Connect with us

Actueel

Bekendste nieuwslezer van Nederland onverwachts overleden

Avatar foto

Published

on

In Memoriam: Harmen Siezen (1939 – 2024), het vertrouwde gezicht van het NOS Journaal

Met droefenis is bekendgemaakt dat Harmen Siezen, jarenlang hét gezicht van het NOS Journaal, op 84-jarige leeftijd is overleden. Zijn nabestaanden hebben het nieuws bevestigd aan de omroep, waarmee een tijdperk in de Nederlandse journalistiek definitief tot een einde komt. Siezen wordt herinnerd als een van de meest herkenbare en geliefde nieuwslezers van Nederland, een man met een onmiskenbare stem, kalme uitstraling en jarenlange toewijding aan het brengen van betrouwbaar nieuws.

De stem van het NOS Journaal

Harmen Siezen begon zijn loopbaan bij de NOS in 1969. Aanvankelijk werkte hij als verslaggever, maar het duurde niet lang voordat zijn talent voor presenteren opviel. In de decennia die volgden groeide hij uit tot een vertrouwd gezicht op de Nederlandse televisie. Meer dan 30 jaar lang opende hij voor miljoenen Nederlanders de journaaluitzendingen, en deed dat op zijn kenmerkende manier: rustig, beheerst en altijd professioneel.

Met meer dan 17.000 gepresenteerde journaals is het geen overdrijving om Siezen een icoon te noemen. Voor velen was hij het baken van informatie in turbulente tijden. Zijn stem gaf duiding aan historische gebeurtenissen, van politieke omwentelingen tot wereldwijde rampen, maar ook aan mooie momenten die het land samenbrachten.

Vertrouwen en vakmanschap

Wat Harmen Siezen onderscheidde van andere nieuwslezers was zijn vermogen om het nieuws toegankelijk te maken zonder in te boeten op inhoud. Hij straalde rust en gezag uit, wat kijkers een gevoel van vertrouwen gaf – precies wat je zoekt in een journaalpresentator. Het nieuws was bij hem in goede handen.

Giselle van Cann, hoofdredacteur van het NOS Journaal, verwoordde het treffend in een officiële reactie: “Harmen was voor een hele generatie dé nieuwslezer, hét gezicht van het NOS Journaal. Een man die beheerst en kalm het nieuws bracht, met soms een glimlach als dat kon.”

Zijn stijl werd vaak omschreven als ingetogen en waardig. Hij stond bekend om zijn neutrale toon, zonder opsmuk, maar mét empathie waar dat gepast was. Siezen had geen behoefte aan show of sensatie; zijn kracht lag juist in de eenvoud en helderheid waarmee hij het nieuws presenteerde.

Na het journaal

In 2002 nam Siezen afscheid van het NOS Journaal. Zijn laatste uitzending markeerde het einde van een tijdperk. Hoewel hij sindsdien grotendeels uit de publiciteit verdween, was zijn impact op de Nederlandse media blijvend voelbaar.

Toch was hij na zijn pensioen niet helemaal uit beeld. Hij presenteerde nog vier jaar lang de Nationale Nieuwsquiz, een jaarlijkse quiz waarin kennis van actualiteiten centraal stond. Het paste perfect bij zijn profiel: inhoudelijk sterk, met een lichte toets van humor. Ook dook hij af en toe op in programma’s zoals Dit Was Het Nieuws, waar hij als voormalige nieuwslezer met een knipoog terugkeek op het vak.

Hoewel hij zichzelf geen mediapersoonlijkheid vond, genoot hij zichtbaar van deze incidentele uitstapjes – zolang ze niet ten koste gingen van zijn geliefde rust en privacy. Hij bleef trouw aan zijn nuchtere aard, wars van sensatie en overmatige aandacht.

Een onverwacht verlies

Het overlijden van Harmen Siezen kwam voor velen als een verrassing. De precieze oorzaak van zijn overlijden is op het moment van schrijven nog niet bekendgemaakt. De NOS heeft aangegeven dat het verlies diep wordt gevoeld binnen de organisatie, waar hij bij velen nog altijd bekendstaat als een leermeester en inspirator.

Collega’s herinneren hem als een warme, betrokken man met een scherp oog voor detail en een oprechte liefde voor het vak. Jongere presentatoren en redacteuren keken naar hem op, niet alleen vanwege zijn ervaring, maar ook vanwege zijn bescheidenheid en zijn vermogen om op precies het juiste moment de juiste toon aan te slaan.

