Actueel
Ronald (72): “Ik verlang terug naar het Nederland van vroeger.”
Ronald (72) mist het Nederland van vroeger: “Het was een tijd van rust, respect en saamhorigheid”
De wereld verandert snel, en niet iedereen ervaart die verandering als positief. Voor Ronald (72) roept de huidige samenleving gevoelens van nostalgie op. Hij verlangt terug naar een tijd waarin Nederland volgens hem eenvoudiger, veiliger en vooral hechter was. Terwijl hij door oude fotoalbums bladert, voelt hij de weemoed naar vervlogen dagen. “Nederland was toen nog écht Nederland,” verzucht hij.
Een tijd van saamhorigheid en vertrouwen
Ronald groeide op in een dorp waar iedereen elkaar kende. De bakker, de melkboer en de postbode waren vertrouwde gezichten in het straatbeeld. “We hoefden de deur niet op slot te doen. Iedereen vertrouwde elkaar, en als er iets was, stond de hele buurt klaar om te helpen,” herinnert hij zich.
Tegenwoordig is dat gevoel van verbondenheid grotendeels verdwenen. “Mensen kennen hun buren niet meer, en iedereen lijkt gehaast,” zegt hij met spijt. “Vroeger maakte je een praatje in de supermarkt, nu kijkt iedereen op zijn telefoon.”
Ronald ziet met lede ogen aan hoe de individualisering in Nederland toeneemt. Sociale media hebben gesprekken vervangen, en kinderen spelen steeds minder buiten. “Wij bouwden hutten in het bos en speelden tot het donker werd. Tegenwoordig zitten ze binnen achter een scherm,” zegt hij hoofdschuddend.
Veranderingen in de samenleving: niet alles is beter
Ronald begrijpt dat de wereld niet stil kan blijven staan. Technologie heeft veel mogelijk gemaakt, en de economie is gegroeid. Toch vindt hij dat bepaalde traditionele waarden verloren zijn gegaan. “Respect voor ouderen was vroeger vanzelfsprekend,” zegt hij. “Kinderen stonden op in de bus en hielpen met boodschappen dragen. Nu lijken sommige jongeren amper oog te hebben voor anderen.”
Hij wijst ook op de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Discussies lopen snel uit de hand, en online haat lijkt eerder regel dan uitzondering. “Mensen durven elkaar in het echt niets meer te zeggen, maar op het internet is het ineens normaal om elkaar uit te schelden,” merkt hij op.
Ronald denkt dat de komst van globalisering en digitalisering een grote invloed heeft gehad op de Nederlandse cultuur. “Vroeger wist je wat je aan elkaar had. Er was een bepaalde Nederlandse mentaliteit: hard werken, eerlijk zijn en elkaar helpen. Nu lijkt alles alleen maar om geld en status te draaien.”
De stad is veranderd: van dorpsgevoel naar betonnen jungle
Ronald woonde jarenlang in een gezellige stad die steeds drukker werd. Waar vroeger open velden waren, staan nu torenhoge flats en kille kantoorpanden. “Mijn oude buurt is niet meer te herkennen. Alles draait om efficiëntie en winst, niet om leefbaarheid,” zegt hij.
De zaterdagmarkt, ooit het bruisende hart van de stad, is niet meer zoals vroeger. “Vroeger had je kraampjes met verse groenten, kaasboeren die je lieten proeven en marktlui die je bij naam kenden. Nu is het een gehaaste bedoening met self-checkouts en weinig persoonlijk contact.”
Hij vindt het jammer dat veel kleine winkels zijn verdwenen. “De slager en de bakker hebben plaatsgemaakt voor grote ketens zonder ziel. Je krijgt een bonnetje in plaats van een praatje.”
Ronalds kritiek op de moderne samenleving
Een ander groot pijnpunt voor Ronald is de enorme hoeveelheid regelgeving en bureaucratie. “Vroeger regelde je dingen gewoon onderling. Nu moet je voor alles een vergunning aanvragen of eindeloos in de wacht staan bij een klantenservice,” zegt hij gefrustreerd.
Daarnaast maakt hij zich zorgen over de enorme prijsstijgingen en de koopkracht van gewone mensen. “Huizen waren betaalbaar, en je kon met een gemiddeld salaris een gezin onderhouden. Nu moeten jongeren keihard werken om een klein appartement te kunnen huren,” legt hij uit.
Hij noemt ook de manier waarop ouderen soms aan hun lot worden overgelaten. “Er zijn steeds minder verzorgingstehuizen, en ouderen moeten langer zelfstandig blijven wonen. Maar wie helpt ze als ze het niet meer redden?”
