Actueel
Catherine Keyl: ”Ze heeft nog maar enkele maanden te leven”
Catherine Keyl heeft met verdrietig nieuws naar buiten gebracht dat haar zusje Marjolijn lijdt aan long- en botk*nker en naar verwachting nog slechts enkele maanden te leven heeft. In een openhartig interview met Weekend vertelt de televisiepresentatrice hoe zij deze moeilijke periode beleeft en zich voorbereidt op het onvermijdelijke afscheid.
Sterke band in moeilijke tijden 🫂💕
Catherine bezoekt haar zusje maar liefst drie keer per week. Ze benadrukt hoe belangrijk deze momenten zijn, zowel voor haar als voor Marjolijn. “Ik ben een realist: ik zal ermee moeten leren leven dat ze er binnenkort niet meer is. Dat is nu eenmaal zo,” zegt Catherine.
De regelmatige bezoeken hebben hun band versterkt, iets waar Catherine veel kracht uit put. “Ze vindt het heel leuk dat ik steeds langskom, dan is ze echt blij. Want anders ga ik ook niet zo vaak. Dat vind ik heel fijn. Onze band is absoluut versterkt,” vertelt ze.
Realistisch en krachtig 🌟💬
Volgens Catherine deelt haar zusje dezelfde nuchtere kijk op haar situatie. “Zij is ook realistisch. Ze zegt: ‘Ik ben erg z!ek en het gaat binnenkort aflopen. Dat is hoe het is.’” Die acceptatie biedt hen beiden een zekere mate van rust, al maakt dat het verdriet niet minder.
“Het is hartverscheurend,” erkent Catherine, “maar we weten allebei dat het einde nabij is. We proberen die laatste tijd samen zo waardevol mogelijk te maken.”
Een vergelijking met afscheid nemen van een geliefde hond 🐾💔
In het interview deelt Catherine een persoonlijke anekdote om te beschrijven hoe ze met dit naderende verlies omgaat. “Misschien is het een rare vergelijking, maar ik had ooit een hond waar ik heel gek op was. Hij was al heel oud, en ik had me erop voorbereid dat hij zou overlijden. Maar toen hij uiteindelijk stierf, was ik volledig de weg kwijt,” vertelt ze.
Met haar zusje voelt het verlies nóg intenser, legt Catherine uit. “Ik ken mijn zusje natuurlijk mijn hele leven. Er zijn zoveel dingen die je samen deelt. De nieuwe generatie, haar kinderen, kennen onze verhalen natuurlijk niet. Dat voelt vreemd. Mijn ouders en mijn andere zus zijn er niet meer. Marjolijn is nog de enige met wie ik herinneringen kan delen.”
Herinneringen koesteren 📖❤️
Catherine benadrukt hoe belangrijk herinneringen zijn in deze fase van hun leven. Samen halen ze anekdotes op uit het verleden en proberen ze nog zoveel mogelijk waardevolle momenten samen door te brengen. Deze herinneringen bieden Catherine troost en een manier om haar zusje te blijven gedenken, zelfs wanneer ze er niet meer is.
“Ik denk constant aan haar,” geeft Catherine toe. “Maar ik kan het tot nu toe wel handelen. Ik weet dat ik deze tijd moet koesteren, want straks zijn dit de momenten die me kracht geven.”
Steun van het publiek 🙏🌟
Het nieuws over de z!ekte van Marjolijn raakt niet alleen Catherine en haar familie, maar ook haar vele fans en volgers. Catherine wordt overspoeld met steunbetuigingen en hartverwarmende reacties van mensen die met haar meeleven in deze zware periode.
“De warmte en steun die we ontvangen, betekent ontzettend veel voor ons,” vertelt Catherine. “Het geeft kracht om te weten dat zoveel mensen met ons meeleven.”
Samen sterker 🫶🌈
Ondanks de zware omstandigheden benadrukt Catherine dat ze probeert sterk te blijven voor haar zusje. “We hebben een bijzondere band, en dat geeft me de kracht om door te gaan,” zegt ze. “Deze tijd is kostbaar, en ik wil er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Marjolijn zich omringd voelt door liefde.”
Catherine’s openhartigheid en realisme bieden een krachtig voorbeeld van hoe familie elkaar kan steunen in tijden van verdriet en verlies. Haar verhaal is een herinnering aan het belang van verbinding en liefde, zelfs in de meest uitdagende momenten.
We wensen Catherine en Marjolijn veel sterkte en liefde in deze moeilijke tijd. ❤️🌹
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.