Actueel
Mr. Frank Visser-kijkers gaan helemaal los en zeggen allemaal hetzelfde
Mr. Frank Visser Doet Uitspraak: Tuintjesruzie zorgt voor verontwaardiging bij kijkers
In een opvallende aflevering van Mr. Frank Visser Doet Uitspraak draaide het voor de verandering eens niet om buren die elkaar in de haren vlogen, maar om twee bewoners die samen de strijd aangingen met hun woningcorporatie. Margriet en Alice, twee buurvrouwen uit Den Helder, kwamen lijnrecht tegenover de woningbouwvereniging te staan vanwege een meningsverschil over hun geliefde tuintjes. Wat begon als een ogenschijnlijk klein geschil, groeide uit tot een kwestie die de gemoederen flink bezighoudt – zowel bij de betrokkenen als bij kijkers thuis.
Acht jaar tuinplezier, nu onder vuur
Margriet en Alice wonen al jaren naast elkaar in een wooncomplex in Den Helder. Toen zij acht jaar geleden besloten om hun gezamenlijke buitenruimte wat gezelliger te maken, gingen ze voortvarend aan de slag. Ze legden tuintjes aan met planten, tuinmeubilair en decoraties. Dit deden ze niet op eigen houtje, maar in overleg met de woningbouwvereniging, die destijds mondeling toestemming gaf voor de inrichting van de terrassen.
Jarenlang genoten de vrouwen van hun gezellige tuinen en was er niemand die klaagde. Tot voor kort. Plots kwam de woningbouwvereniging met de mededeling dat de tuinen weg moesten. Reden? Brandveiligheidsregels. Volgens de woningcorporatie vormen de planten, hekjes en andere decoraties een risico in geval van brand. Alles moest verdwijnen – en wel zo snel mogelijk.
‘We worden gepest en getreiterd’
De dames waren verbijsterd. In hun beleving werden ze onterecht aangepakt en voelden ze zich slachtoffer van wat ze omschrijven als pesterijen. “Ze zijn gewoon op zoek naar iets om ons plezier af te pakken,” aldus Margriet. De vrouwen voelen zich niet serieus genomen en vinden dat de woningbouwvereniging hen het leven zuur maakt.
Volgens Alice is het allemaal begonnen sinds er nieuwe mensen bij de corporatie zijn komen werken. “Vroeger was er nooit een probleem. Nu ineens wordt alles wat wij doen gezien als gevaarlijk. Maar er is niets veranderd aan onze tuin. Waarom nu dan ineens?” vraagt ze zich hardop af.
Brandveiligheid als struikelblok
Volgens de woningbouwvereniging is het echter een simpele kwestie van wet- en regelgeving. In het reglement dat inmiddels geldt voor het wooncomplex staat duidelijk omschreven dat er geen brandbare materialen op vluchtroutes mogen staan. Dat betekent concreet dat de plantenbakken, hekjes, tafeltjes en stoelen op het terras niet zijn toegestaan. De regels zijn opgesteld om bewoners te beschermen in geval van nood, stelt de corporatie.
De woningbouw zegt dat ze begrip heeft voor het gevoel van de bewoners, maar dat ze ook verantwoordelijk is voor de veiligheid van álle huurders in het gebouw. “We willen niemand pesten, we voeren gewoon het beleid uit zoals dat is vastgesteld,” aldus een woordvoerder.
Mr. Frank Visser wordt ingeschakeld
Omdat de twee partijen er samen niet uitkomen, wordt de hulp van Mr. Frank Visser ingeschakeld. Hij reist af naar Den Helder om de situatie zelf te bekijken en probeert een juridische oplossing te vinden voor het conflict. Zoals altijd luistert hij aandachtig naar beide kanten van het verhaal en probeert hij rechtvaardig te oordelen.
Tijdens de opnames wordt duidelijk dat het vooral draait om het verschil in interpretatie van de regels. De dames vinden het oneerlijk dat ze nu worden aangepakt voor iets waar eerder toestemming voor is gegeven. De woningbouw blijft echter bij haar standpunt: de regels zijn aangescherpt en moeten nu worden gehandhaafd – ook als dat betekent dat eerdere afspraken komen te vervallen.
Een compromis?
De woningbouwvereniging probeert nog een compromis te sluiten: als de dames twee meter vrije doorgang houden op het terras, mogen ze de rest van hun tuin behouden. Maar dat aanbod stuit op weerstand. “Dat betekent dat we alleen nog maar schaduw hebben en dat onze planten geen zonlicht meer krijgen,” zegt Alice teleurgesteld. Voor de vrouwen is dit geen oplossing, maar eerder een extra beperking.
