Actueel
Suzan & Freek samen op babyshopavontuur en delen ontroerende gesprekken: ‘Nu is alles wat er is’
Suzan & Freek laten zich niet stoppen: hoopvolle momenten, babyshoppen en toekomstplannen op Texel
Voor Suzan & Freek is het leven het afgelopen jaar volledig op z’n kop gezet. De bekendmaking dat Freek ongeneeslijk ziek is, raakte hun fans recht in het hart. Toch bewijst het muzikale duo keer op keer dat liefde, moed en hoop krachtiger kunnen zijn dan verdriet. Afgelopen week trokken ze er samen op uit naar Texel — niet voor werk, maar voor iets veel kostbaarders: samenzijn, ademen, dromen… én babykleertjes shoppen.
“Nu is alles wat er is”
Op hun gezamenlijke Instagram-account deelden Suzan & Freek intieme foto’s van hun minivakantie. Geen bombastisch statement, maar een eerlijke, zachte update die veel volgers diep raakte. “We waren deze week een paar daagjes op Texel,” schrijven ze. “Het was heel fijn om met z’n tweeën even in een andere omgeving te zijn en uit te waaien.”
Die woorden zeggen alles. Sinds Freeks gezondheidsnieuws naar buiten kwam, is ‘nu’ hun belangrijkste houvast. “Het voelt goed om, naast de angstige momenten, het ook weer heel fijn te hebben met elkaar en leuke dingen te doen,” voegen ze eraan toe. “Nu is alles wat er is, en daar proberen we zo veel mogelijk te zijn.”
Op de fiets tussen de pensionado’s
Texel, het grootste Waddeneiland van Nederland, biedt precies wat Suzan en Freek nodig hadden: rust, natuur en vooral eenvoud. “Lekker op het fietsje tussen de pensionado’s het eiland verkennen,” schrijven ze met een knipoog. Maar wat tussen de regels door sijpelt, is de emotionele diepgang van deze trip. Want het was meer dan zomaar een uitje — het was een moment om stil te staan, door te praten en vooruit te kijken.
“Fijne gesprekken bij de ondergaande zon,” schrijven ze. “Weer samen vooruit kijken en dromen.” Ondanks alles durven ze hun blik nog steeds op de toekomst te richten. En dat is dapper. Niet alleen vanwege de medische realiteit, maar ook omdat de toekomst inmiddels een extra dimensie heeft gekregen: binnenkort worden ze ouders.
Babykleertjes en hoop
Op een van de gedeelde foto’s is Suzan te zien in een babywinkel, turend naar een rekje met schattige kledingstukken. Het beeld is simpel, maar spreekt boekdelen. De zangeres is zwanger van hun eerste kindje, dat ze dit najaar verwachten. En hoewel de zwangerschap samenvalt met een van de moeilijkste fases in hun leven, proberen ze het geluk van nieuw leven niet te laten overschaduwen.
“Alles rondom ons kindje vrolijkt ons ongelofelijk op,” vertelden ze eerder in een emotioneel Instagram-bericht. “We zijn dankbaar voor dit nieuwe begin.”
De baby is daarmee niet alleen een bron van blijdschap, maar ook van hoop, richting en troost. Terwijl het nieuws over Freeks ziekte zwaar binnenkwam bij hun fans en het duo zelf, biedt de komst van hun kindje een tegengewicht: iets om naar uit te kijken, iets om voor te blijven vechten.
Een zware diagnose, maar ook een besluit: doorgaan
Freek maakte onlangs bekend dat hij lijdt aan een ongeneeslijke vorm van kanker. Die mededeling kwam als een donderslag bij heldere hemel, voor zowel publiek als collega’s in de muziekwereld. Direct daarna besloten Suzan & Freek hun werkzaamheden tijdelijk neer te leggen, om de ruimte te nemen voor verwerking en rust.
Maar inmiddels laten ze weten dat ze voorzichtig weer vooruitkijken. “We hebben besloten niet bij de pakken neer te gaan zitten,” klonk het moedig. “De afgelopen weken zijn we door een rollercoaster van emoties gegaan en hebben we samen veel nagedacht.”
