Actueel
Dylan heeft slecht nieuws te melden over zijn mama Wendy Van Wanten
Zoon van Wendy Van Wanten, Dylan, over gemis na familiedocumentaire: “Ik dacht dat we dichter bij elkaar zouden komen”
Het blijft een verhaal dat velen beroerde: de openhartige documentaire waarin Dylan, de zoon van Wendy Van Wanten, sprak over het familiegeheim dat jarenlang verzwegen bleef. De onthulling — dat zijn jongere broer Clément eigenlijk de zoon is van prins Laurent — zorgde destijds voor opschudding, maar ook voor opluchting. Een last was eindelijk van de schouders van de familie gevallen.
Toch had Dylan gehoopt dat deze openheid tot meer verbondenheid zou leiden. In een interview met De Morgen vertelt hij hoe de realiteit anders bleek te zijn dan verwacht.
“Ik dacht dat we na de documentaire weer een gezin zouden zijn, maar dat is niet gebeurd,” zegt hij zacht.
Een zwaar geheim dat eindelijk uitgesproken werd
Jarenlang leefde de familie Van Wanten met een geheim dat slechts enkelen kenden. Dylan groeide op als enig kind, tot zijn moeder opnieuw zwanger werd. De komst van zijn halfbroer Clément voelde voor hem als een nieuw begin.
“Ik was 16 toen Clément geboren werd,” herinnert Dylan zich. “Tot dan was ik altijd alleen. Mijn moeder werkte hard, en wanneer ze vrij was, bracht ze tijd door in Tervuren. Ik zag haar niet veel.”
De komst van het jongetje bracht warmte en nieuw leven in huis. “Met Clément erbij voelde alles plots normaal. We waren een gezin — mijn moeder, mijn stiefvader, mijn broertje en ik. Mijn stiefpapa zorgde voor hem alsof het zijn eigen kind was.”
Maar wat voor Dylan een bron van vreugde was, bleek ook de start van een periode waarin waarheid en geheim hand in hand gingen. Jaren later kwam via de documentaire naar buiten wat velen niet wisten: dat Clément in werkelijkheid de zoon is van prins Laurent.
De hoop op verzoening
De documentaire, die veel aandacht kreeg in de Vlaamse media, bracht niet alleen emoties naar boven bij het publiek, maar ook bij Dylan zelf.
“Ik dacht eerlijk gezegd dat dit een nieuwe start zou zijn,” vertelt hij. “Dat we eindelijk vrij zouden kunnen praten, zonder geheimen of spanningen.”
Hij had gehoopt dat de openheid het gezin dichter bij elkaar zou brengen. De waarheid was er nu, het zwijgen voorbij. Maar de band waar hij naar verlangde, kwam er niet.
“Ik ben niet negatief, en zeker niet depressief,” zegt Dylan rustig. “Maar het doet wel iets als je hoopt op verbinding, en die blijft uit.”
Zijn woorden klinken niet bitter, maar eerder gelaten — als van iemand die geleerd heeft om los te laten, zonder rancune.
Afstand tussen broers
Ook de relatie met zijn jongere broer Clément is, ondanks de liefde, wat verwaterd.
“We hebben niet veel contact,” geeft Dylan toe. “Maar hij weet dat ik er altijd voor hem zal zijn.”
De afstand lijkt niet het gevolg van conflict, maar eerder van de natuurlijke stroom van het leven: drukte, verschillen in leeftijd, en de manier waarop elk familielid anders omgaat met het verleden.
“We hebben allemaal ons eigen pad,” zegt Dylan. “Maar soms mis ik gewoon het gevoel van vroeger — dat we echt een gezin waren.”
De kracht van herinnering
Dylan kijkt met warmte terug op de periode waarin Clément geboren werd. De komst van zijn kleine broer maakte iets in hem los.
“Ik herinner me dat ik zo trots was,” vertelt hij. “Ik had eindelijk iemand om mee te spelen, om voor te zorgen. Eindelijk was ik niet meer alleen.”
Zijn stiefvader speelde daarin een belangrijke rol. “Hij was er echt voor ons. Hij behandelde Clément als zijn eigen zoon, zonder onderscheid. Daar heb ik veel respect voor.”
