Actueel
De heilige voorwerpen in de kist van paus Franciscus
In de laatste dagen van zijn leven maakte paus Franciscus, geliefd over de hele wereld om zijn nederigheid en compassie, een keuze die zijn hele pontificaat samenvat. Zelfs in de d00d wist hij af te wijken van eeuwenoude Vaticaanse tradities – niet uit rebellie, maar uit oprechte overtuiging. Zijn begrafenis, gepland voor zaterdag 26 april op het Sint-Pietersplein, zal geen pompeus afscheid zijn. In plaats daarvan wordt het een sobere en betekenisvolle ceremonie, doordrenkt van symboliek en persoonlijke elementen die iets vertellen over de man die Jorge Mario Bergoglio was.
Een paus van het volk – tot het einde
Paus Franciscus 0verleed op maandag op 88-jarige leeftijd, na complicaties veroorzaakt door een beroerte en hartfalen. Hij had wekenlang gevochten tegen een zware longontsteking en leek zich langzaam te herstellen. Toch verslechterde zijn toestand plotseling. In zijn laatste uren sprak hij zijn dankbaarheid uit tegen zijn persoonlijke verpleger Massimiliano Strappetti – een man die hem trouw bijstond tijdens zijn zwaarste momenten. “Bedankt dat je me terug naar het plein hebt gebracht,” waren zijn laatste woorden. Een verwijzing naar de rit in de pausmobiel op Paaszondag, zijn laatste verschijning in het openbaar.
Die rit was symbolisch en spontaan. Franciscus twijfelde nog of hij het fysiek aan zou kunnen, maar wilde dicht bij de mensen zijn. Daar, tussen de gelovigen op het Sint-Pietersplein, zwaaiend naar kinderen en zegenend met een vermoeide glimlach, nam hij onbewust al afscheid. Het was typerend voor zijn hele pontificaat: dichtbij het volk, eenvoudig en vol toewijding.
Zijn laatste rustplaats: een bewuste breuk met de traditie
Wat volgde na zijn 0verlijden was allesbehalve traditioneel. Waar eerdere pausen vaak werden bijgezet in monumentale, driedubbele d00dskisten van cipreshout, lood en eiken, koos Franciscus voor eenvoud. Zijn kist is van onbewerkt hout, bekleed met een dunne laag zink – een bewuste keuze die zijn toewijding aan nederigheid onderstreept. Geen fluweel, geen gouden details. Slechts een houten doos, waarin zijn lichaam in alle rust ligt.
Op foto’s die het Vaticaan verspreidde, is te zien hoe Franciscus vredig ligt opgebaard. Hij draagt rode liturgische gewaden, symbool voor het martelaarschap van Christus. In zijn handen ligt een rozenkrans, zachtjes gevouwen. Naast hem zijn enkele betekenisvolle voorwerpen gelegd: zijn pauselijke mijter, zijn staf en een set munten geslagen tijdens zijn pausdom. Ook bevat de kist een ‘rogito’ – een verzegeld document waarin zijn levensloop en pontificaat worden samengevat. Aan zijn vinger zit de Vissersring, traditioneel een symbool van pauselijke autoriteit. Deze ring zal na de ceremonie ritueel worden gebroken, om het einde van zijn ambt te markeren.
Geen publieke opbaring, wel persoonlijke r0uw
In tegenstelling tot eerdere pauselijke uitvaarten, waarbij het lichaam van de paus werd opgebaard op een verhoging in de Sint-Pietersbasiliek, kiest het Vaticaan ditmaal voor intimiteit. Franciscus zal vanaf woensdag wel te zien zijn in de basiliek, maar niet op een katafalk. Zijn kist staat op vloerniveau, zodat bezoekers hem op gelijke hoogte kunnen groeten. Vlakbij brandt een paaskaars – het stille symbool van geloof, licht en hoop.
Wat ook opvalt: Franciscus zal niet worden bijgezet in de traditionele pauselijke crypte onder de Sint Pieter. In plaats daarvan kiest hij voor een eenvoudiger graf in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een bedevaartsoord in het hart van Rome waar hij vaak te vinden was. Deze keuze bevestigt nogmaals zijn wens om een paus onder de mensen te blijven, ook na de d00d.
Wie was Massimiliano Strappetti?
De man aan wie Franciscus zijn laatste woorden richtte, Massimiliano Strappetti, is zelf geen publieke figuur. Toch speelde hij een sleutelrol in de laatste jaren van de paus. Strappetti, een ervaren verpleegkundige, werkte eerder op de intensive care van het Gemelli-ziekenhuis in Rome. Door zijn kalme aard en deskundigheid werd hij door maar liefst drie pausen vertrouwd: Johannes Paulus II, Benedictus XVI en uiteindelijk Franciscus zelf. In 2022 werd hij benoemd tot persoonlijk gezondheidsadviseur van de paus.
