Actueel
Dit is de jongen die zijn klasgenoot (13) doodstak 💔😢
Op zondag 24 februari 2025 werd de stad Schiedam opgeschrikt door een tragisch incident waarbij een 13-jarige jongen om het leven kwam door een steekpartij. Het drama voltrok zich aan de Fjorddal, waar het slachtoffer, een leerling van het Geuzencollege in Vlaardingen, werd neergestoken. De gebeurtenis heeft diepe sporen achtergelaten bij zowel de schoolgemeenschap als de stad.
De politie heeft direct na het incident een 13-jarige verdachte uit Schiedam aangehouden. De twee jongens zouden volgens schoolbronnen klasgenoten zijn geweest in de brugklas, een informatie die nog niet officieel is bevestigd door de politie. Het onderzoek naar de exacte toedracht en achtergrond van het steekincident is in volle gang.
Een schok voor de schoolgemeenschap
Het nieuws over het fatale incident kwam hard aan op het Geuzencollege. Een woordvoerder van Lentiz Onderwijsgroep, waar de school onder valt, sprak van een grote schok binnen de school. “Je begint de krokusvakantie en dan gebeurt er plotseling zoiets verschrikkelijks. Het is moeilijk te bevatten,” verklaarde de woordvoerder.
Uit respect voor het slachtoffer en als ondersteuning voor de leerlingen en medewerkers is er binnen de school een gedenkplek ingericht. Leerlingen kunnen hier bloemen neerleggen en hun gedachten en herinneringen delen door middel van kaartjes. “We willen een plek bieden waar mensen hun emoties kwijt kunnen en steun kunnen vinden bij elkaar,” voegde de woordvoerder toe. De school zet zich in om adequate hulp en begeleiding te bieden aan iedereen die door deze gebeurtenis is geraakt.
Onderzoek en extra toezicht
De politie heeft in de directe omgeving van de plaats delict extra toezicht aangekondigd en blijft intensief onderzoek doen naar de omstandigheden rondom de steekpartij. Een mes is in de nabijheid van de plek gevonden en wordt onderzocht op verband met het incident. De autoriteiten hebben laten weten dat ze de situatie nauwlettend in de gaten houden en bekijken welke vormen van ondersteuning en hulp nodig zijn voor de betrokkenen.
Naast het forensische onderzoek wordt er ook gekeken naar de achterliggende oorzaak van de steekpartij. Was er sprake van een conflict? Was het een uit de hand gelopen ruzie of speelde er iets structurelers op school of in de sociale omgeving van de betrokkenen? Deze vragen zijn van cruciaal belang om te begrijpen hoe dit tragische voorval heeft kunnen gebeuren en om te voorkomen dat iets dergelijks zich herhaalt.
Rouw en ondersteuning
De nasleep van deze tragedie raakt niet alleen de school, maar ook de bredere gemeenschap van Schiedam. Familieleden van het slachtoffer verkeren in diepe rouw. “We zijn met zijn dertienen,” zei een familielid, waarmee hij de omvang van het verlies onderstreepte. De impact van deze gebeurtenis zal nog lange tijd voelbaar zijn, zowel voor de directe familie als voor vrienden, klasgenoten en docenten.
Naast de gedenkplek op school wordt er ook gekeken naar bredere initiatieven om de gemeenschap te ondersteunen. De gemeente Schiedam en hulporganisaties werken samen om te zorgen voor psychologische hulp voor degenen die daar behoefte aan hebben. Burgemeester Cor Lamers sprak zijn medeleven uit: “Dit is een onvoorstelbaar verdrietige situatie. Een jong leven is verloren gegaan en dat raakt ons allemaal diep. We zullen er alles aan doen om steun te bieden waar nodig.”
Sociale impact en discussie over geweld onder jongeren
Dit incident heeft ook een bredere discussie aangewakkerd over het toenemende geweld onder jongeren. In Nederland zijn er de afgelopen jaren vaker steekincidenten geweest waarbij minderjarigen betrokken waren. Het roept vragen op over de rol van opvoeding, schoolbeleid en het sociale klimaat waarin jongeren opgroeien.
Veel experts pleiten voor extra maatregelen om messenbezit onder jongeren terug te dringen. Steeds vaker worden er preventieve maatregelen genomen, zoals wapencontroles rond scholen en bewustwordingscampagnes over de gevaren van messen. Dit incident onderstreept opnieuw de urgentie van dergelijke initiatieven.
