Actueel
Grote zorgen om zoontje Yolanthe Cabau: ”Dit is heel eng”

Kritiek op Yolanthe Cabau’s Netflix-serie: ‘Niet relevant en zorgen om haar zoon Xess Xava’
Yolanthe Cabau is terug in de spotlights dankzij haar eigen realityserie op Netflix, waarin ze haar dagelijks leven en gezinsdynamiek deelt. Toch weten de afleveringen lang niet iedereen te overtuigen. Critici noemen de serie weinig boeiend en vragen zich hardop af of Yolanthe nog wel relevant is in het huidige medialandschap. In de podcast Strikt Privé van De Telegraaf spraken verslaggevers Jordi Versteegden en Jan Uriot hun zorgen en kritiek openlijk uit.
‘Waar is Yolanthe gebleven?’
Volgens Jordi Versteegden is het opvallend dat Yolanthe nu ineens weer opduikt met een eigen realityserie. “Aan het begin van de eerste aflevering zegt ze dat ze mensen een eerlijke blik op haar leven wil geven, omdat er veel misvattingen over haar bestaan zouden zijn,” vertelt hij in de podcast. “Maar eerlijk gezegd dacht ik vooral: waar is Yolanthe eigenlijk al die tijd gebleven?”
De verslaggever herinnert zich hoe Cabau jaren geleden naar Los Angeles verhuisde in de hoop een internationale filmcarrière op te bouwen. “Maar van die grote doorbraak is uiteindelijk weinig terechtgekomen,” merkt hij op. “We hebben haar nooit in echt grote Hollywood-producties gezien. Dat maakt deze realityserie toch wat bevreemdend.”
Een hechte moeder-zoonband roept vragen op
Wat Versteegden vooral opvalt in de Netflix-serie is de intense band tussen Yolanthe en haar zoon Xess Xava, die ze samen kreeg met voormalig profvoetballer Wesley Sneijder. Hoewel de liefde tussen moeder en zoon onmiskenbaar is, roept het volgens hem ook vragen op.
“Het is prachtig om te zien hoe close ze zijn, maar ik vraag me ook af of het wel gezond is dat ze zo op elkaar aangewezen lijken. Je ziet dat kind in de serie nooit met leeftijdsgenootjes spelen,” stelt hij. “Het lijkt alsof Yolanthe zijn enige gezelschap is, en dat kan toch niet de bedoeling zijn voor een opgroeiend kind.”
Ook geeft hij aan dat Xess Xava alleen naar zijn vader in Nederland reist wanneer Yolanthe voor werk weg moet. “Daarbuiten is hij altijd bij haar,” aldus Versteegden, die zich afvraagt of het jongetje wel voldoende ruimte krijgt om zich zelfstandig te ontwikkelen.
Luxe levensstijl roept vragen op
Naast zorgen over de opvoedingsstijl van Yolanthe, wordt er ook gefronst bij haar huidige levensstijl. Zo kocht ze onlangs een riante villa in het chique Bel-Air, een wijk in Los Angeles waar de huizenprijzen torenhoog zijn. Volgens Versteegden is onduidelijk hoe ze deze aankoop precies heeft kunnen financieren.
“Je hoort weinig over grote acteerklussen of internationale doorbraken,” merkt hij op. “Dus hoe ze dat allemaal bekostigt, blijft gissen.” Daarbij haalt hij een gerucht aan dat al langer rondgaat: dat Yolanthe bij haar scheiding van Wesley Sneijder financieel goed zou zijn weggegaan.
“Ze waren getrouwd in gemeenschap van goederen,” weet Versteegden. “Er is ooit gesuggereerd dat ze bij de scheiding zo’n 19 miljoen euro heeft overgehouden. Dat zou kunnen verklaren hoe ze haar luxe levensstijl in stand houdt, maar het blijft speculatie.”
‘Internationaal succes? Onwaarschijnlijk’
Collega Jan Uriot haakt in op het verhaal en is eveneens kritisch. Volgens hem is de kans klein dat Yolanthe alsnog internationaal doorbreekt. “In Nederland lijkt de aandacht voor haar steeds minder te worden,” zegt Uriot. “En internationaal is de concurrentie moordend. Yolanthe is op haar best als bekende Nederlander, maar of dat in Los Angeles nog iets voorstelt? Ik betwijfel het.”
Volgens Uriot is het begrijpelijk dat Yolanthe probeert haar merk nieuw leven in te blazen met een realityserie, maar hij ziet weinig toekomst in het concept. “Zeker voor een internationaal publiek zal het weinig betekenen. Het is een beetje ’too little, too late’.”
Fans verdeeld
Ondanks de kritiek heeft de Netflix-serie van Yolanthe ook positieve reacties ontvangen van fans. Zij prijzen de openheid waarmee ze haar leven laat zien en vinden het verfrissend dat ze zich kwetsbaar opstelt. Toch blijft het online rumoerig: waar sommigen haar authenticiteit waarderen, zien anderen het vooral als een laatste poging om relevant te blijven.