Een nationale herinnering

Voor veel kijkers roept de naam Harmen Siezen herinneringen op aan het journaal kijken met het gezin aan tafel, aan breaking news-momenten waarin zijn stem als eerste uitleg gaf, en aan het vertrouwde begin van de avond. In een tijd waarin het medialandschap voortdurend verandert, vormde Siezen een ankerpunt. Zijn aanwezigheid was bijna ritueel, en zijn afwezigheid viel meteen op toen hij in 2002 met pensioen ging.

Zijn overlijden zorgt dan ook voor een golf van reacties, niet alleen uit de mediawereld, maar ook van het grote publiek. Op sociale media worden herinneringen gedeeld aan uitzendingen uit het verleden, aan de stem waarmee hij nieuwsberichten las, en aan de rust die hij wist over te brengen – ook in tijden van onzekerheid.

Harmen Siezen als symbool

Siezen was niet zomaar een presentator; hij stond symbool voor een tijdperk waarin televisie het primaire kanaal was voor nieuwsvoorziening. In een tijd voor sociale media en pushmeldingen, vertrouwden mensen op het NOS Journaal voor hun dagelijkse portie informatie. Siezen was daarvan jarenlang het gezicht, en die rol vervulde hij met toewijding, nauwkeurigheid en een diep verantwoordelijkheidsgevoel.

Zijn nalatenschap is dan ook groter dan de journaals die hij presenteerde. Hij belichaamde een stijl van journalistiek die draait om betrouwbaarheid, integriteit en kalme, degelijke berichtgeving. In die zin is zijn overlijden niet alleen een persoonlijk verlies, maar ook een moment van reflectie op hoe nieuws gebracht werd – en misschien weer zou kunnen worden.

Een dankbare nagedachtenis

Hoewel Harmen Siezen de laatste jaren bewust buiten de schijnwerpers bleef, leeft zijn nalatenschap voort in de herinneringen van collega’s, kijkers en iedereen die waarde hecht aan serieuze, professionele journalistiek. Zijn stem mag zijn verstomd, maar zijn impact klinkt na.

 

 

Namens velen: dank, Harmen Siezen. Voor je rustige toon, je journalistieke precisie, en je jarenlange toewijding aan het informeren van Nederland. We wensen de familie, vrienden en oud-collega’s veel sterkte in deze periode van verlies.

Rust zacht, Harmen. Je was en blijft een vertrouwd gezicht en een inspirerend voorbeeld.

Actueel

Onze gedachten zijn momenteel bij Janny van der Heijden

Avatar foto

Published

on

Groot verdriet voor Janny van der Heijden: afscheid van haar geliefde hondje Nhaan

Voor iedereen die Janny van der Heijden kent, is één ding zeker: waar zij verscheen, was haar trouwe teckel Nhaan niet ver uit de buurt. Het kleine hondje groeide de afgelopen jaren uit tot een vaste verschijning op televisie, bij evenementen én op sociale media. Maar nu deelt Janny intens verdrietig nieuws: haar geliefde viervoeter is er niet meer. Op Instagram schrijft ze kort maar veelzeggend: “Mijn hart is gebroken.”

De boodschap verscheen bij een foto van Nhaan die, zoals altijd, liefde en rust uitstraalt. Het is een moment dat veel volgers raakt. Nhaan was immers meer dan een huisdier — ze was een icoon, een gezinslid, en een dierbare vriendin.

Nhaan: een hond met bekendheid en karakter

Janny’s teckel was al jaren een bekend gezicht voor de vaste kijkers van programma’s zoals Heel Holland Bakt en Denkend aan Holland. Of ze nu rustig in beeld liep of ontspannen op schoot zat, Nhaan hoorde er gewoon bij. Ze werd door velen liefdevol ‘de stille ster’ van de uitzendingen genoemd. Met haar trouwe ogen en herkenbare snoetje wist ze het publiek moeiteloos voor zich te winnen.

Maar haar bekendheid beperkte zich niet tot televisie. Ook op sociale media had Nhaan haar eigen schare fans. De teckel had zelfs een eigen Instagram-account, waarop regelmatig foto’s verschenen van haar avonturen: tijdens opnames, in de natuur, thuis op de bank of onderweg in een bootje. Honderden mensen reageerden vaak enthousiast op elke nieuwe post. Ze volgden Nhaan alsof ze een bekend persoon was, en dat was ze op haar eigen, bescheiden manier ook.

Een geliefde gast op de rode loper

Nhaan verscheen zelfs op grote evenementen. Tijdens het Gouden Televizier-Ring Gala liep ze zij aan zij met Janny en André van Duin over de rode loper. Beelden van dat moment werden breed gedeeld op televisie en social media. Het hondje gedroeg zich alsof ze er thuishoorde — rustig, nieuwsgierig en charmant, alsof ze wist dat alle ogen op haar gericht waren.

