Actueel
Grote paniek uitgebroken bij De Bevers: ´Dit is heel zorgwekkend´
Het is even flink schrikken geweest voor De Bevers, met Kees Stevens, de partner van John de Bever, die zich afgelopen donderdag weer niet lekker voelde. Dit is de tweede keer in korte tijd dat Kees last heeft van ernstige misselijkheid. Zijn gezondheid lijkt een zorg te zijn, vooral nu ze zich voorbereiden op hun grote kerstshow De Bevers Vieren Kerst in Ahoy.
Vorige Gezondheidsklachten tijdens Vlucht
Eind november werd Kees ook al onwel tijdens een vlucht naar
Nederland. Hij kreeg te maken met voedselvergiftiging tijdens een
lange vlucht van 10 uur. “Bang voor naalden, maar dit moest
gebeuren,” schreef hij op Instagram, waarin hij bedankte voor de
hulp van een verpleegster uit Heerenveen, een dokter uit Frankrijk,
en het KLM-personeel. Na de vlucht reisde Kees direct door naar Den
Bosch om uit te rusten.
Belangrijk Weekend voor De Bevers
Voor De Bevers is dit een belangrijk weekend. Ze staan op het punt
om De Bevers Vieren Kerst in Ahoy te
presenteren, een show die voor zowel John als Kees van groot belang
is. Kees heeft aangegeven dat dit ‘het mooiste’ is wat ze kunnen
doen, en hij benadrukt de magie van de gelegenheid. Het concert is
niet alleen een gelegenheid voor hen om hun muziek te delen, maar
ook om samen met gastartiesten een unieke show neer te zetten.
Gastartiesten in Ahoy
De show in Ahoy belooft een feestelijke en gevarieerde ervaring te
worden. Onder de gastartiesten bevinden zich onder andere Anita
Meyer, Patty Brard, en de familie Meiland. De Bevers hebben hun
fans beloofd een gevarieerd programma met een gezellig,
‘Oer-Hollands’ feest. Kees zelf is niet de zanger, maar zingt een
duet met Patty Brard en een medley met de familie Meiland, wat hij
als een hoogtepunt ziet.
Repetities voor de Grote Show
De voorbereidingen voor de show zijn in volle gang. John en Kees
hebben hard gerepeteerd om alles in goede banen te leiden. John
heeft aangegeven erg uit te kijken naar het duet met Anita Meyer,
wiens stem hij fantastisch vindt. Verder is hij enthousiast over de
gezelligheid en de sfeer van de show, waarin de artiesten samen een
feestelijke kerstavond zullen creëren.
Internationale Gastoptredens
Wat de kerstshow van De Bevers extra bijzonder maakt, is de
internationale twist. Bobbie Eakes, de Amerikaanse actrice die
jarenlang te zien was in de populaire soap The Bold and
the Beautiful, zal naar Rotterdam komen om een optreden te
geven. Kees is erg trots dat zij deel uitmaakt van hun kerstshow.
Dit brengt een extra glans aan de avond, die verder gevuld wordt
met muziek en dans.
Optreden van Hélène Hendriks en Johan
Derksen
De kerstshow heeft ook een aantal bekende Nederlandse gezichten.
Hélène Hendriks, die graag een keer mee wilde zingen, zal eenmalig
haar bijdrage leveren aan het concert. Daarnaast opent Johan
Derksen de feestavond, een goede vriend van John. Deze bijzondere
gasten maken de show nog unieker, met een combinatie van bekende
muziek en gezellige momenten.
Een Veelbelovende Kerstshow
Ondanks de gezondheidsproblemen van Kees blijft hij zich volledig
inzetten voor de show. Voor De Bevers is het geven van hun
kerstshow in Ahoy een droom die uitkomt. Ze hopen dat het een
magisch en gezellig feest wordt, niet alleen voor hen, maar ook
voor hun fans. De kerstshows van De Bevers beloven een spektakel
vol muziek, dans en plezier, met zowel nationale als internationale
sterren die de avond onvergetelijk maken.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.