Actueel
Dylan heeft slecht nieuws te melden over zijn mama Wendy Van Wanten
Zoon van Wendy Van Wanten, Dylan, over gemis na familiedocumentaire: “Ik dacht dat we dichter bij elkaar zouden komen”
Het blijft een verhaal dat velen beroerde: de openhartige documentaire waarin Dylan, de zoon van Wendy Van Wanten, sprak over het familiegeheim dat jarenlang verzwegen bleef. De onthulling — dat zijn jongere broer Clément eigenlijk de zoon is van prins Laurent — zorgde destijds voor opschudding, maar ook voor opluchting. Een last was eindelijk van de schouders van de familie gevallen.
Toch had Dylan gehoopt dat deze openheid tot meer verbondenheid zou leiden. In een interview met De Morgen vertelt hij hoe de realiteit anders bleek te zijn dan verwacht.
“Ik dacht dat we na de documentaire weer een gezin zouden zijn, maar dat is niet gebeurd,” zegt hij zacht.
Een zwaar geheim dat eindelijk uitgesproken werd
Jarenlang leefde de familie Van Wanten met een geheim dat slechts enkelen kenden. Dylan groeide op als enig kind, tot zijn moeder opnieuw zwanger werd. De komst van zijn halfbroer Clément voelde voor hem als een nieuw begin.
“Ik was 16 toen Clément geboren werd,” herinnert Dylan zich. “Tot dan was ik altijd alleen. Mijn moeder werkte hard, en wanneer ze vrij was, bracht ze tijd door in Tervuren. Ik zag haar niet veel.”
De komst van het jongetje bracht warmte en nieuw leven in huis. “Met Clément erbij voelde alles plots normaal. We waren een gezin — mijn moeder, mijn stiefvader, mijn broertje en ik. Mijn stiefpapa zorgde voor hem alsof het zijn eigen kind was.”
Maar wat voor Dylan een bron van vreugde was, bleek ook de start van een periode waarin waarheid en geheim hand in hand gingen. Jaren later kwam via de documentaire naar buiten wat velen niet wisten: dat Clément in werkelijkheid de zoon is van prins Laurent.
De hoop op verzoening
De documentaire, die veel aandacht kreeg in de Vlaamse media, bracht niet alleen emoties naar boven bij het publiek, maar ook bij Dylan zelf.
“Ik dacht eerlijk gezegd dat dit een nieuwe start zou zijn,” vertelt hij. “Dat we eindelijk vrij zouden kunnen praten, zonder geheimen of spanningen.”
Hij had gehoopt dat de openheid het gezin dichter bij elkaar zou brengen. De waarheid was er nu, het zwijgen voorbij. Maar de band waar hij naar verlangde, kwam er niet.
“Ik ben niet negatief, en zeker niet depressief,” zegt Dylan rustig. “Maar het doet wel iets als je hoopt op verbinding, en die blijft uit.”
Zijn woorden klinken niet bitter, maar eerder gelaten — als van iemand die geleerd heeft om los te laten, zonder rancune.
Afstand tussen broers
Ook de relatie met zijn jongere broer Clément is, ondanks de liefde, wat verwaterd.
“We hebben niet veel contact,” geeft Dylan toe. “Maar hij weet dat ik er altijd voor hem zal zijn.”
De afstand lijkt niet het gevolg van conflict, maar eerder van de natuurlijke stroom van het leven: drukte, verschillen in leeftijd, en de manier waarop elk familielid anders omgaat met het verleden.
“We hebben allemaal ons eigen pad,” zegt Dylan. “Maar soms mis ik gewoon het gevoel van vroeger — dat we echt een gezin waren.”
De kracht van herinnering
Dylan kijkt met warmte terug op de periode waarin Clément geboren werd. De komst van zijn kleine broer maakte iets in hem los.
“Ik herinner me dat ik zo trots was,” vertelt hij. “Ik had eindelijk iemand om mee te spelen, om voor te zorgen. Eindelijk was ik niet meer alleen.”
Zijn stiefvader speelde daarin een belangrijke rol. “Hij was er echt voor ons. Hij behandelde Clément als zijn eigen zoon, zonder onderscheid. Daar heb ik veel respect voor.”
