Actueel
Gerard Cox in tranen: ‘Het gaat echt heel slecht met Joke, ik ben haar langzaam aan het verliezen’
“Ik ben haar langzaam aan het verliezen”: Gerard Cox openhartig over Joke Bruijs en hun onbreekbare band
Gerard Cox (85) en Joke Bruijs (73) delen een levenslange band die verder gaat dan liefde alleen. Als voormalige partners, maar vooral als zielsverwanten, deelden ze decennialang lief en leed – op het podium, in de studio en ver daarbuiten. Nu Joke kampt met een ernstige vorm van Parkinson, spreekt Gerard openhartig over de impact daarvan op hun bijzondere relatie. “Ik zie haar langzaam verdwijnen,” zegt hij met gebroken stem. “En ik kan niets doen.”
Een leven lang verbonden
Jarenlang waren Gerard en Joke hét voorbeeld van een muzikale en persoonlijke symbiose. Ze stonden samen op het podium, zongen duetten die recht naar het hart gingen en schitterden zij aan zij in iconische televisieseries als Toen Was Geluk Heel Gewoon. Zelfs na hun scheiding bleven ze onafscheidelijk, iets wat in de media meermaals bewondering oogstte.
Die verbondenheid is gebleven, ook nu het leven moeilijker wordt voor Joke. In een recent interview met Mezza, het weekendmagazine van het AD, deelt Gerard hoe zwaar hij het vindt om haar gezondheid te zien achteruitgaan. Joke lijdt aan een progressieve vorm van Parkinson, een aandoening die haar spraakvermogen, gezichtsvermogen en mobiliteit steeds verder beperkt.
“Ze glipt bij me weg”
Voor Gerard voelt het alsof hij haar beetje bij beetje kwijtraakt. “Ze kan nauwelijks meer praten en ziet slecht,” vertelt hij zichtbaar aangeslagen. “Het gewone leven is voor haar bijna niet meer mogelijk. En dat doet pijn. Ik ben haar langzaam aan het verliezen.”
Zijn woorden zijn teder en tegelijk schrijnend. Dit is geen vluchtige herinnering aan een ex-partner, maar een ode aan een vrouw die een essentieel deel van zijn leven is en blijft. “Ze is het belangrijkste mens in mijn leven,” aldus Gerard. “Niet als geliefde, maar als iemand die mijn ziel kent.”
De kracht van muziek
Hoewel Joke steeds minder in staat is om gesprekken te voeren, blijft muziek een brug tussen toen en nu. Gerard vertelt dat hij haar geregeld opzoekt – niet alleen uit loyaliteit, maar uit diepe genegenheid. Tijdens die momenten doet hij iets wat hen altijd heeft verbonden: hij zingt voor haar.
“Als ik halverwege een liedje net doe alsof ik de tekst niet meer weet, vult zij het aan,” vertelt hij met een glimlach vol weemoed. “Dat is magisch. Alsof de muziek ons even terugbrengt naar vroeger.” Het zijn die korte momenten van herkenning en licht die het verschil maken in donkere dagen.
Een leven in de schijnwerpers
Joke Bruijs heeft een indrukwekkende carrière achter de rug. Ze was jarenlang een vaste waarde in het Nederlandse theater, op televisie en in de muziek. Haar veelzijdigheid maakte haar tot een geliefd gezicht bij jong en oud. In 2022 schitterde ze nog met Gerard in de film Casa Coco, waarin hun band ook op het witte doek werd vereeuwigd.
In april 2023 maakte Joke bekend dat ze gediagnosticeerd was met een ernstige vorm van Parkinson. Kort daarna trok ze zich terug uit de schijnwerpers. Voor veel fans was dit een pijnlijk moment – een icoon dat hen jarenlang ontroerde, koos voor de luwte. Voor Gerard was het een nieuw hoofdstuk in hun samenzijn. Niet meer als artiesten, maar als trouwe zielsverwanten.
De impact van Parkinson
Parkinson is een z!ekte die langzaam het lichaam overneemt. Het beperkt de spiercontrole, beïnvloedt de spraak, tast het zicht aan en kan ook het geheugen aantasten. Voor iemand als Joke, die altijd in de spotlight stond en gewend was zichzelf expressief uit te drukken, is dit een zware strijd.
“Ze heeft het ontzettend zwaar,” zegt Gerard. “Elke dag is een gevecht. En je weet dat het alleen maar moeilijker wordt.” Niet alleen voor Joke, maar ook voor haar omgeving. Voor Gerard, die met lede ogen toeziet hoe iemand van wie hij houdt stukje bij beetje verdwijnt in de mist van de z!ekte.