In de reacties op sociale media zijn de meningen dan ook verdeeld. Sommigen vinden het dapper dat ze haar leven zo open deelt, zeker gezien de turbulente jaren die ze achter de rug heeft. Anderen noemen de serie “te gepolijst” of “weinig inhoudelijk”, en vragen zich af of het echt nodig was om deze verhalen wereldwijd te delen.
Yolanthe zelf zwijgt
Yolanthe Cabau heeft voorlopig niet gereageerd op de kritiek of de vragen over haar persoonlijke leven en financiën. Op haar eigen Instagramkanaal laat ze vooral zonnige beelden zien van haar leven in Los Angeles, afgewisseld met lieve momenten met haar zoon en af en toe een projectupdate.
Wat wél duidelijk is: Yolanthe probeert opnieuw een plek te veroveren in de mediawereld – zowel nationaal als internationaal. Of haar realityserie op Netflix daar het juiste middel voor is, zal de komende tijd uitwijzen.
Conclusie
De Netflix-realityserie van Yolanthe Cabau levert volop stof tot gesprek op. Waar de één haar dappere comeback prijst, stellen anderen kritische vragen over haar relevantie, haar privéleven en haar financiële situatie. De intieme band met haar zoon roept bewondering én bezorgdheid op, en ook haar carrièreplannen blijven voer voor speculatie.
Wat de toekomst ook brengt, Yolanthe is voorlopig weer onderwerp van gesprek. Maar of dat genoeg is om écht een nieuw hoofdstuk te starten, zal moeten blijken. Eén ding is zeker: de ogen zijn weer even op haar gericht.

Actueel
Moeder wil adopteren en vindt meisje dat sprekend op haar 0verleden dochter lijkt

Na het verliezen van haar vijfjarige dochter aan kanker, besluit een rouwende moeder eindelijk om een ander kind te adopteren. Maar wanneer een geheim van haar vervreemde man opduikt, moet ze een moeilijke situatie onder ogen zien. In het gedempte licht van haar woonkamer slaakte Eleanor een kreet en gooide haar Chinees afhaalmaaltijd ergens achter haar neer, zonder zich erom te bekommeren. Het geluid doorbrak de stilte die haar eens levendige huis tegenwoordig kenmerkte.
Na het verliezen van haar dochter, Ava, aan leukemie vijf jaar geleden en het jaar daarop scheiden van haar man Joseph, had Eleanor haar passie voor alles verloren, inclusief haar carrière in de kunstfotografie. Hoewel zij en Joseph hadden besproken om het weer te proberen, wilde Eleanor vooral weer moeder zijn. Het afgelopen jaar had ze uren op adoptiewebsites doorgebracht.
Haar kreet van vreugde kwam door het ontdekken van een kind, Charlotte, die het evenbeeld van Ava was. Eleanor klikte om meer foto’s van Grace Adoptiediensten te bekijken en pakte na een paar minuten haar telefoon. “Hallo, dit is Grace Adoptiediensten. Ik ben Samantha. Hoe kan ik u vandaag helpen?” klonk een warme stem aan de andere kant.
“Mijn naam is Eleanor. Ik hoop te adopteren, en een meisje op uw website heeft mijn aandacht getrokken,” zei ze, terwijl ze aan haar hoofd krabde. Samantha reageerde zacht. “We zullen een afspraak maken zodat u ons kunt ontmoeten. Het is altijd het beste om dit persoonlijk te doen.”
Eleanor stemde te snel in. “Ik ben klaar om die stap te zetten,” verklaarde ze. “Ik wil een verschil maken in het leven van een kind.” De dag van de afspraak kwam, en Eleanor zat nerveus te wachten in het kantoor van Samantha. “Het is geweldig om u persoonlijk te ontmoeten,” begroette Samantha haar hartelijk. “Ik heb uw aanvraag gelezen en ik kan nu al zeggen dat u een geweldige ouder zou zijn.”
De twee vrouwen bespraken Eleanor’s achtergrond, haar redenen voor adoptie en haar hoop voor de toekomst. Eleanor’s ogen dwaalden vaak af naar een familiefoto op Samantha’s bureau. “Ah, u hebt dat al een tijdje bekeken,” merkte Samantha op, terwijl ze haar twee dochters, Mary Ellen en Macy May, introduceerde. Eleanor zei: “Ik wil dat terug.”
Samantha knikte maar schraapte haar keel. Na een diepe ademhaling vroeg ze: “Kunt u me iets vertellen over uw man? Het is belangrijk dat kinderen in een tweeoudergezin worden geadopteerd.” Eleanor legde hun scheiding uit vanwege het verlies van hun dochter en haar hoop op verzoening. “Ik heb hem nog niet verteld over mijn adoptieplannen, maar dat zal ik doen,” onthulde ze.
