Actueel
Diepe rouw bij Monique Westenberg: ‘Mijn kindje is heengegaan.’
Voor Monique Westenberg blijft 12 december een dag met een gouden randje, ondanks het verdriet dat eraan kleeft. Deze datum markeert de geboortedag van haar geliefde hond Dunya, die in 2018 op 14-jarige leeftijd is 0verleden. Monique liet haar destijds insl*pen, omdat Dunya leed aan een hersentum0r en spieruitval.
Een bijzondere herinnering
Op Instagram deelt Monique een emotioneel eerbetoon aan haar trouwe viervoeter. In haar Story schrijft ze: “12-12, de datum waarop deze mooiste ziel werd geboren. Dankzij haar mocht ik 14 jaar onvoorwaardelijke liefde ervaren. 12-12 blijft voor mij een bijzondere datum. Ik weet zeker dat ze altijd bij me is!” Bij de tekst plaatst ze een ontroerende foto van Dunya, een ode aan de hond die jarenlang haar steun en toeverlaat was.
Kinderboek als herinnering
Dunya’s 0verlijden had een diepe impact op Monique, die haar verdriet besloot om te zetten in iets tastbaars. In 2019 bracht ze een kinderboek uit over haar geliefde hond. Het boek, geïllustreerd met prachtige tekeningen, vertelt het verhaal van haar leven met Dunya en biedt kinderen een manier om afscheid en verlies te begrijpen.
“Ik wilde mijn verdriet verwerken door het te delen,” schreef Monique destijds op Instagram. “Ons verhaal, ons leven samen op papier. Hoe leg je aan een kind uit dat een huisdier oud of z!ek is? Of dat het naar de hemel gaat? Maar ook: hoe maak je duidelijk dat een huisdier familie is en dat je er goed voor moet zorgen?”
Dunya leeft voort
Volgens Monique blijft Dunya altijd een plek in haar hart en herinneringen houden. Het kinderboek is haar manier om Dunya’s nalatenschap door te geven aan kinderen, zodat zij de waarde van een huisdier kunnen leren begrijpen. “Dunya was mijn meisje, mijn wereld. Ze verdient het om door te leven in de hartjes van kindjes,” aldus Monique.
Een dag vol betekenis
Hoewel het gemis groot blijft, blijft 12 december een speciale dag voor Monique. Het is een moment van reflectie, herinnering en liefde voor de viervoeter die 14 jaar lang een bijzondere plek in haar leven innam. Met haar woorden en het kinderboek zorgt Monique ervoor dat Dunya niet vergeten wordt.
Het was een ogenschijnlijk normale ochtend toen Tori, slechts vijftien jaar oud, haar ouders in allerijl hun koffers zag pakken. Haar vader, met een ernstige blik in zijn ogen, kondigde aan: “We hebben de kinderbescherming gebeld, zij zullen komen om je op te halen.”
Deze woorden markeerden het begin van een abrupte en hartverscheurende scheiding. Tori en haar jongere broers, Lucas en Ben, werden plotseling uit hun vertrouwde omgeving gerukt en overgeleverd aan het onbekende.
Hun wereld werd gekanteld; wat volgde was een reeks overplaatsingen naar verschillende pleeggezinnen, waarbij elk kind geïsoleerd raakte van de anderen. Dit was het begin van een moeizame reis door een systeem dat zowel onpersoonlijk als onvoorspelbaar was.
Strijd
Gescheiden van haar broers en zonder duidelijke uitleg of toekomst, begon Tori’s strijd tegen de omstandigheden. Haar leven veranderde van een zorgeloze kindertijd naar een strijd om te overleven.
De pleeggezinnen waarin ze terechtkwam varieerden van onverschillig tot koud, waardoor ze zich vaak ongewenst en alleen voelde. Deze emotionele en fysieke isolatie dwong Tori om op jonge leeftijd volwassen te worden, terwijl ze leerde navigeren door een leven vol onzekerheden.
Haar pad werd gekenmerkt door momenten van diepe eenzaamheid en strijd, maar ook door een groeiend gevoel van zelfstandigheid en veerkracht.
Doorzettingsvermogen
Ondanks de ontberingen leerde Tori zichzelf te onderhouden door te werken in verschillende bijbaantjes. Van het schoonmaken van auto’s tot het assisteren in restaurants, elke job bracht haar een stap dichter bij zelfvoorziening.
Deze periode van haar leven was gevuld met kleine overwinningen en grote verliezen, maar haar drijfveer bleef hetzelfde: het herenigen met haar broers en het opbouwen van een stabiele toekomst. Haar vastberadenheid leidde ertoe dat ze genoeg spaarde om te investeren in haar opleiding, een pad dat ze hoopte dat uiteindelijk zou leiden naar een beter leven voor zowel haarzelf als haar broers.
Hereniging
Jaren nadat ze het pleegzorgsysteem had verlaten en een carrière in de retail had opgebouwd, kwam er een onverwachte wending. Op een dag, net toen ze zich comfortabel voelde in haar nieuwe rol als winkelmanager en in haar recent betrokken appartement, klopten haar ouders aan haar deur.
Hun plotselinge verschijning, met koffers en glimlachen alsof er nooit iets was voorgevallen, confronteerde Tori met een verleden dat ze had geprobeerd achter zich te laten. Hun verzoek om onderdak, alsof ze het recht hadden om haar leven binnen te dringen na zoveel jaren van afwezigheid, bracht een stortvloed aan onopgeloste gevoelens naar boven.
Toekomst
De beslissing van Tori om haar ouders de deur te wijzen was niet alleen een daad van zelfbehoud, maar ook een symbolische afsluiting van een hoofdstuk dat haar jarenlang had achtervolgd.
Deze daad van afwijzing gaf haar de ruimte om zich volledig te richten op het vinden van haar broers en het opbouwen van een leven dat vrij was van het verleden. Het was een moment van bevrijding en empowerment, een bevestiging dat ze ondanks alle tegenslagen haar eigen pad kon kiezen.