Waarom hij hoopvol blijft
Ondanks zijn zorgen blijft Ronald hoop houden op een betere toekomst. Hij gelooft dat veel mensen zich realiseren dat we weer naar een samenleving moeten waarin saamhorigheid centraal staat. “Ik zie steeds vaker dat mensen lokaal kopen, dat buurten weer activiteiten organiseren en dat jongeren interesse tonen in ambachten en tradities.”
Hij gelooft dat de generatie van zijn kleinkinderen een nieuwe balans zal vinden tussen technologie en menselijke interactie. “Ze zijn opgegroeid met internet, maar ik merk dat ze ook waarde hechten aan echt contact. Ze zoeken naar betekenis in plaats van alleen naar geld en succes.”
Zijn bijdrage aan een warmere samenleving
Ronald blijft zich inzetten voor zijn buurt. Hij organiseert bijeenkomsten en nodigt buren uit voor een barbecue. “Als we wachten op de overheid of grote bedrijven, verandert er niets. Het begint bij onszelf.”
Hij moedigt jongere generaties aan om tijd te maken voor familie, buren en vrienden. “We moeten ons niet laten opslokken door schermen en haast. Het leven is te kort om altijd maar druk te zijn.”
Zijn boodschap aan Nederland? “Kijk om je heen. Zie de mensen in je buurt. Zeg eens gedag tegen een vreemde, help iemand zonder iets terug te verwachten. Dat maakt het leven mooier.”
Conclusie: een les uit het verleden voor de toekomst
Ronald mist het Nederland van vroeger, maar hij weet ook dat stilstand geen optie is. Hij pleit voor een samenleving waarin respect, behulpzaamheid en persoonlijk contact weer centraal staan.
Zijn nostalgie is geen pure afwijzing van moderniteit, maar een herinnering aan wat écht waardevol is. Door zijn verhaal te delen, hoopt hij anderen te inspireren om bewustere keuzes te maken.
De vraag blijft: kunnen we als samenleving een balans vinden tussen vooruitgang en het behouden van onze kernwaarden? Voor Ronald is het antwoord duidelijk: “We moeten niet vergeten waar we vandaan komen, zodat we weten waar we naartoe gaan.”
Met deze krachtige boodschap blijft hij zich inzetten voor een betere toekomst. “Verandering begint klein,” zegt hij, “maar samen kunnen we Nederland weer een beetje warmer maken.”
Rico Verhoeven wint opnieuw tijdens Glory 100, maar kijkers zijn kritisch: “Weer geen spektakel”
Rico Verhoeven blijft ook na Glory 100 de onbetwiste koning van het kickboksen. De 36-jarige wereldkampioen stapte zaterdagavond opnieuw als winnaar uit de ring, ditmaal na een strategisch duel tegen de Russische vechter Artem Vakhitov. Ondanks de winst zijn veel fans kritisch: waar men had gehoopt op vuurwerk, kregen zij vooral tactiek te zien. Op sociale media stromen de reacties binnen: “Weer zo saai,” klinkt het.
De verwachtingen voor Glory 100 waren hooggespannen. Niet alleen omdat het een jubileumeditie van het vechtsportevenement betrof, maar ook omdat Verhoeven al meer dan 4.000 dagen ongeslagen wereldkampioen is in het zwaargewicht. Toch verliep het gevecht minder spectaculair dan gehoopt.
Een schaakspel in plaats van een knock-out
Voorafgaand aan het duel gaf Verhoeven zelf al aan dat het een strategische wedstrijd zou worden. In interviews vergeleek hij het gevecht met een schaakpartij: geen wilde stoten, maar doordachte bewegingen, timing en controle. “Deze man is geen standaard tegenstander. Hij is technisch, ervaren en gevaarlijk,” waarschuwde Rico.
Die verwachting kwam uit. Van een explosieve confrontatie was nauwelijks sprake. De eerste ronde verliep kalm, waarbij beide vechters vooral aftastten. Pas in de tweede ronde kwam er iets van spanning toen Vakhitov indruk maakte met een spinning backfist, een draaiende vuistslag die Verhoeven vol op de buik trof.
De Nederlander wankelde even en leek kort buiten adem, maar wist zich snel te herpakken. Toch kwam er in de daaropvolgende ronden geen moment waarop het publiek op het puntje van de stoel zat.
Het publiek laat zich horen
In de zaal werd het gebrek aan actie duidelijk gevoeld. Het publiek liet meerdere keren luidkeels merken dat het meer spektakel wilde. Kreten als “Actie, actie, actie!” galmden door de arena, vooral tijdens de vierde en vijfde ronde.
