Actueel
Catherine Keyl: ”Ze heeft nog maar enkele maanden te leven”
Catherine Keyl heeft met verdrietig nieuws naar buiten gebracht dat haar zusje Marjolijn lijdt aan long- en botk*nker en naar verwachting nog slechts enkele maanden te leven heeft. In een openhartig interview met Weekend vertelt de televisiepresentatrice hoe zij deze moeilijke periode beleeft en zich voorbereidt op het onvermijdelijke afscheid.
Sterke band in moeilijke tijden 🫂💕
Catherine bezoekt haar zusje maar liefst drie keer per week. Ze benadrukt hoe belangrijk deze momenten zijn, zowel voor haar als voor Marjolijn. “Ik ben een realist: ik zal ermee moeten leren leven dat ze er binnenkort niet meer is. Dat is nu eenmaal zo,” zegt Catherine.
De regelmatige bezoeken hebben hun band versterkt, iets waar Catherine veel kracht uit put. “Ze vindt het heel leuk dat ik steeds langskom, dan is ze echt blij. Want anders ga ik ook niet zo vaak. Dat vind ik heel fijn. Onze band is absoluut versterkt,” vertelt ze.
Realistisch en krachtig 🌟💬
Volgens Catherine deelt haar zusje dezelfde nuchtere kijk op haar situatie. “Zij is ook realistisch. Ze zegt: ‘Ik ben erg z!ek en het gaat binnenkort aflopen. Dat is hoe het is.’” Die acceptatie biedt hen beiden een zekere mate van rust, al maakt dat het verdriet niet minder.
“Het is hartverscheurend,” erkent Catherine, “maar we weten allebei dat het einde nabij is. We proberen die laatste tijd samen zo waardevol mogelijk te maken.”
Een vergelijking met afscheid nemen van een geliefde hond 🐾💔
In het interview deelt Catherine een persoonlijke anekdote om te beschrijven hoe ze met dit naderende verlies omgaat. “Misschien is het een rare vergelijking, maar ik had ooit een hond waar ik heel gek op was. Hij was al heel oud, en ik had me erop voorbereid dat hij zou overlijden. Maar toen hij uiteindelijk stierf, was ik volledig de weg kwijt,” vertelt ze.
Met haar zusje voelt het verlies nóg intenser, legt Catherine uit. “Ik ken mijn zusje natuurlijk mijn hele leven. Er zijn zoveel dingen die je samen deelt. De nieuwe generatie, haar kinderen, kennen onze verhalen natuurlijk niet. Dat voelt vreemd. Mijn ouders en mijn andere zus zijn er niet meer. Marjolijn is nog de enige met wie ik herinneringen kan delen.”
Herinneringen koesteren 📖❤️
Catherine benadrukt hoe belangrijk herinneringen zijn in deze fase van hun leven. Samen halen ze anekdotes op uit het verleden en proberen ze nog zoveel mogelijk waardevolle momenten samen door te brengen. Deze herinneringen bieden Catherine troost en een manier om haar zusje te blijven gedenken, zelfs wanneer ze er niet meer is.
“Ik denk constant aan haar,” geeft Catherine toe. “Maar ik kan het tot nu toe wel handelen. Ik weet dat ik deze tijd moet koesteren, want straks zijn dit de momenten die me kracht geven.”
Steun van het publiek 🙏🌟
Het nieuws over de z!ekte van Marjolijn raakt niet alleen Catherine en haar familie, maar ook haar vele fans en volgers. Catherine wordt overspoeld met steunbetuigingen en hartverwarmende reacties van mensen die met haar meeleven in deze zware periode.
“De warmte en steun die we ontvangen, betekent ontzettend veel voor ons,” vertelt Catherine. “Het geeft kracht om te weten dat zoveel mensen met ons meeleven.”
Samen sterker 🫶🌈
Ondanks de zware omstandigheden benadrukt Catherine dat ze probeert sterk te blijven voor haar zusje. “We hebben een bijzondere band, en dat geeft me de kracht om door te gaan,” zegt ze. “Deze tijd is kostbaar, en ik wil er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Marjolijn zich omringd voelt door liefde.”
Catherine’s openhartigheid en realisme bieden een krachtig voorbeeld van hoe familie elkaar kan steunen in tijden van verdriet en verlies. Haar verhaal is een herinnering aan het belang van verbinding en liefde, zelfs in de meest uitdagende momenten.
We wensen Catherine en Marjolijn veel sterkte en liefde in deze moeilijke tijd. ❤️🌹
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
