Actueel
Slecht nieuws voor automobilisten in Amsterdam: “hebben niks meer te zeggen”
Slecht nieuws voor automobilisten in Amsterdam: ‘We hebben niks meer te zeggen!’
Het wordt steeds moeilijker om met de auto door Amsterdam te rijden. Parkeren is onbetaalbaar, je staat langer vast in het verkeer en de maximumsnelheid in veel straten is inmiddels verlaagd naar 30 km/u. Maar dat is nog niet alles. De gemeente heeft besloten fietsers nog meer ruimte te geven op de rijbaan, wat automobilisten nog verder in het nauw drijft.
Fietsers op de rijbaan – een experiment dat automobilisten niet zien zitten
Vorig jaar voerde de gemeente Amsterdam een experiment uit om te testen of snelle fietsers op de rijbaan konden rijden. Dit gebeurde op twee drukke straten: de Constantijn Huygensstraat en de Bilderdijkstraat. De maximumsnelheid op de rijbaan werd beperkt tot 30 km/u, terwijl op het fietspad een adviessnelheid van 20 km/u gold. Omdat de verkeerswet dit officieel nog niet toestaat, moesten er speciale maatregelen genomen worden om deze proef te kunnen uitvoeren.
Het doel? Meer ruimte creëren voor fietsers en ervoor zorgen dat het verkeer ‘veiliger en efficiënter’ verloopt. Maar of dat in de praktijk ook echt zo werkte, is een heel andere vraag.
Fietsers blij, automobilisten gefrustreerd
Uit onderzoek bleek dat de meeste fietsers gewoon op het fietspad bleven rijden. Slechts 3 procent extra koos ervoor om op de rijbaan te fietsen. Toch waren de snelle fietsers die dit wél deden erg tevreden. Ze gaven aan dat ze meer vrijheid voelden en minder gehinderd werden door langzamere fietsers.
Voor automobilisten lag dat heel anders. Uit een enquête bleek dat slechts 26 procent van de automobilisten achter dit plan stond, terwijl maar liefst 68 procent hierop tegen was. Veel bestuurders vonden het onveilig, onnodig en zelfs gevaarlijk. Daarnaast gaf bijna twee derde van de ondervraagden aan dat de wegen hierdoor nog drukker aanvoelden.
En dit terwijl maar 3 procent van de fietsers daadwerkelijk op de rijbaan reed. Wat gebeurt er als dat percentage veel hoger wordt?
De gemeente zet door: meer experimenten op komst
Ondanks de tegenstand van automobilisten ziet de gemeente voldoende reden om door te gaan met deze experimenten. Wethouder Melanie van der Horst (Verkeer en Vervoer) gaf aan dat de proef had laten zien dat snelle fietsers veilig op de rijbaan kunnen rijden.
Daarom komen er binnenkort meer tests. Er wordt gekeken naar nieuwe regels, zoals:
- Een maximumsnelheid voor fietsers op fietspaden (bijvoorbeeld 20 km/u);
- Verplichting voor elektrische vrachtfietsen om op de rijbaan te rijden;
- Experimenten in parken zoals het Rembrandtpark, Westerpark en Vondelpark, waar snelle fietsers langzamer moeten rijden.
Maar de meest opvallende maatregel? Er wordt zelfs gesproken over een verbod op elektrische auto’s in voetgangersgebieden, terwijl fietsen daar wél mogen blijven rijden. De reden? Elektrische voertuigen maken te weinig geluid, waardoor voetgangers ze minder snel opmerken.
Automobilisten: ‘We worden het verkeer uitgejaagd’
Voor automobilisten lijkt het alsof de gemeente hen steeds verder uit de stad probeert te weren. De afgelopen jaren zijn al verschillende maatregelen genomen die het autorijden minder aantrekkelijk maken:
- Betaald parkeren is in grote delen van de stad extreem duur geworden;
- De invoering van 30 km/u-zones vertraagt het verkeer enorm;
- Fietspaden worden steeds breder, terwijl rijbanen voor auto’s worden versmald;
- Autovrije zones worden uitgebreid, waardoor je met de auto steeds minder ver komt.
Al deze maatregelen leiden tot een groeiende frustratie onder automobilisten. Ze hebben het gevoel dat ze niet langer worden gehoord en dat de fietsers en voetgangers de volledige macht krijgen over het Amsterdamse verkeer.
Waarom kiest Amsterdam voor deze aanpak?
De gemeente wil van Amsterdam een fiets- en voetgangersvriendelijke stad maken. Dit past binnen het bredere beleid om duurzaam vervoer te stimuleren en de CO₂-uitstoot te verminderen. Minder auto’s op de weg betekent minder luchtvervuiling, minder geluidsoverlast en een betere doorstroming van fietsers en voetgangers.
Daarnaast wordt Amsterdam steeds voller, en dat betekent dat de stad moet kiezen waar de beperkte ruimte naartoe gaat. En die keuze lijkt steeds vaker in het voordeel van fietsers te vallen.
Wat betekent dit voor de toekomst?
De kans is groot dat de komende jaren nog meer rijbanen worden opengesteld voor fietsers, en dat auto’s nog verder worden beperkt. Dit kan betekenen dat:
- Meer 30 km/u-zones worden ingevoerd, zelfs op grote verkeersaders;
- Meer straten volledig autovrij worden gemaakt;
- Meer parkeervergunningen verdwijnen, waardoor bewoners minder makkelijk hun auto kwijt kunnen;
- Nieuwe regels voor fietsers worden getest, zoals snelheidslimieten en rijbaanverplichtingen voor bepaalde e-bikes.
Voor ondernemers en bewoners die afhankelijk zijn van hun auto kan dit een groot probleem worden. Hoe blijf je bereikbaar als steeds meer wegen en parkeerplekken verdwijnen?
Conclusie: Een stad zonder auto’s?
Amsterdam zet zich volledig in op fietsers en lijkt daarmee langzaam maar zeker de auto uit de stad te duwen. Voor veel Amsterdammers en forenzen betekent dit langer onderweg zijn, duurdere parkeerkosten en minder bewegingsvrijheid.
Tegelijkertijd biedt deze aanpak voordelen: schonere lucht, minder geluidsoverlast en een stad die veiliger is voor fietsers en voetgangers.
De grote vraag blijft: is er nog plek voor de auto in Amsterdam? Of zullen automobilisten uiteindelijk volledig uit het straatbeeld verdwijnen? Voor nu lijkt het erop dat de gemeente haar koers niet zal wijzigen en dat autobezitters steeds minder te zeggen hebben over het verkeer in hun eigen stad.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.