Voor veel mensen was het duidelijk: Nhaan genoot oprecht van de aandacht. Maar bovenal bleef ze trouw aan haar baasje. Of er nu camera’s draaiden of niet, haar loyaliteit was onvoorwaardelijk.

Een unieke band die diep ging

Dat het verlies van Nhaan voor Janny zo pijnlijk is, zal niemand verbazen. De band tussen mens en dier kan ongekend hecht zijn, en dat was in hun geval overduidelijk. In een eerder gesprek aan tafel bij Beau vertelde Janny openhartig over die bijzondere relatie. Ze omschreef Nhaan als haar maatje, haar anker, haar stille luisteraar. “Ze is er altijd”, zei ze toen. “In goede tijden én op moeilijke momenten.”

Nhaan was de hond bij wie Janny zich veilig voelde, die troost bood zonder woorden, en die zorgde voor structuur en rust in een leven dat soms hectisch kan zijn. Ze was er in de stilte van thuis, maar ook in de drukte van het studiobeleven, als stille kracht en trouwe vriendin.

Negen jaren vol liefde

Nhaan werd negen jaar oud. In die negen jaren leefde ze een rijker leven dan menig huisdier. Ze was niet alleen een schattige viervoeter, maar ook een metgezel op de televisie, een publiekstrekker op sociale media, en een warm hart in een wereld vol camera’s en hectiek.

Ze reisde met Janny door heel Nederland, stond op podia, maakte premières mee en werd letterlijk en figuurlijk op handen gedragen. Toch bleef ze altijd zichzelf: rustig, liefdevol, betrouwbaar. Een hond met karakter, maar zonder kapsones. Juist dat maakte haar zo geliefd — niet alleen bij Janny, maar ook bij de vele mensen die haar van een afstand leerden kennen.

Een leegte die voelbaar is

Het gemis is groot. In haar huis zal het stil zijn zonder het getrippel van pootjes over de vloer. Geen kleine snuit meer die tegen je aan leunt, geen waggelende begroeting als je thuiskomt, geen ogen meer die je aankijken alsof ze alles begrijpen. Voor Janny betekent dit verlies het einde van een tijdperk — van een stille aanwezigheid die haar jarenlange gezelschap bood.

Ook voor haar volgers is het wennen. De kleine glimlach die een foto van Nhaan vaak opriep, zal nu plaatsmaken voor een weemoedig gevoel. Maar tegelijk blijft er dankbaarheid. Want wie Nhaan volgde, heeft genoten van haar. Ze bracht lichtheid, tederheid en herkenning — dingen die, juist in de snelle mediamaatschappij, zeldzaam en waardevol zijn.

Een dierbare herinnering in hart en beeld

Wat rest zijn de herinneringen. En gelukkig zijn er daar veel van: foto’s, video’s, interviews, spontane momenten. Janny’s sociale media staan vol liefdevolle beelden van haar en Nhaan. Elk daarvan vertelt een stukje van het grotere verhaal: van een hond die niet alleen werd verzorgd, maar echt werd bemind.

Nhaan was klein van stuk, maar haar aanwezigheid was groots. Ze bracht rust in roerige tijden en vrolijkheid in sobere momenten. Ze was, zoals veel volgers het omschreven, “het hart van Heel Holland Bakt” — zonder één woord te spreken.

Liefde die blijft

In de reacties op Instagram is het medeleven overweldigend. Bekende collega’s, fans van het eerste uur, en gewone volgers delen hun herinneringen en betuigen hun steun. Velen schrijven dat ze Nhaan zelf ‘een beetje als hun hond’ zijn gaan beschouwen. Het is een bijzondere vorm van verbondenheid, die laat zien hoeveel impact een dier kan hebben — ook voor mensen die haar nooit in het echt zagen.

Voor Janny breekt nu een periode van r0uw aan. Een periode van loslaten, maar ook van koesteren. De jaren met Nhaan zijn onvergetelijk, en dat zal altijd zo blijven. Ze was er op de momenten dat het ertoe deed, en dat maakt haar gemis des te tastbaarder.

Toch is er ook ruimte voor dankbaarheid. Negen jaar lang mocht Janny haar leven delen met een hond die meer was dan een huisdier: een zielsverwant in viervoetige vorm. Een vriendin. Een gezelschapsdier in de puurste betekenis van het woord.

Een laatste buiging voor een klein icoon

In het publieke leven van Janny van der Heijden speelde Nhaan een stille, maar onmiskenbare hoofdrol. Nu zij er niet meer is, blijft er een leegte — maar ook een erfenis van liefde, trouw en onvoorwaardelijke verbondenheid.

En dat is misschien wel de mooiste herinnering die een hond kan nalaten.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Omroep MAX (@omroepmax_)

Continue Reading