Die periode voelde als een nieuw begin voor de jonge Dylan. De routine van het gezinsleven gaf hem stabiliteit en rust. “We aten samen, lachten samen, gingen op uitstap. Dat was iets wat ik tot dan toe niet had gekend. Voor mij was dat geluk.”
Het gewicht van de waarheid
Toch bleef er een spanning sluimeren, eentje die pas vele jaren later aan het licht kwam. Toen duidelijk werd dat Clément de zoon is van prins Laurent, viel voor Dylan een puzzelstukje op zijn plaats.
“Plots begreep ik waarom sommige dingen altijd een beetje vreemd aanvoelden,” zegt hij. “Er waren geheimen, er waren stiltes. Als kind voel je dat, maar je kunt het niet benoemen.”
Toen de waarheid eindelijk werd uitgesproken, voelde het voor hem als een bevrijding. Niet omdat hij boos was, maar omdat openheid genezing brengt.
“Iedereen verdient het om te weten wie hij is,” zegt hij met overtuiging. “Zeker binnen een familie. Geheimen trekken sporen, ook al bedoelt niemand het kwaad.”
Een gemis, maar geen wrok
Dylan spreekt met een opvallende rust over een onderwerp dat voor velen zwaar zou wegen. Hij koestert geen boosheid, alleen een gevoel van gemis.
“Ik ben niet kwaad op iemand,” benadrukt hij. “Ik begrijp dat het voor iedereen moeilijk was. Maar ik had gewoon gehoopt dat we nu, zonder geheim, dichter bij elkaar zouden staan.”
Hij zegt dat zijn moeder altijd heeft geprobeerd om haar gezin te beschermen. “Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad. Ze heeft hard gewerkt, veel gegeven. Ik respecteer dat.”
Toch blijft hij eerlijk over wat hij voelt. “Er is afstand gekomen, en dat doet pijn. Niet omdat iemand iets verkeerds deed, maar omdat dingen gewoon niet meer zijn zoals vroeger.”
Hoop op een rustige toekomst
Hoewel de documentaire veel losmaakte, zowel in de media als binnen de familie, ziet Dylan het niet als een negatieve gebeurtenis.
“Soms moet iets eerst pijn doen voor het kan helen,” zegt hij. “De waarheid was nodig. Nu kan iedereen zijn leven verderzetten, hopelijk met meer rust.”
Hij blijft geloven in de kracht van familie, zelfs als wegen tijdelijk uit elkaar lopen. “Clément is mijn broer, wat er ook gebeurt. Dat verandert nooit. En ik hoop dat we elkaar ooit weer vaker zullen zien.”
Een verhaal van menselijkheid en vergeving
Het verhaal van Dylan is er niet één van drama, maar van menselijkheid. Het toont hoe families, ondanks geheimen of afstand, verbonden blijven door herinneringen en liefde.
“Je kiest je familie niet,” besluit hij, “maar je kunt wel kiezen om begrip te hebben. Dat probeer ik elke dag te doen.”
Zijn woorden raken omdat ze zo herkenbaar zijn. Iedereen kent wel de spanning tussen hoop en realiteit, tussen wat was en wat men wenst. Dylan’s openheid toont dat eerlijkheid niet altijd heling garandeert — maar wel groei.
Conclusie: het stille verlangen naar nabijheid
Vier maanden na de documentaire blijft Dylan’s boodschap even eenvoudig als krachtig: hij verlangt niet naar roem of aandacht, maar naar verbondenheid.
De waarheid mag dan eindelijk uitgesproken zijn, het echte werk — het herstellen van relaties — vraagt tijd, geduld en liefde. En dat weet Dylan als geen ander.
“Misschien komt het nog,” zegt hij met een glimlach. “Soms moet je gewoon blijven hopen.”
💬 Het verhaal van Dylan raakt velen omdat het zo universeel is: geheimen, familie, hoop en vergeving. Wat vind jij van zijn openhartigheid? Deel je mening op onze Facebookpagina of in de reacties hieronder.
