Actueel
John de Wolf emotioneel: “Ze herkent me niet meer”
John de Wolf, de legendarische oud-voetballer met de bijnaam ’t Beest van Rotterdam, staat bekend om zijn onverzettelijke houding op het veld. Maar achter zijn stoere uiterlijk gaat een man schuil die worstelt met een hartverscheurende persoonlijke tragedie: de strijd van zijn moeder tegen Alzheimer. Voor de 62-jarige De Wolf is het een gevecht zonder overwinning, een onmenselijke strijd die hem emotioneel diep raakt.
“Ze herkent me niet meer”
In een openhartig interview met weekblad Privé vertelde De Wolf over zijn 82-jarige moeder, bij wie Alzheimer is vastgesteld. De ziekte heeft haar zo ver in zijn greep dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. “Er zit geen leven meer in haar,” zei hij eerder dit jaar.
De pijn werd extra duidelijk toen hij haar bezocht en zichzelf probeerde voor te stellen. “Ik zei: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Maar ze antwoordde: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Deze uitspraak toont de harde realiteit van Alzheimer, waarin herinneringen en herkenning langzaam verdwijnen.
“Ze is mijn moeder, maar eigenlijk ook niet”
In een recent interview met sportmagazine Helden ging De Wolf dieper in op de situatie. Hij vertelde hoe de ziekte niet alleen het geheugen van zijn moeder heeft aangetast, maar ook haar persoonlijkheid heeft veranderd. “Ze heeft een heel ander karakter gekregen. Het is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” legde hij uit.
De situatie beschrijft hij als “mensonterend.” Het zien van haar achteruitgang zonder te kunnen ingrijpen, voelt machteloos. “Als ik zie hoe mijn moeder er nu aan toe is… ik wil haar zo niet zien lijden,” zei hij met pijn in zijn stem.
Alzheimer: Een wrang familiepatroon
Het is niet de eerste keer dat De Wolf met Alzheimer wordt geconfronteerd. Zijn oma leed ook aan deze slopende ziekte. Destijds verzorgde zijn moeder haar eigen moeder, terwijl ze met angst sprak over het lot dat haar nu zelf heeft getroffen. “Ze zei altijd: ‘Zo wil ik niet worden. Als dat gebeurt, geef me dan maar een spuitje of pillen.’”
Omdat deze wens nooit officieel werd vastgelegd, ondergaat Johns moeder nu precies dat wat ze altijd vreesde. “In mijn ogen is het een daad van liefde om iemand niet langer te laten lijden,” zegt De Wolf, waarbij hij pleit voor een hernieuwde discussie over euthanasie bij Alzheimerpatiënten.
Een ongekende impact
Voor een man die zijn leven lang controle had over het spel en zijn tegenstanders, is het toekijken hoe Alzheimer zijn moeder langzaam wegneemt, bijna ondraaglijk. Het is een strijd die hij niet kan winnen. Toch zet hij zijn bekendheid in om meer aandacht te vragen voor de gevolgen van deze genadeloze ziekte.
Zijn verhaal raakt niet alleen de voetbalwereld, maar duizenden families die met dezelfde worsteling te maken hebben. Op sociale media stromen steunbetuigingen binnen. Mensen delen hun eigen ervaringen en bedanken De Wolf voor zijn openheid. “Je woorden zijn een steun voor iedereen die dit meemaakt,” reageerde een volger.
De bredere discussie
De situatie van De Wolfs moeder zet opnieuw de discussie rondom Alzheimer en euthanasie op scherp. Zijn pleidooi om eerder in te grijpen bij ondraaglijk lijden raakt een gevoelige snaar. Voor veel mensen roept het de vraag op hoe we omgaan met onomkeerbaar lijden, en welke rol mededogen en zelfbeschikking daarin spelen.
Conclusie: Een onmenselijke strijd met een onzichtbare tegenstander
John de Wolf, ooit de belichaming van kracht en vastberadenheid op het voetbalveld, toont nu een kwetsbare kant die ons allemaal raakt. Zijn verhaal laat zien hoe Alzheimer niet alleen de patiënt treft, maar ook de geliefden die machteloos toekijken.
De strijd van zijn moeder is een pijnlijke herinnering aan de complexiteit van deze ziekte, maar ook een oproep om meer begrip, steun en oplossingen te vinden voor de vele families die hiermee worstelen.
Laten we John, zijn moeder en alle anderen die met Alzheimer te maken hebben, steunen. Deel jouw boodschap of herinnering en laat zien dat zij er niet alleen voor staan.
Na twaalf intensieve jaren zet prinses Astrid een punt achter een van de meest zichtbare, maar tegelijk minst begrepen taken binnen het Belgische koningshuis. Ze stopt als koninklijk begeleider van handelsmissies naar het buitenland en draagt haar rol stap voor stap over. Eerst neemt koningin Mathilde een deel van die verantwoordelijkheid op zich, later volgt kroonprinses Elisabeth. Op papier lijkt het een logische wissel van generaties, maar achter deze beslissing gaat een veel groter verhaal schuil over inzet, belasting en stille toewijding.
Een rol die vaak wordt onderschat
Wie denkt dat het begeleiden van handelsmissies vooral bestaat uit lintjes doorknippen en handen schudden, vergist zich grondig. Dat benadrukt ook Emmanuel Flaam, CEO van Netalux, die meerdere missies meemaakte. In Het Nieuwsblad zegt hij: “Mensen onderschatten wat zij doet. Je moet altijd scherp staan, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.”
