Actueel
Kate McCann onthult de enige spijt die ze voor altijd zal meedragen na de verdwijning van Madeleine
Madeleine McCann: achttien jaar later blijft het verdriet voelbaar – en de spijt ondraaglijk
De verdw!jning van Madeleine McCann blijft een van de meest aangrijpende en mysterieuze zaken van de afgelopen decennia. Hoewel het inmiddels achttien jaar geleden is dat het meisje voor het laatst werd gezien in het Portugese Praia da Luz, blijft haar naam wereldwijd verbonden aan vragen zonder antwoord, een onaf verhaal vol hoop en hartverscheurende onzekerheid. Met de recente release van de documentaire The Unseen Evidence is het publieke debat opnieuw opgelaaid – niet alleen over het onderzoek zelf, maar ook over het diepe schuldgevoel van haar moeder Kate McCann, dat tot op de dag van vandaag blijft nazinderen.
Documentaire brengt nieuwe onrust
De nieuwe documentaire, een samenwerking tussen Channel 4 en The Sun, heeft het vuur rond de zaak opnieuw aangewakkerd. In The Unseen Evidence worden nooit eerder vertoonde beelden en details gedeeld over de hoofdverd*chte in de zaak, Christian Brueckner. Het gaat om verontrustend bewijs dat jaren geleden is verzameld tijdens een inval in zijn afgelegen woning in Duitsland. Volgens de documentaire vond de p0litie daar onder meer tientallen kinderbadpakjes, speelgoed en een harde schijf met schokkend beeldmateriaal.
De meest huiveringwekkende vondst? Zes USB-sticks en twee geheugenkaarten, begraven onder het dode lichaam van zijn hond. Deze gruwelijke details hebben niet alleen het grote publiek geschokt, maar ook opnieuw een spotlight gezet op de aanhoudende pijn en vragen van Kate en Gerry McCann, die tot nu toe niet op de documentaire hebben gereageerd.
Een moment dat blijft achtervolgen
Hoewel de documentaire zich richt op nieuwe bewijzen, komt ook een eerder interview met Kate McCann weer bovendrijven, waarin ze haar diepste spijt uitspreekt over een detail dat op het eerste gezicht onschuldig leek: een notitie in het restaurant waar ze die bewuste avond dineerden.
Op de avond van 3 mei 2007 zaten Kate en Gerry met vrienden te eten in het tapasrestaurant van het Ocean Club resort. Ze hadden een tafel gereserveerd met zicht op het vakantieappartement waar Madeleine en haar broertje en zusje lagen te slapen. Elke dertig minuten ging een van de ouders even controleren of alles goed ging.
Maar pas later realiseerde Kate zich dat de reden voor die tafelreservering door het personeel was genoteerd – inclusief de melding dat de kinderen alleen in de appartementen lagen. “Dat briefje achtervolgt me tot het einde van mijn dagen,” schreef ze in haar boek Madeleine: Our Daughter’s Disappearance and the Continuing Search for Her uit 2011. “Het was bedoeld als praktische uitleg, maar wie weet wie het gelezen heeft.”
De nachtmerrie begint
Wat volgde was een nachtmerrie die zijn weerga niet kent. Rond 22.00 uur ging Kate terug naar het appartement en ontdekte tot haar schrik dat Madeleine verdwenen was. Het raam stond open, de slaapkamerdeur was opengeslagen en haar dekentje en knuffel lagen onaangeroerd op bed. In paniek snelde Kate terug naar het restaurant, schreeuwend: “Madeleine is weg!”
Die nacht begon een zoektocht waarbij tientallen medewerkers en gasten zich aansloten, in de hoop dat het meisje gewoon was gaan wandelen. Maar de hoop vervloog met het ochtendlicht, en de wereld werd wakker met een nieuw mysterie dat tot op de dag van vandaag onopgelost blijft.
Internationale verbijstering en blijvende spijt
De nieuwe documentaire herinnert niet alleen aan de pijn van de familie, maar werpt ook opnieuw een kritisch licht op het verloop van het onderzoek en de gevolgen voor de ouders. De vondsten bij Christian Brueckner roepen afgrijzen op, maar leiden vooralsnog niet tot een sluitend bewijs over Madeleines lot.
Kate’s spijt over de ogenschijnlijk kleine beslissingen – zoals het achterlaten van haar kinderen in het appartement en de informatie die terloops werd gedeeld met het personeel – krijgt nu een extra lading. “Wat als iemand dat briefje heeft gezien? Wat als dat het moment was waarop alles veranderde?” schrijft ze.
Haar bekentenis is rauw en menselijk, en roept bij veel ouders herkenning op. “Iedere ouder die dit meemaakt, denkt: wat had ik anders kunnen doen? Maar de waarheid is dat niemand zich op zoiets kan voorbereiden.”
Madeleine leeft voort in herinnering
In aanloop naar de achttiende verjaardag van de verdw!jning, deelden Kate en Gerry McCann via hun officiële website opnieuw een boodschap van hoop en dankbaarheid aan hun supporters. “We blijven vastberaden om alles te doen wat in onze macht ligt om antwoorden te vinden,” schreven ze. “Ook al is de tijd verstreken, de liefde voor Madeleine blijft onverminderd.”