Die periode voelde als een nieuw begin voor de jonge Dylan. De routine van het gezinsleven gaf hem stabiliteit en rust. “We aten samen, lachten samen, gingen op uitstap. Dat was iets wat ik tot dan toe niet had gekend. Voor mij was dat geluk.”
Het gewicht van de waarheid
Toch bleef er een spanning sluimeren, eentje die pas vele jaren later aan het licht kwam. Toen duidelijk werd dat Clément de zoon is van prins Laurent, viel voor Dylan een puzzelstukje op zijn plaats.
“Plots begreep ik waarom sommige dingen altijd een beetje vreemd aanvoelden,” zegt hij. “Er waren geheimen, er waren stiltes. Als kind voel je dat, maar je kunt het niet benoemen.”
Toen de waarheid eindelijk werd uitgesproken, voelde het voor hem als een bevrijding. Niet omdat hij boos was, maar omdat openheid genezing brengt.
“Iedereen verdient het om te weten wie hij is,” zegt hij met overtuiging. “Zeker binnen een familie. Geheimen trekken sporen, ook al bedoelt niemand het kwaad.”
Een gemis, maar geen wrok
Dylan spreekt met een opvallende rust over een onderwerp dat voor velen zwaar zou wegen. Hij koestert geen boosheid, alleen een gevoel van gemis.
“Ik ben niet kwaad op iemand,” benadrukt hij. “Ik begrijp dat het voor iedereen moeilijk was. Maar ik had gewoon gehoopt dat we nu, zonder geheim, dichter bij elkaar zouden staan.”
Hij zegt dat zijn moeder altijd heeft geprobeerd om haar gezin te beschermen. “Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad. Ze heeft hard gewerkt, veel gegeven. Ik respecteer dat.”
Toch blijft hij eerlijk over wat hij voelt. “Er is afstand gekomen, en dat doet pijn. Niet omdat iemand iets verkeerds deed, maar omdat dingen gewoon niet meer zijn zoals vroeger.”
Hoop op een rustige toekomst
Hoewel de documentaire veel losmaakte, zowel in de media als binnen de familie, ziet Dylan het niet als een negatieve gebeurtenis.
“Soms moet iets eerst pijn doen voor het kan helen,” zegt hij. “De waarheid was nodig. Nu kan iedereen zijn leven verderzetten, hopelijk met meer rust.”
Hij blijft geloven in de kracht van familie, zelfs als wegen tijdelijk uit elkaar lopen. “Clément is mijn broer, wat er ook gebeurt. Dat verandert nooit. En ik hoop dat we elkaar ooit weer vaker zullen zien.”
Een verhaal van menselijkheid en vergeving
Het verhaal van Dylan is er niet één van drama, maar van menselijkheid. Het toont hoe families, ondanks geheimen of afstand, verbonden blijven door herinneringen en liefde.
“Je kiest je familie niet,” besluit hij, “maar je kunt wel kiezen om begrip te hebben. Dat probeer ik elke dag te doen.”
Zijn woorden raken omdat ze zo herkenbaar zijn. Iedereen kent wel de spanning tussen hoop en realiteit, tussen wat was en wat men wenst. Dylan’s openheid toont dat eerlijkheid niet altijd heling garandeert — maar wel groei.
Conclusie: het stille verlangen naar nabijheid
Vier maanden na de documentaire blijft Dylan’s boodschap even eenvoudig als krachtig: hij verlangt niet naar roem of aandacht, maar naar verbondenheid.
De waarheid mag dan eindelijk uitgesproken zijn, het echte werk — het herstellen van relaties — vraagt tijd, geduld en liefde. En dat weet Dylan als geen ander.
“Misschien komt het nog,” zegt hij met een glimlach. “Soms moet je gewoon blijven hopen.”
💬 Het verhaal van Dylan raakt velen omdat het zo universeel is: geheimen, familie, hoop en vergeving. Wat vind jij van zijn openhartigheid? Deel je mening op onze Facebookpagina of in de reacties hieronder.
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
