Connect with us

Actueel

Freek barst in tranen uit na dit vreselijke nieuws

Avatar foto

Published

on

Freek in tranen tijdens festivaloptreden: “We hebben een stukje van onszelf terug”

Voor Suzan & Freek is het een periode vol emoties, liefde en hernieuwde energie. Nadat ze eerder deze week een overweldigend warm onthaal kregen tijdens Concert at Sea, stonden ze gisteren opnieuw op het podium – dit keer op het festival ’t Wonder in Woerden. Wat begon als een feestelijk optreden, groeide al snel uit tot een moment vol betekenis. Want tijdens zijn toespraak tot het publiek, hield Freek het niet droog.

“Het gevoel dat we iets van onszelf hebben teruggekregen,” zei hij, zichtbaar geëmotioneerd. En het publiek? Dat omarmde hem – letterlijk én figuurlijk.

Emotionele toespraak raakt iedereen

Tijdens het optreden nam Freek even de tijd om zich rechtstreeks tot het publiek te richten. Met een trillende stem sprak hij: “Ik heb echt het gevoel dat we sinds gisteren een stukje van onszelf terug hebben. En daar ben ik echt… ontzettend dankbaar voor.”

De zanger, die de afgelopen tijd te maken kreeg met een ingrijpende diagnose, stond daar niet alleen als artiest – maar ook als mens. Zijn emoties liepen hoog op en de tranen begonnen te vloeien. Terwijl hij zijn woorden probeerde af te maken, werd zijn gezicht nat van tranen. Ook Suzan, zijn partner op het podium én in het leven, was zichtbaar ontroerd.

“Suus is zwanger, maar ík heb de hormonen”

Freek, bekend om zijn luchtige humor zelfs in de meest beladen momenten, wist ondanks alles een glimlach op de gezichten van zijn fans te toveren. “Het gekke is,” grapte hij door zijn tranen heen, “Suus is zwanger… maar ík heb de hormonen.”

Het publiek barstte los in applaus, gejuich en warme steunkreten. Het was duidelijk: Suzan & Freek worden niet alleen gewaardeerd om hun muziek, maar ook om hun echtheid en kwetsbaarheid.

De kracht van een podiumcomeback

Het optreden in Woerden volgde kort na een ander bijzonder moment: hun terugkeer op het podium tijdens Concert at Sea. Voor het eerst sinds de bekendmaking van Freeks gezondheidsproblemen stonden ze daar weer samen, hand in hand, voor een uitverkocht veld. De reacties waren hartverwarmend.

Nog vóór ze een noot hadden gezongen, werden Suzan & Freek begroet met een minutenlange staande ovatie. Publiek én organisatie lieten merken hoe blij ze waren met hun terugkeer. Het voelde als een collectieve opluchting: ze zijn er weer.

Een belofte voor de toekomst

Aan het eind van hun optreden tijdens Concert at Sea deed Freek een opvallende belofte aan zijn fans. Hij liet weten dat hij, ondanks alles, de blik op de toekomst blijft richten. “Ik hou van vooruit plannen,” zei hij. En met een twinkeling in zijn ogen: “Concert at Sea, tot volgend jaar!”

Het publiek reageerde uitzinnig. Niet alleen omdat ze genoten hadden van de muziek, maar vooral omdat die woorden zoveel hoop bevatten. Hoop op herstel, op verdere optredens, op leven in het moment – maar ook daarbuiten.

Suzan als steunpilaar

Tijdens datzelfde optreden bedankte Freek openlijk zijn partner Suzan, die een sleutelrol speelde in hun terugkeer naar het podium. “Ik ben alleen maar superblij en superdankbaar dat Suus die keuze heeft gemaakt,” zei hij. “Want ik moest er eerlijk gezegd nog niet aan denken om die teksten weer te zingen.”

Die kwetsbare woorden raakten velen. Want achter de professionele façade schuilt een proces van verwerking, herstel en opnieuw leren vertrouwen op het lichaam – én op het leven.