Ze herinnerden het publiek eraan dat mei niet alleen de maand is waarin Madeleine verdween, maar ook de maand waarin ze haar verjaardag vierde. “Ze zou nu 22 jaar zijn geworden. Ze is elke dag bij ons in gedachten, maar op haar verjaardag nog net een beetje meer.”
Het grotere verhaal
De zaak-McCann staat symbool voor zoveel meer dan één verdwenen meisje. Het gaat over ouderlijke verantwoordelijkheid, publieke opinie, media-aandacht en justitiële onmacht. Het herinnert ons eraan hoe snel het leven kan kantelen, hoe diep trauma kan snijden en hoe schaamte en schuldgevoel je jaren later nog kunnen verlammen.
Kate en Gerry zijn door de jaren heen vaak het doelwit geweest van kritiek en speculatie. Toch hebben ze altijd volgehouden dat ze alles doen uit liefde voor hun dochter. De openheid van Kate over haar schuldgevoelens maakt het verhaal alleen maar menselijker.
Waarheid blijft ongrijpbaar
De pijn van het niet weten is misschien wel het zwaarst. De McCanns leven al achttien jaar tussen hoop en vrees. Ieder nieuw spoor, iedere verd*chte, ieder gerucht – het opent telkens weer een oude wond. Toch blijft het stel zoeken, blijft de site FindMadeleine.com actief en blijven ze oproepen tot waakzaamheid.
En in die volharding zit misschien wel de kracht van hun verhaal: het weigeren om op te geven. “We zullen Madeleine blijven zoeken. Tot er duidelijkheid komt. Voor haar, voor ons, voor iedereen die gelooft in waarheid en rechtvaardigheid,” aldus hun verklaring.
Tot slot
Of Madeleine McCann ooit gevonden zal worden, weet niemand. Maar wat wél zeker is: haar verhaal blijft mensen raken. Niet alleen vanwege het mysterie, maar vooral vanwege de onmenselijke spagaat tussen hoop en spijt, liefde en verlies.
Wat begon als een gezinsvakantie, eindigde in een nachtmerrie die generaties zal bijblijven. En als er iets is wat we uit deze zaak kunnen leren, is het dat elk detail telt – en dat geen enkele ouder ooit onvoorwaardelijk veilig is voor spijt.
🕊️ Wat denk jij? Geloof jij dat de waarheid ooit boven tafel komt? Deel je mening via onze Facebookpagina.
Oude beelden van Marco Borsato en familie Thielen duiken op: “Ze hadden een warme band”
De rechtszaak rond Marco Borsato heeft een nieuwe dimensie gekregen nu er steeds meer oude videofragmenten en geluidsopnames opduiken die laten zien hoe hecht de band vroeger was tussen de zanger en de familie Thielen. De beelden, die inmiddels veel gedeeld worden op sociale media, tonen een ontspannen en vriendelijke sfeer tussen Borsato en de mensen die nu tegenover hem staan in de rechtbank.
De video’s roepen gemengde reacties op: sommigen zien er een herinnering in aan een tijd waarin Marco dichtbij zijn fans stond, terwijl anderen ze vooral confronterend vinden gezien de huidige situatie.
Een vrolijke videoboodschap voor Asmara
Een van de meest besproken fragmenten is een video uit begin 2009, waarin Marco Borsato een persoonlijke boodschap inspreekt voor Asmara Thielen, die destijds nog maar negen jaar oud was.
De zanger had toen intensief contact met zijn fans via een actieve fansite waar hij wekelijks iemand in het zonnetje zette. Asmara was dat jaar uitgeroepen tot ‘weblog van de week’, omdat ze enthousiast schreef over haar hobby’s, waaronder paardrijden.
In de video verschijnt Marco met een grote glimlach, een cowboyhoed op zijn hoofd en een speelgoedpaard in zijn handen. Met een knipoog begint hij zijn boodschap:
“Jij denkt dat ik Marco ben, maar ik ben eigenlijk cowboy Jimmy,” zegt hij lachend in de camera.
Hij vervolgt speels:
“Ik heb gehoord dat jij fantastisch kunt paardrijden. Dat vind ik echt bijzonder. Dus ik wil op je weblog een filmpje zien waarin jij aan het paardrijden bent.”
De toon van de video is luchtig en humoristisch, precies zoals fans Marco destijds kenden: vriendelijk, toegankelijk en met oog voor zijn jonge achterban.
“Jij bent mijn grote vriendin”
Naarmate de video vordert, wordt de boodschap iets persoonlijker. Borsato blijft in zijn rol als cowboy en kijkt lachend naar het speelgoedpaard in zijn hand:
“Ik zal dit paardje maar niet verder uitlaten, want die zegt nooit zoveel terug,” grapt hij.
Daarna voegt hij toe:
“Ik wil even dat iedereen weet dat jij mijn grote vriendin bent.”
