Actueel
Yvonne Coldeweijer onthult: ‘Zó ver ging Marco Borsato bij dit meisje’
Yvonne Coldeweijer zit behoorlijk dicht op het vuur als het gaat om de zaak tegen Marco Borsato. Ze deelt nu een afschuwelijk detail uit de str*fzaak tegen hem. “Met zijn vingers…”
Marco Borsato wordt definitief vervolgd voor 0ntucht bij een m!nderjarig meisje en dat is, ondanks dat het al zo lang speelt, alsnog als een bom ingeslagen in het BN’er-rijk. Het geduld was toch op? Hij zou toch weer terugkeren op het podium? Nou, nee. Volgens het 0M is er dermate veel bewijs tegen de zanger dat hij voor de r*chter komt.
Marco’s vingers
Het zedenfeit waar Marco voor terechtstaat is ontucht bij een minderjarig meisje, maar hoe ver is hij precies gegaan? Yvonne Coldeweijer, die meermaals heeft bewezen behoorlijk dichtbij het vuur te zitten, deelt vandaag op haar juicekanaal een heftig detail. Volgens haar is hij echt heel wat verder gegaan dan een beetje strelen.
Yvonne: “Zijn advocaten hebben gister in de media gebracht dat zij graag een dossier willen inbrengen met 29 getu!genverklaringen van mensen die zeggen dat het zou gaan om smaad en laster. Ik denk niet dat deze 29 mensen erbij waren toen hij met zijn vingers aan haar gesl*chtsdeel zat.”
Genoeg bewijs
Zo. Als dat waar is, dan is dat natuurlijk verschrikkelijk. “Dat is ook de reden dat het 0M deze 29 verklaringen op dit moment niet in behandeling wil nemen. Het 0M heeft genoeg bewijs om over te gaan tot vervolging van dit pure str*fbare feit. Het s*ksueel m!sbruik. Dat staat op zichzelf.”
Wordt deze zaak nog erger dan die tegen Thijs Römer? “Ik vind dit erger dan wat Thijs Römer gedaan heeft. Deze r*chtszaak zal meer dimensies krijgen dan die met de vieze appjes van Thijs. Ook omdat Marco een hele nare tegenaanval heeft ingezet.”
Audiotape
Het is nu al geruime tijd bekend dat er een zeer belastende audiotape zou liggen, waarop Marco een sch*ldbekentenis zou doen. Yvonne noemt dit ‘het meest overtuigende bewijs’. “Toen de moeder van het meisje, die dus al 25 jaar werkte voor Marco, het dagboekje (ook bewijs) las van haar dochter, is ze vrijwel direct naar Marco toegegaan.”
Om hem te confr0nteren. “Zijn reactie is opgenomen en wat hij daarop gezegd heeft vindt het 0M bewijs dat hij het inderdaad gedaan heeft. Door dat gesprek en de woorden van Marco heeft de moeder ook ontslag genomen (ze werkte voor hem, red.). Dat is blijkbaar ook te horen in het gesprek. Besef even hoe groot dit is.”
In therapie
Bevriende BN’ers kunnen écht niet doen of er niks aan de hand is, besluit Yvonne. “Marco is na de confrontatie met de moeder samen met het meisje een aantal keer in therapie gegaan, omdat zij hem als vaderfiguur zag en hij daar m!sbruik van heeft gemaakt. Dat is echt zeer verwarrend en traumatisch voor een tiener. 😣”
“Hij heeft haar daar dus ook in ondersteund, onder begeleiding van therapeuten. Misschien dat hij niet helemaal besefte dat zij het betasten niet wilde. Maar ze was 15, dus hij had sowieso zijn poten thuis moeten houden.”
Deskundigen verwachten dat de zaak tegen Marco op z’n vroegst eind volgend jaar van start gaat.
De familie Brandsteder heeft in stilte een lange en zware weg afgelegd. Achter de bekende televisiegezichten en het publieke leven schuilt al jaren een verhaal van zorg, aanpassing en blijvende beperkingen. Het draait om Bob Brandsteder, de minder bekende zoon van Ron Brandsteder en broer van Rick Brandsteder, wiens leven in 2017 abrupt veranderde door een ingrijpend 0ngeluk.
Een moment dat alles veranderde
Wat begon als een alledaagse situatie, eindigde in een drama met levenslange gevolgen. Bob kwam in 2017 ongelukkig ten val op een trap. De impact was direct voelbaar, maar de volledige ernst werd pas duidelijk na medische onderzoeken in het z!ekenhuis. Een MRI-scan bracht aan het licht dat de zenuwen in zijn arm losgeraakt waren van het ruggenmerg — een zeldzame en ingrijpende aandoening die grote gevolgen heeft voor bewegingsvrijheid en dagelijks functioneren.
Sinds dat moment kan Bob zijn arm niet meer gebruiken. Artsen waren duidelijk: herstel zoals hij dat ooit kende, is niet mogelijk. Het is een diagnose die niet alleen lichamelijk zwaar is, maar ook mentaal diepe sporen nalaat.
Leven met blijvende beperkingen
In de jaren na het 0ngeluk is de situatie nauwelijks veranderd. Ondanks intensieve begeleiding, fysiotherapie en medische consulten bleef de verlamming bestaan. Behandeling kon hooguit bijdragen aan kleine verbeteringen in houding en compensatie, maar de fundamentele schade bleef.