Niet alleen in haar strijd
Joke is niet alleen. Ze wordt liefdevol ondersteund door haar echtgenoot Frits Landesbergen, een gerenommeerd jazzmuzikant die haar in deze fase van haar leven alle rust en geborgenheid biedt die ze nodig heeft. Gerard spreekt daar met veel respect over. “Frits is er voor haar, en dat stelt me gerust. Ik weet dat ze in goede handen is.”
Er is geen sprake van jaloezie of wrok – alleen dankbaarheid. De band tussen Gerard en Joke is niet gebaseerd op romantiek, maar op iets dat dieper gaat: gedeelde herinneringen, levenslange verbondenheid en onvoorwaardelijke steun.
Afscheid in fasen
Het afscheid van Joke is geen plotseling moment, maar een proces dat zich in fasen voltrekt. Voor Gerard is elke ontmoeting kostbaar. “Elke keer dat ik haar zie, vraag ik me af of het de laatste keer is dat ze me nog echt herkent,” zegt hij.
Kleine momenten worden groot. Een blik, een glimlach, een herinnering aan een liedje. Het zijn die brokjes menselijkheid die hij koestert als goud. “Ze is er nog, maar ik weet dat dat niet eeuwig zal duren. En dat breekt mijn hart.”
Liefde in pure vorm
De relatie tussen Gerard en Joke is het bewijs dat liefde vele vormen kent. Ook als de romantiek verdwenen is, blijft er iets over dat misschien nog waardevoller is: vriendschap, trouw en diepe genegenheid. “Ik hou nog altijd van haar,” zegt Gerard. “En ik blijf haar bezoeken, tot het niet meer kan.”
Die toewijding raakt. Het is liefde in de meest pure, onbaatzuchtige vorm. Zonder bezit, zonder voorwaarden – alleen de wens om er te zijn voor de ander.
Een boodschap aan ons allemaal
Door zijn verhaal te delen, laat Gerard zien wat velen dagelijks meemaken maar zelden durven uit te spreken: het verdriet van het moeten loslaten terwijl iemand er nog is. De machteloosheid van een z!ekte die je niet kunt stoppen. En tegelijk de kracht van verbondenheid die blijft, zelfs als woorden ontbreken.
Hij roept op tot empathie en menselijkheid. “Kijk naar wat je hebt, en koester het,” lijkt hij te zeggen. “Want morgen kan het anders zijn.”
Tot slot
Gerard Cox verliest Joke niet ineens, maar in kleine stapjes. Toch houdt hij haar vast – met zijn stem, zijn aanwezigheid, zijn herinneringen. En vooral met zijn liefde. Want waar woorden tekortschieten, blijft de muziek. En waar hoop vervaagt, blijft verbondenheid bestaan.
🕊️ Wil jij Joke en Gerard een hart onder de riem steken? Laat dan een warme boodschap achter op sociale media. Elk woord telt. Elk gebaar geeft kracht.
Na twaalf intensieve jaren zet prinses Astrid een punt achter een van de meest zichtbare, maar tegelijk minst begrepen taken binnen het Belgische koningshuis. Ze stopt als koninklijk begeleider van handelsmissies naar het buitenland en draagt haar rol stap voor stap over. Eerst neemt koningin Mathilde een deel van die verantwoordelijkheid op zich, later volgt kroonprinses Elisabeth. Op papier lijkt het een logische wissel van generaties, maar achter deze beslissing gaat een veel groter verhaal schuil over inzet, belasting en stille toewijding.
Een rol die vaak wordt onderschat
Wie denkt dat het begeleiden van handelsmissies vooral bestaat uit lintjes doorknippen en handen schudden, vergist zich grondig. Dat benadrukt ook Emmanuel Flaam, CEO van Netalux, die meerdere missies meemaakte. In Het Nieuwsblad zegt hij: “Mensen onderschatten wat zij doet. Je moet altijd scherp staan, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.”
Tijdens zo’n missie volgen de dagen elkaar in hoog tempo op. Er zijn officiële ontvangsten, seminaries, bedrijfsbezoeken, ontmoetingen met lokale autoriteiten en gesprekken met investeerders. Alles verloopt volgens een strak schema, vaak in verschillende talen en culturele contexten. “En dan is er nog die jetlag, meerdere keren per jaar,” voegt Flaam eraan toe. Het vraagt niet alleen fysieke energie, maar ook mentale scherpte en diplomatiek inzicht.
Meer dan een ceremonieel gezicht
Volgens het Koninklijk Paleis was de rol van prinses Astrid allesbehalve symbolisch. “De belangrijkste opdracht is optreden als boegbeeld van de missie,” legt woordvoerder Lore Vandoorne uit. “In de landen waar we naartoe reisden, was Prinses Astrid degene die de missie leidde.”
