Actueel
Alarmerend teken van ongeneeslijke kanker bij tiener verscheen uren voor de diagnose – nu is er geen hoop meer
Callum (15) leek kerngezond, tot hij plots intense hoofdpijn kreeg – wat volgde, veranderde zijn leven
Callum Stone was een actieve, vrolijke jongen van vijftien uit het Britse Chelmsford. Elke dag begon hij met een glimlach, klaar om te voetballen, te leren en plezier te maken met vrienden. Zijn leven leek zorgeloos, gevuld met toekomstplannen en puberale dromen. Maar op een ogenschijnlijk gewone ochtend veranderde alles.
Tijdens een schooldag klaagde Callum ineens over hevige hoofdpijn. Niet zomaar wat lichte pijn, maar een drukkende, scherpe sensatie die hem vertraagde in spreken en reageren. Zijn moeder Sarah en stiefvader Mark werden direct gebeld. Toen ze hem ophaalden, merkten ze dat zijn spraak traag en onduidelijk klonk. Hun intuïtie zei dat dit niet zomaar iets was.
Een bezoek dat alles veranderde
Omdat ze op hun hoede waren, besloten Sarah en Mark onderweg naar huis een tussenstop te maken bij het ziekenhuis. Callum, hoewel zichtbaar ongemakkelijk, bleef opmerkelijk rustig. Hij maakte zelfs nog een grapje onderweg. Eenmaal aangekomen in het Broomfield Hospital werden ze vriendelijk ontvangen. Artsen namen hun zorgen serieus en stelden voor om wat onderzoeken te doen, voor de zekerheid.
De eerste scans lieten geen alarmerende zaken zien. De artsen vermoedden een milde ontsteking of nasleep van een virus. Callum kreeg medicatie tegen de hoofdpijn en werd weer naar huis gestuurd met het advies om rust te nemen. Toch bleef Sarah het gevoel houden dat er iets niet klopte. Haar moederinstinct liet haar niet los.
Naar Londen voor verder onderzoek
Enkele dagen later werd besloten om Callum toch verder te onderzoeken in het gespecialiseerde Great Ormond Street Hospital in Londen. Daar werd een diepgaandere hersenscan gemaakt. Callum reageerde opvallend volwassen op het hele proces. Hij stelde vragen, toonde interesse en maakte zelfs grapjes met het medisch personeel. Zijn opgewektheid werkte aanstekelijk.
Toen artsen afwijkingen ontdekten in de scan, werd er een biopsie gepland. Op 5 februari werd deze uitgevoerd in een kalme, ondersteunende sfeer. Enkele dagen later volgde het verlossende – of beter gezegd verontrustende – gesprek: er groeide iets in Callums hersenen dat verdere aandacht nodig had. De artsen spraken rustig en duidelijk, en benadrukten dat er behandelopties waren.
Een dappere jongen in een zware tijd
Voor het gezin was het een schok. Maar Callum zelf bleef opmerkelijk rustig. Zijn veerkracht bleek onvoorstelbaar. Hij begon gezonder te eten, wandelde elke dag even buiten en vond troost in tekenen en muziek. Hij was degene die zijn ouders geruststelde, in plaats van andersom. Hij knuffelde zijn jongere broertje, hielp hem met knutselen en bleef lachen — zelfs op de moeilijkste dagen.
Artsen en verpleegkundigen spraken vol bewondering over zijn positieve instelling. Zijn aanwezigheid op de afdeling was een lichtpuntje voor velen. Een jongen van vijftien, die ondanks onzekerheid en angst, bleef kiezen voor hoop en vriendelijkheid.
Dagelijkse afspraken, stap voor stap
Op 14 februari begon Callum met een traject in het University College Hospital in Londen. Zes weken lang bezocht hij bijna dagelijks het ziekenhuis voor controles en ondersteuning. Elke afspraak werd met dezelfde opgewektheid ontvangen. De dagen waren soms lang, maar het gezin maakte er het beste van. In de wachtkamers speelden ze spelletjes, lachten ze samen en maakten ze zelfs mini-uitstapjes door Londen.
Op 4 april werd het traject afgerond. De controle op 5 mei zou duidelijk maken hoe goed zijn lichaam op de begeleiding had gereageerd. Ondanks de spanning keek het gezin met vertrouwen naar dat moment uit. Callum hield intussen een schema bij voor zijn gezondheid: sport, voeding, rustmomenten. Zijn voeding werd kleurrijker, met veel vers fruit, smoothies en havermoutrepen. Samen met zijn moeder experimenteerde hij in de keuken — koken werd een nieuw gedeeld plezier.
Sport, smoothies en spreuken aan de muur
Thuis bouwden ze de garage om tot een kleine gym. Met inspirerende spreuken aan de muur — “Kleine stappen, grote resultaten” — trainden Callum en Mark samen. Vrienden kwamen geregeld langs om een spelletje te doen of even te wandelen. Callum groeide in zijn zelfvertrouwen. Hij werd sterker, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Zijn energie keerde langzaam terug, en daarmee ook zijn droom om later iets met sport of design te doen.