De uitspraak van Visser
Uiteindelijk komt het oordeel van Mr. Frank Visser. En hoewel hij begrip toont voor het sentiment van de dames, kan hij niet om de regels heen. “De wet is de wet,” stelt hij resoluut. Omdat de woningbouwvereniging de verplichting heeft om aan de brandveiligheidseisen te voldoen, kan ze het gebruik van de buitenruimte reguleren.
Visser stelt de woningbouwvereniging in het gelijk. Alice en Margriet moeten hun geliefde tuintjes afbreken. Een pijnlijke beslissing voor de vrouwen, die zich er moeilijk bij kunnen neerleggen, maar die juridisch gezien onvermijdelijk lijkt.
Kijkers reageren massaal
De aflevering maakt veel los bij de kijkers van het programma. Op social media stromen de reacties binnen. Velen kiezen de kant van Margriet en Alice en uiten hun frustratie over de bureaucratische opstelling van de woningcorporatie.
“Je zal maar bij zo’n woningcorporatie werken en dit standpunt moeten verdedigen,” schrijft iemand op X (voorheen Twitter). Een ander reageert: “Dit is echt treurigheid ten top. Brandveiligheid gebruiken als excuus om gezellige tuintjes te slopen. Je zou bijna denken dat ze gewoon geen zin hebben in blije bewoners.”
Ook wordt er flink uitgehaald naar het gebrek aan maatwerk. “Waarom niet gewoon kijken naar een creatieve oplossing in plaats van alles plat te slaan met regeltjes?” stelt een andere kijker.
Toch zijn er ook mensen die begrip hebben voor de woningbouw. “Regels zijn er met een reden. In geval van brand moet je snel kunnen vluchten. Daar wil je geen obstakels op de route,” luidt een genuanceerde reactie.
Tuintjes met een traan
Wat resteert is een bitter einde voor twee vrouwen die met liefde en zorg hun buitenruimte hadden ingericht. De uitspraak van Mr. Frank Visser is duidelijk, maar laat een zure nasmaak achter – niet alleen bij Alice en Margriet, maar ook bij veel kijkers die zich afvragen waar het gezond verstand gebleven is in onze samenleving.
Hoewel Mr. Frank Visser juridisch gezien weinig anders kon doen, laat deze aflevering zien hoe kil beleid soms kan uitpakken in de praktijk. Voor twee buurvrouwen die jarenlang plezier haalden uit een paar planten, is het einde van hun tuintje vooral het einde van een stukje geluk.
Na twaalf intensieve jaren zet prinses Astrid een punt achter een van de meest zichtbare, maar tegelijk minst begrepen taken binnen het Belgische koningshuis. Ze stopt als koninklijk begeleider van handelsmissies naar het buitenland en draagt haar rol stap voor stap over. Eerst neemt koningin Mathilde een deel van die verantwoordelijkheid op zich, later volgt kroonprinses Elisabeth. Op papier lijkt het een logische wissel van generaties, maar achter deze beslissing gaat een veel groter verhaal schuil over inzet, belasting en stille toewijding.
Een rol die vaak wordt onderschat
Wie denkt dat het begeleiden van handelsmissies vooral bestaat uit lintjes doorknippen en handen schudden, vergist zich grondig. Dat benadrukt ook Emmanuel Flaam, CEO van Netalux, die meerdere missies meemaakte. In Het Nieuwsblad zegt hij: “Mensen onderschatten wat zij doet. Je moet altijd scherp staan, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.”
Tijdens zo’n missie volgen de dagen elkaar in hoog tempo op. Er zijn officiële ontvangsten, seminaries, bedrijfsbezoeken, ontmoetingen met lokale autoriteiten en gesprekken met investeerders. Alles verloopt volgens een strak schema, vaak in verschillende talen en culturele contexten. “En dan is er nog die jetlag, meerdere keren per jaar,” voegt Flaam eraan toe. Het vraagt niet alleen fysieke energie, maar ook mentale scherpte en diplomatiek inzicht.
Meer dan een ceremonieel gezicht
Volgens het Koninklijk Paleis was de rol van prinses Astrid allesbehalve symbolisch. “De belangrijkste opdracht is optreden als boegbeeld van de missie,” legt woordvoerder Lore Vandoorne uit. “In de landen waar we naartoe reisden, was Prinses Astrid degene die de missie leidde.”
Haar aanwezigheid gaf Belgische delegaties een duidelijke meerwaarde. In veel landen opent een lid van het koningshuis deuren die anders gesloten blijven. Bedrijven kregen toegang tot gesprekspartners op hoog niveau, simpelweg omdat Astrid het voortouw nam. Haar agenda zat doorgaans overvol, met nauwelijks ruimte voor rustmomenten. Toch stond ze bekend om haar constante professionaliteit en betrokkenheid.