Tot slot zegt hij met een warme glimlach:
“Wie weet — heel misschien ooit een keertje — gaan we samen paardrijden. Of nee, ik kom gewoon kijken, dat lijkt me beter. Ik val er namelijk gauw af. Nou Asmara, heel veel groetjes. Ik weet zeker dat heel veel mensen op je blog gaan reageren!”
De video eindigt zoals hij begon: speels en vriendelijk. De beelden laten zien hoe Marco destijds op persoonlijke wijze contact onderhield met zijn fans, iets wat hem jarenlang typeerde als artiest die zijn publiek dichtbij zich hield.
Een boodschap aan de moeder: Nathalie Thielen
Naast de boodschap voor Asmara is er ook een tweede video opgedoken, waarin Marco zich rechtstreeks richt tot Nathalie Thielen, de moeder van Asmara. Zij was destijds actief binnen de officiële fanclub van de zanger en speelde een grote rol in de online gemeenschap rond zijn muziek.
In de video prijst Marco haar inzet voor de fansite en noemt haar met een glimlach “de moeder van alle fans”.
“Nathalie, jij bent deze week niet alleen weblog van de week, maar ook weblog van de maand,” zegt Marco enthousiast. “Je schrijft persoonlijk, je schrijft lang, je schrijft veel, en je gebruikt prachtige foto’s.”
Daarna vervolgt hij met een warme boodschap:
“Wij houden van je — ik niet alleen, maar alle fans. En dat wil ik een keer heel duidelijk maken.”
Borsato benadrukt dat haar bijdrage aan de fancommunity door veel mensen werd gewaardeerd.
“Doordat jij weblog van de maand bent, kan iedereen zien hoe belangrijk je bent. Maar dat ben jij voor mij eigenlijk het hele jaar door.”
De beelden laten een zanger zien die duidelijk oprecht betrokken was bij zijn fanclub, iets wat destijds een groot deel van zijn imago vormde.
De context van die tijd
De videoboodschappen stammen uit een periode waarin Marco Borsato op het hoogtepunt van zijn carrière stond. Zijn albums verkochten honderdduizenden exemplaren, hij vulde stadions, en zijn fanclub was een van de actiefste van Nederland.
Het was de tijd van persoonlijke videoboodschappen, gesigneerde foto’s en vaste fanbijeenkomsten. Borsato stond bekend als een artiest die zijn fans bij naam kende en ze vaak persoonlijk bedankte voor hun steun.
Asmara en haar moeder Nathalie behoorden jarenlang tot de vaste kern van zijn fanclub. Volgens oude forumberichten hielp Nathalie met het beheer van de website, het plaatsen van updates en het organiseren van fanactiviteiten.
Die hechte band maakt de huidige situatie — waarin de families tegenover elkaar staan in een rechtszaal — des te opmerkelijker.
Reacties op sociale media
De herontdekte video’s hebben inmiddels duizenden reacties opgeroepen. Op sociale media delen mensen uiteenlopende gevoelens: verwondering, nostalgie, maar ook ongemak.
Een veelgelezen reactie luidt:
“Wat een bizarre beelden om nu terug te zien. Je ziet een vrolijke Marco met die mensen, en nu staan ze lijnrecht tegenover elkaar.”
Anderen benadrukken dat de video’s vooral iets zeggen over de sfeer van vroeger:
“Hij had toen met veel fans contact op deze manier. Dit was gewoon hoe Marco toen met zijn community omging.”
Er zijn ook mensen die vinden dat de beelden nu onterecht in een ander daglicht worden gezet.
“Als je deze fragmenten uit hun tijd haalt en bekijkt met de kennis van nu, lijkt alles verdacht. Maar destijds was dit heel normaal in fanland.”
Symboliek en tijdsbeeld
De opnames roepen vragen op over hoe dichtbij artiesten vroeger konden komen bij hun fans, zeker in een tijd zonder sociale media zoals we die nu kennen. Het persoonlijke contact tussen artiest en fan was toen juist een van de charmes van de muziekindustrie.
Media-analist Sanne Hendriks legt uit:
“Marco was een van de eerste artiesten in Nederland die actief gebruikmaakte van internet om fans persoonlijk te bereiken. Hij deed dat met humor en warmte. In de context van die tijd werd dat gezien als iets unieks en verbindends.”
Volgens haar moeten we die beelden niet los zien van het tijdsbeeld.
“Wat toen als onschuldig en charmant werd beschouwd, wordt nu met heel andere ogen bekeken. Dat maakt deze oude video’s zo beladen.”
https://www.youtube.com/watch?v=lYhyiapjKoc
Een herinnering aan een andere tijd
Of de beelden nog invloed zullen hebben op de lopende rechtszaak is niet duidelijk. Juridisch gezien lijken ze geen directe rol te spelen, maar ze bieden wel een blik in het verleden — een tijd waarin Borsato en de familie Thielen ogenschijnlijk in vriendschappelijke harmonie met elkaar omgingen.
De video’s tonen een zanger die met zijn fans lachte, grapte en genoot van de interactie. Wat ooit bedoeld was als vrolijk contactmoment, voelt nu voor velen als een herinnering aan een verloren tijdperk — een tijd waarin alles simpeler leek en onschuldiger aanvoelde.