Actueel
Dit waren de laatste woorden van Joke Bruijs: ‘Ik kan niet leven zonder Gerard, ik moet naar hem toe’
Gerard Cox (85) herdacht: liefdevolle band met ex-vrouw Joke Bruijs blijft symbool voor hun leven
Zondag kwam het nieuws naar buiten dat Gerard Cox, een van de meest markante gezichten van de Nederlandse theater- en televisiegeschiedenis, op 85-jarige leeftijd is heengegaan. De acteur, cabaretier en zanger leed aan slokdarmk*nker, een z!ekte waar hij eerder dit jaar open over sprak. Zijn 0verlijden markeert het einde van een tijdperk, maar ook het begin van een periode van herinnering en terugblik op een indrukwekkend leven en oeuvre.
Tijdens de uitzending van RTL Tonight stond de redactie uitgebreid stil bij zijn 0verlijden. Aan tafel vertelde theaterkenner en presentator Albert Verlinde (64) over de innige band die Gerard in zijn laatste jaren bleef koesteren met zijn ex-vrouw en goede vriendin Joke Bruijs (73). Hun bijzondere relatie – ooit begonnen als liefdespartners en door de jaren heen uitgegroeid tot een warme vriendschap – werd opnieuw zichtbaar in de verhalen die nu naar buiten komen.
Een huwelijk én samenwerking voor het leven
Gerard Cox en Joke Bruijs trouwden in de jaren zeventig en waren ruim tien jaar man en vrouw. Maar hun connectie beperkte zich niet tot de privéwereld. Ook professioneel vonden ze elkaar steeds opnieuw. Samen schitterden ze in de immens populaire televisieserie Toen Was Geluk Heel Gewoon, waarin Gerard gestalte gaf aan de markante Jaap Kooiman en Joke in de rol van Nel, zijn vrouw.
De serie, die liep van 1994 tot 2009, groeide uit tot een vaste waarde op de Nederlandse televisie. Met herkenbare humor, alledaagse situaties en een flinke dosis Rotterdamse nuchterheid wisten Cox en Bruijs miljoenen kijkers aan zich te binden. Hun chemie was onmiskenbaar en werd in 1999 bekroond met de Gouden Televizier-Ring, dé publieksprijs die hun werk tot nationale favoriet maakte.
Hoewel het huwelijk uiteindelijk strandde, bleef de band tussen de twee overeind. In interviews benadrukten beiden regelmatig dat ze elkaar nooit écht loslieten. Hun samenwerking in de film Casa Coco uit 2022 onderstreepte dat nogmaals: ook na jaren van ups en downs bleven ze samen op het toneel en het scherm floreren.
Moeizamer contact door z!ekte
De laatste periode bracht uitdagingen met zich mee. Joke Bruijs leeft al geruime tijd met de z!ekte van Parkinson, waardoor praten steeds moeilijker werd. Voor iemand die altijd zo sterk op haar stem en expressie vertrouwde, was dat zwaar.
Toch vond Gerard manieren om verbonden te blijven. Albert Verlinde vertelde aan tafel bij Renze Klamer hoe Cox zijn ex-vrouw geregeld bezocht. “De manager van Gerard zei dat hij af en toe naar Joke toe ging en dan met haar begon te zingen. Als hij zelf even niet meer wist hoe de tekst verder moest, keek hij naar Joke. En zij pakte het moeiteloos over.”
Het beeld is ontroerend: twee artiesten die hun leven lang muziek maakten, elkaar juist in kwetsbare momenten weer vonden door datzelfde medium. Zingen werd zo niet alleen een vorm van communicatie, maar ook een symbool van hun blijvende verbondenheid.
De zachte kant van Gerard Cox
Wie Gerard Cox alleen kende van zijn vaak scherpe grappen, zijn uitgesproken meningen en zijn Rotterdamse directheid, zag misschien niet altijd de zachtere kant van de man. Albert Verlinde benadrukte juist díe kant in de uitzending van RTL Tonight.
“Die liefdevolle Gerard – want dat was hij – wil ik toch ook even benoemen,” zei Albert. “Hij bleef zo eeuwig verbonden met Joke.” Achter de schermen was Cox niet alleen de humorist en de woordkunstenaar, maar ook een loyale vriend en partner die voor de mensen om hem heen bleef zorgen.
Deze woorden sluiten aan bij eerdere verhalen van collega’s en vrienden. Cox stond bekend als iemand die recht voor zijn raap was, maar tegelijk trouw bleef aan zijn relaties en vriendschappen. Zijn band met Bruijs illustreert dat treffend: ook na hun scheiding bleef hij een constante factor in haar leven.