Samantha stelde voor dat Eleanor de adoptie met Joseph zou bespreken en hoopte hem te ontmoeten als hij het goed zou vinden. Ze stemde in en vroeg om het dossier van het meisje dat ze op de website had gezien. Haar naam was Charlotte. “Ze lijkt een geweldig meisje,” zei Eleanor, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. “Ik voel een band met haar. Het is alsof ze voorbestemd is om deel van mijn leven te zijn.”
Eleanor verliet het bureau een uur later, gevuld met hoop. Ze bracht de volgende weken door met het voorbereiden van haar huis voor een kind, waarbij ze de logeerkamer in een uitnodigende ruimte veranderde. Tijdens deze tijd bleef Eleanor in contact met Samantha, maar aarzelde om Joseph over de adoptie te vertellen. Toen Samantha ernaar vroeg, gaf ze haar aarzeling toe.
“Oké,” verzekerde Samantha haar, “u bent nog steeds een zeer sterke kandidaat. Alleenstaand zijn is niet per se een breekpunt. Dit zijn tenslotte moderne tijden.” Een paar dagen later belde Samantha met geweldig nieuws. Ze hadden een officiële ontmoeting voor Eleanor met Charlotte gepland in een park. Ze bereidde zich voor op de ontmoeting door kleurboeken en stiften als cadeau voor het jonge meisje te kopen.
De speciale dag brak aan en Eleanor was er vroeg, zittend op een bankje met Charlotte’s cadeau in haar hand. Haar ogen speurden het groen af naar Samantha en Charlotte. Al snel zag ze hen. Charlotte, met haar donkere haar in een paardenstaart, leek verlegen en terughoudend. Eleanor begroette hen hartelijk. “Goed om je weer te zien,” zei ze, terwijl ze Samantha’s hand schudde.
“En jij ook. Dit is Charlotte,” antwoordde Samantha. “Hallo,” sprak Eleanor zacht, terwijl ze een beetje voorover boog. Charlotte mompelde verlegen iets terug, terwijl ze Eleanor kort aankeek. Wederom trof de gelijkenis met Ava haar. Ze liepen rond in het park en settelden zich bij de vijver. Ze gaf Charlotte haar cadeau. “Ik dacht dat we dit konden gebruiken om te tekenen of over onze dag te schrijven,” stelde ze voor.
Charlotte nam het cadeau aan met een zachte “Dank je wel.” Terwijl ze samen tekenden, begon er een band tussen hen te ontstaan. Het meisje opende zich langzaam en vertelde stukjes over haar leven in pleegzorg. Charlotte’s creativiteit en geest raakten Eleanor. Later, tijdens een picknicklunch, besprak Samantha de juridische aspecten en ondersteuningssystemen voor Charlotte’s adoptie. Maar ze gingen allemaal hoopvol uit elkaar dat dit zou lukken.
In de daaropvolgende weken bouwden zij en Charlotte een diepere band op, waarbij Charlotte Eleanor’s huis bezocht, haar nieuwe slaapkamer verkende en samen maaltijden deelde. Eindelijk belde Eleanor Joseph. “Ellie,” begroette hij haar warm. “Ik heb aan je gedacht.”
Eleanor antwoordde: “Ik heb groot nieuws om te delen. Kunnen we morgen afspreken?” De volgende dag, tijdens een kop koffie, legde Eleanor de adoptie aan Joseph uit. Hij luisterde stil, en sprak daarna bedachtzaam. “Ik zie dat dit veel voor je betekent. Het is goed om je weer zo levendig te zien.”
Ze was opgelucht door zijn begrip. “Ik kan niet toestaan dat verdriet me verteert,” zei ze. “Wij kunnen niet toestaan dat verdriet ons verteert.” Joseph knikte, begrijpende haar diepere betekenis. Eleanor en Charlotte bleven een band opbouwen, met logeerpartijtjes en zelfs diners met Joseph, die steeds vaker langs kwam.
Op een avond, terwijl Eleanor haar een verhaaltje voorlas, opende Charlotte zich. “Ik heb nooit een moeder zoals jij gehad. Ik wil niet terug naar pleegzorg.” Eleanor’s stem werd dik terwijl ze haar geruststelde. “Je hoeft dat ook niet, lieverd. Ik zal voor altijd je moeder zijn.” De dag van de officiële adoptiezitting was een belangrijke mijlpaal voor Eleanor en Charlotte. Eleanor had goede vrienden en familie, inclusief Joseph, uitgenodigd om dit bijzondere moment bij te wonen.
