Actueel
Ik wed dat je niet zult raden wat dit is.
In onze wereld is niets zo zeker als verandering. Dit universele principe geldt voor elk aspect van het leven, inclusief technologische vooruitgang die onze dagelijkse routines heeft getransformeerd.
Door terug te blikken op de evolutie van huishoudelijke apparaten, zoals de stofzuiger, kunnen we begrijpen hoe technologie ons dagelijks leven heeft vereenvoudigd.
Dit verhaal verkent de fascinerende transformatie van een huishoudelijk apparaat dat geëvolueerd is van een eenvoudige bezem tot een hightech zelfrijdende robot.
Lang voordat elektrische huishoudelijke apparaten bestonden, begon innovatie al met de meest basale schoonmaakgereedschappen.
In 1797 besloot een vooruitstrevende boer uit Massachusetts de standaardbezem opnieuw te ontwerpen nadat hij zag hoe zijn vrouw worstelde met de inefficiënte hulpmiddelen van die tijd.
Zijn nieuw ontworpen bezem, gemaakt van stugge bezemmaïs, werd al snel een begrip in zijn gemeenschap. Dit was de eerste stap naar meer geavanceerde schoonmaaktechnologieën, een voorloper van de moderne stofzuiger.
De echte doorbraak kwam pas in de late negentiende eeuw, toen Daniel Hess een apparaat introduceerde dat vuil kon opzuigen met behulp van een luchtstroom. Deze innovatie uit 1860 legde de basis voor verdere ontwikkelingen in stofzuigers. Kort daarna, in 1869, probeerde Ives McGaffey deze technologie te verbeteren met zijn eigen ontwerp. Hoewel zijn machine minder praktisch was dan de conventionele bezem, was het een belangrijke stap in de evolutie van stofzuigers.
De significante doorbraak kwam met James Murray Spangler, een conciërge uit Ohio, die in 1907 een draagbare stofzuiger uitvond die effectief vuil en stof opzoog en verzamelde in een kussensloop.
Deze innovatie was superieur aan eerdere modellen en leidde tot de oprichting van de Electric Suction Sweeper Company, die de basis vormde voor de moderne stofzuigerindustrie.
Tijdens de economische moeilijkheden van de jaren dertig werd de Hercules-stofzuiger geïntroduceerd. Dit luxe apparaat, bedekt met echt krokodillenleer, symboliseerde status en rijkdom in een tijd waarin veel gezinnen moeite hadden om rond te komen. Het toonde aan dat zelfs utilitaire apparaten als luxegoederen konden dienen.
Vandaag de dag symboliseert de stofzuiger, met modellen zoals de Roomba, het ultieme gemak in huishoudelijk onderhoud.
Deze autonome machines navigeren zelfstandig door onze huizen, waardoor handmatig schoonmaken bijna overbodig wordt.
De evolutie van de stofzuiger van een handbediende bezem tot een zelfsturende robot is een duidelijk voorbeeld van hoe ver technologie is gevorderd.
De reis van de stofzuiger, van primitieve schoonmaakgereedschappen tot geavanceerde automatische systemen, is een indrukwekkend voorbeeld van technologische vooruitgang.
Elke fase in deze evolutie vertelt een verhaal over bredere
maatschappelijke veranderingen, innovaties en een toenemende
behoefte aan efficiëntie en gemak in het huishouden.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
