelt Ashley. “Mensen begrijpen wel dat verbouwen niet zonder stress verloopt. Ze waren oprecht geïnteresseerd en gaven ons een hart onder de riem.”
Dromen versus realiteit
De laatste loodjes in ‘Huis Gemaakt’ zijn zwaar, maar voor de koppels ligt er een unieke droom op het spel: een huis dat ze zelf hebben ingericht en waar hun persoonlijke verhaal in de muren zit verweven. Voor Ashley en Emiel is dat huis niet zomaar een huis. Het is een plek die ze eigen hebben gemaakt, en waar ze al hun energie en liefde in hebben gestoken.
Toch komt het harde werk nu in een ander licht te staan. De stroom aan negatieve berichten zet de druk enorm op hun schouders. “We vragen ons af: waarom doen mensen dit?”, zegt Emiel. “We zijn gewoon een jong koppel dat zijn droom probeert waar te maken. Het is pijnlijk dat sommigen dat niet kunnen verdragen.”
Glimlach voor de camera, tranen erachter
Op televisie zien de kijkers vaak alleen de mooie momenten: het enthousiasme bij een geslaagde klus, de lach als iets eindelijk op z’n plek valt. Maar achter de schermen blijkt het allemaal veel zwaarder dan het lijkt. Ashley en Emiel geven toe dat de haatberichten hen soms moedeloos maken. Toch willen ze zich niet laten kennen.
“We proberen ons vast te houden aan het positieve”, zegt Ashley. “Aan de mensen die ons steunen, die geloven in onze droom. Want uiteindelijk is dat waar het om gaat: liefde, doorzettingsvermogen en de hoop op een toekomst samen.”
De kracht van het publiek
Nu alles in handen ligt van de publieksstemmen, hopen Ashley en Emiel dat de mensen thuis ook het positieve blijven zien. “We hebben maandenlang keihard gewerkt”, benadrukt Emiel. “We willen gewoon dat mensen dat niet vergeten. We hopen dat ze stemmen op wie volgens hen het huis het meest verdient – niet op basis van haat.”
Woensdagavond wordt het grote moment: dan horen Soumaya en Eros, en Ashley en Emiel wie de sleutels krijgt van hun nieuwe thuis. Wat de uitslag ook wordt, voor Ashley en Emiel is het duidelijk dat ze verder willen. “We hebben samen iets heel moois opgebouwd, en dat zal niemand ons ooit kunnen afpakken”, besluiten ze strijdlustig.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
