Actueel
Eric Clapton’s tragische laatste belofte aan zijn zoon, die stierf na een val van 53 verdiepingen
Eric Clapton en het verlies dat hem voor altijd tekende: het verhaal achter ‘Tears in Heaven’
Eric Clapton, een naam die synoniem staat voor gitaarvirtuositeit en muzikale legenden, draagt achter zijn roem een aangrijpend en menselijk verhaal met zich mee. Hoewel veel mensen weten dat de inmiddels 79-jarige artiest zijn jonge zoontje verloor bij een tragisch 0ngeval, kennen slechts weinigen de diepere details — waaronder een belofte aan zijn zoon die hij nooit kon waarmaken.
Het n00dlot sloeg toe op 20 maart 1991, een dag die Claptons leven voor altijd zou veranderen. Zijn vierjarige zoon Conor bevond zich op dat moment met zijn moeder, de Italiaanse actrice Lory Del Santo, in een appartement in Manhattan, New York. Terwijl hij vrolijk in huis rondliep, gleed hij plotseling uit een openstaand raam op de 53e verdieping. Het raam was pas schoongemaakt door het huishoudelijk personeel en stond per ongeluk nog open. In een fractie van een seconde voltrok zich het ondenkbare.
De verwarring en het verdriet waren onbeschrijfelijk. “Ik hoorde het faxapparaat en liep eerst daarnaartoe,” vertelde Lory later in een interview. “Als ik meteen naar Conor was gelopen, was het misschien anders gelopen. Maar ik was een paar tellen te laat.” Het is een gedachte die haar tot op de dag van vandaag bezighoudt. Eric was op dat moment onderweg naar het appartement om zijn zoon op te halen voor een uitje. Hij had Conor beloofd om samen naar de dierentuin te gaan.
Een dag eerder hadden ze voor het eerst een hele dag samen doorgebracht, iets waar Clapton lang naar had uitgekeken. Hij nam zijn zoon mee naar het circus op Long Island — een middag vol zaagselgeur, clowns en kindergelach. Die dag gaf hem een nieuw besef van vaderschap. Hij wilde er vanaf dat moment echt zijn voor zijn zoon, zich meer verbinden, vaker samen zijn. Clapton sprak zelfs uit dat hij wilde dat Conor en Lory naar Londen zouden verhuizen, zodat hij een actiever deel van Conors leven kon zijn.
Maar die toekomst werd hem ontnomen, nog voordat hij goed en wel begonnen was.
Toen Clapton het verschrikkelijke nieuws hoorde, wist hij niet wat te zeggen. “Hij bevroor,” herinnert Lory zich. “Het was alsof hij volledig verstijfde. Alsof alle woorden waren verdwenen. Het voelde zo onwerkelijk.”
Hoewel de relatie tussen Clapton en Lory al eerder was beëindigd, bracht de gebeurtenis hen kortstondig weer samen. Clapton begeleidde het lichaam van Conor terug naar Engeland, naar het dorpje Ripley in Surrey waar hij zelf was opgegroeid. Daar, in het hart van zijn jeugd, werd Conor begraven — een plek waar zijn vader in stilte afscheid kon nemen.
De dagen na de plechtigheid waren zwaar. Clapton trok zich terug uit het publieke leven en zocht troost in afzondering. Hij huurde een klein huisje op het Caribische eiland Antigua, ver weg van de wereld en de verwachtingen. Daar bracht hij bijna een jaar door, in stilte, met slechts een gitaar als gezelschap. De muziek werd zijn uitlaatklep, zijn manier om met de pijn om te gaan. Hij speelde, schreef, herschreef, en probeerde zichzelf stukje bij beetje terug te vinden.
“Die gitaar was mijn houvast,” vertelde Clapton later in een interview. “Ik d00dde muggen en speelde akkoorden. Dat was mijn leven in die tijd.” Uit die diepe emotionele laagte kwam uiteindelijk het nummer ‘Tears in Heaven’ voort — een ode aan zijn zoon, geboren uit verlies, liefde en een diep verlangen om herinneringen levend te houden.
Samen met songwriter Will Jennings schreef Clapton het lied, dat aanvankelijk bedoeld was voor de soundtrack van een film. Maar het groeide uit tot veel meer dan dat. Het werd een muzikaal monument voor Conor, een manier om zijn aanwezigheid te voelen en zijn geest te laten voortleven. De emotionele impact van het nummer werd wereldwijd gevoeld. Het raakte miljoenen mensen die zelf met verlies te maken hadden gehad.
