Actueel
Het liefdesverhaal van Hasnat Khan en Prinses Diana
Prinses Diana werd wereldwijd geroemd om haar liefdevolle en meelevende aard. Haar bezoeken aan z!ekenhuizen brachten hoop en vreugde aan velen. Maar één van deze bezoeken betekende meer dan alleen liefdadigheid – het was het begin van een geheime romance die jarenlang verborgen bleef.
Het jaar is 1995, slechts twee maanden voordat Diana het beruchte Panorama-interview gaf, waarin ze openhartig sprak over haar persoonlijke strijd en haar turbulente huwelijk met prins Charles. In die periode ontmoette Diana een man die een diepe indruk op haar zou achterlaten: Dr. Hasnat Khan, een charismatische hartchirurg wiens uitstraling werd vergeleken met die van acteur Omar Sharif.
De Ontmoeting die Alles Veranderde
Dr. Hasnat Khan werkte destijds in het Royal Brompton Hospital in Londen. Diana’s bezoek aan het z!ekenhuis kwam voort uit haar steun aan een patiënt, Joe Toffolo, wiens echtgenote, Oonagh Shanley-Toffolo, een vertrouwelinge was van de prinses. Tijdens dit bezoek kruisten Diana en Khan elkaars paden, en vanaf dat moment was er een bijzondere connectie tussen hen.
Na die eerste ontmoeting keerde Diana bijna dagelijks terug naar het z!ekenhuis. Hun band groeide en er ontstond een diepgaande genegenheid tussen hen. Waar de wereld Diana kende als de iconische prinses, zag Khan haar als een gewone vrouw – iets wat haar aantrok in hun relatie.
Een Onverwachte Liefde
Ondanks haar koninklijke status was Diana een vrouw met eenvoudige genoegens. Ze hield van fastfood, rookte af en toe en had een speelse kant. Khan, een toegewijde arts, was een liefhebber van jazzclubs en genoot van zijn bescheiden leven. De twee leken in eerste instantie een onwaarschijnlijke combinatie, maar hun gedeelde gevoel voor humor en oprechte genegenheid brachten hen steeds dichter bij elkaar.
Om hun relatie geheim te houden, gebruikte Diana de codenaam Dr. Armani in haar berichten aan Khan. Ze vonden creatieve manieren om tijd samen door te brengen, zoals vermommingen en stiekeme ontmoetingen. Zo bezocht Diana een beroemde jazzclub in Soho met een zwarte pruik op, en hielp haar butler Paul Burrell Khan om onopgemerkt Kensington Palace binnen te komen.
Een Toekomst Samen?
Diana was zo gelukkig met Khan dat ze serieus overwoog met hem te trouwen. Ze vroeg zelfs haar butler om een priester te vinden die bereid was een interreligieus huwelijk te voltrekken. Ook verdiepte ze zich in de islam en bracht ze tijd door met Khan’s familie in Pakistan, waar ze genoot van hun gastvrijheid.
De relatie kreeg een nog serieuzere toon toen Diana haar zonen, prins William en prins Harry, voorstelde aan Khan. Ze noemde hem haar Mr. Wonderful en vrienden beweerden later dat hij de ware liefde van haar leven was. Maar ondanks hun sterke band bleven de uitdagingen zich opstapelen.
Het Einde van de Romance
De media-aandacht rondom Diana was overweldigend en hoewel zij gewend was aan de constante druk van de pers, was dit voor Khan een grote zorg. Hij vreesde dat zijn carrière en privéleven ernstig beïnvloed zouden worden als hun relatie openbaar werd. Hoewel ze samen droomden van een toekomst buiten het Verenigd Koninkrijk, werd het steeds duidelijker dat de obstakels onoverkomelijk waren.
Diana overwoog zelfs om met Khan naar Pakistan of Australië te verhuizen, maar uiteindelijk bleek dit geen haalbare optie. Hun relatie eindigde uiteindelijk in juli 1997, slechts een maand voordat Diana een nieuwe relatie begon met Dodi Fayed.
Een Onverwachte Wending
Op 31 augustus 1997 kwam prinses Diana om het leven bij een tragisch auto-0ngeluk in Parijs, samen met Dodi Fayed en hun chauffeur Henri Paul. Khan ontdekte Diana’s relatie met Dodi pas nadat de media hierover berichtten. “Toen ik het hoorde, was ik erg teleurgesteld,” gaf hij toe in een interview uit 2012.
Khan woonde haar begrafenis bij in Westminster Abbey en bleef in de jaren daarna worstelen met het verlies van Diana. “Soms wil ik gewoon schreeuwen,” zei hij later. “Er zijn momenten dat alles weer terugkomt.”
Het Leven na Diana
In 2006 trouwde Hasnat Khan met Hadia Sher Ali, een vrouw met koninklijke Afghaanse afkomst, maar hun huwelijk eindigde na twee jaar. Tegenwoordig woont hij in het Verenigd Koninkrijk en zet hij zijn werk als hartchirurg voort. Hij is tevens betrokken bij humanitaire initiatieven in Pakistan en Saudi-Arabië.
Reflecterend op zijn tijd met Diana zegt Khan: “Ze had geweldige kwaliteiten, maar net als iedereen ook haar eigen zwakke punten. Ik herinner me haar als een oprecht en warm persoon.”
Een Liefde die Blijft Voortleven
Hoewel hun romance geen gelukkig einde kende, blijft het verhaal van Diana en Khan een ontroerend hoofdstuk in haar leven. Het laat zien hoe liefde kan ontstaan op de meest onverwachte plekken, zelfs onder de immense druk van het publieke oog. Hun band was gebaseerd op oprechte genegenheid en respect, en ondanks de obstakels vond Diana in Khan iemand die haar zag als een mens, niet alleen als een prinses.
Terwijl we haar nalatenschap blijven herdenken, vieren we niet alleen haar bijdrage aan de wereld, maar ook de diepe emoties die haar menselijk maakten. Haar liefde voor Hasnat Khan blijft een van de meest fascinerende en verborgen liefdesverhalen van onze tijd.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
