Actueel
Jongen (11) neergeschoten in Rotterdam
De plitie in Rotterdam heeft deze week zes zeer jonge tieners gearresteerd in verband met het onderzoek naar de zwaargewonde 11-jarige jongen die in een woning aan de Asterlo werd aangetroffen. De arrestanten, in leeftijd variërend van 12 tot 16 jaar, worden verdacht van poging tot mrd* dan wel ddslg.

Ernstige verwndingen en z**kenhuis*opname
De 11-jarige jongen werd met zware verwndingen overgebracht naar het zkenhuis* in Rotterdam. Wat precies in de woning is gebeurd, is nog niet volledig duidelijk, maar vaststaat dat het slchtffer* ernstig gewond raakte door een schot uit een p*stl*. Zijn situatie blijft kritiek.
De plitie meldde woensdag dat de aanhoudingen op maandag, dinsdag en woensdag zijn verricht. De verdachten zijn vier jongens uit Rotterdam van 12, 13 en 15 jaar, een 14-jarig meisje uit Rotterdam, een 14-jarige jongen uit Maarsbergen en een 16-jarige jongen uit Enschede.
![]()
Meer arrestaties niet uitgesloten
De plitie kwam de jongeren op het spoor na uitgebreid recherchewerk en omdat enkele verdachten zichzelf hebben gemeld. Meer aanhoudingen worden niet uitgesloten, aangezien het onderzoek nog in volle gang is. De plitie onderzoekt de rol van iedere verdachte afzonderlijk, waarbij medeplegen en het bezit van v**rwpens en munitie eveneens worden meegenomen in de aanklachten.
Alle zes de minderjarigen zitten in volledige beperkingen en zullen donderdag en vrijdag worden voorgeleid aan de rechter-commissaris in Rotterdam. Deze zal bepalen of ze langer in hechtenis blijven.

De plitie had direct na het incident een Team Grootschalig Opsporing (TGO) op de zaak gezet, onder leiding van twee officieren van justitie. Dit team, bestaande uit ongeveer twintig rechercheurs, werkt intensief aan de reconstructie van de gebeurtenissen. Getuigen worden opgeroepen om zich te melden, omdat elk detail kan bijdragen aan het onderzoek.
Schoten in een woning aan de Asterlo
Op zondag 16 februari werd de 11-jarige jongen zwaargewond aangetroffen in een woning in Hoogvliet, waar hij op bezoek was bij een vriendje. Aanvankelijk was er onduidelijkheid over de aard van de verwndingen, omdat niet meteen vaststond of het om stk- of schtwonden* ging. Kort na het incident vond de plitie een v**rwpen in een grasveldje nabij de portiekflat.

Het slchtffer* moest ter plaatse worden gereanimeerd en werd in kritieke toestand naar het Ersmus MC gebracht. Om hem snel en veilig uit het flatgebouw te krijgen, werd een hoogwerker ingezet. Een ambulance stond beneden klaar om de jongen zo snel mogelijk naar het z**kenhuis* te vervoeren.
Groep jonge verdachten en drillrap
Uit onderzoek blijkt dat de jongeren in de woning deel uitmaakten van een groep piepjonge drillrappers die in de wijk voor overlast, intimidatie en bedreigingen zorgen. Of het slchtffer* zelf betrokken was bij drillrap, is niet bekend.
Een getuige verklaarde een harde knal te hebben gehoord, waarna hij zag hoe meerdere jonge mensen in paniek over de galerij renden. Deze informatie is cruciaal voor het onderzoek, aangezien het bevestigt dat er meerdere betrokkenen waren op het moment van de sch**tprtij.

Escalatie van jeugdcriminaliteit
De betrokkenheid van jonge tieners bij ernstige gldsdlicten zoals deze baart de autoriteiten grote zorgen. In de afgelopen jaren is een toename zichtbaar van jongeren die zich aansluiten bij gldddige groepen, vaak beïnvloed door drillrap en sociale media.
Volgens experts biedt het internet jonge mensen een platform waarop g**ld* wordt verheerlijkt. Dit leidt tot een gevaarlijke cultuur waarin jongeren worden aangemoedigd om rivaliteit fysiek uit te vechten. In dit geval leidde dat tot een tragedie waarbij een 11-jarige jongen het slchtffer* werd.
De plitie waarschuwt ouders en scholen om alert te zijn op gedragingen van jongeren en gesprekken te voeren over de gevaren van deze g**ldddige subcultuur.
![]()
Plitie verhoogt toezicht in de wijk
Vanwege de ernst van de zaak en de betrokkenheid van jonge tieners heeft de plitie aangekondigd extra toezicht te houden in de wijk. Dit moet verdere escalatie voorkomen en bewoners een veiliger gevoel geven.
Ook de gemeente Rotterdam neemt maatregelen. Burgemeester Ahmed Aboutaleb heeft zich al eerder uitgesproken over de stijgende jeugdcriminaliteit en benadrukt dat er streng zal worden opgetreden tegen minderjarige verdachten die zich schuldig maken aan g**ld*.
In samenwerking met jeugdzorg en scholen wordt gekeken naar preventieve maatregelen om herhaling te voorkomen. Mentale ondersteuning wordt aangeboden aan zowel slchtffers* als daders, omdat vroegtijdige interventie kan helpen bij het doorbreken van criminele patronen.

Reacties uit de gemeenschap
De nasleep van het incident heeft diepe indruk gemaakt op de school en de gemeenschap van Schiedam en Hoogvliet. Op het Geuzencollege, waar zowel het slchtffer* als een aantal verdachten leerlingen waren, heerst verslagenheid. De Lentiz Onderwijsgroep, waaronder de school valt, heeft een gedenkplek ingericht waar leerlingen bloemen kunnen leggen en kaartjes met berichten kunnen achterlaten.
“Je gaat de vakantie in en ineens gebeurt dit,” zei een woordvoerder van de school. “We willen ruimte geven voor emoties, herinneringen en verhalen.” Extra begeleiding wordt aangeboden om leerlingen en docenten te ondersteunen in de verwerking van deze tragedie.
Familieleden van het slchtffer* zijn eveneens geschokt en verdrietig. Een familielid vertelde: “We zijn met zijn dertienen,” waarmee hij de enorme impact van het verlies binnen de familie benadrukte.

Toekomstige stappen
De komende dagen en weken zullen cruciaal zijn voor het verdere verloop van het onderzoek. De plitie werkt met man en macht aan het in kaart brengen van de gebeurtenissen en de exacte rol van elke verdachte.
Of de verdachten langdurig vast blijven zitten, hangt af van het verdere onderzoek en de rechtsgang. Voor nu blijven ze in hechtenis totdat de rechter-commissaris heeft geoordeeld over hun voorlopige aanhouding.

Wat dit incident extra schrijnend maakt, is de betrokkenheid van zulke jonge tieners bij een ernstig msdijf. Dit roept bredere vragen op over jeugdcriminaliteit, de invloed van drillrap en hoe de maatschappij dergelijke gld*incidenten in de toekomst kan voorkomen.
De plitie roept getuigen die mogelijk iets gezien of gehoord hebben op om zich te melden. Elk detail kan helpen om recht te doen aan het slchtffer* en zijn familie.
![]()
Met de recente ophef over jeugdg**ld* in Nederland, zal deze zaak ongetwijfeld verder worden onderzocht in de context van bredere maatschappelijke trends. Het is duidelijk dat het incident in Schiedam niet op zichzelf staat, maar deel uitmaakt van een zorgwekkende ontwikkeling binnen de samenleving.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.