Actueel
De heilige voorwerpen in de kist van paus Franciscus
In de laatste dagen van zijn leven maakte paus Franciscus, geliefd over de hele wereld om zijn nederigheid en compassie, een keuze die zijn hele pontificaat samenvat. Zelfs in de d00d wist hij af te wijken van eeuwenoude Vaticaanse tradities – niet uit rebellie, maar uit oprechte overtuiging. Zijn begrafenis, gepland voor zaterdag 26 april op het Sint-Pietersplein, zal geen pompeus afscheid zijn. In plaats daarvan wordt het een sobere en betekenisvolle ceremonie, doordrenkt van symboliek en persoonlijke elementen die iets vertellen over de man die Jorge Mario Bergoglio was.
Een paus van het volk – tot het einde
Paus Franciscus 0verleed op maandag op 88-jarige leeftijd, na complicaties veroorzaakt door een beroerte en hartfalen. Hij had wekenlang gevochten tegen een zware longontsteking en leek zich langzaam te herstellen. Toch verslechterde zijn toestand plotseling. In zijn laatste uren sprak hij zijn dankbaarheid uit tegen zijn persoonlijke verpleger Massimiliano Strappetti – een man die hem trouw bijstond tijdens zijn zwaarste momenten. “Bedankt dat je me terug naar het plein hebt gebracht,” waren zijn laatste woorden. Een verwijzing naar de rit in de pausmobiel op Paaszondag, zijn laatste verschijning in het openbaar.
Die rit was symbolisch en spontaan. Franciscus twijfelde nog of hij het fysiek aan zou kunnen, maar wilde dicht bij de mensen zijn. Daar, tussen de gelovigen op het Sint-Pietersplein, zwaaiend naar kinderen en zegenend met een vermoeide glimlach, nam hij onbewust al afscheid. Het was typerend voor zijn hele pontificaat: dichtbij het volk, eenvoudig en vol toewijding.
Zijn laatste rustplaats: een bewuste breuk met de traditie
Wat volgde na zijn 0verlijden was allesbehalve traditioneel. Waar eerdere pausen vaak werden bijgezet in monumentale, driedubbele d00dskisten van cipreshout, lood en eiken, koos Franciscus voor eenvoud. Zijn kist is van onbewerkt hout, bekleed met een dunne laag zink – een bewuste keuze die zijn toewijding aan nederigheid onderstreept. Geen fluweel, geen gouden details. Slechts een houten doos, waarin zijn lichaam in alle rust ligt.
Op foto’s die het Vaticaan verspreidde, is te zien hoe Franciscus vredig ligt opgebaard. Hij draagt rode liturgische gewaden, symbool voor het martelaarschap van Christus. In zijn handen ligt een rozenkrans, zachtjes gevouwen. Naast hem zijn enkele betekenisvolle voorwerpen gelegd: zijn pauselijke mijter, zijn staf en een set munten geslagen tijdens zijn pausdom. Ook bevat de kist een ‘rogito’ – een verzegeld document waarin zijn levensloop en pontificaat worden samengevat. Aan zijn vinger zit de Vissersring, traditioneel een symbool van pauselijke autoriteit. Deze ring zal na de ceremonie ritueel worden gebroken, om het einde van zijn ambt te markeren.
Geen publieke opbaring, wel persoonlijke r0uw
In tegenstelling tot eerdere pauselijke uitvaarten, waarbij het lichaam van de paus werd opgebaard op een verhoging in de Sint-Pietersbasiliek, kiest het Vaticaan ditmaal voor intimiteit. Franciscus zal vanaf woensdag wel te zien zijn in de basiliek, maar niet op een katafalk. Zijn kist staat op vloerniveau, zodat bezoekers hem op gelijke hoogte kunnen groeten. Vlakbij brandt een paaskaars – het stille symbool van geloof, licht en hoop.
Wat ook opvalt: Franciscus zal niet worden bijgezet in de traditionele pauselijke crypte onder de Sint Pieter. In plaats daarvan kiest hij voor een eenvoudiger graf in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een bedevaartsoord in het hart van Rome waar hij vaak te vinden was. Deze keuze bevestigt nogmaals zijn wens om een paus onder de mensen te blijven, ook na de d00d.
Wie was Massimiliano Strappetti?
De man aan wie Franciscus zijn laatste woorden richtte, Massimiliano Strappetti, is zelf geen publieke figuur. Toch speelde hij een sleutelrol in de laatste jaren van de paus. Strappetti, een ervaren verpleegkundige, werkte eerder op de intensive care van het Gemelli-ziekenhuis in Rome. Door zijn kalme aard en deskundigheid werd hij door maar liefst drie pausen vertrouwd: Johannes Paulus II, Benedictus XVI en uiteindelijk Franciscus zelf. In 2022 werd hij benoemd tot persoonlijk gezondheidsadviseur van de paus.
