Actueel
Dit is het absurde bedrag dat Patty Brard verdient met Ranking the Stars
Het populaire programma Ranking the Stars is bekend geworden om de pittige confrontaties en de scherpe opmerkingen die BN’ers naar elkaars hoofd slingeren. Maar wat velen zich afvragen is: waarom doen deze bekende Nederlanders dit eigenlijk? Is het puur voor het geld, of speelt er meer? Volgens verschillende media-kenners, waaronder Tina Nijkamp, blijkt dat Ranking the Stars zowel financiële voordelen als aanzienlijke risico’s voor het imago met zich meebrengt.
Rob Goossens: Imagoverlies door Ranking the Stars
In de huidige serie van Ranking the Stars heeft Rob Goossens het niet makkelijk. Hoewel zijn rol als deskundige in RTL Boulevard eerder zijn bekendheid heeft vergroot, lijkt zijn deelname aan Ranking the Stars niet goed voor zijn imago. De manier waarop hij wordt afgebeeld in het programma heeft hem geen goed gedaan, en het lijkt erop dat zijn reputatie verder beschadigd wordt. Dit roept de vraag op waarom BN’ers zich toch aan dit soort programma’s onderwerpen, gezien de risico’s voor hun publieke beeld.
De Financiële Kant: Wat Verdienen BN’ers Aan Ranking the Stars?
Volgens Tina Nijkamp, die jarenlang aan het roer stond bij SBS 6, is het antwoord deels te vinden in de financiële beloning die deze BN’ers ontvangen voor hun deelname. In de podcast Tina’s TV Update legt ze uit dat de bedragen variëren afhankelijk van de status van de deelnemer.
Grote sterren zoals Gordon en Patty Brard kunnen tot wel 15.000 euro per aflevering verdienen. “Bij grote sterren, grote namen, moet je denken aan 10 tot 15 duizend euro per aflevering,” vertelt Nijkamp. Voor minder bekende of beginnende sterren ligt dat bedrag aanzienlijk lager, tussen de 2.000 en 3.000 euro per aflevering.
De Imagoschade van de Campagne
Een ander aspect van Ranking the Stars dat veel kritiek heeft opgeleverd, is de campagne “Start Loving, Stop Hating, Be Sweet” van RTL. Deze campagne, die gericht was op positieve televisie, lijkt in schril contrast te staan met de vaak negatieve sfeer van het programma. Critici, zoals Rob Goossens, beweren dat het programma zijn reputatie schaadt en afbreuk doet aan de positieve boodschap die RTL zich in het verleden had aangemeten. De kritiek op de show lijkt dus steeds sterker te worden, en de vraag blijft waarom sterren toch kiezen voor dit programma.
Conclusie: Het Prijskaartje van Ranking the Stars
Hoewel Ranking the Stars een flinke som geld oplevert voor de deelnemers, lijkt de balans tussen financiële beloning en imagoschade een moeilijke afweging voor veel BN’ers. Terwijl grote sterren zich waarschijnlijk geen zorgen hoeven te maken over de financiële impact van deelname, blijft de vraag of het programma op lange termijn nog steeds de moeite waard is voor hun imago. In de toekomst zullen we waarschijnlijk meer BN’ers zien afwegen of de prijs die ze voor deze media-aandacht betalen het echt waard is.
De familie Brandsteder heeft in stilte een lange en zware weg afgelegd. Achter de bekende televisiegezichten en het publieke leven schuilt al jaren een verhaal van zorg, aanpassing en blijvende beperkingen. Het draait om Bob Brandsteder, de minder bekende zoon van Ron Brandsteder en broer van Rick Brandsteder, wiens leven in 2017 abrupt veranderde door een ingrijpend 0ngeluk.
Een moment dat alles veranderde
Wat begon als een alledaagse situatie, eindigde in een drama met levenslange gevolgen. Bob kwam in 2017 ongelukkig ten val op een trap. De impact was direct voelbaar, maar de volledige ernst werd pas duidelijk na medische onderzoeken in het z!ekenhuis. Een MRI-scan bracht aan het licht dat de zenuwen in zijn arm losgeraakt waren van het ruggenmerg — een zeldzame en ingrijpende aandoening die grote gevolgen heeft voor bewegingsvrijheid en dagelijks functioneren.
Sinds dat moment kan Bob zijn arm niet meer gebruiken. Artsen waren duidelijk: herstel zoals hij dat ooit kende, is niet mogelijk. Het is een diagnose die niet alleen lichamelijk zwaar is, maar ook mentaal diepe sporen nalaat.
Leven met blijvende beperkingen
In de jaren na het 0ngeluk is de situatie nauwelijks veranderd. Ondanks intensieve begeleiding, fysiotherapie en medische consulten bleef de verlamming bestaan. Behandeling kon hooguit bijdragen aan kleine verbeteringen in houding en compensatie, maar de fundamentele schade bleef.
Voor de familie Brandsteder betekende dit een complete herinrichting van het dagelijks leven. Bob werd plotseling afhankelijker van zijn omgeving, iets wat voor iemand die gewend is zelfstandig te functioneren bijzonder confronterend kan zijn.
