Actueel
Gordon krijgt het aan de stok met Tino Martin: ´Hij zoekt het gewoon zelf op dat hij pispaal is´
Tino Martin, een van de meest populaire zangers van Nederland, heeft in een interview met The Friday Move zijn mening gegeven over de huidige situatie van Gordon. Volgens Tino heeft Gordon het grotendeels aan zichzelf te danken dat hij tegenwoordig zoveel kritiek krijgt. Hoewel hij respect heeft voor Gordon als artiest, laat hij niet na zijn kritiek te delen.
Muzikale helden
Tijdens het interview met Wilfred Genee vertelde Tino Martin over de artiesten die hem vroeger inspireerden. “Mijn helden waren vroeger echt Hazes, Froger… Met René ben ik helemaal goed en ik heb hem ook wel eens te gast gehad bij mij in de show,” vertelde Tino. Hij roemde ook artiesten uit de jaren 90, zoals Ruth Jacott, Gerard Joling en Gordon. Over de muziek uit die tijd zei hij: “Dat is eigenlijk de muziek die ik het leukst vind.”
Gordon onder vuur
Wilfred Genee vroeg Tino hoe hij aankijkt tegen de huidige situatie rondom Gordon. De zanger ligt al enige tijd onder vuur vanwege zijn optredens en mediaoptredens. “Wat vind je ervan wat er nu met Gordon gebeurt dan? Die ligt behoorlijk onder vuur als het om z’n zingen gaat,” vroeg Wilfred.
Kritische noot
Hoewel Tino aangeeft goed met Gordon te zijn, is hij kritisch over hoe Gordon met de situatie omgaat. “Ik vind dat hij dat wel een beetje over zichzelf afroept,” zei Tino. Hij benadrukte echter dat hij het jammer vindt, omdat Gordon een groot talent is: “Deze gozer kon zó verschrikkelijk goed zingen. Het was een blanke man met een soulstem.”
Verlies van kwaliteit
Tino vermoedt dat Gordon zijn stem niet goed heeft onderhouden en dat leeftijd hierin een rol speelt. “Je wordt wat ouder en je moet je stem goed onderhouden,” zei hij. Volgens Tino is het essentieel om als zanger continu te blijven werken aan je stem, iets wat bij Gordon mogelijk is nagelaten.
Pispaal van de media
Naast de kritiek op Gordon’s zang, vindt Tino ook dat Gordon zichzelf in een lastige positie heeft gemanoeuvreerd in de media. “Hij roept het over zichzelf af door de manier waarop hij daar dan weer op reageert en hoe hij daarmee omgaat. Dat is jammer,” aldus Tino. Hij vindt het sneu dat Gordon nu vaak als “pispaal” wordt gezien.
Eigen ervaringen
Tino gaf toe dat hij zelf ook niet altijd perfect is geweest. “Ik zing al een hele tijd en ik heb ook wel eens een paar uitglijders en missers gemaakt,” vertelde hij. Vooral na de coronatijd had hij het moeilijk: “Het gaat weer beginnen, maar ik voel het niet.”
Lessen geleerd
In tegenstelling tot Gordon, ziet Tino zijn eigen problemen als tijdelijk. “Ik was er helemaal uit en heb een jaar lang een aantal dingen wel verkloot. Daar heb ik ook echt wel voor op de blaren gezeten,” zei hij. Inmiddels heeft hij zijn draai weer gevonden en is hij bezig met een nieuwe theatertour.
Conclusie
Tino Martin respecteert Gordon als artiest, maar hij is kritisch over hoe de zanger met zijn carrière en media-imago omgaat. Volgens Tino is het belangrijk om zowel je stem als je reputatie goed te onderhouden om succesvol te blijven in de muziekindustrie. Voor zichzelf ziet hij een positieve toekomst, terwijl hij hoopt dat Gordon zijn situatie kan verbeteren.
De familie Brandsteder heeft in stilte een lange en zware weg afgelegd. Achter de bekende televisiegezichten en het publieke leven schuilt al jaren een verhaal van zorg, aanpassing en blijvende beperkingen. Het draait om Bob Brandsteder, de minder bekende zoon van Ron Brandsteder en broer van Rick Brandsteder, wiens leven in 2017 abrupt veranderde door een ingrijpend 0ngeluk.
Een moment dat alles veranderde
Wat begon als een alledaagse situatie, eindigde in een drama met levenslange gevolgen. Bob kwam in 2017 ongelukkig ten val op een trap. De impact was direct voelbaar, maar de volledige ernst werd pas duidelijk na medische onderzoeken in het z!ekenhuis. Een MRI-scan bracht aan het licht dat de zenuwen in zijn arm losgeraakt waren van het ruggenmerg — een zeldzame en ingrijpende aandoening die grote gevolgen heeft voor bewegingsvrijheid en dagelijks functioneren.
Sinds dat moment kan Bob zijn arm niet meer gebruiken. Artsen waren duidelijk: herstel zoals hij dat ooit kende, is niet mogelijk. Het is een diagnose die niet alleen lichamelijk zwaar is, maar ook mentaal diepe sporen nalaat.
Leven met blijvende beperkingen
In de jaren na het 0ngeluk is de situatie nauwelijks veranderd. Ondanks intensieve begeleiding, fysiotherapie en medische consulten bleef de verlamming bestaan. Behandeling kon hooguit bijdragen aan kleine verbeteringen in houding en compensatie, maar de fundamentele schade bleef.
