Actueel
Catherine Keyl: ”Ze heeft nog maar enkele maanden te leven”
Catherine Keyl heeft met verdrietig nieuws naar buiten gebracht dat haar zusje Marjolijn lijdt aan long- en botk*nker en naar verwachting nog slechts enkele maanden te leven heeft. In een openhartig interview met Weekend vertelt de televisiepresentatrice hoe zij deze moeilijke periode beleeft en zich voorbereidt op het onvermijdelijke afscheid.
Sterke band in moeilijke tijden 🫂💕
Catherine bezoekt haar zusje maar liefst drie keer per week. Ze benadrukt hoe belangrijk deze momenten zijn, zowel voor haar als voor Marjolijn. “Ik ben een realist: ik zal ermee moeten leren leven dat ze er binnenkort niet meer is. Dat is nu eenmaal zo,” zegt Catherine.
De regelmatige bezoeken hebben hun band versterkt, iets waar Catherine veel kracht uit put. “Ze vindt het heel leuk dat ik steeds langskom, dan is ze echt blij. Want anders ga ik ook niet zo vaak. Dat vind ik heel fijn. Onze band is absoluut versterkt,” vertelt ze.
Realistisch en krachtig 🌟💬
Volgens Catherine deelt haar zusje dezelfde nuchtere kijk op haar situatie. “Zij is ook realistisch. Ze zegt: ‘Ik ben erg z!ek en het gaat binnenkort aflopen. Dat is hoe het is.’” Die acceptatie biedt hen beiden een zekere mate van rust, al maakt dat het verdriet niet minder.
“Het is hartverscheurend,” erkent Catherine, “maar we weten allebei dat het einde nabij is. We proberen die laatste tijd samen zo waardevol mogelijk te maken.”
Een vergelijking met afscheid nemen van een geliefde hond 🐾💔
In het interview deelt Catherine een persoonlijke anekdote om te beschrijven hoe ze met dit naderende verlies omgaat. “Misschien is het een rare vergelijking, maar ik had ooit een hond waar ik heel gek op was. Hij was al heel oud, en ik had me erop voorbereid dat hij zou overlijden. Maar toen hij uiteindelijk stierf, was ik volledig de weg kwijt,” vertelt ze.
Met haar zusje voelt het verlies nóg intenser, legt Catherine uit. “Ik ken mijn zusje natuurlijk mijn hele leven. Er zijn zoveel dingen die je samen deelt. De nieuwe generatie, haar kinderen, kennen onze verhalen natuurlijk niet. Dat voelt vreemd. Mijn ouders en mijn andere zus zijn er niet meer. Marjolijn is nog de enige met wie ik herinneringen kan delen.”
Herinneringen koesteren 📖❤️
Catherine benadrukt hoe belangrijk herinneringen zijn in deze fase van hun leven. Samen halen ze anekdotes op uit het verleden en proberen ze nog zoveel mogelijk waardevolle momenten samen door te brengen. Deze herinneringen bieden Catherine troost en een manier om haar zusje te blijven gedenken, zelfs wanneer ze er niet meer is.
“Ik denk constant aan haar,” geeft Catherine toe. “Maar ik kan het tot nu toe wel handelen. Ik weet dat ik deze tijd moet koesteren, want straks zijn dit de momenten die me kracht geven.”
Steun van het publiek 🙏🌟
Het nieuws over de z!ekte van Marjolijn raakt niet alleen Catherine en haar familie, maar ook haar vele fans en volgers. Catherine wordt overspoeld met steunbetuigingen en hartverwarmende reacties van mensen die met haar meeleven in deze zware periode.
“De warmte en steun die we ontvangen, betekent ontzettend veel voor ons,” vertelt Catherine. “Het geeft kracht om te weten dat zoveel mensen met ons meeleven.”
Samen sterker 🫶🌈
Ondanks de zware omstandigheden benadrukt Catherine dat ze probeert sterk te blijven voor haar zusje. “We hebben een bijzondere band, en dat geeft me de kracht om door te gaan,” zegt ze. “Deze tijd is kostbaar, en ik wil er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Marjolijn zich omringd voelt door liefde.”
Catherine’s openhartigheid en realisme bieden een krachtig voorbeeld van hoe familie elkaar kan steunen in tijden van verdriet en verlies. Haar verhaal is een herinnering aan het belang van verbinding en liefde, zelfs in de meest uitdagende momenten.
We wensen Catherine en Marjolijn veel sterkte en liefde in deze moeilijke tijd. ❤️🌹
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.