Die uitspraak laat zien hoe bewust Suzan & Freek omgaan met hun nieuwe realiteit. Ze nemen de tijd om verdriet toe te laten, maar zoeken ook actief naar lichtpuntjes. De baby is daar één van, maar ook muziek, vrienden en familie geven houvast.
Muziek als medicijn
Hoewel het koppel hun agenda bewust heeft leeggemaakt, blijft muziek een belangrijk onderdeel van hun leven. “We maken nog steeds veel muziek,” lieten ze weten. Niet omdat het moet, maar omdat het troost biedt. Het is hun taal, hun manier van verbinden — met elkaar én met hun publiek.
Dat ze binnenkort toch weer op het podium staan, is dan ook geen breuk met hun pauze, maar een voortzetting van wat hen altijd al heeft gesterkt. “Zolang het goed voelt, doen we het,” zei Freek in een eerder interview.
Zwanger en sterk
Suzan, inmiddels halverwege haar zwangerschap, lijkt zich gelukkig goed te voelen. “Ik voel me fysiek prima,” liet ze eerder weten. Dat is niet vanzelfsprekend in deze emotioneel beladen tijd. Maar haar kracht is voelbaar, zowel in de beelden die ze deelt als in de manier waarop ze Freek ondersteunt.
De zwangerschap biedt haar iets tastbaars, iets om zich aan vast te houden. En dat is zichtbaar in kleine dingen: de foto van babykleding, de glimlach op Texel, het samen fietsen door de duinen. Alles ademt een behoefte aan betekenis en verbondenheid.
Fans reageren massaal: “Jullie zijn een voorbeeld”
Op social media reageren duizenden fans op de foto’s van Texel en het hoopvolle bericht van Suzan & Freek. “Jullie zijn een voorbeeld van liefde en kracht,” schrijft iemand. Een ander laat weten: “Als ik jullie zie, geloof ik weer in het mooie van het leven.”
Veel volgers delen ook hun eigen verhalen: over ziekte, hoop, en het belang van elkaar blijven vasthouden. Suzan & Freek blijken daarmee meer te zijn dan artiesten; ze zijn uitgegroeid tot inspiratiebron.
De toekomst: onzeker maar niet leeg
Wat de toekomst brengt, weet niemand. Maar één ding is zeker: Suzan & Freek maken bewuste keuzes. Ze leven met volle aandacht in het moment, zonder hun dromen te laten verdwijnen. “We hopen op mooie tijden,” zeggen ze. “En we gaan ervoor, samen.”
In het najaar hopen ze hun kindje in liefde te kunnen verwelkomen. Dat moment zal ongetwijfeld gepaard gaan met emoties die groter zijn dan woorden. Maar als het aan Suzan & Freek ligt, is het ook een symbool van alles wat hen overeind houdt: liefde, veerkracht en het vermogen om licht te zien in de donkerste dagen.
Conclusie: liefde in tijden van tegenslag
Suzan & Freek bewijzen dat het leven niet stopt bij slecht nieuws. Het verandert, ja — maar het kan ook nieuwe diepte krijgen. Hun minitrip naar Texel was geen gewone vakantie. Het was een ode aan het leven, aan verbinding, aan alles wat telt als niets meer zeker is.
Met babykleertjes in de hand en wind in de haren fietsen ze samen door dit nieuwe hoofdstuk. En hun boodschap is helder: het leven is nu. En dat is, ondanks alles, de moeite waard.
Na het verliezen van haar vijfjarige dochter aan kanker, besluit een rouwende moeder eindelijk om een ander kind te adopteren. Maar wanneer een geheim van haar vervreemde man opduikt, moet ze een moeilijke situatie onder ogen zien. In het gedempte licht van haar woonkamer slaakte Eleanor een kreet en gooide haar Chinees afhaalmaaltijd ergens achter haar neer, zonder zich erom te bekommeren. Het geluid doorbrak de stilte die haar eens levendige huis tegenwoordig kenmerkte.