Bart De Wever zet druk op federale begrotingsgesprekken: “Tijd dringt, maar een akkoord blijft mogelijk”
De klok tikt voor de federale regering. Premier Bart De Wever (N-VA) heeft tot 6 november de tijd om met zijn regeringspartners tot een akkoord te komen over de meerjarenbegroting. Zo niet, zo heeft hij laten verstaan, stapt hij naar de koning. Die waarschuwing hangt nu als een schaduw over de Wetstraat.
Toch lijken de onderhandelingen, ondanks de urgentie, nog niet in de beslissende fase beland. De premier zelf vertrekt dit weekend naar Egypte voor de plechtige opening van het Grand Egyptian Museum. Daardoor worden de gesprekken pas op maandag weer volop hervat.
Voor wie de Belgische politiek kent, is dat geen uitzonderlijk scenario. Maar het trage tempo voedt wel de spanning binnen de coalitie.
Een race tegen de klok
De begroting is het financiële fundament van de regering voor de komende jaren. Daarin worden niet alleen uitgaven en inkomsten vastgelegd, maar ook de richting van het sociaal en economisch beleid.
Voor Bart De Wever is het dossier extra belangrijk: het is de eerste grote test voor zijn premierschap sinds hij in juli de eed aflegde. Een mislukking zou politieke schade kunnen berokkenen, zowel voor zijn N-VA als voor de coalitiepartners MR, CD&V en Vooruit.
“De deadline van 6 november is reëel,” benadrukte De Wever eerder. “België heeft nood aan duidelijkheid, en die komt er enkel met een gedragen begroting.”
Een akkoord moet niet alleen de overheidsfinanciën stabiliseren, maar ook vertrouwen wekken bij internationale instellingen zoals de Europese Commissie, die toekijkt op de naleving van de begrotingsregels.
Een opvallend trage onderhandeling
Dat de gesprekken traag verlopen, is niet onopgemerkt gebleven. Toch hoeft dat volgens politicoloog Nicolas Bouteca (Universiteit Gent) niet te betekenen dat de regering op ramkoers ligt.
“Het feit dat er op dit moment nog geen doorbraak is, hoeft niet verontrustend te zijn,” zegt hij in een gesprek met VRT NWS. “De meeste scenario’s liggen al klaar. Nu gaat het vooral om politieke wil.”
Met andere woorden: de technische puzzelstukken zijn grotendeels gelegd, maar de politieke afwegingen — wie krijgt wat, en wie levert in — vergen nog tijd.
Volgens Bouteca wordt er achter de schermen aan verschillende dossiers tegelijk gewerkt, zodat elke partij iets kan “binnenhalen” zodra het akkoord rond is. “Er wordt niet enkel over cijfers gesproken. Er zitten ook beleidsdossiers in de mix, zoals langdurige ziekte, nachtwerk en arbeidsflexibiliteit. Dat zijn thema’s waarmee partijen zich kunnen profileren.”
Politiek evenwicht als sleutel
De Belgische begrotingspolitiek is altijd een oefening in evenwicht. De coalitie telt partijen met uiteenlopende ideologische accenten: waar MR pleit voor meer ruimte voor ondernemerschap, wil Vooruit dat de sociale zekerheid overeind blijft.
CD&V vraagt dan weer extra aandacht voor gezinnen en zorg, terwijl N-VA de nadruk legt op efficiënt bestuur en werkgelegenheid.
De uitdaging voor De Wever is dus niet alleen om een sluitend financieel plan op tafel te leggen, maar ook om elk van de coalitiepartners iets te geven waarmee ze politiek kunnen thuiskomen.
“Iedereen wil met een trofee naar buiten komen,” zegt Bouteca. “En dat vertraagt het proces, maar maakt een compromis tegelijk ook waarschijnlijker. Want zodra iedereen iets krijgt, is er ruimte voor akkoord.”
Een premier onder druk
Hoewel Bart De Wever bekendstaat als een doorgewinterde onderhandelaar, is dit zijn eerste grote test in de rol van premier. Hij moet niet alleen zijn eigen partij tevreden houden, maar ook tonen dat hij boven de partijen kan staan.
