Actueel
Nieuwe onthulling: Ruben Van Gucht woont samen met haar
Ruben Van Gucht speelt met zijn imago in ‘De Ideale Wereld’: “Killer, sportanker en geweldige minnaar”
Sportjournalist en televisiepersoonlijkheid Ruben Van Gucht weet hoe het is om voortdurend in de publieke belangstelling te staan. Zijn reputatie als charmeur werd de voorbije jaren gretig uitgespeeld in de media, maar in plaats van zich daarvan te distantiëren, kiest Van Gucht er nu voor om het zelf te omarmen — met een flinke dosis zelfspot.
In een veelbesproken sketch in het satirische programma ‘De Ideale Wereld’ maakte de 38-jarige Vlaming onlangs duidelijk dat hij het allemaal niet meer zo serieus neemt. Waar hij vroeger nog probeerde om zijn privéleven strikt gescheiden te houden van zijn werk, gebruikt hij zijn reputatie nu juist als bron van humor.
Ruben Van Gucht in ‘De Ideale Wereld’
De sketch waarin Van Gucht te zien is, werd uitgezonden op VRT CANVAS en verspreidde zich razendsnel via sociale media. In het fragment verschijnt hij in een parodie op zijn eigen mediapersoonlijkheid: een succesvolle sportanker die zich graag omringt met aandacht, ambitie — en vrouwen.
Met een knipoog noemt hij zichzelf “killer, sportanker en geweldige minnaar”, een uitspraak die door veel kijkers met gelach en bewondering werd onthaald.
“Ruben speelt met zijn reputatie, maar doet dat met flair,” schreef een kijker op X (voorheen Twitter). “Je voelt dat hij zichzelf niet te serieus neemt, en dat maakt het net zo grappig.”
De sketch zit vol subtiele verwijzingen naar zijn publieke imago. De makers van De Ideale Wereld staan bekend om hun vermogen om de vinger op de zere plek te leggen, en in dit geval lijkt Ruben zelf de grap te zijn — én de grap te begrijpen.
De bel met twee namen: Van Gucht en Van Looy
Wat veel fans niet ontging, was een opvallend detail in de sketch. Bij de voordeur van de fictieve woning waarin hij wordt gefilmd, is duidelijk een naambordje te zien met “Van Gucht – Van Looy”. Daarmee lijkt hij voor het eerst openlijk te bevestigen dat hij samenwoont met Charlotte Van Looy, de vrouw met wie hij de voorbije maanden al vaker in verband werd gebracht.
Charlotte Van Looy, een creatieve professional die actief is in de modewereld, werd al een tijdlang gezien aan de zijde van de sportjournalist. Tot nu toe hadden beiden hun relatie niet publiekelijk bevestigd, maar met dit subtiele detail lijkt Ruben dat stilzwijgend wel te doen.
“Hij heeft een slimme manier gevonden om de nieuwsgierigheid van het publiek te stillen zonder er rechtstreeks over te praten,” zegt een mediakenner. “Het is humor, maar ook een boodschap: hij heeft niets meer te verbergen.”
Zelfspot als schild
Volgens Gaëlle Ouvrein, communicatiewetenschapper aan de VUB, is Ruben Van Gucht’s keuze voor zelfspot een doordachte strategie.
“Zelfspot is een klassieke manier om kritiek te neutraliseren,” legt ze uit in Dag Allemaal. “Door zijn imago zelf te benoemen, neemt hij de macht over het verhaal terug. Het publiek kan hem dan moeilijk nog op datzelfde punt aanvallen.”
Toch waarschuwt ze dat er ook een keerzijde aan die aanpak is. Door het onderwerp luchtig te benaderen, blijft het gesprek over zijn privéleven juist leven in de publieke sfeer.
“Wanneer een bekende Vlaming grappen maakt over zichzelf, lijkt het grappig, maar het houdt het verhaal ook in stand. Mensen blijven erover praten, ook al is het met een glimlach.”
Volgens Ouvrein is het een evenwichtsoefening die maar weinig publieke figuren goed weten te bewaren: “Je hebt controle, maar je voedt tegelijk ook de mythe.”
Van geheimzinnig naar openhartig
Ruben Van Gucht stond jarenlang bekend als iemand die liever niet over zijn relaties sprak. Tijdens eerdere interviews hield hij zijn privéleven zorgvuldig buiten beeld, zelfs toen geruchten over nieuwe liefdes de ronde deden.