Na het verliezen van haar dochter, Ava, aan leukemie vijf jaar geleden en het jaar daarop scheiden van haar man Joseph, had Eleanor haar passie voor alles verloren, inclusief haar carrière in de kunstfotografie. Hoewel zij en Joseph hadden besproken om het weer te proberen, wilde Eleanor vooral weer moeder zijn. Het afgelopen jaar had ze uren op adoptiewebsites doorgebracht.
Haar kreet van vreugde kwam door het ontdekken van een kind, Charlotte, die het evenbeeld van Ava was. Eleanor klikte om meer foto’s van Grace Adoptiediensten te bekijken en pakte na een paar minuten haar telefoon. “Hallo, dit is Grace Adoptiediensten. Ik ben Samantha. Hoe kan ik u vandaag helpen?” klonk een warme stem aan de andere kant.
“Mijn naam is Eleanor. Ik hoop te adopteren, en een meisje op uw website heeft mijn aandacht getrokken,” zei ze, terwijl ze aan haar hoofd krabde. Samantha reageerde zacht. “We zullen een afspraak maken zodat u ons kunt ontmoeten. Het is altijd het beste om dit persoonlijk te doen.”
Eleanor stemde te snel in. “Ik ben klaar om die stap te zetten,” verklaarde ze. “Ik wil een verschil maken in het leven van een kind.” De dag van de afspraak kwam, en Eleanor zat nerveus te wachten in het kantoor van Samantha. “Het is geweldig om u persoonlijk te ontmoeten,” begroette Samantha haar hartelijk. “Ik heb uw aanvraag gelezen en ik kan nu al zeggen dat u een geweldige ouder zou zijn.”
De twee vrouwen bespraken Eleanor’s achtergrond, haar redenen voor adoptie en haar hoop voor de toekomst. Eleanor’s ogen dwaalden vaak af naar een familiefoto op Samantha’s bureau. “Ah, u hebt dat al een tijdje bekeken,” merkte Samantha op, terwijl ze haar twee dochters, Mary Ellen en Macy May, introduceerde. Eleanor zei: “Ik wil dat terug.”
Samantha knikte maar schraapte haar keel. Na een diepe ademhaling vroeg ze: “Kunt u me iets vertellen over uw man? Het is belangrijk dat kinderen in een tweeoudergezin worden geadopteerd.” Eleanor legde hun scheiding uit vanwege het verlies van hun dochter en haar hoop op verzoening. “Ik heb hem nog niet verteld over mijn adoptieplannen, maar dat zal ik doen,” onthulde ze.
Samantha stelde voor dat Eleanor de adoptie met Joseph zou bespreken en hoopte hem te ontmoeten als hij het goed zou vinden. Ze stemde in en vroeg om het dossier van het meisje dat ze op de website had gezien. Haar naam was Charlotte. “Ze lijkt een geweldig meisje,” zei Eleanor, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. “Ik voel een band met haar. Het is alsof ze voorbestemd is om deel van mijn leven te zijn.”
Eleanor verliet het bureau een uur later, gevuld met hoop. Ze bracht de volgende weken door met het voorbereiden van haar huis voor een kind, waarbij ze de logeerkamer in een uitnodigende ruimte veranderde. Tijdens deze tijd bleef Eleanor in contact met Samantha, maar aarzelde om Joseph over de adoptie te vertellen. Toen Samantha ernaar vroeg, gaf ze haar aarzeling toe.
“Oké,” verzekerde Samantha haar, “u bent nog steeds een zeer sterke kandidaat. Alleenstaand zijn is niet per se een breekpunt. Dit zijn tenslotte moderne tijden.” Een paar dagen later belde Samantha met geweldig nieuws. Ze hadden een officiële ontmoeting voor Eleanor met Charlotte gepland in een park. Ze bereidde zich voor op de ontmoeting door kleurboeken en stiften als cadeau voor het jonge meisje te kopen.