Hoop over de grens
Toch keek het gezin verder. Sommige behandelingen en aanvullende therapieën waren in Groot-Brittannië niet beschikbaar. Ze onderzochten mogelijkheden in Duitsland en de Verenigde Staten. In San Francisco loopt een programma dat veelbelovend lijkt voor jongeren zoals Callum. Om deze stappen mogelijk te maken, startten Sarah en Mark een GoFundMe-campagne.
De reacties waren hartverwarmend. Familie, buren, klasgenoten en zelfs onbekenden doneerden met lieve boodschappen. De steun gaf het gezin nieuwe energie. Op hun blog deelden ze updates over Callums vooruitgang en hun hoopvolle plannen. Ondertussen kwamen ze in contact met andere ouders in soortgelijke situaties — een netwerk van steun ontstond, dat verder reikte dan ze ooit hadden durven dromen.
Een belangrijk signaal
Wat Sarah en Mark vooral willen meegeven, is het belang van alert zijn op signalen. Een plotselinge hoofdpijn, vermoeidheid of verandering in gedrag hoeft niet ernstig te zijn — maar het is altijd goed om het serieus te nemen. Hun verhaal laat zien dat vroegtijdig ingrijpen en vertrouwen op je gevoel van levensbelang kunnen zijn.
Ze raden ouders aan om in gesprek te blijven met hun kinderen, open te staan voor wat ze voelen en niet bang te zijn om een arts te raadplegen. Soms schuilt er achter een ogenschijnlijk klein symptoom iets groters, en dan is snelle actie cruciaal.
De band die alles overwint
Vandaag, maanden na die eerste ochtend vol hoofdpijn, is Callum er nog steeds. Niet alleen fysiek, maar krachtiger dan ooit. Samen met zijn gezin heeft hij een weg gevonden door onzekerheid, angst en verdriet. Zijn verhaal is er een van opmerkelijke veerkracht — van een jongen die volwassen werd in een storm en leerde dat liefde, hoop en steun onverslaanbare wapens zijn.
“Ik hou genoeg van je voor ons allebei,” zei zijn vader ooit. En dat doet hij nog steeds — elke dag.
Actrice Tina Maerevoet, bekend van ‘Thuis’, heeft een eerbetoon gedeeld aan haar dochtertje Alba, die zes maanden geleden, veel te vroeg, ter wereld kwam. Het dochtertje van Tina en haar partner werd geboren op 5 mei 2025 na slechts 26 weken zwangerschap en woog bij de geboorte slechts 880 gram. Nu, zes maanden later, is ze thuis en heeft ze al heel wat meegemaakt. Tina deelde via sociale media haar ervaringen en emoties van de afgelopen maanden, met een boodschap die zowel hoopvol als hartverwarmend is.
Een moeilijke start, maar hoop en liefde volgen
De vroege geboorte van Alba was voor Tina en haar gezin een zware schok. De kleine moest meteen naar de neonatologie en verbleef daar maar liefst 90 dagen. Tina reflecteerde op die periode en noemde het een “scherpe start”, maar benadrukte ook de “eindeloos zachte ziel” van haar dochter. De onzekerheid in die eerste weken was enorm, maar het was duidelijk dat Alba vechtlust had, en dat gaf haar moeder de kracht om door te zetten.
Alba’s zes maanden: Een mijlpaal
Vandaag is Alba zes maanden oud, en dat is voor Tina een grote mijlpaal. “6 maanden Alba, 6 maanden mama, 6 maanden in mijn buik, 6 maanden in de wereld,” begint ze haar emotionele post. “Je eerste 3 maanden was je in de veilige handen van het UZA. De 3 daarna probeerde ik zelf die handen te zijn. Eerst was je dag in dag uit zover weg – en nu ben je zo dichtbij. Elke dag, elk uur, zoooooo dichtbij… Het lukt ons, Alba! Jeeeej! Het lukt ons! We leven nog.”
Trots en liefdevolle humor
In haar bericht is Tina ook bijzonder trots op de kleine Alba, die zich al lekker thuis voelt. “De liefde van onze wasmachine voor jou is onvoorwaardelijk,” schrijft Tina met een glimlach. “Je eerste hobby – projectielbraken – praktiseer je dagelijks meermaals. Aan enthousiasme geen gebrek. Je teruggave vol overgave eindigt steevast met een lach. De krachtlach die de zon terugbrengt op ons pad. Die ons vooruit doet gaan.”
Geen roze wolken, maar een reis vol liefde
Tina Maerevoet benadrukt in haar boodschap dat haar gezin geen ‘roze wolken’ heeft gekend, maar dat ze samen door de uitdagingen heen hebben geworsteld. “Voor ons geen roze wolken, wel wilde oceanen waar we gedragen door de windstormen samen toch maar elegantjes over zweven,” zegt ze. “Jouw spanwijdte is de grootste, Albatrosje.”
Met deze mooie woorden deelt Tina haar diepe dankbaarheid voor de vooruitgang die Alba heeft geboekt en de steun die ze van haar omgeving heeft ontvangen. Het is een ontroerend moment voor Tina, maar ook een bron van hoop voor anderen die met soortgelijke uitdagingen te maken hebben.