Strappetti’s Facebookpagina is eenvoudig, gevuld met foto’s van familie en zijn favoriete voetbalclub Lazio. Geen verwijzingen naar zijn werk, geen publieke profilering. Juist die bescheidenheid maakte hem zo geliefd bij Franciscus, die zelf allergisch was voor uiterlijk vertoon. Hun band ging verder dan zorg – er was wederzijds respect en vriendschap. En dat maakt het des te betekenisvoller dat Strappetti de laatste woorden van de paus mocht horen.
Een begrafenis die zijn leven weerspiegelt
De uitvaart van paus Franciscus zal plaatsvinden op zaterdag 26 april om 10.00 uur lokale tijd. De ceremonie wordt gehouden op het Sint-Pietersplein en geleid door kardinaal Kevin Joseph Farrell, de huidige camerlengo. Tienduizenden pelgrims worden verwacht, evenals staatshoofden, geestelijken en mensen uit alle hoeken van de wereld. Toch zal het geen bombastisch afscheid worden, maar een ingetogen eerbetoon.
Tijdens de ceremonie zal de Litanie der Heiligen worden gezongen, en na afloop zal de kist worden overgebracht naar de Basiliek van Santa Maria Maggiore. Daar zal Franciscus ter ruste worden gelegd – in lijn met zijn wens om begraven te worden op een plek waar hij zich thuis voelde.
Zijn laatste les: eenvoud als kracht
Tot het laatste moment bleef paus Franciscus trouw aan zijn waarden: soberheid, mededogen en dienstbaarheid. Hij gaf de voorkeur aan kleine gebaren boven grote woorden. Hij leefde dicht bij het volk, at eenvoudige maaltijden, reed in een Fiat en woonde in een eenvoudig appartement in plaats van het pauselijk paleis. Voor hem was nederigheid geen modewoord, maar een levenshouding.
Zijn begrafenis is daar een verlengstuk van. Geen luxe, geen glimmende kist, geen dure processies – alleen een man, een missie, en een diepe liefde voor de wereld die hij diende. Zijn graf mag dan bescheiden zijn, maar zijn nalatenschap is groots.
De kracht van symboliek
De kist van paus Franciscus is niet zomaar een houten doos. Het is een symbool. Een stille getuigenis van hoe iemand tot het einde toe trouw kan blijven aan zijn principes. Zijn laatste rustplaats is niet zomaar een graf. Het is een herinnering aan wat leiderschap werkelijk kan zijn: zacht, luisterend, dienend. En de voorwerpen in zijn kist – de rozenkrans, de ring, de munten – vertellen het verhaal van een paus die zijn taak met toewijding vervulde.
In een tijd van opsmuk en verdeeldheid blijft zijn nalatenschap helder: wees menselijk, wees eerlijk, wees eenvoudig. Daarmee blijft Franciscus, zelfs in de dood, een gids voor miljoenen. Niet alleen als paus, maar als mens.
Sean Dhondt neemt ontroerend afscheid van geliefde kat Maybe
De Belgische presentator en muzikant Sean Dhondt heeft via Instagram ontroerend nieuws gedeeld. Hij moest afscheid nemen van zijn trouwe viervoeter, de kat Maybe, die al zestien jaar deel uitmaakte van zijn leven. Het bericht raakt volgers diep, niet alleen vanwege het verlies zelf, maar ook door de warme manier waarop Sean terugblikt op hun bijzondere band.
Een ontmoeting die alles veranderde
Sean herinnert zich nog goed het moment waarop Maybe in zijn leven kwam. Zestien jaar geleden bracht hij een bezoek aan het dierenasiel in Sint-Niklaas, op zoek naar een huisdier. Terwijl hij rondliep, kreeg hij van een medewerker een bijzondere tip: “Je moet anders eens naar dat katje daar op de krabpaal gaan kijken. Ze lijkt misschien iets stiller en zal niet snel zelf om knuffels komen vragen zoals de andere poesjes hier, maar het is een superlief beestje.”
Die woorden wekten zijn nieuwsgierigheid. Toen Sean de kat zag, was hij meteen verkocht. Ze was rustig, maar straalde tegelijkertijd iets bijzonders uit. Zonder veel aarzeling besloot hij haar mee naar huis te nemen.
Een naam met een knipoog
De naam Maybe koos Sean niet zomaar. Het was een knipoog naar het personage Maybe uit de populaire televisieserie Arrested Development. Die naam bleek perfect te passen: net als het personage had de kat een eigenzinnig, slim en charmant karakter.