De speciale dag brak aan en Eleanor was er vroeg, zittend op een bankje met Charlotte’s cadeau in haar hand. Haar ogen speurden het groen af naar Samantha en Charlotte. Al snel zag ze hen. Charlotte, met haar donkere haar in een paardenstaart, leek verlegen en terughoudend. Eleanor begroette hen hartelijk. “Goed om je weer te zien,” zei ze, terwijl ze Samantha’s hand schudde.
“En jij ook. Dit is Charlotte,” antwoordde Samantha. “Hallo,” sprak Eleanor zacht, terwijl ze een beetje voorover boog. Charlotte mompelde verlegen iets terug, terwijl ze Eleanor kort aankeek. Wederom trof de gelijkenis met Ava haar. Ze liepen rond in het park en settelden zich bij de vijver. Ze gaf Charlotte haar cadeau. “Ik dacht dat we dit konden gebruiken om te tekenen of over onze dag te schrijven,” stelde ze voor.
Charlotte nam het cadeau aan met een zachte “Dank je wel.” Terwijl ze samen tekenden, begon er een band tussen hen te ontstaan. Het meisje opende zich langzaam en vertelde stukjes over haar leven in pleegzorg. Charlotte’s creativiteit en geest raakten Eleanor. Later, tijdens een picknicklunch, besprak Samantha de juridische aspecten en ondersteuningssystemen voor Charlotte’s adoptie. Maar ze gingen allemaal hoopvol uit elkaar dat dit zou lukken.
In de daaropvolgende weken bouwden zij en Charlotte een diepere band op, waarbij Charlotte Eleanor’s huis bezocht, haar nieuwe slaapkamer verkende en samen maaltijden deelde. Eindelijk belde Eleanor Joseph. “Ellie,” begroette hij haar warm. “Ik heb aan je gedacht.”
Eleanor antwoordde: “Ik heb groot nieuws om te delen. Kunnen we morgen afspreken?” De volgende dag, tijdens een kop koffie, legde Eleanor de adoptie aan Joseph uit. Hij luisterde stil, en sprak daarna bedachtzaam. “Ik zie dat dit veel voor je betekent. Het is goed om je weer zo levendig te zien.”
Ze was opgelucht door zijn begrip. “Ik kan niet toestaan dat verdriet me verteert,” zei ze. “Wij kunnen niet toestaan dat verdriet ons verteert.” Joseph knikte, begrijpende haar diepere betekenis. Eleanor en Charlotte bleven een band opbouwen, met logeerpartijtjes en zelfs diners met Joseph, die steeds vaker langs kwam.
Op een avond, terwijl Eleanor haar een verhaaltje voorlas, opende Charlotte zich. “Ik heb nooit een moeder zoals jij gehad. Ik wil niet terug naar pleegzorg.” Eleanor’s stem werd dik terwijl ze haar geruststelde. “Je hoeft dat ook niet, lieverd. Ik zal voor altijd je moeder zijn.” De dag van de officiële adoptiezitting was een belangrijke mijlpaal voor Eleanor en Charlotte. Eleanor had goede vrienden en familie, inclusief Joseph, uitgenodigd om dit bijzondere moment bij te wonen.
Bij de zitting stonden Eleanor en Charlotte hand in hand voor de rechter terwijl hij de adoptie afrondde; haar ogen vulden zich met vreugdetranen terwijl ze naar Charlotte keek en besefte welk nieuw hoofdstuk ze samen begonnen. Buiten de rechtbank nodigde Eleanor Joseph uit om met hen mee te gaan voor het avondeten. “Kom vanavond bij ons eten, Joe. Je bent ook deel van deze viering,” stelde ze voor.
“Dat zou ik graag doen, El,” antwoordde Joseph. In de volgende weken begonnen Eleanor, Joseph en Charlotte hun levens samen te voegen. Ze volgden therapiesessies, waarin ze hun verdriet en de uitdagingen waar ze voor stonden bespraken. Na een sessie vonden ze zichzelf in een hartverwarmend gesprek. “Joseph, ik weet dat dit niet is wat we gepland hadden, maar het is de weg die ik moet volgen,” zei Eleanor, terwijl het voelde alsof ze een misdaad bekende.
