Actueel
Frans Bauer onder vuur vanwege groot aantal zoons: ´Dit is gewoon onredelijk´
Frans Bauer en zijn vrouw Mariska worden momenteel gevolgd in een kerstsoap op NPO 1, en dit heeft heel wat reacties opgeleverd. Eén daarvan komt van de tv-recensente van NRC Handelsblad, die zich uitsprak over het gezin Bauer en hun opmerkelijke gezinsuitbreiding. Het dagblad noemde het aantal kinderen van Frans en Mariska “onredelijk.” Het gaat om vier zoons: Christiaan, Jan, Frans Junior en Lucas, die binnen zeven jaar tijd zijn geboren.
Waarom ‘onredelijk’?
Het is niet helemaal duidelijk waarom
het NRC het aantal kinderen van Frans en Mariska
als “onredelijk” bestempelt. Het kan te maken hebben met de
ecologische voetafdruk van het gezin, aangezien vier kinderen in
een korte tijdspanne meer middelen consumeren dan twee, één of
zelfs geen kinderen. In een tijd waarin klimaatverandering steeds
urgenter wordt, worden grote gezinnen vaak als een belasting voor
het milieu gezien.
Kerstsoap krijgt kritische beoordeling
Frans en zijn gezin verschijnen in de kerstsoap, waarin ze onder
andere te zien zijn in een tuincentrum. De recensente
van NRC vond het opvallend om het gezin met hun
“onredelijk grote aantal zoons” te zien lopen langs de kerstbomen.
De kerstspecial leverde echter gemengde reacties op. De recensente
geeft aan dat ze niet helemaal wist waar ze naar aan het kijken
was, maar dat ze wel Frans’ gevoel voor drama waardeerde. “Na zijn
dag in de tuinmarkt zeeg hij neer op de bank. ‘Ik ben helemaal
gebroken,’ kermde Frans,” schreef ze.
Frans Junior over de kerstsoap
Frans Junior, de oudste zoon van het gezin, gaf in een interview
met AD aan dat het waarschijnlijk bij één
seizoen van de kerstsoap blijft. “Papa heeft gezegd dat het bij één
seizoen blijft, en daar hoort ook deze kerstspecial bij. Ik
vergelijk het altijd met de Home Alone-films: de
eerste was top, de tweede was leuk, vanaf de derde heeft niemand er
meer een actieve herinnering aan,” aldus Frans Junior.
Stoppen op je hoogtepunt
Frans Junior is van mening dat het gezin Bauer moet stoppen met de
kerstspecials voordat ze te veel verwateren. “Er is in ieder geval
nog niks besproken over een volgend seizoen, maar ik denk: je moet
stoppen op je hoogtepunt,” zei hij. Dit lijkt te wijzen op een
voorkeur om niet door te gaan met de soap als het succes afneemt en
de show uiteindelijk zijn charme verliest.
Toekomstige tv-plannen
Ondanks het einde van de kerstsoap, is Frans Junior nog niet klaar
met tv-programma’s. Hij gaf aan in de toekomst graag weer mee te
doen aan een programma, zoals een BN’er-variant van Heel
Holland Bakt, waarvoor hij al is uitgenodigd. “Als ze me nog
een keer vragen voor een tv-programma, zeg ik volmondig ‘ja’,” zei
hij enthousiast.
Een grote familie en een kleine voetafdruk?
Het blijft onduidelijk of de kritiek op de gezinsgrootte van Frans
Bauer voortkomt uit zorgen over het milieu of uit andere
persoonlijke overwegingen. Wat wel duidelijk is, is dat het gezin
Bauer een grote indruk blijft maken op het Nederlandse publiek. Of
hun televisie-avonturen verder zullen gaan, is nog onzeker, maar ze
blijven een opvallende aanwezigheid in de media.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.