De rol van sociale media
Naast de directe schok en het verdriet, heeft de zaak ook op sociale media veel losgemaakt. Er circuleren berichten en speculaties over de aanleiding van het incident. De politie roept mensen op om geen onjuiste informatie te verspreiden en vraagt getuigen om zich te melden. “We begrijpen dat dit een ingrijpende gebeurtenis is, maar het is belangrijk om het onderzoek niet te verstoren met geruchten en speculaties,” aldus een politiewoordvoerder.
De kracht van sociale media kan in dit soort situaties zowel steunend als destructief zijn. Terwijl veel mensen hun medeleven betuigen en steun uitspreken voor de familie van het slachtoffer, kan de verspreiding van ongefundeerde verhalen de situatie verder compliceren en extra pijn veroorzaken voor de betrokkenen.
Wat nu?
Terwijl het onderzoek doorgaat en de gemeenschap rouwt, blijft de vraag hoe een dergelijk incident in de toekomst voorkomen kan worden. Het is duidelijk dat er meer aandacht nodig is voor de problematiek van jeugdgeweld en de preventie daarvan. Scholen, ouders en beleidsmakers zullen samen moeten werken om een veiligere omgeving te creëren waarin jongeren leren omgaan met conflicten zonder geweld.
Voor nu ligt de prioriteit bij het steunen van de nabestaanden en het verlenen van hulp aan de school en de omgeving. De gemeente en hulpinstanties blijven actief betrokken bij het proces van rouwverwerking en preventie.
Dit tragische incident in Schiedam laat zien hoe belangrijk het is om in te zetten op preventie, steun en educatie. De impact ervan zal nog lange tijd voelbaar blijven, maar de hoop is dat uit deze tragedie lessen worden getrokken die toekomstige incidenten kunnen helpen voorkomen.
Martijn Krabbé heeft dinsdagavond bij RTL Tonight een van de meest openhartige interviews uit zijn carrière gegeven. Niet als presentator, maar als mens. Samen met zijn vrouw Deborah zat hij aan de keukentafel en sprak hij over zijn z!ekte, zijn angsten en de manier waarop hij probeert om het leven, ondanks alles, zo vol mogelijk te blijven leven. De 57-jarige televisiepersoonlijkheid kampt met een ongeneeslijke vorm van longk*nker met uitzaaiingen, een realiteit die zijn blik op alles voorgoed heeft veranderd.
Geen angst voor het einde, wel voor wat achterblijft
Wat direct opvalt in het gesprek, is de kalme manier waarop Martijn spreekt over iets wat voor veel mensen onuitspreekbaar is. Hij benadrukt dat zijn grootste angst niet ligt bij wat hem zelf te wachten staat, maar bij de mensen die hij straks moet achterlaten. Zijn vrouw Deborah en hun kinderen staan daarbij centraal.
“Mijn angst gaat eigenlijk altijd over hen,” vertelt hij. Vooral ’s nachts komen die gedachten hard binnen. “In de nacht ben je alleen. Dan is er geen afleiding, geen drukte, geen gesprekken. Dan kunnen zorgen zich opstapelen en kan ik echt wakker liggen.” Toch weigert Martijn om zich door die angst te laten verlammen. “Je wordt weer wakker, je staat op en je maakt er iets van. Elke dag telt.”
Leven met scherpte en dankbaarheid
Sinds duidelijk is dat genezing niet meer mogelijk is, leeft Martijn met een andere intensiteit. Hij noemt het confronterend, maar ook verhelderend. Waar het leven vroeger soms aan hem voorbij leek te razen, staat hij nu bewuster stil bij kleine momenten. “Je bent altijd bezig, altijd onderweg. En dan ineens word je gedwongen om te kijken. En dan zie je pas hoe mooi alles eigenlijk is.”
Die scherpte zit niet alleen in grote inzichten, maar juist in alledaagse dingen: samen ontbijten, een gesprek voeren zonder haast, lachen om kleine absurditeiten. Martijn spreekt over het belang van geen enkele dag als vanzelfsprekend te beschouwen. “Geen dag zomaar verspillen,” zegt hij resoluut. “Elke dag is er één.”
De wens om zijn gezin ‘goed’ achter te laten
Een terugkerend thema in het gesprek is Martijns diepe wens om zijn gezin zo goed mogelijk achter te laten. Hij weet dat hij hen niet kan behoeden voor verdriet, maar wil wel alles doen om hen zo sterk mogelijk te maken voor wat komt. “Ik zou ze het liefst gelukkig achterlaten,” zegt hij eerlijk. “Maar dat is misschien te veel gevraagd. Wat ik wel kan doen, is er nu zijn. Praten. Dingen zeggen die anders misschien nooit gezegd zouden worden.”
