Actueel
LEES 👀 | Catherine (58): “Ik raakte al mijn spaargeld kwijt aan een jonge Ghanees. Hij heeft mij KAPOT gemaakt.”
Op 58-jarige leeftijd bevond Catherine zich op een keerpunt in haar leven. Met haar kinderen uitgevlogen en haar huis stil en leeg, voelde ze de eenzaamheid sluipend haar dagen vullen. Haar leven leek een herhaling van dezelfde routines: wakker worden, een beetje lezen, wandelen en naar bed gaan. Financieel stond Catherine er goed voor; ze had altijd verstandig gespaard. Maar ondanks die zekerheid, voelde ze een leegte die moeilijk te vullen was.
Een Virtuele Ontmoeting die Alles Veranderde
Op een avond besloot Catherine uit nieuwsgierigheid een online platform te verkennen. Ze verwachtte weinig, maar werd verrast door een ontmoeting met Ameyo, een jongeman uit Ghana. Hun eerste gesprekken waren luchtig en vol humor, maar al snel ontstond er een diepere band.
Ameyo toonde oprechte interesse in Catherine en gaf haar het gevoel gehoord en gezien te worden zoals al jaren niet meer. Ze deelden verhalen over hun leven, dromen en worstelingen. Voor Catherine, die de warmte van gezelschap had gemist, voelde dit als een nieuw begin. De gesprekken met Ameyo werden het hoogtepunt van haar dagen, en ze begon zelfs te fantaseren over een toekomst met hem.
Het Onbekende: Een Avontuur naar Ghana
Na maanden van intensieve gesprekken stelde Ameyo voor dat Catherine naar Ghana zou komen om elkaar persoonlijk te ontmoeten. Hoewel het idee haar eerst ondenkbaar leek, trok haar verlangen naar avontuur en liefde haar over de streep.
Bij aankomst in Ghana voelde Catherine zich overweldigd door de schoonheid van het land en de warme ontvangst van Ameyo. Hij liet haar zijn cultuur zien, stelde haar voor aan vrienden en nam haar mee naar adembenemende plekken. De tijd die ze daar doorbracht, voelde als een droom. Catherine, die jarenlang had geleefd in stilte en routine, voelde zich weer levend en geliefd.
De Ommekeer: Verzoeken die Niet Ophielden
Na haar bezoek aan Ghana begon de dynamiek tussen Catherine en Ameyo te veranderen. Wat begon als kleine verzoeken om financiële hulp – geld voor een telefoonreparatie of een huurachterstand – groeide uit tot grotere bedragen.
Catherine, verblind door liefde en vertrouwen, stemde in met zijn verzoeken. Ze geloofde dat ze een toekomst samen opbouwden en dat dit een investering in hun gezamenlijke geluk was. Binnen enkele maanden had ze duizenden euro’s naar hem overgemaakt. Haar spaargeld slonk zienderogen, maar Catherine bleef hopen dat hun relatie stand zou houden.
Een Leegte Achtergelaten
Toen Catherine terugkeerde naar Nederland, merkte ze dat Ameyo’s houding veranderde. Zijn berichten werden kortaf en minder frequent, en telefoongesprekken voelden haastig en afstandelijk.
In het begin gaf Catherine hem het voordeel van de twijfel. Misschien was hij druk, dacht ze. Maar na verloop van tijd werd de realiteit onontkoombaar: Ameyo had haar verlaten, samen met een groot deel van haar spaargeld.
Het verlies was verwoestend. Niet alleen was ze haar financiële zekerheid kwijt, maar ook haar vertrouwen in de oprechtheid van hun band. De pijn van verraad sneed dieper dan ze had verwacht.
Een Openbaring: Lessen uit Liefde en Verlies
Catherine vond het ongelooflijk moeilijk om haar verhaal te delen met vrienden en familie, bang voor hun oordeel. Toch voelde ze de behoefte om zich uit te spreken. Tot haar verrassing kreeg ze vooral steun en begrip.
Veel mensen herkenden haar verhaal of kenden anderen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. Ze realiseerde zich dat ze niet de enige was die haar kwetsbaarheid had blootgesteld in de zoektocht naar gezelschap.
Hoewel Catherine veel had verloren, ontdekte ze waardevolle lessen: liefde en vertrouwen zijn prachtig, maar ze moeten gepaard gaan met voorzichtigheid. Ze leerde waarschuwingssignalen te herkennen en niet langer blind te vertrouwen, hoe verleidelijk de droom ook leek.
De Weg naar Herstel
Ondanks haar pijnlijke ervaring weigerde Catherine haar toekomst te laten bepalen door wat er was gebeurd. Ze besloot opnieuw te beginnen en haar leven langzaam maar zeker weer op te bouwen.
Ze richtte zich op activiteiten die haar vreugde brachten: schilderen, reizen en tijd doorbrengen met vrienden. Deze bezigheden gaven haar niet alleen afleiding, maar ook een hernieuwd gevoel van zelfrespect en kracht.
Haar ervaring met Ameyo bracht haar waardevolle inzichten en herinnerde haar eraan dat ware liefde begint met liefde voor jezelf. Catherine voelde zich sterker dan ooit en was vastberaden om haar leven opnieuw in te richten, zonder spijt maar met wijsheid.
Belangrijke Inzichten uit Catherine’s Verhaal
- Zelfontdekking: Catherine ontdekte dat het zoeken naar liefde en verbinding haar leven nieuw leven inblies, maar haar ook kwetsbaar maakte.
- Waardevolle Lessen: Haar ervaring met verlies en teleurstelling leerde haar de waarde van waakzaamheid en het herkennen van waarschuwingssignalen.
- Emotionele Kracht: Door haar verhaal te delen, vond Catherine steun en begrip, wat haar hielp sterker terug te komen.
- Toekomstgerichtheid: Ondanks het verlies bleef Catherine vastberaden om haar leven opnieuw op te bouwen en met vertrouwen naar de toekomst te kijken.
Een Boodschap van Hoop
Catherine’s verhaal is een krachtig voorbeeld van hoe liefde en vertrouwen ons zowel kunnen inspireren als kwetsbaar maken. Hoewel ze door een moeilijke tijd ging, slaagde ze erin haar waardigheid en kracht te behouden.
Haar reis laat zien dat zelfs in tijden van verlies er ruimte is voor groei en veerkracht. Catherine’s vastberadenheid om haar leven opnieuw op te bouwen is een inspiratie voor iedereen die ooit te maken heeft gehad met teleurstelling in de liefde.
Het belangrijkste wat Catherine leerde? Dat liefde begint met jezelf waarderen. En dat is een les die ons allemaal sterker kan maken.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