Tijdens zo’n missie volgen de dagen elkaar in hoog tempo op. Er zijn officiële ontvangsten, seminaries, bedrijfsbezoeken, ontmoetingen met lokale autoriteiten en gesprekken met investeerders. Alles verloopt volgens een strak schema, vaak in verschillende talen en culturele contexten. “En dan is er nog die jetlag, meerdere keren per jaar,” voegt Flaam eraan toe. Het vraagt niet alleen fysieke energie, maar ook mentale scherpte en diplomatiek inzicht.
Meer dan een ceremonieel gezicht
Volgens het Koninklijk Paleis was de rol van prinses Astrid allesbehalve symbolisch. “De belangrijkste opdracht is optreden als boegbeeld van de missie,” legt woordvoerder Lore Vandoorne uit. “In de landen waar we naartoe reisden, was Prinses Astrid degene die de missie leidde.”
Haar aanwezigheid gaf Belgische delegaties een duidelijke meerwaarde. In veel landen opent een lid van het koningshuis deuren die anders gesloten blijven. Bedrijven kregen toegang tot gesprekspartners op hoog niveau, simpelweg omdat Astrid het voortouw nam. Haar agenda zat doorgaans overvol, met nauwelijks ruimte voor rustmomenten. Toch stond ze bekend om haar constante professionaliteit en betrokkenheid.
Twaalf jaar op het hoogste tempo
Sinds 2011 was prinses Astrid het vaste gezicht van de Belgische handelsmissies. Jaar na jaar reisde ze naar alle uithoeken van de wereld om Belgische ondernemingen te ondersteunen bij hun internationale ambities. Dat betekende niet alleen aanwezig zijn, maar ook grondige voorbereiding. Ze verdiepte zich in economische dossiers, sectoren en lokale gevoeligheden, zodat ze tijdens gesprekken inhoudelijk mee kon spreken.
Royaltykenner Joëlle Vanden Houden benadrukt hoe ver Astrid daarin ging. “Ze wilde het misschien té goed doen,” zegt ze. “Ze bereidde zich altijd tot in de puntjes voor.” Die gedrevenheid leverde haar veel respect op in economische en diplomatieke kringen, maar eiste tegelijk een hoge tol.
Signalen van overbelasting
Hoewel prinses Astrid zich naar buiten toe altijd sterk en toegewijd toonde, waren er achter de schermen al langer signalen dat de constante druk haar parten speelde. “Ik vernam dat ze last had van rugproblemen en slecht sliep,” vertelt Vanden Houden. Het zijn klachten die vaak voorkomen bij mensen die langdurig onder hoge spanning staan en weinig herstelmomenten kennen.
Het besluit om te stoppen komt dan ook niet uit de lucht vallen. Na twaalf jaar intensief reizen, voorbereiden en presteren, trekt Astrid een duidelijke grens. Niet uit onwil, maar uit zorg voor haar gezondheid en balans. In een tijd waarin mentale en fysieke belasting steeds vaker bespreekbaar worden, past haar keuze in een bredere maatschappelijke ontwikkeling.
Een zorgvuldig geplande overdracht
De overgang verloopt niet abrupt. Het Koninklijk Huis kiest bewust voor een gefaseerde overdracht. Op korte termijn neemt koningin Mathilde al twee handelsmissies voor haar rekening. Daarmee blijft de continuïteit gewaarborgd en kunnen bedrijven blijven rekenen op koninklijke ondersteuning.
Mathilde brengt haar eigen kwaliteiten mee. Ze staat bekend om haar empathische stijl, talenkennis en sterke internationale uitstraling. Haar ervaring met sociale en economische thema’s sluit goed aan bij de doelen van handelsmissies, waarin niet alleen cijfers tellen, maar ook relaties en vertrouwen.
De toekomst: kroonprinses Elisabeth
Op langere termijn ligt de rol klaar voor kroonprinses Elisabeth. Daarmee krijgt de volgende generatie de kans om ervaring op te doen in een internationaal en economisch kader. Volgens Claire Tillekaerts, voormalig topvrouw van Flanders Investment and Trade, is dat een logische stap. “Elisabeth heeft een natuurlijk charisma en komt toegankelijk over,” zegt zij.
Ook Emmanuel Flaam ziet veel potentieel in de jonge kroonprinses. “Wie haar ziet speechen, merkt dat zij een brok energie is.” Elisabeth combineert een moderne uitstraling met een sterke opleiding en internationale ervaring. Handelsmissies kunnen voor haar een belangrijke leerschool worden in diplomatie, economie en representatie.
Respect voor wat was
Hoewel de focus nu verschuift naar de toekomst, overheerst er vooral waardering voor wat prinses Astrid in twaalf jaar heeft opgebouwd. Ze gaf een duidelijke invulling aan haar rol en zette de lat hoog, zowel voor zichzelf als voor haar opvolgers. Belgische bedrijven kijken met respect terug op haar inzet en de concrete resultaten die handelsmissies onder haar leiding opleverden.
Haar afscheid markeert geen einde, maar een overgang. Astrid blijft actief binnen het koningshuis, zij het met een andere focus en minder intensieve verplichtingen. De ervaring die zij meebrengt, blijft waardevol als achtergrond en klankbord.
Een stille kracht binnen het koningshuis
Het verhaal van prinses Astrid laat zien hoe veeleisend bepaalde koninklijke taken zijn, ook al spelen ze zich grotendeels buiten de schijnwerpers af. Handelsmissies zijn geen glamourreizen, maar complexe operaties waarin diplomatie, economie en menselijk contact samenkomen.
Na twaalf jaar heeft Astrid haar bijdrage geleverd, met toewijding en discipline. Door nu een stap terug te zetten, geeft ze ruimte aan herstel én aan een nieuwe generatie. Het is een beslissing die respect afdwingt en tegelijk vertrouwen uitstraalt in wat komt.