Reageren door te zingen
De anekdote over de momenten dat Gerard en Joke samen zongen, raakte veel kijkers. Het beeld van Cox die een tekst niet meer wist en Bruijs die hem aanvulde, werd op sociale media veel gedeeld. Het liet zien dat liefde en verbondenheid soms het mooist tot uiting komen in de kleinste gebaren.
Voor fans van Toen Was Geluk Heel Gewoon was het bovendien een herkenbaar beeld: de twee die samen, vaak met humor en warmte, de balans vonden. Waar Jaap en Nel ooit een huiskamerpubliek vermaakten, waren Gerard en Joke in hun privéleven niet minder ontwapenend.
Joop van den Ende: “Een begenadigd woordkunstenaar”
Ook theaterproducent Joop van den Ende sprak zijn bewondering uit. Hij noemde Gerard Cox “een begenadigd woordkunstenaar” en prees zijn vermogen om taal te gebruiken om mensen te raken. Of het nu ging om cabaret, muziek of televisie, Cox wist met zijn Rotterdamse tongval en directe stijl telkens weer het publiek aan zich te binden.
Zijn 0verlijden markeert volgens Van den Ende het verlies van een unieke stem in de Nederlandse cultuur. Een stem die niet alleen vermaakte, maar ook kleur gaf aan generaties televisie- en theaterkijkers.
De laatste periode
In de aanloop naar zijn 0verlijden bleef Cox, ondanks zijn z!ekte, zo lang mogelijk actief. Hij trad op, werkte mee aan projecten en zocht contact met oude bekenden. Pas toen zijn gezondheid sterk achteruitging, trok hij zich meer terug.
De berichten dat hij regelmatig bij Joke langs ging, laten zien dat hij zijn sociale en emotionele contacten altijd belangrijk bleef vinden. Niet het z!ek-zijn stond centraal, maar juist de momenten van verbinding, humor en muziek.
Symboliek van een hechte band
Het is opvallend dat het nieuws over Gerard Cox kort voor dat van Joke Bruijs naar buiten kwam. Bruijs, die ook al geruime tijd worstelde met haar gezondheid, is inmiddels eveneens heengegaan. Voor velen voelt dit alsof een bijzonder hoofdstuk van de Nederlandse cultuur in korte tijd gesloten is.
Hun levens waren innig met elkaar verweven – eerst als geliefden, later als collega’s en vrienden. Het feit dat hun namen in dezelfde periode in de rouwadvertenties verschenen, wordt door veel fans ervaren als een symbolisch einde van een tijdperk.
Een duo om nooit te vergeten
Gerard Cox laat een rijk oeuvre na: van cabaret tot muziek, van toneel tot televisie. Zijn samenwerking met Joke Bruijs zal echter altijd een bijzonder hoogtepunt blijven. Het duo belichaamde een tijd waarin humor, herkenbaarheid en warmte de Nederlandse huiskamers vulden.
Hun samenspel in Toen Was Geluk Heel Gewoon wordt nog vaak herhaald en teruggekeken, en zal de komende jaren ongetwijfeld nieuwe generaties bereiken. Het blijft een tastbare herinnering aan twee artiesten die samen geschiedenis schreven.
Conclusie: een nalatenschap van liefde en muziek
Het 0verlijden van Gerard Cox roept veel emoties op, maar vooral ook veel herinneringen. Zijn laatste bezoeken aan Joke Bruijs, waarin muziek en zang centraal stonden, vormen een prachtig slotakkoord van een leven vol kunst en verbondenheid.
Zoals Albert Verlinde zei: “Hij bleef zo eeuwig verbonden met Joke.” Dat is misschien wel de kern van zijn nalatenschap: trouw blijven aan de mensen die ertoe doen, en de kracht van muziek en humor inzetten om moeilijke tijden draaglijk te maken.
Key-points
-
Gerard Cox is op 85-jarige leeftijd heengegaan aan de gevolgen van slokdarmk*nker.
-
In RTL Tonight sprak Albert Verlinde over de bijzondere band tussen Cox en zijn ex-vrouw Joke Bruijs.
-
Ondanks haar z!ekte bezocht Gerard haar regelmatig en zongen ze samen, wat symbool stond voor hun verbondenheid.
-
Hun samenwerking in Toen Was Geluk Heel Gewoon en later in Casa Coco maakte hen tot een iconisch duo.