Haar aanwezigheid gaf Belgische delegaties een duidelijke meerwaarde. In veel landen opent een lid van het koningshuis deuren die anders gesloten blijven. Bedrijven kregen toegang tot gesprekspartners op hoog niveau, simpelweg omdat Astrid het voortouw nam. Haar agenda zat doorgaans overvol, met nauwelijks ruimte voor rustmomenten. Toch stond ze bekend om haar constante professionaliteit en betrokkenheid.
Twaalf jaar op het hoogste tempo
Sinds 2011 was prinses Astrid het vaste gezicht van de Belgische handelsmissies. Jaar na jaar reisde ze naar alle uithoeken van de wereld om Belgische ondernemingen te ondersteunen bij hun internationale ambities. Dat betekende niet alleen aanwezig zijn, maar ook grondige voorbereiding. Ze verdiepte zich in economische dossiers, sectoren en lokale gevoeligheden, zodat ze tijdens gesprekken inhoudelijk mee kon spreken.
Royaltykenner Joëlle Vanden Houden benadrukt hoe ver Astrid daarin ging. “Ze wilde het misschien té goed doen,” zegt ze. “Ze bereidde zich altijd tot in de puntjes voor.” Die gedrevenheid leverde haar veel respect op in economische en diplomatieke kringen, maar eiste tegelijk een hoge tol.
Signalen van overbelasting
Hoewel prinses Astrid zich naar buiten toe altijd sterk en toegewijd toonde, waren er achter de schermen al langer signalen dat de constante druk haar parten speelde. “Ik vernam dat ze last had van rugproblemen en slecht sliep,” vertelt Vanden Houden. Het zijn klachten die vaak voorkomen bij mensen die langdurig onder hoge spanning staan en weinig herstelmomenten kennen.
Het besluit om te stoppen komt dan ook niet uit de lucht vallen. Na twaalf jaar intensief reizen, voorbereiden en presteren, trekt Astrid een duidelijke grens. Niet uit onwil, maar uit zorg voor haar gezondheid en balans. In een tijd waarin mentale en fysieke belasting steeds vaker bespreekbaar worden, past haar keuze in een bredere maatschappelijke ontwikkeling.
Een zorgvuldig geplande overdracht
De overgang verloopt niet abrupt. Het Koninklijk Huis kiest bewust voor een gefaseerde overdracht. Op korte termijn neemt koningin Mathilde al twee handelsmissies voor haar rekening. Daarmee blijft de continuïteit gewaarborgd en kunnen bedrijven blijven rekenen op koninklijke ondersteuning.
Mathilde brengt haar eigen kwaliteiten mee. Ze staat bekend om haar empathische stijl, talenkennis en sterke internationale uitstraling. Haar ervaring met sociale en economische thema’s sluit goed aan bij de doelen van handelsmissies, waarin niet alleen cijfers tellen, maar ook relaties en vertrouwen.
De toekomst: kroonprinses Elisabeth
Op langere termijn ligt de rol klaar voor kroonprinses Elisabeth. Daarmee krijgt de volgende generatie de kans om ervaring op te doen in een internationaal en economisch kader. Volgens Claire Tillekaerts, voormalig topvrouw van Flanders Investment and Trade, is dat een logische stap. “Elisabeth heeft een natuurlijk charisma en komt toegankelijk over,” zegt zij.
Ook Emmanuel Flaam ziet veel potentieel in de jonge kroonprinses. “Wie haar ziet speechen, merkt dat zij een brok energie is.” Elisabeth combineert een moderne uitstraling met een sterke opleiding en internationale ervaring. Handelsmissies kunnen voor haar een belangrijke leerschool worden in diplomatie, economie en representatie.
Respect voor wat was
Hoewel de focus nu verschuift naar de toekomst, overheerst er vooral waardering voor wat prinses Astrid in twaalf jaar heeft opgebouwd. Ze gaf een duidelijke invulling aan haar rol en zette de lat hoog, zowel voor zichzelf als voor haar opvolgers. Belgische bedrijven kijken met respect terug op haar inzet en de concrete resultaten die handelsmissies onder haar leiding opleverden.
Haar afscheid markeert geen einde, maar een overgang. Astrid blijft actief binnen het koningshuis, zij het met een andere focus en minder intensieve verplichtingen. De ervaring die zij meebrengt, blijft waardevol als achtergrond en klankbord.
Een stille kracht binnen het koningshuis
Het verhaal van prinses Astrid laat zien hoe veeleisend bepaalde koninklijke taken zijn, ook al spelen ze zich grotendeels buiten de schijnwerpers af. Handelsmissies zijn geen glamourreizen, maar complexe operaties waarin diplomatie, economie en menselijk contact samenkomen.
Na twaalf jaar heeft Astrid haar bijdrage geleverd, met toewijding en discipline. Door nu een stap terug te zetten, geeft ze ruimte aan herstel én aan een nieuwe generatie. Het is een beslissing die respect afdwingt en tegelijk vertrouwen uitstraalt in wat komt.