“Ik hou van je en wil hier echt deel van uitmaken met jou,” antwoordde Joseph, terwijl hij zijn keel schraapte. Na verloop van tijd bloeide Charlotte op in haar nieuwe omgeving. Ze herinnerde hen aan de liefde die ze verloren hadden en alles wat ze nog te geven hadden. Echter, Samantha belde op een dag, en haar toon gaf Eleanor direct koude rillingen.
“Eleanor, Charlotte’s biologische moeder heeft contact met me opgenomen,” onthulde de eigenaar van het adoptiebureau. “Ze beweerde dat Joseph Charlotte’s biologische vader was.” “Wat? Charlotte zou Ava’s halfzus kunnen zijn?” fluisterde Eleanor. Maar Samantha vertelde haar dat ze snel bevestiging nodig hadden. “We moeten Joseph hiermee confronteren,” adviseerde Samantha. “Als hij het ontkent, kan een vaderschapstest nodig zijn.”
“Waarom maakt het uit als ze het kind heeft afgestaan?” “Ze zei dat de affaire kort was, maar als de biologische vader plotseling in beeld wil komen, kan ze de adoptie willen aanvechten,” legde Samantha serieus uit. “Ik wil gewoon zeker weten dat niets Charlotte’s geluk in de weg kan staan.” Na het ophangen ging Eleanor naar buiten, waar Joseph aan het tuinieren was. Ze floepte eruit wat Samantha had gezegd en vroeg hem om de waarheid.
In het begin waren zijn ogen wild en verward, maar toen, liet hij zijn hoofd hangen en gaf toe aan een korte affaire met iemand in een steungroep voor rouwende ouders waar hij na Ava’s d00d en hun scheiding was bij aangesloten. “Het was een verschrikkelijke fout,” bekende hij met ogen die ver weg leken.
“Je bedoelt dat je dan misschien Charlotte’s vader bent als deze vrouw haar heeft afgestaan voor adoptie?” vroeg Eleanor met wijdopen mond van afschuw. “Ik verliet de groep kort nadat ze me vertelde dat ze zwanger was. Maar misschien heeft ze het kind voor adoptie afgestaan,” knikte Joseph, terwijl hij zijn ogen samenkneep.
Eleanor, overweldigd, knikte gewoon, terwijl ze haar handen in haar zij zette. Toen ze vroeg over een vaderschapstest, stemde Joseph zonder aarzelen in, “Dat zal ik doen. Ik zal dit helemaal toegeven.” Ze deden de test zo snel mogelijk, maar het zou dagen duren om de resultaten te krijgen. Eleanor twijfelde of ze Charlotte moest vertellen, maar besloot het niet te doen totdat ze de waarheid ontdekten en de juridische aspecten hadden opgelost.
Ze sprak ook voortdurend met Samantha. “In de meeste rechtsgebieden, zodra een adoptie voltooid is, is deze over het algemeen onomkeerbaar,” legde haar inmiddels vriend zachtjes uit. De resultaten kwamen per e-mail een paar dagen later, wat de meest zenuwslopende en angstige dagen van Eleanor’s leven waren sinds Ava’s overlijden. Zij en Joseph hadden het over al hun mogelijkheden tijdens therapie gehad en wat dit voor hen zou betekenen.
Maar niets kon besloten worden totdat ze de waarheid ontdekten. Samantha was hen aan het bezoeken toen de e-mail in Eleanor’s inbox verscheen. Ze las het langzaam voor, “Joseph is…niet Charlotte’s vader! Godzijdank!” Een paar dagen later kon Samantha bevestigen dat de biologische moeder had besloten niet verder te gaan aangezien Joseph niet Charlotte’s biologische vader was.
Met dit nieuws zag Eleanor Charlotte’s gelijkenis met Ava als een wonderbaarlijk toeval en een tweede kans voor haar familie. Haar 0verleden dochter zou altijd een deel van hen zijn, vooral omdat ze nu wisten hoe belangrijk elk moment was.