-
Joop van den Ende prees Cox als “een begenadigd woordkunstenaar” en icoon van de Nederlandse cultuur.
Prinses Alexia trekt aandacht tijdens Prinsjesdag: spontane prinses kiest haar eigen houding
Prinsjesdag is ieder jaar hét moment waarop de koninklijke familie zich in vol ornaat toont aan het publiek. Traditie, pracht en praal komen samen tijdens de rijtoer, waarbij het koningspaar en hun dochters zichtbaar zijn in de statige glazen koetsen. Dit jaar lag de aandacht echter opvallend vaak bij Prinses Alexia (20). Terwijl haar oudere zus Amalia als toekomstig koningin in de hoofdkoets plaatsnam, reed Alexia samen met haar jongere zus Ariane in de gala-glasberline die er direct achter reed.
Voor Ariane (17) was dit de eerste keer dat zij deelnam aan Prinsjesdag, en alle ogen waren dan ook op haar gericht. Toch wist Alexia, bewust of onbewust, een groot deel van de aandacht naar zich toe te trekken – niet door haar outfit of een opvallend gebaar, maar juist door haar ingetogen houding.
De koetsrit: anders dan verwacht
Royaltyverslaggever Sandra Schuurhof beschreef bij Shownieuws dat ze tijdens het vertrek bij Paleis Noordeinde verbaasd was over de manier waarop Alexia zich gedroeg. Waar van leden van het koningshuis doorgaans verwacht wordt dat ze het publiek vriendelijk toewuiven, keek Alexia vooral naar beneden.
“Toen ze wegreden bij Paleis Noordeinde, dacht ik echt: wat zit ze nou te doen in die koets?”, aldus Schuurhof. Ze suggereerde dat de prinses mogelijk afgeleid was, misschien zelfs door een telefoon. “Ik kon het niet helemaal zien, maar de indruk was dat ze bezig was met iets anders dan zwaaien.”
Hoewel er geen enkel bewijs is dat Alexia daadwerkelijk met haar telefoon in de weer was, zorgde de suggestie voor veel gespreksstof. Collega Bart Ettekoven maakte er een luchtige grap van: “Ze zat gewoon te swipen op Tinder.” Schuurhof reageerde terughoudend, maar bleef erbij dat Alexia’s houding opviel.
Een jonge prinses in een eeuwenoude traditie
De beelden riepen bij veel kijkers vragen op. Waarom leek Alexia zo weinig betrokken bij de ceremonie? Schuurhof nuanceerde haar eigen observaties door te benadrukken dat de situatie voor een twintigjarige behoorlijk ongemakkelijk kan zijn.
“Je zit daar in een koets, mensen staan uren in de regen of wind om een glimp van je op te vangen, en jij moet maar zwaaien. Als je het heel plat slaat, is het natuurlijk ook een vreemde vertoning,” legde ze uit. Volgens de verslaggever is het dan ook niet vreemd dat Alexia, die bekendstaat om haar nuchtere en onafhankelijke houding, zich niet altijd volledig op haar gemak voelt tijdens dit soort momenten.
Prinsjesdag is immers meer dan alleen een politieke opening van het parlementaire jaar; het is ook een zorgvuldig geregisseerd toneelstuk van tradities, symbolen en etiquette. Voor jongeren, die opgroeien in een digitale wereld waar spontaniteit vaak belangrijker is dan protocol, kan die rol ingewikkeld voelen.
Prinses Alexia: bekend om haar eigenzinnigheid
Het is niet de eerste keer dat Alexia tijdens officiële gelegenheden opvalt door haar eigen houding. Ze wordt vaak omschreven als de meest spontane en eigenwijze van de drie zussen. Waar Amalia zich zichtbaar voorbereidt op haar toekomstige rol als koningin en Ariane nog voorzichtig haar plek vindt, lijkt Alexia vaker de rol van buitenbeentje te nemen.
Ze studeert inmiddels al enkele jaren in het buitenland en voelt zich volgens royaltywatchers vrijer in Londen dan in Nederland. Daar geniet ze van een zekere anonimiteit, zonder constant door media of publiek gevolgd te worden. Het verschil tussen die vrijheid en de strak geregisseerde tradities in eigen land kan groot zijn.
Reacties van het publiek
Zoals gebruikelijk bij publieke optredens van het koningshuis, werd ook dit moment breed besproken op sociale media. Sommige kijkers vonden het jammer dat Alexia niet meer betrokken leek. “Ze had best even kunnen zwaaien, het hoort erbij,” schreef iemand op X.