Dat lijkt nu veranderd. Waar hij vroeger nog aarzelde, speelt hij nu openlijk met het beeld dat van hem is ontstaan. Zijn verschijning in De Ideale Wereld is daarvan het beste bewijs.
“Het voelt alsof hij zichzelf heeft bevrijd,” zegt een televisierecensent. “Hij neemt het publiek mee in zijn humor, in plaats van zich ertegen te verzetten. Dat maakt hem menselijker — en sympathieker.”
Zijn aanpak past in een bredere trend waarin bekende Vlamingen hun publieke imago gebruiken als brandstof voor zelfrelativering. Humor wordt een vorm van controle: wie zichzelf belachelijk kan maken, is onaantastbaar.
De reacties online
Na de uitzending van De Ideale Wereld stroomden de reacties binnen. De meeste kijkers vonden het verfrissend dat Ruben zijn reputatie niet langer ontwijkt, maar er juist op inspeelt.
“Hij toont lef,” schreef iemand op Facebook. “Niet iedereen durft zichzelf zo op de korrel te nemen.”
Sommigen vonden het ook moedig dat hij de naam van zijn nieuwe partner zo subtiel, maar onmiskenbaar, in beeld bracht.
“Die deurbel zegt alles,” grapte een fan. “Zonder één woord te zeggen, bevestigt hij wat iedereen al vermoedde.”
Toch waren er ook kritische stemmen die zich afvroegen of het niet te vroeg is om zijn relatie publiek te maken, zeker gezien de aandacht die zijn vorige huwelijk kreeg.
En Blanka Vlašić?
Wat zijn ex-vrouw Blanka Vlašić, de Kroatische ex-topatlete met wie hij tot vorig jaar gehuwd was, van het geheel vindt, is niet bekend. De twee gingen volgens eerdere berichten in onderling overleg uit elkaar, en spraken toen af om elkaar privacy te gunnen.
Hoewel Blanka tegenwoordig in Kroatië woont en zich vooral bezighoudt met sportieve projecten en familie, blijft ze regelmatig onderwerp van nieuwsgierige vragen aan Van Gucht.
Hijzelf reageerde daar eerder luchtig op: “Ik ben iemand die gelooft in vriendschappelijke relaties na een breuk. We hebben respect voor elkaar — dat is het belangrijkste.”
Ruben Van Gucht en zijn imago
Dat Van Gucht een charmeur wordt genoemd, vindt hij naar eigen zeggen niet erg meer. Hij beseft dat het een onderdeel is van zijn publieke identiteit, iets wat onlosmakelijk verbonden is met zijn mediacarrière.
“Iedereen heeft een reputatie,” zei hij eerder in een interview. “De mijne is dat ik open ben, enthousiast, soms misschien te intens. Maar ik ben ook gewoon een man met een passie voor mijn werk.”
Zijn recente optreden lijkt te bevestigen dat hij die reputatie nu met een glimlach omarmt. Waar vroeger ongemak was, is nu zelfvertrouwen.
De kracht van humor
Door zijn imago om te buigen tot humor, heeft Van Gucht volgens velen een slimme zet gedaan. In een tijd waarin bekende mensen vaak onder een vergrootglas liggen, kan zelfspot bevrijdend werken.
“Humor is een vorm van regie,” zegt Ouvrein. “Wie lacht om zichzelf, bepaalt het script. En dat doet Ruben hier op een elegante manier.”
De sketch uit De Ideale Wereld bewijst dat zelfs beladen onderwerpen luchtig kunnen worden gebracht, zolang de toon oprecht en speels blijft.
Conclusie: een nieuwe Ruben
De Ruben Van Gucht die we in De Ideale Wereld zagen, lijkt een man te zijn die vrede heeft met zijn publieke imago. Hij kiest niet langer voor geheimzinnigheid, maar voor openheid — met een knipoog.
Zijn zelfspot werd door het publiek onthaald als een verademing in een medialandschap waarin publieke figuren vaak terughoudend zijn.
“Hij speelt een karikatuur van zichzelf, maar het voelt eerlijk,” vatte een kijker het samen.
Wat de toekomst brengt voor Ruben Van Gucht en Charlotte Van Looy, zal de tijd uitwijzen. Maar één ding is duidelijk: de sportanker heeft zichzelf opnieuw uitgevonden — niet als nieuw mens, maar als iemand die geleerd heeft te lachen om zijn eigen verhaal.
💬 “Zelfspot is de beste verdediging,” zegt Ruben met een glimlach. “Als ik het niet kan veranderen, kan ik er maar beter om lachen.”
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