Verhoeven probeerde in de derde ronde nog de druk op te voeren, maar het lukte hem niet om Vakhitov echt in de problemen te brengen. De Rus, zelf voormalig kampioen in het lichtzwaargewicht, hield stand en speelde het tactisch slim.
Na vijf ronden wees de jury Verhoeven unaniem aan als winnaar op basis van punten. Daarmee blijft hij wereldkampioen zwaargewicht in Glory, een titel die hij al sinds 2014 verdedigt. Zijn totale dominantie in de sport blijft dus overeind, al was het deze keer niet met een daverend applaus.
Een sportieve boodschap en excuses van Rico
Wat opviel na afloop, was de manier waarop Verhoeven het publiek toesprak. In een zeldzaam eerlijke toespraak bood hij zijn excuses aan voor het gebrek aan spektakel. “Sorry jongens, dit werd niet het vuurwerk waar jullie op hoopten. Maar deze man is zó gevaarlijk, je kunt geen risico’s nemen,” sprak hij, verwijzend naar Vakhitov.
Het komt niet vaak voor dat een vechter zijn supporters publiekelijk aanspreekt op deze manier, zeker niet na een overwinning. Verhoeven toonde zich daarmee niet alleen een kampioen in de ring, maar ook een sportman met gevoel voor zijn publiek.
Na zijn woorden over het gevecht vroeg hij ook nog om een moment van stilte voor Gaza, wat hem bij sommigen op lof en bij anderen op discussie kwam te staan. Toch bleef het respectvol en ingetogen, en werd zijn verzoek door het publiek ingewilligd.
Kritiek op social media: “Kampioen, maar geen entertainer meer”
Op sociale media is de kritiek op Verhoevens optreden niet mals. Vooral fans die rekenden op een gevecht met meer flair, uiten hun teleurstelling. “Het voelt alsof ik naar een herhaling kijk van zijn vorige partijen,” schrijft een gebruiker. Een ander stelt: “Rico is een machine, maar de vonk is eraf.”
Sommige volgers vergelijken de wedstrijd met eerdere, meer dynamische partijen uit zijn carrière, waarin Verhoeven wel wist te verrassen met krachtige combinaties en beslissende knock-outs. Sinds enkele jaren lijkt hij echter steeds vaker te kiezen voor controle en puntenwinst.
Toch zijn er ook fans die begrip tonen voor zijn strategie. “Je blijft geen kampioen als je domme risico’s neemt,” schrijft iemand op X (voorheen Twitter). “Hij blijft tactisch een meester, al is het soms lastig om naar te kijken.”
Vakhitov: waardige tegenstander
Hoewel Artem Vakhitov uiteindelijk verloor op punten, krijgt hij veel lof voor zijn optreden. De Rus, voormalig Glory-kampioen in een lagere gewichtsklasse, liet zien dat hij technisch goed onderlegd is en over een sterke verdediging beschikt. Zijn spinning backfist was een van de weinige hoogtepunten van het gevecht, en leverde hem zelfs tijdelijk het initiatief op.
Voor Vakhitov was het zijn debuut in het zwaargewicht bij Glory. Hij maakte het Verhoeven moeilijker dan velen vooraf hadden verwacht, en zal waarschijnlijk terugkeren in toekomstige line-ups.
Kampioen sinds 2014: indrukwekkende reeks
Ondanks de kritiek blijft Rico Verhoeven een klasse apart. Hij is al meer dan 4.000 dagen onafgebroken wereldkampioen, iets wat in het moderne kickboksen nauwelijks voorkomt. Zijn laatste verlies dateert van vóór zijn Glory-periode, en sindsdien versloeg hij grote namen zoals Badr Hari, Jamal Ben Saddik en Benjamin Adegbuyi.
Met zijn overwinning op Vakhitov zet hij zijn reeks voort, al groeit de roep om een nieuwe, spannende uitdager. Glory zal ongetwijfeld nadenken over hoe toekomstige partijen weer meer spektakel kunnen bieden zonder de sportieve integriteit te verliezen.
Wat nu voor Rico Verhoeven?
Verhoeven zelf liet na afloop weten eerst rust te willen nemen. “Ik heb me maandenlang voorbereid op deze partij. Nu is het tijd om weer even bij familie te zijn en het hoofd leeg te maken,” aldus de kampioen.
Over een volgende tegenstander is nog niets bekendgemaakt, maar fans hopen dat Glory in 2025 met een nieuwe uitdager komt die Verhoeven echt tot het uiterste kan dwingen. Namen als Antonio Plazibat of een mogelijke rematch met Badr Hari worden al voorzichtig genoemd.