Voor de familie Brandsteder betekende dit een complete herinrichting van het dagelijks leven. Bob werd plotseling afhankelijker van zijn omgeving, iets wat voor iemand die gewend is zelfstandig te functioneren bijzonder confronterend kan zijn.
Zijn moeder Yvonne sprak daar eerder openhartig over. Ze gaf aan dat de fysieke situatie al jaren stabiel is, maar dat dit niet betekent dat het makkelijk wordt. “Je leert ermee leven,” zei ze, “maar het went nooit helemaal.”
Een gezin dat bijspringt
Om Bob zo goed mogelijk te ondersteunen, besloot de familie hem dichter bij zijn broer Rick te laten wonen. Er werd een woning voor hem geregeld in de buurt, zodat er altijd iemand in de nabijheid was die kon helpen waar nodig.
Dat besluit zegt veel over de onderlinge band binnen het gezin. Ondanks bekendheid, middelen en een druk bestaan koos de familie voor nabijheid en praktische steun. Niet vanuit plicht, maar vanuit zorg en betrokkenheid.
Toch blijft er ook een harde realiteit: geld, connecties en bekendheid kunnen veel mogelijk maken, maar ze kunnen geen wonderen verrichten. De medische wereld bood geen oplossing die Bob zijn oude leven kon teruggeven.
Mentale klap en langzaam herstel
Naast de fysieke gevolgen had het 0ngeluk ook een zware mentale impact. Ron Brandsteder vertelde eerder dat zijn zoon lange tijd diep zat. Het verlies van bewegingsvrijheid, toekomstplannen en vanzelfsprekendheid liet sporen na.
Voor een ouder is dat misschien wel het zwaarst: machteloos moeten toekijken hoe je kind worstelt met iets waar je niets aan kunt veranderen. Ron verwoordde het ooit treffend: hij zou zich niet kunnen voorstellen zelf met zo’n beperking te moeten leven.
Toch kwam er, na verloop van tijd, een kentering. Bob begon langzaam zijn nieuwe werkelijkheid te accepteren. Niet omdat hij geen verdriet meer voelde, maar omdat blijven vechten tegen het onvermijdelijke te veel energie kostte.
Leren leven met een nieuw perspectief
Acceptatie betekent niet opgeven. In het geval van Bob betekende het zoeken naar manieren om zijn leven opnieuw vorm te geven, binnen de grenzen die er nu eenmaal zijn. Kleine stappen, nieuwe routines en het opnieuw vinden van eigenwaarde buiten fysieke mogelijkheden.
Ron sprak daar met trots over. Over hoe zijn zoon, ondanks alles, weer vooruit durfde te kijken. Dat proces gaat met vallen en opstaan, maar het getuigt van veerkracht.
Voor buitenstaanders is zo’n traject vaak onzichtbaar. Er zijn geen grote interviews, geen publieke updates, geen dramatische momenten op televisie. Het is een stil gevecht, dat zich grotendeels achter gesloten deuren afspeelt.
Een bewuste keuze voor privacy
Die behoefte aan rust en afscherming werd onlangs opnieuw duidelijk bij het afscheid van Ron Brandsteder. De plechtigheid vond plaats in zeer besloten kring. Geen camera’s, geen publieke aanwezigheid, geen media-aandacht.
In de podcast Strikt Privé lichtte Evert Santegoeds toe dat hier bewust voor gekozen is. Hij gaf aan dat hij voldoende informatie had om pers te sturen, maar dat hij dat niet heeft gedaan uit respect voor de wens van de familie.
Volgens Santegoeds speelt Bob hierin een belangrijke rol. Hij zou er sterk de voorkeur aan geven om buiten beeld te blijven. Geen publieke aandacht, geen foto’s, geen verhalen — alleen ruimte om in rust te rouwen en te verwerken.
Respect boven sensatie
Die keuze werd breed gerespecteerd. In een tijd waarin alles wordt gedeeld en vastgelegd, is het opvallend en veelzeggend wanneer een bekende familie expliciet kiest voor stilte. Het onderstreept dat niet alles bedoeld is voor het publieke domein.
Voor Bob is die afscherming extra belangrijk. Zijn leven is al ingrijpend veranderd; extra aandacht zou weinig toevoegen en mogelijk zelfs belastend zijn.
Het laat zien dat achter bekende namen gewone mensen schuilgaan, met gewone zorgen, verdriet en kwetsbaarheid. Soms is het grootste gebaar juist het respecteren van grenzen.
Een verhaal dat blijft
Het verhaal van Bob Brandsteder is geen verhaal van snelle oplossingen of wonderbaarlijk herstel. Het is een verhaal over blijvende beperkingen, maar ook over aanpassing, familiebanden en menselijke veerkracht.
Het herinnert eraan dat niet elke strijd zichtbaar is en dat sommige gevolgen een leven lang meegaan. Tegelijk toont het hoe belangrijk steun, begrip en rust zijn in zulke situaties.
Voor de familie Brandsteder blijft Bob, boven alles, zoon en broer — niet een medisch dossier of een publiek verhaal. En misschien is dat wel de belangrijkste les uit dit stille, maar indringende verhaal.