Strappetti’s Facebookpagina is eenvoudig, gevuld met foto’s van familie en zijn favoriete voetbalclub Lazio. Geen verwijzingen naar zijn werk, geen publieke profilering. Juist die bescheidenheid maakte hem zo geliefd bij Franciscus, die zelf allergisch was voor uiterlijk vertoon. Hun band ging verder dan zorg – er was wederzijds respect en vriendschap. En dat maakt het des te betekenisvoller dat Strappetti de laatste woorden van de paus mocht horen.
Een begrafenis die zijn leven weerspiegelt
De uitvaart van paus Franciscus zal plaatsvinden op zaterdag 26 april om 10.00 uur lokale tijd. De ceremonie wordt gehouden op het Sint-Pietersplein en geleid door kardinaal Kevin Joseph Farrell, de huidige camerlengo. Tienduizenden pelgrims worden verwacht, evenals staatshoofden, geestelijken en mensen uit alle hoeken van de wereld. Toch zal het geen bombastisch afscheid worden, maar een ingetogen eerbetoon.
Tijdens de ceremonie zal de Litanie der Heiligen worden gezongen, en na afloop zal de kist worden overgebracht naar de Basiliek van Santa Maria Maggiore. Daar zal Franciscus ter ruste worden gelegd – in lijn met zijn wens om begraven te worden op een plek waar hij zich thuis voelde.
Zijn laatste les: eenvoud als kracht
Tot het laatste moment bleef paus Franciscus trouw aan zijn waarden: soberheid, mededogen en dienstbaarheid. Hij gaf de voorkeur aan kleine gebaren boven grote woorden. Hij leefde dicht bij het volk, at eenvoudige maaltijden, reed in een Fiat en woonde in een eenvoudig appartement in plaats van het pauselijk paleis. Voor hem was nederigheid geen modewoord, maar een levenshouding.
Zijn begrafenis is daar een verlengstuk van. Geen luxe, geen glimmende kist, geen dure processies – alleen een man, een missie, en een diepe liefde voor de wereld die hij diende. Zijn graf mag dan bescheiden zijn, maar zijn nalatenschap is groots.
De kracht van symboliek
De kist van paus Franciscus is niet zomaar een houten doos. Het is een symbool. Een stille getuigenis van hoe iemand tot het einde toe trouw kan blijven aan zijn principes. Zijn laatste rustplaats is niet zomaar een graf. Het is een herinnering aan wat leiderschap werkelijk kan zijn: zacht, luisterend, dienend. En de voorwerpen in zijn kist – de rozenkrans, de ring, de munten – vertellen het verhaal van een paus die zijn taak met toewijding vervulde.
In een tijd van opsmuk en verdeeldheid blijft zijn nalatenschap helder: wees menselijk, wees eerlijk, wees eenvoudig. Daarmee blijft Franciscus, zelfs in de dood, een gids voor miljoenen. Niet alleen als paus, maar als mens.
Ronald Koeman heeft donderdagavond een zeldzaam openhartige en emotionele onthulling gedaan die veel kijkers diep raakte. In het programma Eva sprak de bondscoach van het Nederlands elftal voor het eerst uitgebreid over de ernstige gezondheidssituatie van zijn vrouw Bartina Koeman. Zij kampt met uitgezaaide k*nker, een realiteit die het leven van het echtpaar en hun gezin al jaren ingrijpend beïnvloedt. Tegelijkertijd klonk er voorzichtig hoopvol nieuws: de behandelingen die Bartina momenteel ondergaat, blijken aan te slaan.
Een moeilijke beslissing tijdens Oranje-periode
In oktober dit jaar viel het sommige volgers al op dat Koeman plots het trainingskamp van Oranje verliet tijdens een interlandperiode. Destijds gaf hij slechts summier aan dat dit te maken had met privéomstandigheden rond zijn vrouw. Nu blijkt hoe zwaar die beslissing was en hoe groot de zorgen op dat moment waren. Koeman vertelt dat hij halsoverkop terugkeerde naar huis omdat de medische situatie van Bartina plots verslechterde.
“Het was geen makkelijke keuze,” zegt hij. “Maar op zo’n moment is er maar één prioriteit.” Het onderstreept hoe dun de scheidslijn kan zijn tussen topsport en het persoonlijke leven, zelfs voor iemand met decennia ervaring op het hoogste niveau.
