Actueel
Gordon krijgt het aan de stok met Tino Martin: ´Hij zoekt het gewoon zelf op dat hij pispaal is´
Tino Martin, een van de meest populaire zangers van Nederland, heeft in een interview met The Friday Move zijn mening gegeven over de huidige situatie van Gordon. Volgens Tino heeft Gordon het grotendeels aan zichzelf te danken dat hij tegenwoordig zoveel kritiek krijgt. Hoewel hij respect heeft voor Gordon als artiest, laat hij niet na zijn kritiek te delen.
Muzikale helden
Tijdens het interview met Wilfred Genee vertelde Tino Martin over de artiesten die hem vroeger inspireerden. “Mijn helden waren vroeger echt Hazes, Froger… Met René ben ik helemaal goed en ik heb hem ook wel eens te gast gehad bij mij in de show,” vertelde Tino. Hij roemde ook artiesten uit de jaren 90, zoals Ruth Jacott, Gerard Joling en Gordon. Over de muziek uit die tijd zei hij: “Dat is eigenlijk de muziek die ik het leukst vind.”
Gordon onder vuur
Wilfred Genee vroeg Tino hoe hij aankijkt tegen de huidige situatie rondom Gordon. De zanger ligt al enige tijd onder vuur vanwege zijn optredens en mediaoptredens. “Wat vind je ervan wat er nu met Gordon gebeurt dan? Die ligt behoorlijk onder vuur als het om z’n zingen gaat,” vroeg Wilfred.
Kritische noot
Hoewel Tino aangeeft goed met Gordon te zijn, is hij kritisch over hoe Gordon met de situatie omgaat. “Ik vind dat hij dat wel een beetje over zichzelf afroept,” zei Tino. Hij benadrukte echter dat hij het jammer vindt, omdat Gordon een groot talent is: “Deze gozer kon zó verschrikkelijk goed zingen. Het was een blanke man met een soulstem.”
Verlies van kwaliteit
Tino vermoedt dat Gordon zijn stem niet goed heeft onderhouden en dat leeftijd hierin een rol speelt. “Je wordt wat ouder en je moet je stem goed onderhouden,” zei hij. Volgens Tino is het essentieel om als zanger continu te blijven werken aan je stem, iets wat bij Gordon mogelijk is nagelaten.
Pispaal van de media
Naast de kritiek op Gordon’s zang, vindt Tino ook dat Gordon zichzelf in een lastige positie heeft gemanoeuvreerd in de media. “Hij roept het over zichzelf af door de manier waarop hij daar dan weer op reageert en hoe hij daarmee omgaat. Dat is jammer,” aldus Tino. Hij vindt het sneu dat Gordon nu vaak als “pispaal” wordt gezien.
Eigen ervaringen
Tino gaf toe dat hij zelf ook niet altijd perfect is geweest. “Ik zing al een hele tijd en ik heb ook wel eens een paar uitglijders en missers gemaakt,” vertelde hij. Vooral na de coronatijd had hij het moeilijk: “Het gaat weer beginnen, maar ik voel het niet.”
Lessen geleerd
In tegenstelling tot Gordon, ziet Tino zijn eigen problemen als tijdelijk. “Ik was er helemaal uit en heb een jaar lang een aantal dingen wel verkloot. Daar heb ik ook echt wel voor op de blaren gezeten,” zei hij. Inmiddels heeft hij zijn draai weer gevonden en is hij bezig met een nieuwe theatertour.
Conclusie
Tino Martin respecteert Gordon als artiest, maar hij is kritisch over hoe de zanger met zijn carrière en media-imago omgaat. Volgens Tino is het belangrijk om zowel je stem als je reputatie goed te onderhouden om succesvol te blijven in de muziekindustrie. Voor zichzelf ziet hij een positieve toekomst, terwijl hij hoopt dat Gordon zijn situatie kan verbeteren.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.