Sean omschrijft haar als “een lekker eigenwijs, supercool, slim en vooral poeslief katje”. In de loop der jaren groeide hun band alleen maar sterker. Maybe was er bij in goede tijden, maar ook in moeilijke momenten, en maakte van elk huis een thuis.
Samen door het leven
In de zestien jaar dat Maybe bij hem woonde, verhuisde Sean meerdere keren. Maar waar hij ook heen ging, Maybe ging altijd mee. Ze paste zich moeiteloos aan nieuwe omgevingen aan en wist altijd een warm plekje te vinden waar ze zich op haar gemak voelde.
Het was een kat die niet voortdurend aandacht opeiste, maar die op de meest onverwachte momenten toch haar affectie liet zien. Een zachte kopstoot, een spinnende begroeting als hij thuiskwam, of gewoon haar aanwezigheid op de bank tijdens een rustige avond – het waren de kleine dingen die Maybe zo bijzonder maakten.
Een plotseling afscheid
Afgelopen week kwam er onverwachts een einde aan hun lange tijd samen. Sean schrijft: “En nu, een paar verhuizen en heeeeel veel knuffels later, moesten we je vorige week plots afgeven.” Hoewel hij niet in detail treedt over de omstandigheden, is duidelijk dat het verlies onverwacht en ingrijpend was.
Met de woorden “Rust zacht, liefste Maybe. We zullen je heel hard missen” sluit Sean zijn bericht af. De eenvoud van die boodschap zegt alles over de diepe band die hij met zijn kat had.
Reacties van fans en volgers
Onder de Instagrampost van Sean stromen de steunbetuigingen binnen. Velen delen hun eigen ervaringen met het verliezen van een huisdier, wat opnieuw benadrukt hoeveel emotionele waarde dieren in ons leven kunnen hebben. Fans prijzen Sean voor zijn openheid en de liefdevolle manier waarop hij over Maybe spreekt.
Sommigen schrijven dat Maybe geluk had om een baasje als Sean te hebben, die haar zestien jaar lang een warm en liefdevol thuis gaf. Anderen laten weten dat ze het herkennen: het gemis van een dier dat jarenlang deel heeft uitgemaakt van het gezin.
Meer dan een huisdier
Voor Sean, en voor veel mensen, is een huisdier zoveel meer dan een gezelschapsdier. Het is een vriend, een maatje en vaak een stille steunpilaar. Maybe maakte deel uit van het dagelijks leven en gaf onvoorwaardelijke liefde, iets wat voor velen onbetaalbaar is.
Door de manier waarop Sean zijn verhaal vertelt, wordt duidelijk dat Maybe hem ook veel heeft geleerd. Geduld, genieten van kleine momenten en waarderen wat je hebt zolang het er is.
Een leven vol herinneringen
Hoewel het verlies nog vers is, blijven de mooie herinneringen bestaan. Sean kan terugkijken op zestien jaar vol bijzondere momenten: van het eerste kopje koffie in een nieuw huis met Maybe naast hem, tot avonden waarop ze rustig bij hem lag terwijl hij muziek maakte of las.
Het zijn die herinneringen die het verdriet op den duur kunnen verzachten, ook al voelt het gemis nu nog scherp.
Het belang van dierenadoptie
Met zijn verhaal laat Sean onbewust ook zien hoe waardevol dierenadoptie kan zijn. Maybe kwam uit een asiel, waar ze misschien minder opviel dan de andere katten. Toch vond ze een gouden mandje bij iemand die haar zag voor wie ze was.
Veel volgers wijzen erop dat Seans verhaal een inspiratie kan zijn voor anderen om ook een dier uit een opvang te overwegen. Soms zijn het juist de rustige of terughoudende dieren die een diepe band met hun baasje opbouwen.
Een liefde die blijft
Hoewel Maybe er fysiek niet meer is, blijft ze voor altijd onderdeel van Seans leven. Foto’s, verhalen en vooral de gevoelens die ze bij hem opriep, zorgen ervoor dat haar aanwezigheid nooit helemaal verdwijnt.
Sean laat met zijn eerlijke bericht zien dat rouw om een huisdier net zo intens kan zijn als om een mens. Het is een herinnering aan hoe bijzonder de band tussen mens en dier kan zijn, en hoe waardevol het is om daar tijd en aandacht aan te geven.
💬 Heb jij ook een speciaal huisdier gehad dat je hart gestolen heeft? Deel je verhaal in de reacties en laat weten hoe jullie elkaar vonden.