Die openheid typeert het gesprek aan tafel. Er is ruimte voor emotie, maar ook voor realisme. Martijn en Deborah vermijden grote woorden, maar laten zien hoe belangrijk eerlijkheid is, juist in moeilijke tijden.
Deborah als houvast in de nacht
Deborah speelt een cruciale rol in hoe Martijn met zijn z!ekte omgaat. Hij noemt haar zonder aarzeling zijn houvast. “Ik mag haar altijd wakker maken,” vertelt hij. “Ook midden in de nacht. Al is het elke nacht.” Deborah knikt en glimlacht. “Als dat geen echte liefde is,” zegt Martijn zacht.
Deborah bevestigt dat die gesprekken soms zwaar zijn, maar benadrukt dat ze proberen er niet in te blijven hangen. “We willen het leven zo normaal mogelijk blijven leven,” zegt ze. Dat betekent ook: blijven lachen, blijven plannen maken, blijven kijken naar wat wél kan.
Praten over het ondenkbare
Een van de meest aangrijpende momenten in het interview is wanneer Martijn vertelt dat hij samen met zijn familie zijn laatste rustplaats heeft uitgezocht. Dat klinkt zwaar, maar ook hier weet hij het verhaal te laden met menselijkheid en zelfs humor. Samen met zijn vader, Jeroen Krabbé, bezocht hij de plek waar hij uiteindelijk begraven zal worden.
“Het is misschien gek om te zeggen,” vertelt Martijn, “maar ik heb nog nooit zo gelachen.” Zijn vader maakte zelfs grapjes tijdens het regelen. “Hij vroeg of hij nog een annuleringsverzekering kon afsluiten.” Het moment was intens, maar ook verbindend. De plek ligt vast: naast zijn oma.
Humor als familietrek
Volgens Martijn zegt dat veel over zijn familie. “Mijn vader stond letterlijk met één been in mijn toekomstige graf en met het andere in het graf van zijn moeder,” vertelt hij. “En als je dan nog kunt lachen, dan kom je uit een heel bijzonder gezin.” Die combinatie van ernst en luchtigheid zit diep verankerd in wie ze zijn.
Het bezoek aan de begraafplaats werd zo geen moment van louter verdriet, maar ook van verbondenheid. “Ik dacht alleen maar: wat heb ik toch geweldige ouders,” zegt Martijn dankbaar.
Openheid als nalatenschap
Wat Martijn vooral wil nalaten, is geen groots statement, maar eerlijkheid. Hij praat openlijk met zijn kinderen, niet om hen bang te maken, maar om hen mee te nemen in wat er gebeurt. “Ik wil dat ze weten wat er speelt. Dat ze niet achteraf denken: had ik dit maar gevraagd, had ik dat maar gezegd.”
Die openheid geldt ook voor het publiek. Door zijn verhaal te delen, hoopt Martijn iets los te maken bij anderen. Niet medelijden, maar bewustwording. “Sta vaker stil,” lijkt hij te zeggen. “Niet pas als het moet.”
Geen slachtofferrol, wel kwetsbaarheid
Opvallend is dat Martijn zich nergens als slachtoffer neerzet. Hij ontkent de zwaarte niet, maar weigert zich erin te verliezen. Zijn toon is rustig, soms zelfs licht. Dat maakt het gesprek des te indringender. Het is geen televisie voor effect, maar een inkijk in hoe iemand probeert om waardig en bewust om te gaan met iets wat niemand ooit wil meemaken.
Dankbaarheid als rode draad
Aan het einde van het gesprek overheerst geen wanhoop, maar dankbaarheid. Voor zijn gezin. Voor zijn ouders. Voor de liefde die hij voelt en ontvangt. “We hebben er echt iets van gemaakt,” zegt hij over het bezoek aan zijn laatste rustplaats. Die zin lijkt symbool te staan voor hoe hij nu leeft: niet wegkijken, maar er iets van maken.
Martijn Krabbé laat met dit gesprek zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar kracht. Dat praten over angst niet betekent dat je opgeeft, maar dat je durft te leven met alles wat erbij hoort. En misschien is dat wel zijn grootste nalatenschap: laten zien dat zelfs in de moeilijkste fase van het leven ruimte blijft voor liefde, humor en betekenis.