Suzan, die momenteel in verwachting is van hun eerste kindje, straalde rust en kracht uit. Haar aanwezigheid lijkt voor Freek meer dan ooit een baken van stabiliteit.

Een zomer vol betekenis

Voor Suzan & Freek is deze zomer allesbehalve gewoon. Waar het festivalseizoen normaal in het teken staat van nieuwe muziek en optredens, staat het dit jaar ook symbool voor een persoonlijke overwinning. Het weer op het podium staan, het publiek in de ogen kijken, de microfoon weer vastpakken – het zijn geen kleine stappen.

Fans zijn zich daar sterk van bewust. De reacties op sociale media na beide optredens zijn overweldigend positief. “Wat een moed,” schrijft iemand. “Zo puur en krachtig.” Een ander reageert: “Ik huil mee met Freek. Wat een voorbeeld van veerkracht.”

Verbinding met het publiek

Wat deze optredens bijzonder maakt, is de wederkerige band tussen artiest en publiek. Waar Suzan & Freek zich openstellen en hun emotie tonen, reageren fans met compassie en steun. Het is die verbinding die muziek betekenis geeft, en die hun optreden tot meer maakt dan enkel een show.

Voor veel aanwezigen voelde het alsof ze getuige waren van een intiem moment tussen twee mensen die, ondanks alle uitdagingen, kiezen voor licht, liefde en vooruitkijken. Een verhaal dat – juist in zijn breekbaarheid – kracht uitstraalt.

Van tegenslag naar toekomst

De terugkeer van Suzan & Freek op het podium laat zien hoe muziek ook een vorm van heling kan zijn. Niet alleen voor het publiek, maar ook voor de artiest zelf. Freek verwoordde het treffend: “Ik heb het gevoel dat we weer een stukje van onszelf terug hebben.”

 

 

Die woorden, uitgesproken met tranen op het gezicht en een brok in de keel, bleven hangen. Ze resoneerden, juist omdat ze zo echt waren. Geen groot gebaar, geen gespeelde emotie – maar een oprechte reflectie van een man die vecht, leeft en durft te voelen.


Conclusie: hoop en veerkracht als rode draad

De optredens van Suzan & Freek markeren een bijzondere periode in hun carrière en leven. De emotionele uitbarsting van Freek in Woerden werd niet gezien als zwakte, maar juist als een krachtig moment van verbinding. De manier waarop ze samen terugkeren – kwetsbaar, liefdevol, vastberaden – maakt diepe indruk.

Hun verhaal raakt, inspireert en biedt hoop. Niet alleen aan fans, maar ook aan iedereen die te maken heeft gehad met tegenslag. Want zoals Freek het zelf zei: “We zijn er weer. En dat voelt als thuiskomen.”

Actueel

Huisarts stuurt Georgia (28) negen keer weg in zes maanden en nu is het te laat: ”Ik moet mijn begrafenis gaan regelen”

Avatar foto

Published

on

Georgia (28) kreeg pas na maanden de juiste diagnose: “Nu heb ik nog hooguit een jaar te leven”

De 28-jarige Georgia-Leigh Gardiner uit het Verenigd Koninkrijk kreeg op vrijdag 13 juni het moeilijkste nieuws dat een jonge moeder zich kan voorstellen: ze heeft een zeldzame, agressieve vorm van maagk*nker en haar prognose is nog maximaal twaalf maanden. Een diagnose die volgens haar voorkomen had kunnen worden, als haar klachten eerder serieus waren genomen.

Eerste klachten: buikkrampen en misselijkheid

De eerste signalen doken op in de zomer van vorig jaar. Georgia voelde zich steeds vaker misselijk en kreeg regelmatig last van buikkrampen. Bezorgd stapte ze naar de huisarts, die haar klachten bestempelde als ‘brandend maagzuur’. Ze kreeg een standaardmedicatie voorgeschreven: lansoprazol, een middel dat normaal helpt bij maagzuurklachten en reflux.