Zijn moeder Yvonne sprak daar eerder openhartig over. Ze gaf aan dat de fysieke situatie al jaren stabiel is, maar dat dit niet betekent dat het makkelijk wordt. “Je leert ermee leven,” zei ze, “maar het went nooit helemaal.”
Een gezin dat bijspringt
Om Bob zo goed mogelijk te ondersteunen, besloot de familie hem dichter bij zijn broer Rick te laten wonen. Er werd een woning voor hem geregeld in de buurt, zodat er altijd iemand in de nabijheid was die kon helpen waar nodig.
Dat besluit zegt veel over de onderlinge band binnen het gezin. Ondanks bekendheid, middelen en een druk bestaan koos de familie voor nabijheid en praktische steun. Niet vanuit plicht, maar vanuit zorg en betrokkenheid.
Toch blijft er ook een harde realiteit: geld, connecties en bekendheid kunnen veel mogelijk maken, maar ze kunnen geen wonderen verrichten. De medische wereld bood geen oplossing die Bob zijn oude leven kon teruggeven.
Mentale klap en langzaam herstel
Naast de fysieke gevolgen had het 0ngeluk ook een zware mentale impact. Ron Brandsteder vertelde eerder dat zijn zoon lange tijd diep zat. Het verlies van bewegingsvrijheid, toekomstplannen en vanzelfsprekendheid liet sporen na.
Voor een ouder is dat misschien wel het zwaarst: machteloos moeten toekijken hoe je kind worstelt met iets waar je niets aan kunt veranderen. Ron verwoordde het ooit treffend: hij zou zich niet kunnen voorstellen zelf met zo’n beperking te moeten leven.
Toch kwam er, na verloop van tijd, een kentering. Bob begon langzaam zijn nieuwe werkelijkheid te accepteren. Niet omdat hij geen verdriet meer voelde, maar omdat blijven vechten tegen het onvermijdelijke te veel energie kostte.
Leren leven met een nieuw perspectief
Acceptatie betekent niet opgeven. In het geval van Bob betekende het zoeken naar manieren om zijn leven opnieuw vorm te geven, binnen de grenzen die er nu eenmaal zijn. Kleine stappen, nieuwe routines en het opnieuw vinden van eigenwaarde buiten fysieke mogelijkheden.
Ron sprak daar met trots over. Over hoe zijn zoon, ondanks alles, weer vooruit durfde te kijken. Dat proces gaat met vallen en opstaan, maar het getuigt van veerkracht.
Voor buitenstaanders is zo’n traject vaak onzichtbaar. Er zijn geen grote interviews, geen publieke updates, geen dramatische momenten op televisie. Het is een stil gevecht, dat zich grotendeels achter gesloten deuren afspeelt.
Een bewuste keuze voor privacy
Die behoefte aan rust en afscherming werd onlangs opnieuw duidelijk bij het afscheid van Ron Brandsteder. De plechtigheid vond plaats in zeer besloten kring. Geen camera’s, geen publieke aanwezigheid, geen media-aandacht.
In de podcast Strikt Privé lichtte Evert Santegoeds toe dat hier bewust voor gekozen is. Hij gaf aan dat hij voldoende informatie had om pers te sturen, maar dat hij dat niet heeft gedaan uit respect voor de wens van de familie.
Volgens Santegoeds speelt Bob hierin een belangrijke rol. Hij zou er sterk de voorkeur aan geven om buiten beeld te blijven. Geen publieke aandacht, geen foto’s, geen verhalen — alleen ruimte om in rust te rouwen en te verwerken.
Respect boven sensatie
Die keuze werd breed gerespecteerd. In een tijd waarin alles wordt gedeeld en vastgelegd, is het opvallend en veelzeggend wanneer een bekende familie expliciet kiest voor stilte. Het onderstreept dat niet alles bedoeld is voor het publieke domein.
Voor Bob is die afscherming extra belangrijk. Zijn leven is al ingrijpend veranderd; extra aandacht zou weinig toevoegen en mogelijk zelfs belastend zijn.
Het laat zien dat achter bekende namen gewone mensen schuilgaan, met gewone zorgen, verdriet en kwetsbaarheid. Soms is het grootste gebaar juist het respecteren van grenzen.
Een verhaal dat blijft
Het verhaal van Bob Brandsteder is geen verhaal van snelle oplossingen of wonderbaarlijk herstel. Het is een verhaal over blijvende beperkingen, maar ook over aanpassing, familiebanden en menselijke veerkracht.
Het herinnert eraan dat niet elke strijd zichtbaar is en dat sommige gevolgen een leven lang meegaan. Tegelijk toont het hoe belangrijk steun, begrip en rust zijn in zulke situaties.
Voor de familie Brandsteder blijft Bob, boven alles, zoon en broer — niet een medisch dossier of een publiek verhaal. En misschien is dat wel de belangrijkste les uit dit stille, maar indringende verhaal.