Connect with us

Actueel

Dit is de jongen die zijn klasgenoot (13) doodstak 💔😢

Avatar foto

Published

on

Op zondag 24 februari 2025 werd de stad Schiedam opgeschrikt door een tragisch incident waarbij een 13-jarige jongen om het leven kwam door een steekpartij. Het drama voltrok zich aan de Fjorddal, waar het slachtoffer, een leerling van het Geuzencollege in Vlaardingen, werd neergestoken. De gebeurtenis heeft diepe sporen achtergelaten bij zowel de schoolgemeenschap als de stad.

 

De politie heeft direct na het incident een 13-jarige verdachte uit Schiedam aangehouden. De twee jongens zouden volgens schoolbronnen klasgenoten zijn geweest in de brugklas, een informatie die nog niet officieel is bevestigd door de politie. Het onderzoek naar de exacte toedracht en achtergrond van het steekincident is in volle gang.

Een schok voor de schoolgemeenschap

Het nieuws over het fatale incident kwam hard aan op het Geuzencollege. Een woordvoerder van Lentiz Onderwijsgroep, waar de school onder valt, sprak van een grote schok binnen de school. “Je begint de krokusvakantie en dan gebeurt er plotseling zoiets verschrikkelijks. Het is moeilijk te bevatten,” verklaarde de woordvoerder.

Uit respect voor het slachtoffer en als ondersteuning voor de leerlingen en medewerkers is er binnen de school een gedenkplek ingericht. Leerlingen kunnen hier bloemen neerleggen en hun gedachten en herinneringen delen door middel van kaartjes. “We willen een plek bieden waar mensen hun emoties kwijt kunnen en steun kunnen vinden bij elkaar,” voegde de woordvoerder toe. De school zet zich in om adequate hulp en begeleiding te bieden aan iedereen die door deze gebeurtenis is geraakt.

Onderzoek en extra toezicht

De politie heeft in de directe omgeving van de plaats delict extra toezicht aangekondigd en blijft intensief onderzoek doen naar de omstandigheden rondom de steekpartij. Een mes is in de nabijheid van de plek gevonden en wordt onderzocht op verband met het incident. De autoriteiten hebben laten weten dat ze de situatie nauwlettend in de gaten houden en bekijken welke vormen van ondersteuning en hulp nodig zijn voor de betrokkenen.

Naast het forensische onderzoek wordt er ook gekeken naar de achterliggende oorzaak van de steekpartij. Was er sprake van een conflict? Was het een uit de hand gelopen ruzie of speelde er iets structurelers op school of in de sociale omgeving van de betrokkenen? Deze vragen zijn van cruciaal belang om te begrijpen hoe dit tragische voorval heeft kunnen gebeuren en om te voorkomen dat iets dergelijks zich herhaalt.

Rouw en ondersteuning

De nasleep van deze tragedie raakt niet alleen de school, maar ook de bredere gemeenschap van Schiedam. Familieleden van het slachtoffer verkeren in diepe rouw. “We zijn met zijn dertienen,” zei een familielid, waarmee hij de omvang van het verlies onderstreepte. De impact van deze gebeurtenis zal nog lange tijd voelbaar zijn, zowel voor de directe familie als voor vrienden, klasgenoten en docenten.

Naast de gedenkplek op school wordt er ook gekeken naar bredere initiatieven om de gemeenschap te ondersteunen. De gemeente Schiedam en hulporganisaties werken samen om te zorgen voor psychologische hulp voor degenen die daar behoefte aan hebben. Burgemeester Cor Lamers sprak zijn medeleven uit: “Dit is een onvoorstelbaar verdrietige situatie. Een jong leven is verloren gegaan en dat raakt ons allemaal diep. We zullen er alles aan doen om steun te bieden waar nodig.”

Sociale impact en discussie over geweld onder jongeren

Dit incident heeft ook een bredere discussie aangewakkerd over het toenemende geweld onder jongeren. In Nederland zijn er de afgelopen jaren vaker steekincidenten geweest waarbij minderjarigen betrokken waren. Het roept vragen op over de rol van opvoeding, schoolbeleid en het sociale klimaat waarin jongeren opgroeien.

Veel experts pleiten voor extra maatregelen om messenbezit onder jongeren terug te dringen. Steeds vaker worden er preventieve maatregelen genomen, zoals wapencontroles rond scholen en bewustwordingscampagnes over de gevaren van messen. Dit incident onderstreept opnieuw de urgentie van dergelijke initiatieven.

De rol van sociale media

Naast de directe schok en het verdriet, heeft de zaak ook op sociale media veel losgemaakt. Er circuleren berichten en speculaties over de aanleiding van het incident. De politie roept mensen op om geen onjuiste informatie te verspreiden en vraagt getuigen om zich te melden. “We begrijpen dat dit een ingrijpende gebeurtenis is, maar het is belangrijk om het onderzoek niet te verstoren met geruchten en speculaties,” aldus een politiewoordvoerder.

De kracht van sociale media kan in dit soort situaties zowel steunend als destructief zijn. Terwijl veel mensen hun medeleven betuigen en steun uitspreken voor de familie van het slachtoffer, kan de verspreiding van ongefundeerde verhalen de situatie verder compliceren en extra pijn veroorzaken voor de betrokkenen.

Wat nu?

Terwijl het onderzoek doorgaat en de gemeenschap rouwt, blijft de vraag hoe een dergelijk incident in de toekomst voorkomen kan worden. Het is duidelijk dat er meer aandacht nodig is voor de problematiek van jeugdgeweld en de preventie daarvan. Scholen, ouders en beleidsmakers zullen samen moeten werken om een veiligere omgeving te creëren waarin jongeren leren omgaan met conflicten zonder geweld.

Voor nu ligt de prioriteit bij het steunen van de nabestaanden en het verlenen van hulp aan de school en de omgeving. De gemeente en hulpinstanties blijven actief betrokken bij het proces van rouwverwerking en preventie.

Dit tragische incident in Schiedam laat zien hoe belangrijk het is om in te zetten op preventie, steun en educatie. De impact ervan zal nog lange tijd voelbaar blijven, maar de hoop is dat uit deze tragedie lessen worden getrokken die toekomstige incidenten kunnen helpen voorkomen.

Actueel

“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Avatar foto

Published

on

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”

Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt

Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.

Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.

“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”

Zeven jaar vechten zonder pauze

Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.

Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.

“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd

Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.

“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.

Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.

“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”

Een ingreep zonder garanties

Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.

Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.

“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm

Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.

“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”

Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.

Herstel is meer dan cijfers

Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.

“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”

Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt

Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.

Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.

“Ik heb het overleefd,” zegt Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”

Voorzichtig vooruitkijken

Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.

Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.

En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.

Continue Reading