Een lang en grillig z!ekteverloop
De gezondheidsproblemen van Bartina Koeman begonnen al in 2010, toen bij haar borstk*nker werd vastgesteld. Na intensieve behandelingen leek de z!ekte onder controle, maar in 2018 kwam de diagnose opnieuw terug. Vijf jaar later, in 2023, volgde opnieuw slecht nieuws: de z!ekte openbaarde zich weer, ditmaal met extra zorgen. Tijdens de recente interlandperiode werd duidelijk dat er sprake was van uitzaaiingen naar de lever.
“Dat was echt een moment van grote spanning,” vertelt Koeman. “Dan weet je dat alles afhangt van hoe het lichaam reageert op de behandeling.” Het waren weken vol onzekerheid, wachten en hopen, iets wat voor veel gezinnen met ernstige z!ekte pijnlijk herkenbaar is.
Intensief behandeltraject
Inmiddels ondergaat Bartina een intensief chemotraject. Ze heeft al elf behandelingen achter de rug, die wekelijks plaatsvinden. Volgens Koeman zijn de signalen voorzichtig positief: de therapie lijkt effect te hebben. Dat brengt opluchting, maar geen vanzelfsprekende rust.
“Je durft nooit te ver vooruit te kijken,” legt hij uit. “Je leeft van behandeling naar behandeling.” De chemotherapie vraagt veel van haar lichaam en energie, waardoor het dagelijks leven sterk is aangepast. Zelfs ontspanning en uitjes moeten zorgvuldig worden gepland rond het medische schema.
Leven in het teken van balans
Ook momenten van ontspanning zijn niet vanzelfsprekend. Koeman vertelt dat zijn vrouw, als ze op vakantie gaan, hooguit één behandeling mag overslaan. Daarna moet het schema direct worden hervat. Dat maakt zelfs kleine uitstapjes beladen met planning en afwegingen.
Toch probeert het gezin die momenten bewust te benutten. “We kiezen heel bewust wat we doen,” zegt Koeman. “Wat geeft haar energie? Waar wordt ze blij van?” Die focus op kwaliteit van leven helpt hen om, ondanks alles, samen momenten van geluk te blijven vinden.
Bewondering voor haar kracht
Wat Koeman vooral raakt, is de mentale veerkracht van zijn vrouw. Ondanks alles blijft Bartina volgens hem opvallend positief en strijdvaardig. “Ze is ongelooflijk sterk,” zegt hij zichtbaar geëmotioneerd. “Haar houding helpt ons allemaal.”
Die kracht werkt door in het hele gezin. Hun kinderen en kleinkinderen spelen een belangrijke rol in het dagelijks leven en vormen een bron van motivatie. Tegelijkertijd is de impact groot. “Ze is sneller moe, kan niet meer alles doen en heeft last van bijwerkingen,” erkent Koeman eerlijk.
Topsport en privéleven
Voor Koeman betekent deze situatie ook een voortdurende zoektocht naar balans tussen zijn werk als bondscoach en zijn rol als partner en vader. Het coachen van het Nederlands elftal vraagt focus, energie en internationale reizen, maar thuis wacht een realiteit die alles relativeert.
“Voetbal is belangrijk, maar dit zet alles in perspectief,” klinkt het. Het laat zien dat ook publieke figuren met enorme druk en verantwoordelijkheden uiteindelijk worden ingehaald door dezelfde zorgen als zovelen.
Openheid als steun
Dat Koeman nu openlijk over de situatie spreekt, is voor hem geen vanzelfsprekende stap. Toch hoopt hij dat zijn verhaal bijdraagt aan begrip en misschien ook steun voor anderen die met soortgelijke situaties te maken hebben. “Je bent nooit alleen,” lijkt hij tussen de regels door te zeggen.
De reacties op zijn openheid zijn massaal en warm. Kijkers spreken hun bewondering uit voor zijn eerlijkheid en wensen het gezin kracht toe. Het onderstreept hoe groot de impact is wanneer bekende Nederlanders hun kwetsbaarheid tonen.
Voorzichtig vooruitkijken
Hoewel de behandelingen aanslaan, blijft de toekomst onzeker. Dat besef is altijd aanwezig. Toch kiest het gezin ervoor om zich niet te laten verlammen door angst. “We leven nu,” besluit Koeman. “We halen eruit wat kan en wat goed voelt.”
Het is een houding die niet alleen zijn gezin helpt, maar ook veel mensen thuis raakt. In een wereld waarin prestaties, snelheid en succes vaak centraal staan, herinnert dit verhaal eraan wat werkelijk telt: gezondheid, verbondenheid en samen de moeilijke momenten dragen.
De komende tijd blijft het spannend voor Ronald Koeman en zijn gezin. Maar tussen de regels door klinkt ook hoop, dankbaarheid en liefde. En soms is dat precies wat nodig is om door te blijven gaan.