Actueel
“Ik wil mezelf niet laten besmeuren” – Herman Brusselmans (68) stopt definitief als jurylid van De slimste mens ter wereld: “Dit voelt onethisch”
Het kwam niet met een persbericht, geen aankondiging in de studio en geen groot slotwoord voor de camera. Toch is het besluit inmiddels definitief: Herman Brusselmans (68) heeft achter de schermen afscheid genomen van zijn rol als jurylid bij De slimste mens ter wereld. Geen gerucht, maar een bewuste keuze. En vooral: een principiële.
De schrijver, columnist en televisiemaker heeft laten weten zijn naam niet langer te willen verbinden aan een wereld waarin hij zich steeds minder herkent. Niet omdat hij het zat is, niet vanwege leeftijd of vermoeidheid, maar omdat hij naar eigen zeggen een morele grens heeft bereikt.
“Ik wil mezelf niet laten besmeuren,” liet hij in beperkte kring weten. “Wat daar gebeurt, voelt voor mij gewoon onethisch.”
Geen conflict, wel afstand
Wie Brusselmans kent, weet dat hij conflicten doorgaans niet schuwt. Als hij boos is, is hij dat openlijk. Juist daarom valt de manier waarop hij dit hoofdstuk afsluit op. Geen scherpe uithalen in interviews, geen publieke woordenstrijd, geen sociale media-offensief. Alleen een stille, maar duidelijke breuk.
Volgens mensen uit zijn omgeving speelde de beslissing al langer. De sfeer achter de schermen zou in de afgelopen seizoenen zijn veranderd. Gesprekken die vroeger warm en inhoudelijk waren, zouden kouder zijn geworden. Minder aandacht voor ervaring en inhoud, meer voor zichtbaarheid en actualiteit.
“Het voelde alsof vaste waarden langzaam plaatsmaakten voor snelle gezichten,” aldus een betrokkene. “Dat schuurt bij iemand als Herman.”
Een veranderend programma
Ooit was Brusselmans een vaste waarde aan de jurytafel. Zijn scherpe observaties, droge humor en relativerende blik gaven het programma een eigen dynamiek. Maar de laatste jaren was hij steeds minder aanwezig. Dat was geen toeval, zo lijkt nu.
Volgens Brusselmans is de manier waarop juryleden worden geselecteerd fundamenteel veranderd. Waar eerder ervaring, culturele bagage en inhoudelijke diepgang de doorslag gaven, lijken tegenwoordig populariteit en momentum zwaarder te wegen.
“Vandaag scoor je één keer op televisie en morgen zit je daar alsof je een instituut bent,” zou hij hebben gezegd. Niet als persoonlijke aanval, maar als constatering.
Niet meer zijn wereld
Het gevoel niet meer thuis te zijn, groeide langzaam. Brusselmans zou hebben ervaren dat hij minder ruimte kreeg, terwijl anderen – jonger, mediagenieker, maar volgens hem inhoudelijk dunner – meer zichtbaar werden.
“Ik voel me daar niet meer thuis,” is een uitspraak die hem wordt toegeschreven. “En dan moet je eerlijk zijn tegenover jezelf.”
Die eerlijkheid lijkt voor hem zwaarder te wegen dan zichtbaarheid op televisie. In een medialandschap waarin aanwezigheid vaak wordt gezien als succes, kiest hij bewust voor afstand.
Een moreel breekpunt
Wat uiteindelijk de doorslag gaf, was geen ruzie of incident, maar een moreel gevoel. Brusselmans suggereert dat het programma steeds meer draait om imago, positionering en macht, en steeds minder om inhoud.
Hij formuleert het voorzichtig, maar de boodschap is helder. Wanneer wordt talent ingeruild voor bereik? Wie bepaalt wie “waardig” is om aan tafel te zitten? En wat blijft er over van een intellectueel programma als de balans doorslaat richting show?
“Ik wil niet medeplichtig zijn aan iets waar ik niet meer achter sta,” zou hij hebben gezegd.
Reactie van de zender
Zender Play reageerde diplomatiek. In een korte verklaring benadrukte men dat Brusselmans altijd welkom blijft en dat zijn bijdrage aan het programma wordt gewaardeerd. Er zou zelfs sprake zijn geweest van een informeel etentje met presentator Erik Van Looy om de lucht te klaren.
Toch fluisteren insiders dat de breuk dieper zit dan publiekelijk wordt toegegeven. Het zou niet gaan om misverstanden, maar om fundamenteel verschillende visies op wat televisie moet zijn.
Geen afscheid van het publieke leven
Wie denkt dat Brusselmans zich nu volledig terugtrekt, vergist zich. Hij blijft schrijven, spreken en observeren. Boeken, columns en optredens blijven deel uitmaken van zijn leven. Alleen zijn stoel bij De slimste mens blijft leeg – en dat is een bewuste keuze.
