Actueel
BN´ers krijgen straf voor Manuela Kemp-posts: ´Allemaal narcisten!´
Radiocolumnist Patrick Kicken heeft flink wat kritiek op de manier waarop sommige BN’ers omgaan met het overlijden van Manuëla Kemp. Volgens Kicken is het gebruikelijk dat na het overlijden van een bekend persoon, vooral BN’ers, foto’s met de overledene delen op social media, vaak vergezeld van emotionele teksten. Deze zelfpromotie stuit hem tegen de borst.
Zelfbevlekkerij en Narcisme
Patrick begrijpt niet waarom sommige bekende Nederlanders snel hun foto’s met de overledene opduikelen en delen met de wereld.
“Wat is dat toch, dat wanneer een bekend iemand net overleden is, mensen niet weten hoe snel ze een foto moeten vinden waarop ze samen op staan, om die dan op social media te zetten?” schrijft hij bij Spreekbuis. Hij beschouwt dit gedrag als een manier om het moment op hun eigen persoon te betrekken, wat hij omschrijft als “How can I make this about me?”
Het ‘Blauwe Maandag’-Fenomeen
Kicken wijst erop dat veel BN’ers zich ineens heel dichtbij de overledene voelen, ook al hadden ze deze persoon slechts oppervlakkig gekend.
Hij noemt dit gedrag vooral typerend voor de media, waar mensen proberen de overledene en hun eigen ‘relatie’ tot hen te benutten voor zelfverheerlijking. Dit fenomeen was volgens hem ook duidelijk te zien na de dood van Peter R. de Vries, waarbij verschillende mensen snel met herinneringen en foto’s naar buiten kwamen.
Respect Tonen, Niet Zelfpromotie
Patrick Kicken vindt dit gedrag onsmakelijk en vraagt BN’ers om respect te tonen voor de overledene, in plaats van de situatie te gebruiken voor persoonlijke gain. “Laat die zelfbevlekkerij achterwege,” voegt hij toe, en hij roept mensen in de media op om hun narcisme niet op de voorgrond te plaatsen, maar oprecht respect te tonen voor de overledene.
Het was een ogenschijnlijk normale ochtend toen Tori, slechts vijftien jaar oud, haar ouders in allerijl hun koffers zag pakken. Haar vader, met een ernstige blik in zijn ogen, kondigde aan: “We hebben de kinderbescherming gebeld, zij zullen komen om je op te halen.”
Deze woorden markeerden het begin van een abrupte en hartverscheurende scheiding. Tori en haar jongere broers, Lucas en Ben, werden plotseling uit hun vertrouwde omgeving gerukt en overgeleverd aan het onbekende.
Hun wereld werd gekanteld; wat volgde was een reeks overplaatsingen naar verschillende pleeggezinnen, waarbij elk kind geïsoleerd raakte van de anderen. Dit was het begin van een moeizame reis door een systeem dat zowel onpersoonlijk als onvoorspelbaar was.
Strijd
Gescheiden van haar broers en zonder duidelijke uitleg of toekomst, begon Tori’s strijd tegen de omstandigheden. Haar leven veranderde van een zorgeloze kindertijd naar een strijd om te overleven.
De pleeggezinnen waarin ze terechtkwam varieerden van onverschillig tot koud, waardoor ze zich vaak ongewenst en alleen voelde. Deze emotionele en fysieke isolatie dwong Tori om op jonge leeftijd volwassen te worden, terwijl ze leerde navigeren door een leven vol onzekerheden.
Haar pad werd gekenmerkt door momenten van diepe eenzaamheid en strijd, maar ook door een groeiend gevoel van zelfstandigheid en veerkracht.
Doorzettingsvermogen
Ondanks de ontberingen leerde Tori zichzelf te onderhouden door te werken in verschillende bijbaantjes. Van het schoonmaken van auto’s tot het assisteren in restaurants, elke job bracht haar een stap dichter bij zelfvoorziening.
Deze periode van haar leven was gevuld met kleine overwinningen en grote verliezen, maar haar drijfveer bleef hetzelfde: het herenigen met haar broers en het opbouwen van een stabiele toekomst. Haar vastberadenheid leidde ertoe dat ze genoeg spaarde om te investeren in haar opleiding, een pad dat ze hoopte dat uiteindelijk zou leiden naar een beter leven voor zowel haarzelf als haar broers.
Hereniging
Jaren nadat ze het pleegzorgsysteem had verlaten en een carrière in de retail had opgebouwd, kwam er een onverwachte wending. Op een dag, net toen ze zich comfortabel voelde in haar nieuwe rol als winkelmanager en in haar recent betrokken appartement, klopten haar ouders aan haar deur.
Hun plotselinge verschijning, met koffers en glimlachen alsof er nooit iets was voorgevallen, confronteerde Tori met een verleden dat ze had geprobeerd achter zich te laten. Hun verzoek om onderdak, alsof ze het recht hadden om haar leven binnen te dringen na zoveel jaren van afwezigheid, bracht een stortvloed aan onopgeloste gevoelens naar boven.
Toekomst
De beslissing van Tori om haar ouders de deur te wijzen was niet alleen een daad van zelfbehoud, maar ook een symbolische afsluiting van een hoofdstuk dat haar jarenlang had achtervolgd.
Deze daad van afwijzing gaf haar de ruimte om zich volledig te richten op het vinden van haar broers en het opbouwen van een leven dat vrij was van het verleden. Het was een moment van bevrijding en empowerment, een bevestiging dat ze ondanks alle tegenslagen haar eigen pad kon kiezen.