Connect with us

Actueel

Geen kerst voor Donny Roelvink: “Vanwege mijn geloof”

Avatar foto

Published

on

Kerst in BN’er-land: Familie Roelvink zonder Donny, die kerst afzweert vanwege islamitisch geloof

De feestdagen staan weer voor de deur en overal in Nederland bereiden families zich voor op gezelligheid, cadeaus en uitgebreid eten. Maar niet iedereen viert kerst op de traditionele manier. In de wereld van bekende Nederlanders zijn er uiteenlopende kerstplannen, met een opvallende wending in de familie Roelvink: Donny Roelvink viert dit jaar geen kerst, aangezien hij zich in april heeft bekeerd tot de islam.


Kerst in de spotlight: BN’ers delen hun plannen

De feestdagen zijn voor velen een tijd van tradities, maar in BN’er-land wordt kerst op allerlei manieren beleefd. De Telegraaf besloot naar het evenement Boxing Influencers te gaan om bekende Nederlanders te vragen naar hun kerstplannen. Het resultaat? Een mix van feestelijke voornemens en verrassende uitspraken.

Michella Kox: “Zuipen en uitbrakken”

Realityster Michella Kox, bekend van Echte Meisjes in de Jungle, neemt de feestdagen niet al te serieus. In een openhartig interview deelt ze haar plannen: “Ik heb niets ingepland, omdat ik eigenlijk oma zou worden. Dus wij, ik ga gewoon zuipen.”

Ze vervolgt met haar schema: “Kerstavond: zuipen. Eerste kerstdag: lekker uitbrakken. Tweede kerstdag weer zuipen en op de derde kerstdag weer uitbrakken.” Voor Michella draait kerst dus vooral om genieten op haar eigen manier, zonder al te veel poespas.


Farja Farvardin: “Helemaal in kerstsferen”

Social media-persoonlijkheid Farja Farvardin, beter bekend als Fawrynotsawry, heeft dit jaar een positiever gevoel bij de feestdagen. “Ik ben lekker met familie en vrienden. Met hele leuke mensen om me heen,” vertelt hij enthousiast. Hoewel hij in het verleden minder op had met kerst, zegt hij nu: “De laatste jaren ben ik weer helemaal into de kerstsferen.”

Voor Farja draait kerst om het samenzijn met geliefden, een sentiment dat velen zullen herkennen.


Boer Ayoub: “Geen kerst zonder vriendin”

Boer Ayoub, die bekend werd via Boer Zoekt Vrouw, doet niet mee aan de kersttraditie. “Ik vier überhaupt geen kerst,” zegt hij. Hoewel hij in het verleden wel kerst vierde met Nederlandse vriendinnen, ziet hij daar nu geen reden meer toe. “Als je die niet hebt, hoeft het niet.”

Ayoub benadrukt dat kerst voor hem geen verplichting is, maar meer een keuze die afhangt van zijn situatie.


Donny Roelvink: Een nieuwe kijk op kerst

De meest opvallende kerstwending komt van Donny Roelvink, die dit jaar kerst volledig laat schieten. Donny, opgegroeid met kersttradities, heeft in april van dit jaar een belangrijke levenskeuze gemaakt: hij bekeerde zich tot de islam. Voor hem betekent dit dat kerst niet langer een onderdeel is van zijn leven.


Een bewuste keuze

In een interview legt Donny uit: “Nou ja, ik vier niet echt kerst meer.” Wanneer de verslaggever vraagt waarom, antwoordt hij: “Vanwege mijn geloof. Nu moet ik wel zeggen: hoe wij altijd kerst vierden was ook niet met een religieus doeleinde.”

Hoewel kerst in de Roelvink-familie altijd meer een gezellig samenzijn dan een religieuze viering was, kiest Donny ervoor om zich aan zijn nieuwe overtuigingen te houden. Dit betekent dat hij dit jaar geen deel uitmaakt van de gebruikelijke festiviteiten.


De familie Roelvink en kerst

Kerst is altijd een belangrijk moment geweest voor de Roelvink-familie, met name voor vader Dries Roelvink, die bekendstaat om zijn flamboyante levensstijl en optredens tijdens de feestdagen. Ook dit jaar zal Dries een optreden geven, waarbij Donny aanwezig zal zijn om te kijken. Verder zal Donny zich echter niet mengen in de kerstvieringen. Hij lijkt zich volledig te willen richten op het naleven van zijn nieuwe geloofsovertuiging.


Verschillende perspectieven

De uiteenlopende kerstplannen van deze BN’ers bieden een interessant inkijkje in hoe verschillend mensen omgaan met tradities en feestdagen. Terwijl Michella Kox zich richt op feesten en ontspanning, en Farja Farvardin kiest voor familie en vrienden, laat Donny Roelvink zien hoe persoonlijke keuzes en overtuigingen invloed kunnen hebben op de manier waarop we feestdagen beleven.

Donny’s beslissing roept zowel respect als vragen op. Voor veel mensen is kerst een seculiere viering geworden, los van religieuze connotaties. Toch kiest Donny ervoor om afstand te nemen van de traditie, uit respect voor zijn geloof. Zijn keuze weerspiegelt de groeiende diversiteit in hoe feestdagen in Nederland worden gevierd.


De kern van kerst

Wat opvalt in de verhalen van deze BN’ers, is dat kerst niet voor iedereen dezelfde betekenis heeft. Voor sommigen draait het om tradities en gezelligheid, terwijl anderen het juist aangrijpen als een moment van reflectie of, zoals in het geval van Donny, een bewuste keuze maken om de feestdagen niet te vieren.

Hoewel de kerstperiode vaak wordt geassocieerd met eenheid, laat deze diversiteit zien dat er geen ‘juiste’ manier is om de feestdagen te beleven. Het belangrijkste blijft dat iedereen de gelegenheid krijgt om de dagen op een manier door te brengen die past bij hun eigen waarden en overtuigingen.

Donny Roelvink


Conclusie

De kerstplannen van BN’ers zoals Michella Kox, Farja Farvardin en Boer Ayoub geven een divers beeld van hoe de feestdagen worden gevierd in Nederland. Maar het verhaal van Donny Roelvink springt eruit. Zijn keuze om kerst niet te vieren vanwege zijn bekering tot de islam laat zien hoe persoonlijke overtuigingen invloed kunnen hebben op tradities.

Voor de familie Roelvink betekent dit dat ze de feestdagen voor het eerst zonder Donny doorbrengen, maar zijn keuze wordt gerespecteerd. Het herinnert ons eraan dat feestdagen voor iedereen een andere invulling kunnen hebben, en dat respect voor elkaars overtuigingen en keuzes een belangrijk onderdeel is van samenleven.

Actueel

“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Avatar foto

Published

on

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”

Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt

Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.

Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.

“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”

Zeven jaar vechten zonder pauze

Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.

Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.

“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd

Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.

“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.

Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.

“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”

Een ingreep zonder garanties

Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.

Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.

“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm

Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.

“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”

Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.

Herstel is meer dan cijfers

Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.

“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”

Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt

Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.

Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.

“Ik heb het overleefd,” zegt Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”

Voorzichtig vooruitkijken

Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.

Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.

En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.

Continue Reading