Twaalf jaar op het hoogste tempo
Sinds 2011 was prinses Astrid het vaste gezicht van de Belgische handelsmissies. Jaar na jaar reisde ze naar alle uithoeken van de wereld om Belgische ondernemingen te ondersteunen bij hun internationale ambities. Dat betekende niet alleen aanwezig zijn, maar ook grondige voorbereiding. Ze verdiepte zich in economische dossiers, sectoren en lokale gevoeligheden, zodat ze tijdens gesprekken inhoudelijk mee kon spreken.
Royaltykenner Joëlle Vanden Houden benadrukt hoe ver Astrid daarin ging. “Ze wilde het misschien té goed doen,” zegt ze. “Ze bereidde zich altijd tot in de puntjes voor.” Die gedrevenheid leverde haar veel respect op in economische en diplomatieke kringen, maar eiste tegelijk een hoge tol.
Signalen van overbelasting
Hoewel prinses Astrid zich naar buiten toe altijd sterk en toegewijd toonde, waren er achter de schermen al langer signalen dat de constante druk haar parten speelde. “Ik vernam dat ze last had van rugproblemen en slecht sliep,” vertelt Vanden Houden. Het zijn klachten die vaak voorkomen bij mensen die langdurig onder hoge spanning staan en weinig herstelmomenten kennen.
Het besluit om te stoppen komt dan ook niet uit de lucht vallen. Na twaalf jaar intensief reizen, voorbereiden en presteren, trekt Astrid een duidelijke grens. Niet uit onwil, maar uit zorg voor haar gezondheid en balans. In een tijd waarin mentale en fysieke belasting steeds vaker bespreekbaar worden, past haar keuze in een bredere maatschappelijke ontwikkeling.
Een zorgvuldig geplande overdracht
De overgang verloopt niet abrupt. Het Koninklijk Huis kiest bewust voor een gefaseerde overdracht. Op korte termijn neemt koningin Mathilde al twee handelsmissies voor haar rekening. Daarmee blijft de continuïteit gewaarborgd en kunnen bedrijven blijven rekenen op koninklijke ondersteuning.
Mathilde brengt haar eigen kwaliteiten mee. Ze staat bekend om haar empathische stijl, talenkennis en sterke internationale uitstraling. Haar ervaring met sociale en economische thema’s sluit goed aan bij de doelen van handelsmissies, waarin niet alleen cijfers tellen, maar ook relaties en vertrouwen.
De toekomst: kroonprinses Elisabeth
Op langere termijn ligt de rol klaar voor kroonprinses Elisabeth. Daarmee krijgt de volgende generatie de kans om ervaring op te doen in een internationaal en economisch kader. Volgens Claire Tillekaerts, voormalig topvrouw van Flanders Investment and Trade, is dat een logische stap. “Elisabeth heeft een natuurlijk charisma en komt toegankelijk over,” zegt zij.
Ook Emmanuel Flaam ziet veel potentieel in de jonge kroonprinses. “Wie haar ziet speechen, merkt dat zij een brok energie is.” Elisabeth combineert een moderne uitstraling met een sterke opleiding en internationale ervaring. Handelsmissies kunnen voor haar een belangrijke leerschool worden in diplomatie, economie en representatie.
Respect voor wat was
Hoewel de focus nu verschuift naar de toekomst, overheerst er vooral waardering voor wat prinses Astrid in twaalf jaar heeft opgebouwd. Ze gaf een duidelijke invulling aan haar rol en zette de lat hoog, zowel voor zichzelf als voor haar opvolgers. Belgische bedrijven kijken met respect terug op haar inzet en de concrete resultaten die handelsmissies onder haar leiding opleverden.
Haar afscheid markeert geen einde, maar een overgang. Astrid blijft actief binnen het koningshuis, zij het met een andere focus en minder intensieve verplichtingen. De ervaring die zij meebrengt, blijft waardevol als achtergrond en klankbord.
Een stille kracht binnen het koningshuis
Het verhaal van prinses Astrid laat zien hoe veeleisend bepaalde koninklijke taken zijn, ook al spelen ze zich grotendeels buiten de schijnwerpers af. Handelsmissies zijn geen glamourreizen, maar complexe operaties waarin diplomatie, economie en menselijk contact samenkomen.
Na twaalf jaar heeft Astrid haar bijdrage geleverd, met toewijding en discipline. Door nu een stap terug te zetten, geeft ze ruimte aan herstel én aan een nieuwe generatie. Het is een beslissing die respect afdwingt en tegelijk vertrouwen uitstraalt in wat komt.