Hij zou liever kiezen voor inhoudelijke vrijheid dan voor een vaste plek in een format waarin hij zich niet meer kan vinden. Voor hem lijkt weggaan geen verlies, maar een vorm van zelfbehoud.
Reacties van kijkers
Op sociale media zijn de reacties verdeeld. Sommigen betreuren zijn vertrek en noemen hem een van de laatste echte stemmen aan tafel. Anderen vinden dat het programma moet meegaan met zijn tijd en nieuwe gezichten nodig heeft.
Toch is er ook begrip. Veel kijkers herkennen het gevoel dat dingen veranderen en niet altijd in de richting die je hoopt. Brusselmans’ keuze wordt door sommigen gezien als een zeldzaam voorbeeld van iemand die zijn grenzen bewaakt in een wereld waar doorgaan vaak de norm is.
Een signaal aan de televisiewereld
Of dit vertrek het begin is van een bredere kritiek op de Vlaamse televisiewereld, valt nog te bezien. Maar het zet wel iets in beweging. Het roept vragen op over inhoud, kwaliteit en de waarde van ervaring in een snel veranderend medialandschap.
Brusselmans zelf lijkt daar niet actief het debat over te willen voeren. Zijn boodschap zit niet in grote woorden, maar in de daad zelf.
Soms is weggaan geen zwakte, maar een statement. En soms zegt stilte meer dan duizend optredens.
Veel bedrijven hebben de traditie om hun medewerkers rond de kerstdagen te verrassen met een kerstpakket. Het is een gebruik dat al tientallen jaren bestaat en voor veel mensen onlosmakelijk verbonden is met de laatste weken van het jaar. Of het nu gaat om een doos met etenswaren, een praktisch cadeau of een meer persoonlijke verrassing: het kerstpakket staat symbool voor waardering en afsluiting. Het moment van uitreiken zorgt vaak voor een warme, bijna rituele sfeer op de werkvloer, waarin collega’s samen terugkijken op het afgelopen jaar.
Voor werkgevers is het kerstpakket een relatief eenvoudige manier om dankbaarheid te tonen. Het is een gebaar dat laat zien dat de inzet van medewerkers wordt gezien, zonder dat daar grote woorden voor nodig zijn. Juist omdat het zo’n vaste traditie is, wordt er ook veel betekenis aan gehecht. Medewerkers kijken er vaak naar uit en bespreken onderling wat ze hebben gekregen. Het kerstpakket is daarmee niet alleen een cadeau, maar ook een sociaal moment dat verbindt.
Voor werknemers voelt een kerstpakket vaak als erkenning. Zeker na een intensief of zwaar jaar kan zo’n gebaar extra belangrijk zijn. Het gaat daarbij niet om de financiële waarde, maar om het idee erachter. Een kerstpakket zegt in feite: “We hebben gezien wat je hebt gedaan, dank je wel.” Dat gevoel kan bijdragen aan motivatie, werkplezier en loyaliteit. Zelfs een klein pakket kan dat effect hebben, zolang het met aandacht is samengesteld.
Toch kan het ook anders uitpakken. Wanneer een kerstpakket als karig, onpersoonlijk of zelfs achteloos wordt ervaren, kan het juist teleurstelling oproepen. In plaats van waardering voelt het dan als een gemiste kans. Dat geldt zeker in sectoren waar medewerkers het hele jaar hard hebben gewerkt onder hoge druk. Juist daar ligt de lat gevoelsmatig hoger. Een kerstpakket wordt dan een spiegel van hoe een organisatie met haar mensen omgaat.
Een opvallend kerstpakket zorgt voor discussie
Dat spanningsveld werd dit jaar pijnlijk zichtbaar bij een medewerker van PostNL. Op sociale media verscheen een bericht waarin een medewerker liet zien wat hij vanuit het hoofdkantoor als kerstpakket had ontvangen. Het cadeau bestond uit één enkel item: een kerstbal in de vorm van een PostNL-brievenbus. Hoewel het object op zichzelf misschien als grappig of symbolisch bedoeld was, viel het bij de ontvanger duidelijk verkeerd.
De medewerker deelde zijn teleurstelling, niet zozeer omdat het cadeau weinig waarde had, maar omdat het gebaar volgens hem geen recht deed aan de inzet van het afgelopen jaar. In een sector waar veel wordt gevraagd van werknemers — denk aan lange dagen, piekdrukte rond feestdagen en werken in weer en wind — voelde dit pakket voor hem als een schrale afsluiting. Het bericht werd al snel opgepikt en gedeeld, wat leidde tot veel reacties.