Voor de familie Brandsteder betekende dit een complete herinrichting van het dagelijks leven. Bob werd plotseling afhankelijker van zijn omgeving, iets wat voor iemand die gewend is zelfstandig te functioneren bijzonder confronterend kan zijn.
Zijn moeder Yvonne sprak daar eerder openhartig over. Ze gaf aan dat de fysieke situatie al jaren stabiel is, maar dat dit niet betekent dat het makkelijk wordt. “Je leert ermee leven,” zei ze, “maar het went nooit helemaal.”
Een gezin dat bijspringt
Om Bob zo goed mogelijk te ondersteunen, besloot de familie hem dichter bij zijn broer Rick te laten wonen. Er werd een woning voor hem geregeld in de buurt, zodat er altijd iemand in de nabijheid was die kon helpen waar nodig.
Dat besluit zegt veel over de onderlinge band binnen het gezin. Ondanks bekendheid, middelen en een druk bestaan koos de familie voor nabijheid en praktische steun. Niet vanuit plicht, maar vanuit zorg en betrokkenheid.
Toch blijft er ook een harde realiteit: geld, connecties en bekendheid kunnen veel mogelijk maken, maar ze kunnen geen wonderen verrichten. De medische wereld bood geen oplossing die Bob zijn oude leven kon teruggeven.
Mentale klap en langzaam herstel
Naast de fysieke gevolgen had het 0ngeluk ook een zware mentale impact. Ron Brandsteder vertelde eerder dat zijn zoon lange tijd diep zat. Het verlies van bewegingsvrijheid, toekomstplannen en vanzelfsprekendheid liet sporen na.
Voor een ouder is dat misschien wel het zwaarst: machteloos moeten toekijken hoe je kind worstelt met iets waar je niets aan kunt veranderen. Ron verwoordde het ooit treffend: hij zou zich niet kunnen voorstellen zelf met zo’n beperking te moeten leven.
Toch kwam er, na verloop van tijd, een kentering. Bob begon langzaam zijn nieuwe werkelijkheid te accepteren. Niet omdat hij geen verdriet meer voelde, maar omdat blijven vechten tegen het onvermijdelijke te veel energie kostte.
Leren leven met een nieuw perspectief
Acceptatie betekent niet opgeven. In het geval van Bob betekende het zoeken naar manieren om zijn leven opnieuw vorm te geven, binnen de grenzen die er nu eenmaal zijn. Kleine stappen, nieuwe routines en het opnieuw vinden van eigenwaarde buiten fysieke mogelijkheden.
Ron sprak daar met trots over. Over hoe zijn zoon, ondanks alles, weer vooruit durfde te kijken. Dat proces gaat met vallen en opstaan, maar het getuigt van veerkracht.
Voor buitenstaanders is zo’n traject vaak onzichtbaar. Er zijn geen grote interviews, geen publieke updates, geen dramatische momenten op televisie. Het is een stil gevecht, dat zich grotendeels achter gesloten deuren afspeelt.
Een bewuste keuze voor privacy
Die behoefte aan rust en afscherming werd onlangs opnieuw duidelijk bij het afscheid van Ron Brandsteder. De plechtigheid vond plaats in zeer besloten kring. Geen camera’s, geen publieke aanwezigheid, geen media-aandacht.
In de podcast Strikt Privé lichtte Evert Santegoeds toe dat hier bewust voor gekozen is. Hij gaf aan dat hij voldoende informatie had om pers te sturen, maar dat hij dat niet heeft gedaan uit respect voor de wens van de familie.
Volgens Santegoeds speelt Bob hierin een belangrijke rol. Hij zou er sterk de voorkeur aan geven om buiten beeld te blijven. Geen publieke aandacht, geen foto’s, geen verhalen — alleen ruimte om in rust te rouwen en te verwerken.
Respect boven sensatie
Die keuze werd breed gerespecteerd. In een tijd waarin alles wordt gedeeld en vastgelegd, is het opvallend en veelzeggend wanneer een bekende familie expliciet kiest voor stilte. Het onderstreept dat niet alles bedoeld is voor het publieke domein.
Voor Bob is die afscherming extra belangrijk. Zijn leven is al ingrijpend veranderd; extra aandacht zou weinig toevoegen en mogelijk zelfs belastend zijn.
Het laat zien dat achter bekende namen gewone mensen schuilgaan, met gewone zorgen, verdriet en kwetsbaarheid. Soms is het grootste gebaar juist het respecteren van grenzen.
Een verhaal dat blijft
Het verhaal van Bob Brandsteder is geen verhaal van snelle oplossingen of wonderbaarlijk herstel. Het is een verhaal over blijvende beperkingen, maar ook over aanpassing, familiebanden en menselijke veerkracht.
Het herinnert eraan dat niet elke strijd zichtbaar is en dat sommige gevolgen een leven lang meegaan. Tegelijk toont het hoe belangrijk steun, begrip en rust zijn in zulke situaties.
Voor de familie Brandsteder blijft Bob, boven alles, zoon en broer — niet een medisch dossier of een publiek verhaal. En misschien is dat wel de belangrijkste les uit dit stille, maar indringende verhaal.