Actueel
Trudy over het verlies van Jeffrey uit Over Mijn Lijk
Een jaar zonder Jeffrey: Hoe Trudy en haar kinderen omgaan met verlies
In november 2023 overleed Jeffrey, bekend van het programma Over Mijn Lijk, op 36-jarige leeftijd aan darmkanker. Hij liet zijn vrouw Trudy en hun twee kinderen, Max en Merel, achter. Nu, ruim een jaar later, vertelt Trudy openhartig over hoe zij en haar gezin omgaan met het verlies, hoe ze de herinnering aan Jeffrey levend houden en hoe kleine momenten van geluk hen helpen verder te gaan.
De feestdagen zonder Jeffrey
De feestdagen brengen veel herinneringen en gemis met zich mee, vertelt Trudy. “Het gaat eigenlijk wel oké met mij en de kinderen, maar deze periode blijft moeilijk. Jeff hield enorm van kerst. Hij genoot van de gezelligheid, de versieringen en de tijd samen. Voor mij is het besef dat hij er niet meer is, het moeilijkst.”
Hoewel Trudy probeert betekenis te geven aan de feestdagen, voelt het gemis tijdens deze periode extra zwaar. “Alle eerste keren zonder hem zijn nu geweest: de eerste kerst, zijn eerste verjaardag, onze trouwdag zonder hem. Maar nu lijkt het alsof hij steeds verder weg is.” Om Jeffrey dichtbij te houden, brengt ze een kleine kerstboom naar zijn graf. “Het voelt alsof hij er dan toch een beetje bij is.”
Verdriet mag er zijn
Voor Trudy is het belangrijk dat zij en haar kinderen hun emoties niet wegstoppen. “Het gemis is en blijft heftig, maar we hebben elkaar. Als we willen huilen, dan huilen we. Soms is dat tijdens een tranentrekker op tv, soms is het ineens omdat een herinnering bovenkomt. Alles mag er zijn, want het is niet niks wat we meemaken.”
Max en Merel hebben ook hun verdrietige momenten, en Trudy ondersteunt hen daarin. “We praten veel over Jeff en halen herinneringen op. Het helpt ons allemaal om hem in onze gedachten te houden.”
Ze vertelt ook over bijzondere momenten die haar kracht geven. “Jeff was dol op kerstbomen. Ik wilde dit jaar een kleine boom, maar dat is mislukt. Terwijl ik de boom optuigde, verscheen er een regenboog in de kamer. Het voelde alsof hij me toelachte, alsof hij liet weten dat het goed is.”
Een confronterende terugblik op Over Mijn Lijk
Jeffrey werd in de laatste maanden van zijn leven gevolgd voor het programma Over Mijn Lijk. Hoewel de opnames waardevolle herinneringen vastleggen, vindt Trudy het moeilijk om deze afleveringen terug te kijken.
“De eerste afleveringen laten Jeff zien zoals hij altijd was: energiek, vol humor en liefde. Maar later zie je hoe hij steeds meer achteruitgaat. Dat is zwaar en confronterend. De reünie-aflevering vond ik moeilijk. Het haalt alle emoties weer naar boven, ook bij de kinderen.”
De rouwverwerker adviseerde Trudy om vooral de mooie momenten terug te kijken. “Merel wordt helemaal blij als ze beelden ziet waarin Jeff haar optilt of haar laat lachen. Die momenten koesteren we. De beelden van de begrafenis kan ik niet kijken. Alleen al de muziek doet me in tranen uitbarsten.”
Herinneringen voor later
Trudy is dankbaar voor de tastbare herinneringen die ze heeft. “Merel was pas drie toen Jeff overleed. Dankzij de opnames van Over Mijn Lijk en de vele foto’s en video’s die we hebben, kan ze hem toch herinneren.”
Voor Trudy zijn het vooral de kleine details die ze het meest mist. “Jeffs lach was zo uniek en aanstekelijk. Gelukkig heb ik nog filmpjes waarop ik hem hoor lachen. Dat stemgeluid is onbetaalbaar, want je vergeet soms hoe iemand precies klonk.”
Lotgenoten als steun
Het programma bracht niet alleen herinneringen aan Jeffrey, maar ook een bijzondere band met andere deelnemers. Trudy vertelt dat ze veel steun vindt bij lotgenoten. “De band die we hebben, voelt als een tweede familie. We begrijpen elkaars verdriet, zonder dat je alles hoeft uit te leggen. Dat schept een bijzondere verbondenheid.”
Ze noemt specifiek hoe het overlijden van Eva, een andere deelnemer, hen allemaal heeft geraakt. “We kenden elkaar niet allemaal even goed, maar de pijn en het verlies voelen we samen. Dat maakt het contact heel waardevol.”
Kleine lichtpuntjes in het dagelijks leven
Ondanks het grote verlies weet Trudy kracht te halen uit kleine momenten van geluk met haar kinderen. “In de kerstvakantie slapen Max en Merel vaak bij mij in bed. We beginnen de dag relaxed met koffie en fruit. Het zijn zulke eenvoudige dingen, maar ze betekenen zoveel.”
De band met haar kinderen is hechter dan ooit. “We zijn echt een team geworden. Jeff zei altijd: ‘Steek energie in dingen die het teruggeven.’ Dat is een les die ik nu elke dag probeer toe te passen.”
Toekomst met een plek voor Jeffrey
Hoewel Trudy en haar kinderen een manier hebben gevonden om met hun verlies om te gaan, blijft het gemis groot. “Jeff was een geweldige vader en echtgenoot. Dat hij er niet meer is, heeft een gat achtergelaten dat niemand kan vullen.”
Toch probeert ze positief vooruit te kijken. “Ik wil dat Max en Merel een fijne jeugd hebben, ondanks alles. Dat ze weten dat het oké is om verdrietig te zijn, maar dat er ook ruimte is voor geluk.”
er is weer een nieuwe aflevering van Over Mijn Lijk – de Podcast. een bijzondere: Tibby en Trudie met delen hun ervaring met het verliezen van hun partners Patrick en Jeffrey. hoe zijn de laatste momenten? wat vertel je je kinderen? en is er ruimte voor een nieuwe partner? pic.twitter.com/zfqrIxWK3b
— Tim Hofman (@debroervanroos) March 19, 2024
De impact van herinneringen
De ervaring met Over Mijn Lijk heeft Trudy ook iets waardevols gegeven: het besef hoe belangrijk herinneringen zijn. Ze hoopt dat anderen hier ook iets van kunnen leren. “Maak filmpjes, leg stemgeluiden vast, bewaar de kleine momenten. Het zijn die dingen die je later het meest zult koesteren.”
Een boodschap van hoop
Trudy sluit af met een boodschap die ze van Jeffrey heeft geleerd: “Hij zei altijd dat je moet genieten van de kleine dingen in het leven. Dat probeer ik nu elke dag te doen, voor mezelf en voor de kinderen. Jeff zou niet willen dat we blijven hangen in verdriet. Hij zou willen dat we lachen, genieten en doorgaan.”
Met deze woorden blijft Jeffrey, ondanks zijn afwezigheid, een bron van kracht en inspiratie voor Trudy en haar gezin.
Over Mijn Lijk-deelnemer Jeffrey overleed aan de gevolgen van darmkanker. In de laatste aflevering zagen we zijn uitvaart. Tranen vloeiden bij kijkers. https://t.co/8hK1r0Z1AG
— Flair (@Flaironline) February 28, 2024
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.