Zijn aankondiging dat hij naar de koning zal stappen als er geen akkoord komt, wordt door sommigen gezien als een strategische zet om druk te zetten op de partners.
“De Wever weet dat tijdsdruk vaak helpt om knopen door te hakken,” analyseert Bouteca. “Door publiek een deadline te noemen, verhoogt hij de druk, vooral op partijen die bang zijn voor politieke instabiliteit.”
De premier zelf houdt zich voorlopig op de vlakte. Volgens bronnen in zijn entourage wil hij “geen paniek zaaien, maar wel duidelijkheid creëren”.
Wat als er geen akkoord komt?
Mocht de regering er niet in slagen om voor 6 november tot een akkoord te komen, dan treedt automatisch een noodregeling in werking: België zou dan tijdelijk moeten werken met zogenaamde voorlopige twaalfden.
Dat systeem houdt in dat de overheid per maand slechts een twaalfde van het vorige jaarbudget mag uitgeven. Het is bedoeld om de continuïteit te garanderen, maar laat geen nieuwe beleidsinitiatieven toe.
Voor De Wever zou dat een politieke nederlaag zijn. Niet alleen omdat het een teken van verdeeldheid binnen zijn regering zou zijn, maar ook omdat het de economische onzekerheid zou vergroten.
“Voorlopige twaalfden zijn een noodrem,” legt Bouteca uit. “Het is een signaal dat een regering niet meer in staat is om haar eigen koers te bepalen. En dat is iets wat een premier altijd wil vermijden.”
“Een val van de regering is onwaarschijnlijk”
Ondanks de gespannen sfeer verwacht Bouteca niet dat de regering zal vallen.
“Ik denk dat de betrokken partijen goed beseffen wat er op het spel staat,” zegt hij. “Een val van de regering zou het land in politieke chaos storten, en dat wil niemand.”
Die analyse wordt gedeeld door MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, die eerder deze week in een interview benadrukte dat hij vertrouwen heeft in een oplossing.
“Een regeringsval zou chaos betekenen,” zei Bouchez. “En dat moeten we absoluut vermijden.”
Volgens hem is er binnen de coalitie nog steeds bereidheid om tot een compromis te komen. “We hebben de voorbije weken al moeilijke dossiers opgelost. Dit zal niet anders zijn.”
Egypte en symboliek
Opvallend is dat De Wever dit weekend naar Egypte reist, waar hij aanwezig zal zijn bij de officiële opening van het Grand Egyptian Museum in Caïro. Dat symbolische moment — waar ook verschillende internationale leiders verwacht worden — zorgt ervoor dat de gesprekken tijdelijk op pauze staan.
Voor sommigen is dat een teken dat de premier vertrouwen heeft in een goede afloop. “Als hij echt vreesde voor een crisis, zou hij dit bezoek waarschijnlijk niet laten doorgaan,” zegt een bron binnen de coalitie.
Na het weekend zou het overleg opnieuw in versnelling komen, met het oog op een mogelijk akkoord in de eerste dagen van november.
Politiek, timing en vertrouwen
De komende week wordt dus cruciaal voor de regering-De Wever. Politiek draait in België zelden alleen om cijfers, maar vooral om vertrouwen, symboliek en timing.
“De Wever weet dat hij nu zijn leiderschap moet tonen,” besluit Bouteca. “Een premier die erin slaagt om een evenwicht te vinden tussen besparingen en investeringen, kan daar politiek sterker uitkomen. Maar een mislukking zou hem meteen verzwakken.”
De volgende dagen worden daarom niet alleen beslissend voor de begroting, maar ook voor de stabiliteit van de regering zelf.
Conclusie: voorzichtig optimisme
Hoewel het trage tempo en de harde deadline voor spanning zorgen, overheerst bij waarnemers een voorzichtig optimisme. De scenario’s liggen klaar, de belangen zijn groot, en de druk stijgt.
Of zoals een ervaren onderhandelaar het samenvatte:
“In de Belgische politiek gebeurt er zelden iets tot het allerlaatste moment. Maar net op dat moment gebeurt meestal alles.”
De komende week zal uitwijzen of Bart De Wever erin slaagt zijn eerste grote test als premier tot een goed einde te brengen.