Bij de zitting stonden Eleanor en Charlotte hand in hand voor de rechter terwijl hij de adoptie afrondde; haar ogen vulden zich met vreugdetranen terwijl ze naar Charlotte keek en besefte welk nieuw hoofdstuk ze samen begonnen. Buiten de rechtbank nodigde Eleanor Joseph uit om met hen mee te gaan voor het avondeten. “Kom vanavond bij ons eten, Joe. Je bent ook deel van deze viering,” stelde ze voor.
“Dat zou ik graag doen, El,” antwoordde Joseph. In de volgende weken begonnen Eleanor, Joseph en Charlotte hun levens samen te voegen. Ze volgden therapiesessies, waarin ze hun verdriet en de uitdagingen waar ze voor stonden bespraken. Na een sessie vonden ze zichzelf in een hartverwarmend gesprek. “Joseph, ik weet dat dit niet is wat we gepland hadden, maar het is de weg die ik moet volgen,” zei Eleanor, terwijl het voelde alsof ze een misdaad bekende.
“Ik hou van je en wil hier echt deel van uitmaken met jou,” antwoordde Joseph, terwijl hij zijn keel schraapte. Na verloop van tijd bloeide Charlotte op in haar nieuwe omgeving. Ze herinnerde hen aan de liefde die ze verloren hadden en alles wat ze nog te geven hadden. Echter, Samantha belde op een dag, en haar toon gaf Eleanor direct koude rillingen.
“Eleanor, Charlotte’s biologische moeder heeft contact met me opgenomen,” onthulde de eigenaar van het adoptiebureau. “Ze beweerde dat Joseph Charlotte’s biologische vader was.” “Wat? Charlotte zou Ava’s halfzus kunnen zijn?” fluisterde Eleanor. Maar Samantha vertelde haar dat ze snel bevestiging nodig hadden. “We moeten Joseph hiermee confronteren,” adviseerde Samantha. “Als hij het ontkent, kan een vaderschapstest nodig zijn.”
“Waarom maakt het uit als ze het kind heeft afgestaan?” “Ze zei dat de affaire kort was, maar als de biologische vader plotseling in beeld wil komen, kan ze de adoptie willen aanvechten,” legde Samantha serieus uit. “Ik wil gewoon zeker weten dat niets Charlotte’s geluk in de weg kan staan.” Na het ophangen ging Eleanor naar buiten, waar Joseph aan het tuinieren was. Ze floepte eruit wat Samantha had gezegd en vroeg hem om de waarheid.
In het begin waren zijn ogen wild en verward, maar toen, liet hij zijn hoofd hangen en gaf toe aan een korte affaire met iemand in een steungroep voor rouwende ouders waar hij na Ava’s d00d en hun scheiding was bij aangesloten. “Het was een verschrikkelijke fout,” bekende hij met ogen die ver weg leken.
“Je bedoelt dat je dan misschien Charlotte’s vader bent als deze vrouw haar heeft afgestaan voor adoptie?” vroeg Eleanor met wijdopen mond van afschuw. “Ik verliet de groep kort nadat ze me vertelde dat ze zwanger was. Maar misschien heeft ze het kind voor adoptie afgestaan,” knikte Joseph, terwijl hij zijn ogen samenkneep.
Eleanor, overweldigd, knikte gewoon, terwijl ze haar handen in haar zij zette. Toen ze vroeg over een vaderschapstest, stemde Joseph zonder aarzelen in, “Dat zal ik doen. Ik zal dit helemaal toegeven.” Ze deden de test zo snel mogelijk, maar het zou dagen duren om de resultaten te krijgen. Eleanor twijfelde of ze Charlotte moest vertellen, maar besloot het niet te doen totdat ze de waarheid ontdekten en de juridische aspecten hadden opgelost.
Ze sprak ook voortdurend met Samantha. “In de meeste rechtsgebieden, zodra een adoptie voltooid is, is deze over het algemeen onomkeerbaar,” legde haar inmiddels vriend zachtjes uit. De resultaten kwamen per e-mail een paar dagen later, wat de meest zenuwslopende en angstige dagen van Eleanor’s leven waren sinds Ava’s overlijden. Zij en Joseph hadden het over al hun mogelijkheden tijdens therapie gehad en wat dit voor hen zou betekenen.
Maar niets kon besloten worden totdat ze de waarheid ontdekten. Samantha was hen aan het bezoeken toen de e-mail in Eleanor’s inbox verscheen. Ze las het langzaam voor, “Joseph is…niet Charlotte’s vader! Godzijdank!” Een paar dagen later kon Samantha bevestigen dat de biologische moeder had besloten niet verder te gaan aangezien Joseph niet Charlotte’s biologische vader was.
Met dit nieuws zag Eleanor Charlotte’s gelijkenis met Ava als een wonderbaarlijk toeval en een tweede kans voor haar familie. Haar 0verleden dochter zou altijd een deel van hen zijn, vooral omdat ze nu wisten hoe belangrijk elk moment was.