Maar Georgia’s symptomen verdwenen niet. Integendeel: ze verergerden. Al snel kon ze bijna geen voedsel meer verdragen. Binnen een paar maanden viel ze twintig kilo af, zonder dat duidelijk was wat er precies aan de hand was.

“Negen keer werd ik weggestuurd”

In gesprek met Daily Mail vertelt Georgia openhartig over haar zoektocht naar hulp. Ze ging maar liefst negen keer naar de huisarts, maar kreeg steeds opnieuw het gevoel niet serieus genomen te worden. Pas maanden later werd ze eindelijk doorgestuurd naar een speciaal traject voor mensen met onverklaarbare symptomen.

Tijdens een endoscopie – waarbij artsen via de keel het spijsverteringskanaal bekijken – werd besloten dat ze op 13 juni naar het z!ekenhuis moest komen voor de uitslag. Die dag zou haar leven voorgoed veranderen.

Zeldzame en agressieve vorm van maagk*nker

In het St. James’s University Hospital kreeg Georgia de diagnose linitis plastica, een uiterst zeldzame en agressieve vorm van maagk*nker die zich snel verspreidt. “In die kamer zakte de grond onder mijn voeten weg,” zegt ze. De artsen ontdekten dat de z!ekte zich al had uitgezaaid naar haar lymfeklieren en andere organen.

Ze kreeg te horen dat de z!ekte ongeneeslijk is en zich in het laatste stadium bevindt. De gemiddelde levensverwachting is een jaar. Maar het enige waar Georgia op dat moment aan kon denken, was haar zoontje Arlo van twee jaar oud. “Hoe kan dit gebeuren terwijl ik een kind heb dat me nog zo nodig heeft?”

Jong, gezond en toch ernstig z!ek

Wat haar situatie nog schrijnender maakt, is dat Georgia verder een gezond leven leidde. “Afgezien van het gewichtsverlies voelde ik me fit. Ik had nooit verwacht dat dit mij zou overkomen. Ik dacht dat ik onaantastbaar was op mijn leeftijd.”

Via een GoFundMe-pagina deelt ze haar verhaal en toekomstplannen. Binnenkort start ze met chemotherapie in de hoop dat de behandeling de groei van de tumor kan afremmen. “Ik wil mijn zoontje zo lang mogelijk bij me hebben. Elke extra dag telt.”

“We halen onze bruiloft naar voren”

Een van Georgia’s dromen was trouwen met haar verloofde. Oorspronkelijk stond hun bruiloft pas over een paar jaar gepland, maar gezien de situatie hebben ze die plannen versneld. “We weten niet of ik er dan nog ben,” vertelt ze openhartig. “Dus willen we nu trouwen, terwijl ik me nog sterk genoeg voel.”

“Het had anders kunnen lopen”

Georgia blijft strijdbaar, maar voelt ook frustratie over hoe haar klachten aanvankelijk zijn behandeld. “Steeds werd mij verteld dat het gewoon maagzuur was. Dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Maar dit type k*nker ontwikkelt zich razendsnel – binnen enkele maanden van stadium één naar stadium vier.”

Ze hoopt met haar verhaal bewustwording te creëren. “Als iemand met aanhoudende klachten niet gehoord wordt, moet er sneller gehandeld worden. Misschien was er dan nog een kans geweest op genezing.”

Hoop, liefde en strijdlust

Hoewel Georgia nu leeft met een beperkte toekomstverwachting, weigert ze op te geven. “Ik ben jong, ik ben sterk, en ik ga vechten. Voor mezelf, maar vooral voor mijn zoontje.”

Op sociale media en via haar crowdfundingactie ontvangt Georgia veel steun. Haar verhaal raakt een snaar, juist omdat het laat zien hoe broos het leven kan zijn – zelfs op jonge leeftijd.

Continue Reading