Anderen namen het juist voor haar op. “Laat dat meisje gewoon zichzelf zijn,” reageerde een ander. “Ze is twintig, studeert, heeft een eigen leven. Natuurlijk voelt zo’n ceremonie voor haar wat vreemd aan.”
Deze verdeling in reacties laat zien dat de samenleving ook worstelt met de vraag: hoeveel vrijheid gunnen we jonge royals, en hoeveel houden we hen vast aan tradities die eeuwenlang overeind zijn gebleven?
Ariane’s debuut
Te midden van de aandacht voor Alexia viel bijna onder de radar dat Prinses Ariane haar eerste Prinsjesdag beleefde. Voor de jongste dochter van koning Willem-Alexander en koningin Máxima was dit een belangrijk moment. Rustig en ingetogen zat ze naast haar oudere zus in de koets, duidelijk nog zoekend naar de juiste houding.
Voor Ariane was het een vuurdoop: waar Amalia al vaker de hoofdrol heeft gespeeld tijdens officiële momenten, moet Ariane nog wennen aan het mediacircus. Dat ze dit mocht beleven naast Alexia, zal haar waarschijnlijk wat steun hebben gegeven.
De rol van Amalia
Terwijl Alexia en Ariane samen in de gala-glasberline zaten, reed Amalia mee in de hoofdkoets met haar ouders. Voor de prinses van Oranje is Prinsjesdag inmiddels een jaarlijks terugkerend podium om haar rol als toekomstig koningin verder vorm te geven. Haar ontspannen houding en vriendelijke glimlach vielen in positieve zin op.
Het contrast met Alexia was daardoor des te groter. Waar Amalia de traditionele verwachting van zwaaien en glimlachen zonder moeite leek te vervullen, koos Alexia voor een meer ingetogen en persoonlijke manier om de rit te beleven.
De spanning tussen traditie en moderne tijd
Het gedrag van Alexia maakt duidelijk dat er een spanningsveld bestaat tussen traditie en moderne verwachtingen. Aan de ene kant is er de eeuwenoude etiquette: zwaaien, glimlachen en zichtbaar aanwezig zijn voor het volk. Aan de andere kant groeit een nieuwe generatie royals op in een tijdperk waarin authenticiteit en eigenheid juist hoog gewaardeerd worden.
Royaltykenners wijzen erop dat Alexia’s gedrag waarschijnlijk niet voortkomt uit disrespect, maar uit haar behoefte om zichzelf te blijven. Voor veel jongeren is het moeilijk voorstelbaar om urenlang te zwaaien zonder echt contact te maken met het publiek. In die zin weerspiegelt Alexia misschien wel een bredere ontwikkeling: een generatie die tradities niet blind volgt, maar steeds meer in eigen perspectief plaatst.
Humor en luchtigheid
De grap van Bart Ettekoven dat Alexia “misschien wel zat te swipen op Tinder” werd breed opgepikt. Hoewel duidelijk bedoeld als luchtigheid, laat het ook zien hoe snel gedrag van royals wordt geïnterpreteerd en besproken. Zelfs een gebaar of houding die niet helemaal in de lijn der verwachting ligt, kan aanleiding zijn voor uitgebreide speculatie.
Toch benadrukken veel royaltywatchers dat dergelijke interpretaties met een korrel zout genomen moeten worden. In de afgesloten koets is het voor buitenstaanders moeilijk te zien wat er precies gebeurt. Wat duidelijk blijft, is dat Alexia de publieke verbeelding weet te prikkelen – of ze nu zwaait of juist niet.
Conclusie: een prinses die zichzelf blijft
Prinsjesdag 2025 zal herinnerd worden als de dag waarop niet alleen Amalia haar rol als toekomstig koningin verder vormgaf, maar ook Alexia opnieuw liet zien dat zij haar eigen pad kiest. Of ze nu bewust voor een ingetogen houding koos of gewoon even niet de behoefte voelde om te zwaaien, het leverde hoe dan ook gesprekstof op.
Voor sommigen is dat storend, voor anderen juist verfrissend. Hoe dan ook laat het zien dat Alexia, net als veel leeftijdsgenoten, zoekt naar een balans tussen verwachtingen en eigenheid. Misschien is dat wel precies wat haar zo herkenbaar maakt: een prinses die, ondanks alle tradities en camera’s, af en toe gewoon een twintigjarige blijft.