Reacties van collega’s en buitenstaanders
Wat vooral opviel, was de solidariteit vanuit collega’s. Medewerkers van het depot waar de betrokkene werkte, besloten in te grijpen. Zij vulden het oorspronkelijke cadeau aan met extra attenties en pakten alles feestelijk in. Daarmee wilden ze laten zien dat waardering niet alleen van bovenaf hoeft te komen, maar ook onderling kan worden gegeven. Dat gebaar werd door velen als hartverwarmend ervaren.
Online stroomden de reacties binnen. Sommige mensen vonden de kerstbal juist creatief en symbolisch: een herkenbaar object dat trots op het bedrijf uitstraalt. Anderen waren minder mild en spraken van “bezuinigingen op de verkeerde plek”. De discussie draaide al snel niet meer alleen om dit specifieke pakket, maar om een bredere vraag: wat mag je als medewerker verwachten van een kerstpakket?
De symbolische waarde van een kerstpakket
Een kerstpakket is in essentie een symbool. Het staat niet gelijk aan salaris of bonussen, maar vertegenwoordigt iets anders: aandacht. Wanneer die aandacht ontbreekt of als minimaal wordt ervaren, kan dat harder aankomen dan een financiële tegenvaller. Mensen willen zich gezien voelen, zeker aan het einde van een jaar waarin ze zich hebben ingezet voor het bedrijf.
In veel organisaties wordt het kerstpakket daarom zorgvuldig samengesteld. Soms zelfs met keuzemogelijkheden, zodat medewerkers iets kunnen kiezen dat bij hen past. Dat kost meer moeite, maar levert vaak ook meer waardering op. Het laat zien dat er is nagedacht over de ontvanger, en niet alleen over het afvinken van een traditie.
Besparingen en realiteit
Tegelijkertijd is het geen geheim dat veel bedrijven te maken hebben met stijgende kosten. Energieprijzen, lonen en logistieke uitdagingen zetten budgetten onder druk. In dat licht kiezen sommige organisaties ervoor om te besparen op extra’s zoals kerstpakketten. Dat is begrijpelijk, maar het blijft een delicate balans. Juist kleine besparingen op symbolische momenten kunnen een groot effect hebben op hoe medewerkers zich voelen.
Het voorbeeld van de PostNL-medewerker laat zien hoe dun die lijn kan zijn. Wat voor de ene persoon een ludiek cadeau is, voelt voor de ander als een gebrek aan waardering. Dat verschil in beleving maakt het onderwerp zo gevoelig. Het gaat niet alleen om wat je geeft, maar ook om hoe dat wordt ontvangen.
Waardering zit soms in kleine dingen
Opvallend genoeg liet deze situatie ook een positieve kant zien. Het initiatief van collega’s om het pakket aan te vullen, benadrukte dat waardering niet altijd van het management hoeft te komen. Onderlinge betrokkenheid kan minstens zo belangrijk zijn. Voor de medewerker in kwestie werd het uiteindelijk een warmer moment dan het oorspronkelijke cadeau deed vermoeden.
Dat zegt veel over de kracht van collegialiteit. In een tijd waarin werk steeds individualistischer kan aanvoelen, zijn dit soort gebaren waardevol. Ze laten zien dat mensen elkaar niet laten vallen, ook niet als een officieel gebaar tekortschiet.
Een traditie die blijft evolueren
Het kerstpakket zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Daarvoor is de traditie te diep geworteld in de werkcultuur. Wel verandert de invulling ervan. Steeds vaker zien we duurzame pakketten, lokale producten of ervaringen in plaats van spullen. Ook dat is een manier om betekenis toe te voegen zonder per se meer geld uit te geven.
Het verhaal rond het PostNL-kerstpakket laat vooral zien hoe belangrijk context en verwachtingen zijn. Een kerstpakket is geen verplicht nummer, maar een kans. Een kans om waardering uit te spreken, verbinding te creëren en het jaar positief af te sluiten.
Meer dan een doos onder de boom
Uiteindelijk draait het niet om de inhoud van de doos, maar om het gevoel dat ermee wordt overgebracht. Medewerkers willen voelen dat hun inzet ertoe doet. Dat kan met een groot gebaar, maar net zo goed met een klein, doordacht cadeau. Of, zoals in dit geval, met de warmte van collega’s die elkaar steunen.
Wat vind jij: moet een kerstpakket vooral praktisch zijn, persoonlijk of symbolisch? En waar ligt voor jou de grens tussen “prima” en “teleurstellend”? De discussie laat zien dat dit onderwerp nog lang niet is uitgepraat — en dat misschien juist daarom het kerstpakket zo’n bijzondere traditie blijft.