Actueel
Dit is de jongen die zijn klasgenoot (13) doodstak 💔😢
Op zondag 24 februari 2025 werd de stad Schiedam opgeschrikt door een tragisch incident waarbij een 13-jarige jongen om het leven kwam door een steekpartij. Het drama voltrok zich aan de Fjorddal, waar het slachtoffer, een leerling van het Geuzencollege in Vlaardingen, werd neergestoken. De gebeurtenis heeft diepe sporen achtergelaten bij zowel de schoolgemeenschap als de stad.
De politie heeft direct na het incident een 13-jarige verdachte uit Schiedam aangehouden. De twee jongens zouden volgens schoolbronnen klasgenoten zijn geweest in de brugklas, een informatie die nog niet officieel is bevestigd door de politie. Het onderzoek naar de exacte toedracht en achtergrond van het steekincident is in volle gang.
Een schok voor de schoolgemeenschap
Het nieuws over het fatale incident kwam hard aan op het Geuzencollege. Een woordvoerder van Lentiz Onderwijsgroep, waar de school onder valt, sprak van een grote schok binnen de school. “Je begint de krokusvakantie en dan gebeurt er plotseling zoiets verschrikkelijks. Het is moeilijk te bevatten,” verklaarde de woordvoerder.
Uit respect voor het slachtoffer en als ondersteuning voor de leerlingen en medewerkers is er binnen de school een gedenkplek ingericht. Leerlingen kunnen hier bloemen neerleggen en hun gedachten en herinneringen delen door middel van kaartjes. “We willen een plek bieden waar mensen hun emoties kwijt kunnen en steun kunnen vinden bij elkaar,” voegde de woordvoerder toe. De school zet zich in om adequate hulp en begeleiding te bieden aan iedereen die door deze gebeurtenis is geraakt.
Onderzoek en extra toezicht
De politie heeft in de directe omgeving van de plaats delict extra toezicht aangekondigd en blijft intensief onderzoek doen naar de omstandigheden rondom de steekpartij. Een mes is in de nabijheid van de plek gevonden en wordt onderzocht op verband met het incident. De autoriteiten hebben laten weten dat ze de situatie nauwlettend in de gaten houden en bekijken welke vormen van ondersteuning en hulp nodig zijn voor de betrokkenen.
Naast het forensische onderzoek wordt er ook gekeken naar de achterliggende oorzaak van de steekpartij. Was er sprake van een conflict? Was het een uit de hand gelopen ruzie of speelde er iets structurelers op school of in de sociale omgeving van de betrokkenen? Deze vragen zijn van cruciaal belang om te begrijpen hoe dit tragische voorval heeft kunnen gebeuren en om te voorkomen dat iets dergelijks zich herhaalt.
Rouw en ondersteuning
De nasleep van deze tragedie raakt niet alleen de school, maar ook de bredere gemeenschap van Schiedam. Familieleden van het slachtoffer verkeren in diepe rouw. “We zijn met zijn dertienen,” zei een familielid, waarmee hij de omvang van het verlies onderstreepte. De impact van deze gebeurtenis zal nog lange tijd voelbaar zijn, zowel voor de directe familie als voor vrienden, klasgenoten en docenten.
Naast de gedenkplek op school wordt er ook gekeken naar bredere initiatieven om de gemeenschap te ondersteunen. De gemeente Schiedam en hulporganisaties werken samen om te zorgen voor psychologische hulp voor degenen die daar behoefte aan hebben. Burgemeester Cor Lamers sprak zijn medeleven uit: “Dit is een onvoorstelbaar verdrietige situatie. Een jong leven is verloren gegaan en dat raakt ons allemaal diep. We zullen er alles aan doen om steun te bieden waar nodig.”
Sociale impact en discussie over geweld onder jongeren
Dit incident heeft ook een bredere discussie aangewakkerd over het toenemende geweld onder jongeren. In Nederland zijn er de afgelopen jaren vaker steekincidenten geweest waarbij minderjarigen betrokken waren. Het roept vragen op over de rol van opvoeding, schoolbeleid en het sociale klimaat waarin jongeren opgroeien.
Veel experts pleiten voor extra maatregelen om messenbezit onder jongeren terug te dringen. Steeds vaker worden er preventieve maatregelen genomen, zoals wapencontroles rond scholen en bewustwordingscampagnes over de gevaren van messen. Dit incident onderstreept opnieuw de urgentie van dergelijke initiatieven.
De rol van sociale media
Naast de directe schok en het verdriet, heeft de zaak ook op sociale media veel losgemaakt. Er circuleren berichten en speculaties over de aanleiding van het incident. De politie roept mensen op om geen onjuiste informatie te verspreiden en vraagt getuigen om zich te melden. “We begrijpen dat dit een ingrijpende gebeurtenis is, maar het is belangrijk om het onderzoek niet te verstoren met geruchten en speculaties,” aldus een politiewoordvoerder.
De kracht van sociale media kan in dit soort situaties zowel steunend als destructief zijn. Terwijl veel mensen hun medeleven betuigen en steun uitspreken voor de familie van het slachtoffer, kan de verspreiding van ongefundeerde verhalen de situatie verder compliceren en extra pijn veroorzaken voor de betrokkenen.
Wat nu?
Terwijl het onderzoek doorgaat en de gemeenschap rouwt, blijft de vraag hoe een dergelijk incident in de toekomst voorkomen kan worden. Het is duidelijk dat er meer aandacht nodig is voor de problematiek van jeugdgeweld en de preventie daarvan. Scholen, ouders en beleidsmakers zullen samen moeten werken om een veiligere omgeving te creëren waarin jongeren leren omgaan met conflicten zonder geweld.
Voor nu ligt de prioriteit bij het steunen van de nabestaanden en het verlenen van hulp aan de school en de omgeving. De gemeente en hulpinstanties blijven actief betrokken bij het proces van rouwverwerking en preventie.
Dit tragische incident in Schiedam laat zien hoe belangrijk het is om in te zetten op preventie, steun en educatie. De impact ervan zal nog lange tijd voelbaar blijven, maar de hoop is dat uit deze tragedie lessen worden getrokken die toekomstige incidenten kunnen helpen voorkomen.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.