Temidden van zijn verdriet kreeg Clapton kort na het 0ngeluk nog een onverwachte confrontatie met het verleden. Een briefje dat Conor net voor de fatale dag had geschreven, werd pas ná zijn 0verlijden bezorgd. Het was het eerste briefje dat Conor ooit aan zijn vader had geschreven — met een paar woorden die hij had leren schrijven met hulp van zijn moeder.
“De baby had net wat woordjes geleerd,” herinnert Lory zich. “‘Mama, ik wil papa een brief schrijven,’ zei hij. ‘Wat zal ik schrijven?’ Ik zei: ‘Zeg maar dat je van hem houdt.’ Dat deed hij. En we hebben de brief gepost.”
Toen Clapton het briefje ontving, kort na de begrafenis, brak er iets in hem. Het was een stil bewijs van de liefde tussen vader en zoon, een tastbare herinnering aan wat had kunnen zijn.
Clapton besloot uiteindelijk om terug te keren naar het podium, en deed dat met een nieuwe kijk op zijn vak en op het leven. Muziek bleef zijn taal, zijn manier om te helen en contact te maken. Maar hij was veranderd. Zijn optredens waren doordrenkt van gevoel, zijn woorden bedachtzamer, zijn blik iets stiller.
Het verhaal van Eric Clapton en zijn zoon Conor is een herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven. Het laat zien hoe zelfs de beroemdste en succesvolste mensen ter wereld worden geconfronteerd met diepe emoties en persoonlijke beproevingen. Het benadrukt ook de kracht van kunst om pijn te verwoorden en herinneringen levend te houden.
Tot op de dag van vandaag is ‘Tears in Heaven’ een van Claptons meest dierbare nummers. Niet vanwege de muzikale perfectie, maar vanwege de emotie die erin besloten ligt. Het is een lied dat niet alleen een verhaal vertelt, maar ook troost biedt aan wie luistert. Clapton zelf zegt dat hij het nummer jarenlang niet kon zingen zonder tranen.
Vandaag kijkt de wereld nog steeds vol bewondering naar Eric Clapton — niet alleen als gitarist, maar als mens. Iemand die zijn pijn omzette in iets moois, iets blijvends. Een vader die zijn zoon blijft eren, met muziek als verbindende kracht.
De carrière van Pommelien Thijs blijft in een razend tempo omhoogschieten. Naast haar eerdere successen, won ze recent voor de tweede keer de titel van ‘Zomerhit’. Toch blijven de meningen over haar overwinning verdeeld. Nu mengt ook Pat Krimson, bekend van de 2 Fabiola-hits, zich in het debat over haar zomersucces.
Kritiek op ‘Atlas’ als zomerhit
In een interview met Het Laatste Nieuws, uitte Pat Krimson zijn mening over Pommelien Thijs’ winnende nummer ‘Atlas’. “Ik vind ‘Atlas’ geen echte zomerhit,” zegt hij eerlijk. De reden? Het nummer is al sinds februari uit, wat volgens Krimson niet past bij de typische zomerse vibe die een zomerhit moet uitstralen.
Krimson verwijst daarbij naar andere nummers die volgens hem meer in lijn liggen met het genre van de zomerhit. ‘Vuurwerk’ van Camille, ‘She’s after my piano’ van 2 Fabiola, en vooral ‘Als het weer zomer wordt’ van Gert & James beschouwt hij als echte zomerhits. Deze tracks hebben volgens hem het typische zomergevoel, iets wat ‘Atlas’ volgens hem minder uitstraalt.
Toch lof voor Pommelien Thijs
Hoewel Krimson zijn bedenkingen heeft over de keuze van ‘Atlas’ als zomerhit, heeft hij wel respect voor Pommelien Thijs’ prestaties.
“Los daarvan is ze goed bezig,” zegt hij. Hij erkent haar indrukwekkende prestaties, vooral het feit dat ‘Atlas’ maandenlang op nummer één heeft gestaan. In dat opzicht vindt hij haar overwinning zeker verdiend.
Krimson vergelijkt Pommelien zelfs met de legendarische Koen Wauters van Clouseau uit de jaren ‘90. “Net als bij Koen smelt ook iedereen weg bij Pommelien,” voegt hij eraan toe. Dit duidt op de brede aantrekkingskracht van de zangeres, die bij veel mensen in de smaak valt, ondanks de kritiek op de zomerhit.
Samenvatting
Pommelien Thijs blijft het gesprek van de dag, zowel positief als negatief. Terwijl Pat Krimson kritiek levert op de keuze van ‘Atlas’ als zomerhit, heeft hij bewondering voor haar succes. Hij vergelijkt haar zelfs met Koen Wauters en noemt haar carrière een fenomenaal succes. De meningen blijven verdeeld, maar één ding is zeker: Pommelien blijft de zomer van 2025 domineren met haar muziek en charisme.